Moonlight

chapter 17

«Αν ερωτεύεσαι εσύ κάθε φορά εμένα όταν κοιτάς τα μάτια μου όπως μου είπες προηγουμένως, εγώ τι να πω; Τι να πω που σε ερωτεύομαι κάθε φορά όταν μιλάς, χρόνια τώρα, μα δεν μπορώ να το ομολογήσω, τι να πω που σε αγαπώ όλο και πιο πολύ κάθε φορά που χαμογελάς; Και δε χαμογελάς συχνά, μα όταν το κάνεις χαίρομαι τουλάχιστον που είμαι εγώ εκεί να σε βλέπω να το κάνεις και να σε αγαπώ.» που εκμυστηρεύεται.

Πονάω περισσότερο τώρα. Κλαίω περισσότερο τώρα.

«Σε παρακαλώ.» σκύβω το κεφάλι μου και έπειτα δαγκώνω το κάτω χείλος μου πιέζοντας τον εαυτό μου να μη ξεσπάσει περισσότερο.

«Γιατί μου τα λες αυτά; Γιατί είσαι εδώ;» τον ρωτάω μέσα από ανεξέλεγκτους λυγμούς και αναφιλητά. Όταν σηκώνω το πρόσωπο μου και τον κοιτάζω, σηκώνει τα χέρια του και σκουπίζει τα δάκρυα κάτω από τα μάτια μου με τους αντίχειρες του.

 «Γιατί δεν υπάρχει καμιά σαν εσένα.» μου απαντά. «Γιατί πρέπει να είμαι εδώ.»  προσθέτει.

 «Τι εννοείς;» τον ρωτάω αργά.

«Σε αγαπώ, πολύ περισσότερο από όσο αγαπώ τον εαυτό μου  ή θα αγαπήσω ποτέ κάποια. Δε ήξερα ποτέ τι πάει να πει αγάπη, μα την γνώρισα και την ένιωσα μαζί σου αλλά δε μπορούσα να το παραδεχτώ.» μου λέει και τότε οι παλάμες του βουτάνε το πρόσωπο μου, καλύπτουν τα μάγουλά μου και τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου.

Με φιλάει έντονα, πολύ έντονα, και εγώ κλαίω, γευόμαστε τα δάκρυα μου μα τότε τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό μου και εκβαθύνω το φιλί μας.

Τον κρατάω σφικτά μιας και δε θέλω να μου φύγει. Λατρεύω τον τρόπο που τα χέρια του φεύγουν από το πρόσωπο μου και τυλίγονται γύρω από το σώμα μου προστατευτικά καθώς με φιλάει. Συνεχίζει να με φιλάει γρήγορα και όταν σταματάει ξεκουράζει το μέτωπο του πάνω στο δικό μου και αφήνει μια βαθιά ανάσα από μέσα του.

«Δεν πρέπει να σε φιλάω.» του λέω. «Δεν είσαι δικός μου.» προσθέτω κατσουφιάζοντας.

«Είμαι.» μου λέει όμως. «Εξ αρχής ήμουν.» μου τονίζει.

«Όχι.» απομακρύνομαι και κάθομαι πάλι πίσω με την πλάτη μου στον ξύλινο τοίχο του δενδρόσπιτου.

«Εάν όντως ίσχυε αυτό, γιατί; Γιατί ποτέ δεν-...» δε με αφήνει να συνεχίσω.

«Γιατί δεν ήθελα να σε χάσω παντελώς, δεν ήξερα ότι ένιωθες για εμένα πράγματα και από στο εξομολογηθώ λανθασμένα και να σε χάσω, προτίμησα αυτό, φίλοι. Και εσύ το ίδιο διάλεξες μην το αρνηθείς.» μου εξηγεί.

«Όχι. Όχι.» κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου.

«Κάναμε κάτι για δεύτερη φορά και το μετάνιωσα ήδη ξανά.» του λέω ορθά.

«Τι;» δείχνει πληγωμένος από τα λόγια μου. Αλλάζει τη θέση του από τα γόνατα του και κάθεται μπροστά μου οκλαδόν τώρα.

«Δε μπορείς να με φιλάς ενώ είσαι το αγόρι της Ashley, δεν της αξίζει, είναι πολύ καλή κοπέλα αλλά και ανεξαρτήτως, κανείς δεν αξίζει να βρίσκεται στη θέση της.»

Του λέω ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στα χείλη του που είναι πρισμένα και κατακόκκινα από το τεταμένο προηγούμενο φιλί μας.

«Ναι, δεν της αξίζει καθόλου.» συμφωνεί μαζί μου κατσουφιάζοντας και εγώ κοιτάζω στη στιγμή κάτω.

«Οπότε τι;» με ρωτάει σηκώνοντας τότε το βλέμμα του για να με κοιτάξει. Ανασηκώνω τους ώμους μου και καμπυλώνω τα χείλη μου μη ξέροντας τι να του πω.

Δε μιλάει για λίγο κανείς μας.

«Άσε με να σε κρατήσω τουλάχιστον.» σπάζει τη σιωπή. Ανοίγει τα χέρια του και με περιμένει για μια αγκαλιά.

Διστάζω, δε θα έπρεπε να τον συγχωρέσω μετά από όλη του αυτή την συμπεριφορά και γενικά, αλλά σέρνομαι και φτάνω στην αγκαλιά του.

Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και με σφίγγει. Νιώθω υπέροχα. Χώνω το πρόσωπο μου στο στέρνο του. Μυρίζει οικεία, όμορφα, γαλήνια.

Κλείνω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά εισπνοή. Με φιλάει στο μέτωπο και μουρμουρίζει, «Θα αλλάξουν όλα. Θα τα αλλάξω εγώ  για εσένα. Στο υπόσχομαι.»

🌙 Είναι επίσημα ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια που έχω γράψει γι αυτήν την ιστορία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, every single one of you,  για τη τεράστια στήριξη σας στη συγκεκριμένη μου ιστορία. Σημαίνει πολλά για εμένα. Σας λατρεύω. Παρακαλώ, μη ξεχνάτε λοιπόν να κάνετε favorite. Love. anna. x