Έρωτας Τύραννος

~ Επιστροφές ~

Γιάννης

"Περιμένετε  κοριτσάκι...περιμένετε κοριτσάκι. "
Η φράση της γιατρού έμεινε στα αυτιά μου. Ο καρπός του έρωτα μας. Του δικού μου και της Σοφίας, η κόρη μου. Η ζωή μου σε λίγο καιρό θα ολοκληρωθεί. Όλα βαίνουν καλώς. Με την Σοφία έχουμε έρθει πιο κοντά. Σίγουρα, μετά απ'οτι έχει γίνει μας είναι δύσκολο να ορθοποδήσουμε, αλλά η ευτυχία για εμας είναι κοντά.

Αποφάσισα να το γιορτάσουμε σπίτι μας. Και λέω σπίτι μας διότι τις τελευταίες μέρες μένω μαζί της στην Θεσσαλονίκη. Μικρό διαμέρισμα αλλά χωράει τον έρωτά μας."Πίτσες ή κρέπες μωρό μου;"την ρώτησα ξέροντας ήδη την απάντηση. "Πίτσες,πίτσες"φώναζε τρέχοντας να με αγκαλιάσει. Την αγαπώ, είναι σαν παιδί όταν κάνει έτσι. Δεν πρόλαβα να πάω να πάρω το τηλέφωνο για να κάνω την παραγγελία και η Σοφία είχε ήδη παραγγείλει.

"3 πίτσες πήρα μωρό μου. Καλά δεν είναι;"
"Κάτσε ρε μωρό μου ποιος θα φάει 3 πίτσες;"με κοιτούσε σαν λυπημένο κουτάβι "Τι θες θα να πεις ; Ότι είμαι χοντρή; Ότι τρώω πολυ;"άρχισε να κλαίει. Οι ορμόνες της χειροτερεύουν μέρα με την μέρα. Καλά, μην μιλήσω για τον άλλο τομέα. Συνέχεια έχει ορμές προς εμένα, το κάνουμε πιο πολύ και απ'οτι το κάναμε πριν μείνει έγκυος.

"Όχι αγάπη μου, έλα εδω"την έβαλα στην αγκαλιά μου"Δεν εννοώ αυτό ψυχή μου μην κλαις. Έλα να μιλήσουμε για τα ψώνια της μπέμπας." Αμέσως σταμάτησε το κλάμα. Την ξέρω πολύ καλά.

"Λοιπόν πρέπει να ψωνίσουμε ρουχαλάκια, παπουτσάκια...τα πάντα."ξάπλωσε στα πόδια μου "Εντάξει μωρό μου όλα θα γίνουν. Έλα τώρα να ηρεμήσουμε μέχρι να έρθει το φαγητό.

Σοφία

Πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Τα τελευταία νέα με έχουν κάνει να ξεχυλίζω απο χαρά.
Είναι βράδυ πια και μετά την ανακοίνωση για το μωράκι μας αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε σπίτι.  Εγώ, ο άνθρωπος μου και το μικρό μας μωράκι, που σε λίγο καιρό θα είναι στα χέρια μας, καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ και περιμένουμε κάτι που λαχταρώ από το πρωί. Φαγητό. "Γιάννη;" τα μάτια μου βρήκαν τα δικά του. "Μην φύγεις ποτέ. Σε θέλω δίπλα μου σε όλα τα όμορφα και τα άσχημα που θα έρθουν στο μελλον."η αγκαλιά του έσφιξε.  "Πότε δεν θα φύγω από κοντά σου. Ποτέ το ακούς; Πάντα εδώ θα είμαι και για τους τρεις μας." Τα μάτια του έλαμπαν.

Το κουδούνι χτύπησε δύο φορές και σηκώθηκα κα ανοίξω."Κάτσε εσύ πάω εγώ."Ήταν το φαγητό, ακριβώς την στιγμή που το μωρό διαμαρτυρόταν.