Έρωτας Τύραννος

~ Άλλαξες ~

Δεν γύρισα στο δωμάτιο ολο το βράδυ. Πέρασα την νύχτα μου να σκέφτομαι, δίπλα στην παραλία. Μόλις ο ήλιος έπαιρνε την θέση του φεγγαριού ανέβηκα στο ξενοδοχείο. Όταν άνοιξα την πόρτα η εικόνα με έκανε να βάλω το χέρι μου στο στόμα για να μην βγει η κραυγή. Όλα ήταν σπασμένα, ο Γιάννης να κάθεται στο πάτωμα με το τσιγάρο στα χείλη του.

Η αλήθεια είναι πως με πειράξε πολύ που θα φύγει. Αλλά καταλαβαίνω πως θέλει να μην εξαρτάται από κανέναν. Πρέπει να κάνουμε προσπάθειες όμως. Τόσοι τρόποι επικοινωνίας δεν υπάρχουν; ε;
Αγχώνομαι μόνο στην σκέψη ότι θα είναι μακρυά.

Θέλω να το προσπαθήσω, το σημαντικό είναι να το θέλει κι αυτός. Αλλά φοβάμαι, φοβάμαι πως θα καταστραφούν όλα. Πως θα γυρίσουμε στα παλιά. Του κρατάω μούτρα όμως. Δεν είπε τίποτα και με άφησε προτετελεσμενου γεγονότος.

Έκλεισα την πόρτα πίσω και έτρεξα δίπλα του. " Τι έγινε; , τι έκανες;" γύρισε και με κοίταξε. Ήταν μεθυσμένος, η ανάσα του μύριζε από μακριά, τα μάτια του κατακόκκινα. " Είσαι καλα; σε παρακαλώ μιλά μου."
Γύρισε από την άλλη."Τι να σου πω;"

"Πες κάτι, ότι θα μπορούμε να το κάνουμε να δουλέψει. Μπορούμε να κάνουμε και Skype και-"
"Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε."με διέκοψε "νομίζεις θα αντέξουμε; Εσύ έχεις την σχολή σου, εγώ έχω τελειώσει."

Έκανα πίσω. Τέτοια απαισιοδοξία δεν περίμενα.
"Σήκω φεύγουμε"με κράτησε από το χέρι και σηκώθηκε.
"Μα είναι να φύγουμε το βράδυ" "Άλλαξα την ώρα."άρχισε να μαζεύει την τσάντα του. "Ετοίμασε και την δικιά σου"είπε και έβγαλε και την δικιά μου από την ντουλάπα.

Απογοητευμένη πια ετοιμάστηκα και κατέβηκα να δώσω τα κλειδιά του δωματίου. Ο Γιάννης είχε βγεί στον δρόμο και έβαζε τις βαλίτσες στο ταξί που περίμενε. Βγήκα από το ξενοδοχείο και πια ήμασταν έτοιμη για τον προορισμό μας. Το λιμάνι.

Βρήκαμε τις θέσεις μας στο εσωτερικό του πλοίου και καθίσαμε. Όλο το ταξίδι βγήκε χωρίς συζήτηση, χωρίς καμία ματιά. Ένιωθα να πνίγομαι. Σηκώθηκα και έτρεξα προς το κατάστρωμα. Ο αέρας με ξύπνησε και το οξυγόνο μπήκε στους πνεύμονες μου και με γέμιζε.

Ήμουν αρκετή ώρα έξω. Δεν ήρθε καν έξω να με ψάξει. Να δει που είναι. Τίποτα.
Ξαναμπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς τις θέσεις μας. Με κοιτούσε με ένα κενό βλέμμα."που ήσουν; φτάνουμε σε λίγο." ξαφνιάστηκα που μου μίλησε. "Το ξέρω, ήθελα να πάρω λίγο αέρα."πήρα στα χέρια μου την τσάντα και σιγά σιγά βγήκαμε από το πλοίο.

"Θα έρθεις από εμένα;"αποκρίθηκα
Ένα κούνημα κεφαλιού ήταν αρκετό. Φτάσαμε κάτω από το σπίτι μου μετά από λίγη ώρα και αυτό μου πας περίμενε δεν το ήθελε κανένας.

"Μίλτο τι θέλεις εδω;"είπα και έτρεξα προς την είσοδο της πολυκατοικίας μου."Έχω τρελαθεί σε ψάχνω τόσες μέρες και δεν σηκώνεις τα τηλέφωνα νόμιζα κάτι έπαθες"

Γύρισα και κοίταξα το Γιάννη, το βλέμμα του ήταν σκοτεινό ήθελε κάτι να πει αλλά έκανε υπομονή. "Μίλτο καλά είμαι και καλύτερα να φύγεις μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα."
"Δεν φεύγω μέχρι να πειστώ ότι είσαι καλά." Το χέρι του Γιάννη βρέθηκε στον καρπό μου και με τράβηξε με δύναμη στο εσωτερικό του σπιτιού.

Η πόρτα του διαμερίσματος έκλεισε με δύναμη και μπήκαμε μέσα."Τι εγινε φωνάξες το γκομενάκι να σε παρηγορήσει;"
"Γιάννη παραλογιζεσαι"είπα και γύρισα για να πάω στο δωμάτιο. Το χέρι του βρέθηκε πάλι στο μπράτσο."Μην γυρνάς όταν σου μιλάω γαμωτο. Η ανάσα του ήταν καυτή. Αλλά ήξερα ότι δεν έπρεπε να συνεχιστεί αυτό.

Με έσυρε πανω στο τραπεζάκι της κουζίνας και μου έβγαλε τα ρούχα μονομιάς. Πήρε θέση ανάμεσα μου"Πες μου ο Μιλτακος πηδαγε καλύτερα;" αρκετές βίαιες ωθήσεις και μπροστά μου δεν ήταν ο Γιάννης που ξέρω. "Γιάννης σταματά σε παρακαλω μην μας το κάνεις αυτό."

Οταν μετά από ώρα σταμάτησε. Σηκώθηκε απο πάνω μου και άρχισε να χτυπάει τον τοίχο."Γαμωτο."

Το χέρι μου βρέθηκε στο μάγουλο του. Αυτή η σφαλιάρα ήθελα να τον πονέσει πολύ."Φύγε και μην ξανάρθεις εδώ μέχρι να καταλάβεις τι έχεις κάνει." Με κοίταξε "Μωρό μου σε παρακαλώ Όχι."

Τον έκλεισα έξω από την πόρτα την οποία ύστερα χτυπούσε δυνατά.

Δεν μπορεί αυτός ο άνθρωπος να με πόνεσε τόσο πολύ. Δεν μπορεί...