Έρωτας Τύραννος

~ Τριαντάφυλλο με αγκάθι ~

"Μίλτο;"
"Σοφία;"

Έμεινα να τον κοιτάω. Ο Γιάννης μια κοιτούσε εμένα μια τον Μίλτο. Είχε καταλάβει ότι ανάμεσα μας δεν υπήρχε κάτι φιλικό. Τουλάχιστον παλιά.

Τον Μίλτο τον γνώρισα στο πάρτυ γενεθλίων της Αγάπης. Στο μοναδικό πάρτυ που πήγα τον 1 χρόνο που είχα χωρίσει με τον Γιάννη. Ήταν 1 χρόνο μεγαλύτερος μου. Και απο τι φαίνεται σπουδάζει και αυτός εδώ στην Κομοτηνή.

Ήξερε τα πάντα για εμένα και τον Γιάννη αλλα δεν σταμάτησε να με διεκδικεί. Περάσαμε 3 όμορφους μήνες. Ήταν μια σχέση με φλερτ και γλυκά λόγια. Τίποτα παραπάνω.

Σκεφτόμουν τόσα πολλά που απλά καθόμουν και τον κοιτούσα. Η φωνή του όμως με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Τι έγινε τριανταφυλλάκι δεν θα με αγκαλιάσεις ;" είπε και άνοιξε τα χέρια του.

Τριανταφυλλάκι. Έτσι με έλεγε και ήταν πολύ γλυκό.

Γύρισα να κοιτάξω τον Γιάννη και τα μάτια του έβγαζαν σπίθες. Δεν ήθελα να το πάρει όλο αυτό άσχημα αλλα δεν μπορούσα να φερθω στον Μίλτο άσχημα.

"Έλα εδώ"του είπα και τον αγκάλιασα.
"Τι κάνεις μικρό μου; Πώς είσαι;"
"Πολυ καλύτερα από ότι ήξερες πριν 1 χρόνο."
"Χαίρομαι που το ακούω μωρό μου."

Μωρό μου; Φοβήθηκα να γυρίσω να δω τον Γιάννη.

"Εσύ ; Όλα καλά;" του είπα για να αλλάξω συζήτηση.
"Αχ καλά ας τα λέμε Σοφακι. Τι νέ; Η Αγάπη τι κάνει;"
"Πέρασε και αυτη Θεσσαλονίκη και είναι με τον Μιχάλη."είπα καταπίνοντας.
"Επιτέλους. Ήταν λίγο γελοίο το ποσό την ήθελε και αυτή δεν το έβλεπε."
Γέλασα και μου χάιδεψε το μπράτσο.
"Ναι. Μακάρι να είναι για πάντα έτσι."
"Όχι όμως όπως ήμασταν εμείς."

Μετά απο αυτο το μόνο που επικρατούσε ηταν ησυχία. Ο Γιάννης είχε μια ουδετερότητα στο πρόσωπο του ενώ εγώ απλά έμεινα να κοιτάω τον Μίλτο.
Τον τράβηξα λίγο πιο κάτω λέγοντας τον Γιάννη να με περιμένει.

"Μίλτο ...ότι είχαμε εμείς τελείωσε. Συγνώμη τώρα θέλω να φύγω."
"Μου έλειψες όμως πολύ τριανταφυλλακι."
"Σε παρακαλώ μην το κάνεις πιο δύσκολο." του είπα πιάνοντας του το χέρι και αποχαιρετώντας τον.

Προχώρησα πιο μπροστά από τον Γιάννη και αυτός ερχόταν από πίσω μου. Δεν έλεγε τίποτα. Αντίθετα εγώ ήθελα να πάω πάλι πανω σπίτι διότι χάθηκε παντελώς η όρεξή μου.

Μπήκα γρήγορα και έκατσα στην τραπεζαρία. Ήρθε με ηρεμία και έκατσε πάνω στο τραπέζι.

"Θα μου πεις από μόνη σου ή θα ρωτήσω;"είπε ενώ τα δάχτυλα του χτυπούσαν στο πόδι του.
"Δεν έχω κάτι να πω."
"Σοφία. Μίλα διότι τα νεύρα μου έχουν τεντωθεί αρκετά."
"Εντάξει. Ο Μίλτος ήταν αυτός που με βοήθησε να ξεχάσω έστω και λίγο τον πόνο που ένιωσα από εσένα."

Τον είδα να σφίγγει τα χέρια του σε γροθιές. Και τότε ένα μήνυμα έκανε την εμφάνιση του.

"Θα ήθελα να σε δω μόνη. Αν γίνεται." -Μίλτος

Δεν χρειάστηκε να μιλήσω. Ο Γιάννης με κοίταξε και κουνώντας το κεφάλι έφυγε χτυπώντας την πόρτα.

**********************************

Οι ώρες περνούσαν αλλα ο Γιάννης άφαντος. Δεν σήκωνε το τηλέφωνο, η ώρα είχε πάει ήδη 12 το βράδυ και εγώ είχα ανησυχήσει.

Με είχε πιάσει λίγο ο ύπνος στον καναπέ όταν η πόρτα έκλεισε πολύ δυνατά.

Σηκώθηκα απότομα και είδα σε άσχημα χάλια τον Γιάννη να με κοιτάει χωρίς να λέει τίποτα αλλά αυτό το βλέμμα έλεγε τα πάντα.

Πήγα να μιλήσω αλλα τα δάχτυλα του ακούμπησαν τα χείλια μου.

"Μια ερώτηση μόνο. Σε έκανε ποτέ δικιά του."είπε και με κοιτούσε μέσα στα μάτια.
"Ούτε μια φορά. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα."

Τα χείλη του πήραν θέση στα δικά μου.

"Μόνο δικιά μου μωρό μου. Μόνο."
"Κάνε με να τα ξεχάσω όλα αγάπη μου...Όλα."

Τα ρούχα μας εξαφανίστηκαν αμέσως και πια τα σώματα μας ακουμπούσαν το ένα πάνω στο άλλο.

Πρώτη φορά ήταν τόσο άγριος αλλα ήξερα ότι ήθελε να είμαι μόνο δικιά του και το έδειχνε με κάθε του κίνηση.

"Σε...θέλω μωρό μου." είπε και έκλεισε τα μάτια του.

Το μόνο που ακουγόταν σε όλο τον χώρο ήταν οι βαριές ανάσες μας και τα ονόματα μας που λέγαμε πάνω στο πάθος.

Έπεσα πάνω στο στήθος του. Εκεί...εκεί έμεινα για ολο το βράδυ. Η καρδιές μας χτυπούσαν σαν τρελές και προσπαθούσαμε να βρούμε ξανά τις ανάσες μας.

"Σοφία;"μου είπε ενώ με φίλησε στο μέτωπο.
"Μμμμ"μούγκρισα.
"Μόνο δικιά μου έτσι;"
"Έτσι μωρό μου."είπα χαμογελώντας και σφίγγοντας τον κι άλλο στην αγκαλιά μου...