Έρωτας Τύραννος

~ Ο πόνος ~

Ένα jeap μας χτύπησε. Εγώ έφταιγα γιατί πέρασα με κόκκινο. Από εκείνη την στιγμή και μετά...κενό.
Το μόνο που άκουγα ήταν η φωνή των γιατρών. Ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα. Ένιωθα ένα βάρος στην καρδιά μου. Ένιωσα ένα βαθύ πόνο στην κοιλιά μου. Ήθελα να φωνάξω τόσο δυνατά από το πόνο αλλά και πάλι, δεν μπορούσα.

Μετά απο πολύ ώρα. Δεν ξέρω πόση αλλά ήταν ήδη βράδυ. Άνοιξα τα μάτια μου. Είδα τον Γιάννη να έχει κοιμηθεί δίπλα μου. Είχα παντού σωληνάκια. Τρόμαξα. Πιο πολύ για το μωρό.
Προσπάθησα να μιλήσω αλλά δεν έβγαινε φωνή. Με όση δύναμη είχα τον σκούντισα να ξυπνήσει. Όταν άνοιξε τα μάτια του τρόμαξε.

"Μωρό μου μην κουνιέσαι και μην κουράζεις τον εαυτό σου."
Του χαμογέλασα. Και απλά έπιασα την κοιλιά μου. Κατάλαβε τι τον ρωτούσα.

"Δεν ξέρω αγάπη μου και εγώ περιμένω τον γιατρό εδώ και ώρα. Λογικά είναι μέσα με την Αγάπη."
Γούρλωσα τα μάτια μου. Νόμιζα ότι η Αγάπη έπαθε κάτι κακό.
"Ηρέμησε. Την γλίτωσε με εναν ναρθηκα και μελανιες αλλα ειναι καλα. Το θέμα είναι να γίνεις εσύ καλά τώρα."

Πήρα μια ανάσα.
Μα που είναι αυτός ο γιατρός;
Η Αγάπη; Αν είναι μόνη της;

Με το που είδε ο Γιάννης την αλλαγή στη συμπεριφορά μου κατάλαβε .

"Μην ανησυχείς είναι ο Μιχάλης μαζί της."

Η πόρτα χτυπά και ο γιατρός μπαίνει μέσα κρατώντας έναν μπλε φάκελο. Απο την έκφραση του προσώπου του, καταλαβαίνω οτι κάτι κακό έχει να μας πεί.

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά και να ακούγεται εναν δυνατό και γρήγορο μπιπ.
Χαζά μηχανήματα.
"Λοιπόν γιατρέ;" είπε ο Γιάννης μέσα στο άγχος.
"Η υγεία της κοπέλας είναι πολύ καλύτερη από το πρωί αλλά..."
"Αλλά τι;" είπα με όση δύναμη είχα.
"Λυπάμαι."
"Γιατί γιατρέ τι έγινε;"
"Η ψυχούλα που είχατε δεν άντεξε."
"Τι; Όχι όχι οχι κάποιο λάθος θα κάνετε." Τσίριζα, ούρλιαζα. Ακουγόμουν σε όλο το νοσοκομείο. Ο Γιάννης προσπαθούσε να με κρατήσει μην κάνω καμία χαζομάρα. Κρατούσε τα δάκρυά του.

Έχασα το παιδί μας. Αυτό ήταν. Θα με μισήσει. Ήξερα ότι μπορεί να του ερχόταν δύσκολα άλλα θα γινόταν ο καλύτερός μπαμπάς.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Φώναζα και χτυπιόμουν.
"Ηρέμησε μάτια μου σε παρακαλώ." μου έλεγε ο Γιάννης καθώς με κρατούσε αγκαλιά.
"Θα σας αφήσω να ηρεμήσετε. Αύριο το πρωί θα είστε σε θέση να πάρετε το εξιτήριο σας." Είπε ο γιατρός και έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι του.

"Δεν μπορεί Γιάννη δεν γίνεται. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Δεν πρόλαβα να χαρώ την εγκυμοσύνη μου."
"Θα το περάσουμε μαζί καρδιά μου. Δεν θα αφήσω τίποτα να μας χωρίσει πια. Μην μου φοβάσαι." Με αγκάλιαζε. Τόσο σφιχτά. Το είχα ανάγκη όσο τίποτα άλλο.

Η Αγάπη μπήκε κλαμμένη στο δωμάτιο μου. Δεν άντεξε να με βλέπει έτσι. Με αγκάλιασε και έφυγε. Δεν άντεχε να με βλέπει έτσι.

Ο Γιάννης μου κρατούσε μέσα στα χέρια του. Τα χέρια μου μέσα στα δικά του. Όλο το βράδυ. Μόνο αυτό με ηρεμούσε λίγο.

Το ξημέρωμα μας βρήκε αγκαλιά. Κανένας μας δεν κοιμήθηκε.
Ακούσαμε την πόρτα να χτυπάει. Ήταν οι γονείς μου που μπήκαν τρομαγμένοι.
"Κοριτσάκι μου πως είσαι;" είπε η μαμά μου και έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά μου.
"Καλά είμαι μαμά. Τώρα είμαι καλύτερα. Μόνο που..."
"Που τι καλό μου;" γύρισε ο μπαμπάς μου με ανασηκωμένα φρύδια.
"Είχα μια απώλεια."
Κατάλαβαν τι εννοούσα και απλά μου κρατούσαν τα χέρια όσο πιο σφιχτά μπορούσαν.
"Θα σας αφήσουμε να ηρεμήσετε. Και αγάπη μου όταν είσαι ήρεμη μπες να δεις τα αποτελέσματα σου. Βγήκαν."

Σωστά σήμερα θα έβγαιναν τα αποτελέσματά των πανελληνίων. Πως μου ήρθαν όλα τόσο ανάποδα. Δεν έχασα χρόνο και μπήκα να δω.

"Οικονομικό...Θεσσαλονίκης." είπα και έκλεισα τα μάτια με ανακούφιση. Ο κόπος τόσων μηνών βραβεύθηκε.

Απλά δεν μπορούσα να το χαρώ. Ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
Μετά απο λίγη ώρα ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι θα μπορούσαμε να φύγουμε και να πάμε σπίτι μας να ηρεμήσουμε.

"Θα έρθεις σπίτι μου και τέλος."
"Γιάννη δεν θέλω. Καλύτερα να μην με βλέπεις σε αυτά τα χάλια."

Με κράτησε από τους ώμους. "Μαζί θα το περάσουμε αυτό."
Δεν είπα κάτι απλά τον ακολούθησα και μπήκαμε στο αμάξι του. Φοβόμουν να ξαναμπώ σε αμάξι αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι του μπήκα στο δωμάτιο δεν είπα κουβέντα. Κλείστηκα εκεί μέσα με τις ώρες. Δεν είμαι καλά. Λεπτό με λεπτό γίνομαι χειρότερα. Ο Γιάννης έρχεται κάθε μισή ώρα και προσπαθεί να με κάνει να φάω. Ματαια.

"Γιάννη φύγε σε παρακαλώ και πάρε τον δίσκο από εδώ."
Έφυγε με το κεφάλι στο πάτωμα.
Αυτό συνεχίστηκε για περίπου 1 μήνα. Η ίδια ψυχολογία και η ίδια συμπεριφορά. Δεν το έκανα επίτηδες. Ήταν κάτι σαν άμυνα μετά από ότι έπαθα. Μέχρι την ημέρα που άλλαξαν οι ρόλοι.

"Μωρό μου σου έφερα να φας."
"Άσε με." του είπα απότομα.
Ο Γιάννης πέταξε με δύναμη κάτω τον δίσκο. Ήταν θυμωμένος, πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι.
"Φτάνει, δεν αντέχω άλλο αυτή την μιζέρια. Εδώ και 1 μήνα ειμαι δίπλα σου και σε βοηθάω. ΦΤΆΝΕΙ." Είπε και έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του.

Έμεινα μόνη στο δωμάτιο να κλαίω με λυγμούς. Τι κάνω λάθος; Γιατί να πονάω ανθρώπους που αγαπάω πολυ;
Είχα πάρει την απόφαση μου. Θα χωρίσω. Δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι. Τουλάχιστον μέχρι να ηρεμήσουμε...