Έρωτας Τύραννος

~ Εσύ ~

Μιλούσαμε για διάφορα θέματα ακόμα και για τα πιο άκυρα.
Πέθαινα να ακούω την φωνή του και να βλέπω το χαμόγελο του. Με αυτά και με αυτά δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε στο μαγαζί. Ξεχάστηκα εντελώς με τις συζητήσεις μας. Αν και η ήθελα τόσο πολύ, το υπόλοιπο της βραδιάς να το περνούσα μαζί του στο αμάξι, μόνοι μας και μακρυά από όλους.

Μου άνοιξε την πόρτα. Τρομάξαμε και οι δύο από μια τσιρίδα. Ήταν η Αγάπη. Μην τα ξαναλέμε. Κλασσική. Παρατήρησα μια αντρική φιγούρα δίπλα της.
Ο Μιχάλης. Αυτός που τάχα δεν ενδιαφερόταν κατά τα λεγόμενα της.
Την κοίταξα και ένα πονηρό γελάκι βγήκε αβίαστα.

Αφού οι γνωριμίες έγιναν αποφασίσαμε να μπούμε στο μαγαζί που είχα κλείσει.
Ήταν κάτι σαν παλιό μας στέκι. Ερχόμασταν παλιά εδώ και το βρήκα καλή ιδέα

"Είσαι υπέροχη." μου ψιθύρισε ο Γιάννης στο αυτί καθώς φτάσαμε στο τραπέζι και ένιωσα τα πόδια μου να τρέμουν.

Πάντα αυτό γίνεται.

"Και εσύ." μου βγήκε έτσι απλά χωρίς να σκεφτώ αν το πάρει αλλιώς.

Κάθε 10 λεπτά κατέφθαναν και καινούρια ποτά. Ούτε και εγώ ξέρω τι έπινα.
Μετά από κάποια στιγμή απλά χόρευα και χαζογελούσα. Ο Γιάννης απλά στεκόταν και με κοιτούσε και μου έκανε παρατηρήσεις όποτε έπινα κάτι.
Καλά τόοοσο κακό είναι;
Έλεος.
Ξαφνικά αρχίζω να γελάω. Η Αγάπη είναι έτοιμη να κοιμηθεί πάνω στον Μιχάλη ο οποίος έχει το χέρι του γύρω από τη μέση της. Ο Γιάννης πάει τους καληνυχτίζει ενώ ο Μιχάλης λέει ότι θα πάει την Αγάπη σπίτι.
Αφού χαιρετάω άγαρμπα μια κοιμησμένη Αγάπη γυρνάω να κοιτάξω τον Μιχάλη. Έχει τα μάτια του πάνω της και ο άλλος με χώρισε επειδή είναι μεγαλύτερός μου
Τι να λέω τώρα.
"Πασχάλη μου αφού σε θέλει και την θες μην χάνετε χρόνο για βλακείες. Απλά ντρέπεται. Ε Γιάννη;"
"Ε...ναι. Κάνε και εσύ κάτι ρε βλάκα."
"Ναι ας μην μιλήσουμε για σένα."λέει ειρωνικά ο Πασχάλης. Ή Μιχάλης;
"Τουλάχιστον εγώ της είπα ότι την αγαπάω."λέει και με τραβάει στην αγκαλιά του.
"Καλά. Πολύχρονη Σοφία."
"Καληνύχτα...Πασχ...Μιχάλη και ευχαριστώ πολύ."

Ζαλιζόμουν αρκετά αλλά ήμουν δίπλα του οπότε τίποτα δεν θα χαλούσε την βραδιά.
"Λοιπόν θα σε πάω στο σπίτι να ηρεμησεις και αύριο να βρεθούμε πιο ήρεμα."
"Και ποιος είπε ότι θέλω να πάω σπίτι μου;"
"Και που θα πας ρε Σοφία με δουλεύεις;"
"Σπίτι σου." είπα με ένα αποχαυνωμένο χαμόγελο.
"Ορίστε;" μου είπε με γουρλωμένα μάτια.
"Αυτό που άκουσες. Αυτή η νύχτα είναι μια δοκιμασία και ακόμα δεν την πέρασες."
"Καλά μικρή. Καλύτερα μην πας σπίτι σου έτσι θα τρομάξουν οι άνθρωποί." έλεγε γέλοντας καθώς με βοήθησε να μπω στο αμάξι.

Κοιμήθηκα στην διαδρομή. Δεν άντεχα και δεν είχα δυνάμεις.
Όταν φτάσαμε βγήκα μόνη από το αμάξι και απορώ πως.
Καθώς φτάναμε στην πόρτα με τράβηξε. Όχι δεν με πόνεσε ούτε λίγο, ήξερα πολύ καλά τι ήθελε και το ήθελα και εγώ.
Μου χάρισε ένα από τα πιο υπέροχα φιλιά του και δεν άργησα να ανταποδώσω.

"Σε θέλω Σοφία δεν μπορώ άλλη αναμονή"

Δεν ειπα κάτι απλά ανέβαινα τα σκαλιά και τον φιλούσα, δεν έπαιρνα τα χείλια μου από πάνω του.
"Γιάννη;"
"Ναι μωρό μου" είπε με δυσκολία καθώς προσπάθησε να ξεκολλήσει το σώμα του από πάνω μου.
"Και εγώ σε θέλω...πολύ."

Με ακούμπησε στο κρεβάτι απαλά. Ένιωθα ότι αυτό που θέλαμε και οι δύο τόσο πολύ θα γινόταν ένα. Ένα βράδυ πάθους που δεν θα το ξεχάσει κανένας μας. Ήταν ότι πιο ωραίο νιώσαμε και οι δύο. Κάθε του φιλί με τρέλενε όλο και πιο πολύ.

Η πρώτη μας φορά.

Αφού ηρεμήσαμε γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο έρωτα.

"Σοφία το μόνο που θέλω είναι να βλέπω τα μάτια σου τόσο κοντά όπως είμαστε αγκαλιά στο κρεβάτι...να τα κοιτάω και να χάνομαι προσπαθώντας να καταλάβω το τι νοιώθεις για μένα αν μ' αγαπάς τόσο πολύ όσο εγώ."

Δεν μίλησα απλά τον φίλησα. Ένα φιλί που τα έλεγε όλα. Μας πήρε ο ύπνος αγκαλιά.
                

              ******************

Το επόμενο πρωΐ δεν ξύπνησα και με τον καλύτερο τρόπο. Δυνατές φωνές με έκαναν να τρομάξω μέσα στον ύπνο μου.
Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Ήταν ο Γιάννης. Πήγα να τον αγκαλιάσω αλλά πριν μια κοπέλα βγήκε από την γωνία και τον φίλησε. Χωρίς να του δώσει ευκαιρία να πεί όχι.

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω ένιωθα όλα να σπάνε. Ποια είναι αυτή; Γιατί τον φίλησε; Γιατί; Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον εμπιστευτώ πάλι...