Visioenen van een gavenmeester

24.

"Heeft dat iets te maken met die dochter van hem?" Noahs vader kijkt langs zijn zoon heen naar mij.

"O shit, dat is waar ook. Jij weet het ook. Zorg er dan maar voor dat niemand erachter komt. Hij is van plan me te vermoorden omdat ik weet dat hij een kind van een gavenmeester heeft. Straks pakken ze jou ook en dat kun je mam en Nayara niet aandoen."

Woedend kijkt de vader van Noah de gang op. "Hoe durft hij zich dit ook maar in zijn hoofd te halen? Ik ga met hem praten."

"Doe dat nou niet," waarschuwt Noah. "Je moet onze familie beschermen."

"Jij bent ook familie. Luister Noah, ik weet dat ik misschien niet altijd de vader van het jaar ben, maar ik ga jou hier niet zo laten zitten, reken daar maar op. Hier komt hij niet zomaar mee weg."

Noah slaakt een geërgerde zucht. "Oké, best, doe vooral wat je niet laten kunt. Kun je ze dan op z'n minst een knuffel van me geven voordat we allebei dood zijn?"

"Goh, ik wist niet dat jij een knuffelig type was." Het is mijn mond uit voordat ik het in de gaten heb.

"Hou je kop, waarzegstertje," reageert Noah. "Ik kan wel merken dat jij uit zo'n verknipte familie komt."

Daar trek ik me niks van aan. Mijn familie is misschien niet groot, maar mijn moeder en ik hebben het altijd goed gehad samen. Ze moedigde mijn schoolprestaties altijd aan, stimuleerde me om nog een extra zwemdiploma te halen en gaf me snoepjes als het onweerde. Hé, wacht even. "Mam?"

"Wat is er, Alexa?"

"Je gaf me altijd snoepjes als het onweerde. Had dat er iets mee te maken dat ik ook een zielendoder ben?"

"Jij bent toch een gavenmeester?," vraagt de vader van Noah verbaasd.

"Ze is de eerste ontdekte halfbloed," antwoordt mam voordat ze zich tot mij richt. "Nee lieverd, dat had niet zozeer daarmee te maken. Ik wist alleen dat je hoofdpijn kreeg van onweer en ik wilde je daar doorheen helpen, maar dat lukte me niet omdat ik zelf ook altijd heel veel pijn heb als het onweert. Ik hoopte dat de snoepjes het misschien minder erg zouden maken."

Als kind viel het me nooit zo op dat mijn moeder me niet door het onweer probeerde te helpen. Dat ontdekte ik pas rond mijn tiende, maar toen dacht ik dat ze me gewoon een watje vond. Dat ze tijdens onweersbuien niks met me te maken wilde hebben omdat ze geen kind wilde dat bang was voor onweer. Wat natuurlijk belachelijk is, maar daar dacht ik toen niet bij na. Nu begrijp ik dat het haar ook helse pijnen moet hebben bezorgd. "Jij had last van je handen, of niet?"

"Onder andere. Ook van mijn hoofd, en van mijn benen. Het is niet altijd even prettig om een held te zijn."

"Heeft elke gave dan een bepaald lichaamsdeel waar je last van hebt als het onweert?"

"Soort van. Helers hebben meestal pijn aan hun handen, degenen die de toekomst kunnen zien aan hun hoofd, enzovoort. Maar er zijn lichaamsdelen die bij meerdere gaven pijn doen. Je krijgt bijvoorbeeld ook hoofdpijn als je altijd de waarheid weet of pijn aan je handen als je een vuurmaker bent."

"Wat is jouw tweede gave? Ben jij een vuurmaker?" Ze moet tenslotte iets zijn, anders had ze geen held kunnen worden.

"Nee. Ik weet altijd of iemand de waarheid spreekt."

"O, shit."

Ze lacht en slaat haar armen om me heen. "Maak je geen zorgen, hoor. Iedere gezonde jonge meid heeft wel eens een geheimpje voor haar moeder. Zolang je maar niet over grote dingen liegt, zul je er geen last van hebben."

"Dus je wist het die keer dat ik deed alsof ik ziek was om onder een luistertoets Frans uit te komen?"

"Inderdaad, maar je bent bijna nooit ziek en Frans gaat je meestal wel goed af, dus dat vond ik niet echt kwaad kunnen."

Ik ben nog steeds verbaasd. Mijn moeder wist gewoon al die jaren precies wanneer ik loog en wanneer niet. Maar er schiet me nog iets anders te binnen. "Maar mam, als jij een heler bent, had je dan niet mijn pijn weg kunnen nemen met het onweer?"

"Zo werkt het niet. Gaven worden uitgeschakeld door een te hoge lading elektriciteit in de lucht. Dan worden ze juist vervangen door die pijn. Als ik het had gekund dan had ik het gedaan, echt waar."

Dat geloof ik wel. Het is alleen jammer dat ze het niet kon.

Ondertussen staat de vader van Noah nog steeds bij de tralies, ons onderwerpend aan onderzoekende blikken. "Wat hebben ze met die papegaai van je gedaan?"

"Mishandeld," antwoord ik met schorre stem. Ik wil nu niet aan Muffin denken. Aan hoe ze inmiddels wel dood zal zijn, op de keukenvloer, in haar eigen veren en bloed. Laat me alsjeblieft aan iets anders denken. Iets leukers, al geloof ik niet dat dat erin zit op dit moment.

"Nog niet vermoord?"

"Ze denken dat ze vanzelf wel dood gaat, geloof ik. Waarom wilt u dat weten?"

"Mijn vader is monsterdeskundige," verklaart Noah.

"inderdaad," knikt de grijzende zielendoder. "En ik vond de band die jij met het beest leek te hebben bijzonder interessant. Ik hoop dat je haar verlies snel zult verwerken."

Ik hoop vooral dat ze niet echt dood is, maar dat zeg ik maar niet hardop. De zielendoders zullen het vast niet op prijs stellen dat ik positieve gevoelens heb tegenover een monster.

De man op de gang werpt weer een blik op zijn zoon. "Ik ga er nu vandoor, maar ik laat het hier niet bij zitten. Jij hoort hier niet. Tot gauw."

Voordat Noah nog een keer kan protesteren tegen de plannen van zijn vader, loopt die alweer weg. Met een zucht laat Noah zich op een stoel aan het kleine tafeltje zakken. "Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee. Binnenkort is mijn hele familie dood."

Ik kijk van hem naar mijn moeder en terug. "Ja, ik begrijp precies wat je bedoelt. Scheelt dat jij meer familie hebt."

Noah werpt me een vernietigende blik toe, die gek genoeg gauw verzacht. "Dit is helemaal niet goed, hè?"

"Goh, er komt eindelijk een zielendoder achter dat ze fout bezig zijn," merkt mam op. "Moest je daarvoor nou echt eerst in de gevangenis gegooid worden en met de dood worden bedreigd? Natuurlijk is dit niet goed. Waarom zou je zoveel moeite willen doen om te heersen over de wereld? Waarom zou je überhaupt willen heersen over de wereld? Natuurlijk is het niet goed om onschuldige mensen hun gave af te pakken en ze daarmee te veranderen in ziellozen."

Noah schrikt volgens mij zo van dit relaas dat hij geen woord uit kan brengen, zelfs niet met die grote mond van hem.

Mam is echter nog niet klaar. Haar gezicht loopt rood aan terwijl ze verder raast. "Neem bijvoorbeeld Alexa hier. Kan zij er iets aan doen dat ze geboren is met een gave? Nee. Laat haar dan gewoon met rust. Jullie zijn als het ware een schending van de mensenrechten. Het is toch ook verboden om te jagen op bijvoorbeeld mensen met een donkere huidskleur? Omdat ze daar niks aan kunnen doen. Mensen zijn gelijk, het zijn alleen hun keuzes die ze goed of slecht maken."

"En nu? Verwacht je dat we allemaal in een kringetje gaan zitten om vrolijke liedjes te zingen?," reageert Noah sarcastisch. "Vergeet het maar, mevrouw de zogenaamde held. Ja, ik ben tegen dictatuur en dat soort dingen, maar ik ben ook nog altijd tegen jullie."

Het is maar goed dat ze hem zijn wapens afgepakt hebben. Ik wil niet weten wat hij met ons gedaan zou hebben als hij de kans had gekregen.

Mam haalt haar neus op en richt zich dan tot mij. "Het is beter als jij gaat slapen, Alexa. Het is een zware dag geweest en wie weet wat je morgen allemaal weer te wachten staat. Vannacht ben je nog veilig, maak daar gebruik van."