De Klasspelen (a Hunger Games fanfic)

De Klasspelen

'Goedemorgen allemaal.' Zei Juffrouw Elsa (ook wel mevrouw Stepherd genoemd). 'Goedemorgen Mevrouw Stepherd.' Zeiden we in koor. Als je het zo in koor zegt, vind ik dat het altijd zo traag word gezegd! We zijn met 20 kinderen in de klas. We zouden zonder elkaar nooit kunnen leven. We zijn en blijven één grote groep. Daarom hopen we elk jaar dat we niet uitgekozen worden voor de klasspelen... Want we zijn ondertussen 13 jaar allemaal, en de klasspelen worden gehouden tussen de 10 en 16 jaar. 'Verschrikkelijk, hoe die kinderen elkaar dan moeten uitmoorden, terwijl ze samen in de klas zitten!' Zegt mijn mama altijd. Het is ook wel waar, hoe kan je nou ook je beste vriend vermoorden?! Na een les uur wiskunde, Frans en Nederlands, vroeg Mevrouw Stepherd of we even alles wilden neerleggen en luisteren.

'Goed, jullie hebben allemaal toch al van De Klasspelen gehoord he?' Vroeg ze voorzichtig, waarna iedereen ongerust knikte. 'Wel, morgen worden de klassen getrokken, maar welke scholen er aan meedoen, zijn al bekend. En ik moet met grote spijt zeggen...' ze stopte even en zuchtte diep. 'Dat onze school er dit jaar aan moet meedoen. Dus morgen ligt in de grote glazen kom op het stadsplein, de namen van de klassen -vanaf 10 jaar - uit onze school.' De juf stopte, keek de klas bezorgd aan en beet op haar lip. We waren allemaal in shock. De laatste 2 jaar hebben wij niet moeten meedoen. Ik herinner me het nog, vorig jaar moest uit onze streek een klas met kinderen van 11 jaar mee doen. Het was zo erg om te zien hoe die kinderen vol bloed op hun klasgenoten afstormden en ze dan probeerden te vermoorden! 'Het spijt me zo...' zei mevrouw Stepherd. 'Maar ik zal nu al alles uitleggen hoe het in elkaar zit. Dus, zoals jullie doorhebben, worden de scholen twee dagen op voorhand getrokken, zodat de kinderen niet twee keer in een middag worden geschokt dat ze misschien, en wel moeten meedoen aan De Klasspelen. Onze school is in onze streek Patencia getrokken. Dat betekent dus dat jullie morgen misschien worden getrokken en met de klas in een arena worden gestopt om elkaar proberen te vermoorden voor, je weet wel, zodat je het zelf overleeft. Er blijft maar één winnaar over. Maakt niet uit of het een jongen of meisje is.' Dakota (mijn beste vriendin) en David (toffe klasgenoot) keken eerst naar de juf, en dan naar mij. Met een bezorgde blik.

Ikzelf was helemaal verstijfd en ik keek recht voor me uit. Ik weet nog niet zeker of we mee doen, maar er is veel kans!

De bel ging. 'We zien elkaar morgen om elf uur op het stadsplein!' Riep mevrouw Stepherd ons nog toe.

Buiten op het schoolplein zie ik dat de meer helft van de klas op me afstormt. Dat betekent dus iedereen behalve de rare kinderen, ze zijn altijd appart en hebben alleen hun drieën, ze spelen videogames samen, en Alexander, Elena en Luke, die stoer, groot en sterk zijn. 'Gwendolyn! Oh nee he! Wat moeten doen! Misschien worden wij wel getrokken!' Zei Dakota bezorgd. 'Ja, ik zou nooit mijn vrienden kunnen vermoorden!' Zei Alicia, een van mijn beste vriendinnen. Ik knikte. 'Rustig joh, we weten toch nog niet zeker of we getrokken worden!' Riep Benjamin uit. Hij zag er niet bezorgd uit, in tegendeel, hij was uiterst op zijn gemak. Wat een rare kerel toch! Alweer helemaal overtuigd dat hem niets zal overkomen! Hij zal morgen dan wel extra schrikken.

Het stadsplein zag er treurig uit, niemand was echt kleurrijk aan. Ik liep nog vlug naar mijn broertje Tom. Hij keek me bezorgd aan. Tom is nog maar 8 jaar en is nog even veilig. Ik boog me over hem heen en gaf hem een dikke knuffel. 'Het komt goed...' Zei ik zacht.

Een bewaker wandelde in onze richting en zei dat ik mee moest komen om bij de klas van voor te gaan staan. Iedereen was gespannen. David en Dakota kwamen naar me toe en gaven me een schouderklopje. Ik glimlachte naar mijn goede vrienden.

Er liep een vrouw (nog al chic gekleed) naar voren op het podium. Luciana Pinket, ze was rond de 40 jaar, ze deed dit elk jaar. 'Welkom welkom! Welkom bij de jaarlijkse Klasspelen, mogen de kansen altijd in uw voordeel zijn! Ik zal zo dadelijk uit de kom een klas rapen, die hier vanvoor staan.' Zei ze. En ze wees in richting. 'Wij doen dit niet omdat we willen dat jullie sterven, nee, we willen laten zien dat ons land alles aankan, dat wij moedig zijn en er alles aan doen om in leven de blijven!' Voegde ze nog trots toe, waarna ze naar de kom liep en haar hand er in stak. Een seconde had ik het gevoel dat alles om me heen zijn adem in hield wachtend op wat Luciana zal zeggen. Luciana Pinket nam een kaartje en liep naar de microfoon toe, ze opende het kaartje en las voor: 'De kinderen van 13 jaar, van mevrouw Stepherd.'