Έρωτας Τύραννος

~ Μην υποκύψεις ~

"Θα το δεχθείς μωρό μου."είπε και τα χείλη του κόλλησαν με τα δικά μου.

Τραβηχτηκα και με κοίταξε με απορία.

"Ο όρος σου ξεκινάει μόλις πάμε στο νησί. Τώρα μπορώ να σε κάνω ότι θέλω."τα χείλη του ενώθηκαν ξανά με το δικά μου και συνέχισαν στον λαιμό μου. Αλλά εγώ πάλι τραβήχτηκα.

"Αν δεν θες όμως να χάσουμε το πλοίο άσε με να τελειώσω."Τον είδα να γουρλώνει τα μάτια του σαν να είχε ξεχάσει ότι έπρεπε να φύγουμε .

Καταλήξαμε να τρέχουμε και οι δύο σαν τρελοί.

Μπήκαμε όπως και όπως στο αμάξι με προορισμό το λιμάνι.
Τον έβλεπα μέσα στο άγχος να μου ρίχνει κλέφτες ματιές και το χαμόγελο του να κάνει την εμφάνιση του κάθε φορά που με κοιτούσε.

Μόλις φτάσαμε ο Γιάννης βγήκε για να πάρει τις βαλίτσες.

"Εσύ περίμενε εδώ και έρχομαι σε ενα λεπτό."

Τον έβλεπα να μιλάει με τους υπεύθυνους και τον χάζευα. Πόσο ωραίος είναι. Οι κινήσεις του. Το σώμα του. Αυτός.

Πως θα αντέξεις εαυτέ μου με τις πανέξυπνες ιδέες σου;

Τον είδα να πλησιάζει και να σκύβει στο παράθυρο του αυτοκινήτου.

"Είμαστε μια χαρά. Μπορείς να βγείς για να πάμε στο πλοίο.

"Και το αμάξι;"
"Το αμάξι θα μείνει εδώ. Στην Πάρο θέλω να περπατάμε. Να μην μας χωρίζουν οι θέσεις."έκλεισε το μάτι του και με έβγαλε από το αμάξι.

Μπήκαμε στο πλοίο. Αυτός άνετος και εγώ έτοιμη να λιποθυμήσω. Ναι. Τρέμω τα πλοία. Ειδικά μετά τον Τιτανικό φοβάμαι και σε βάρκα να μπω.

Καθόμουν ακίνητη αμίλητη σε όλο το ταξίδι. Τον έβλεπα ότι γελούσε αλλά δεν γύρισα να τον κοιτάξω, εδώ φοβόμουν για την ζωή μου.

"Ξύπνα μικρό."άκουσα την φωνή του να μου λέει γλυκά.
Πετάχτηκα επάνω και άρχισα να φωνάζω.
"Βουλιαξαμε; πέσαμε σε κανένα αλλο πλοίο;"
Με κοιτούσε με απορία."Απλα φτάσαμε Σοφία."

Έπεσα ξανά στην θέση μου να ηρεμήσω πριν πατήσω χώμα.

Μόλις βγήκαμε απλα ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος σε όλο τον κόσμο. Ήθελα να φιλήσω την γη.

"Πόσο τρελή είσαι πια."γύρισα και τον κοίταξα. "Δεν ήξερες; Δεν ρώταγες; θα με υποστείς τώρα."

Ο όρος που του είχα βάλει θα ξεκινούσε. Δεν με άγγιξε ούτε ενα λεπτό μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Δεν ξέρω τι με χαλούσε πιο πολύ. Ότι ήμουν στα πρόθυρα να χαλάσω αυτό που όρισα ή ότι δεν μου έδινε σημασία.

"Φτάσαμε."Το μυαλό μου βγήκε από τις σκέψεις και τα μάτια μου αντίκρισαν το πιο όμορφο τοπίο που έχω δει ποτέ.
"Α-λ-η-θ-ε-ι-α; τραύλιζα.
"Τέλειο ετσι; ήθελα το καλύτερο για εσένα."Το σώμα μου ρύγισε, είχε ώρα να μου μιλήσει τόσο ωραία.

Φτάσαμε στην ρεσεψιόν και αμέσως μας οδήγησαν στο δωμάτιο μας. Μόλις μπήκαμε δεν περίμενα τέτοια "έκπληξη".

"Συγνώμη;"σκούντηξα τον κύριο δίπλα μου."Γιατί το κρεβάτι είναι διπλό και δεν υπάρχουν δύο μονά;"
"Κυρία μου έτσι μας έγινε η κράτηση"είπε και έφυγε.

Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Γιάννη που προσπαθούσε να φύγει χωρίς να τον χτυπήσω. Βγήκε στο μπαλκόνι και τον ακολούθησα.

"Διπλό κρεβάτι; Αλήθεια;"
"Κατά λάθος μικρό."Το κρυφό γελακι του μου την έδινε και άρχισαν να του δίνω μικρές μπουνίτσες στον ώμο."Σε μισώ κύριε Γιάννης Αποστόλου."
Τα χέρια του έπιασαν τους καρπούς μου και με έφεραν πιο κοντά του.

"Δείξε μου πόσο με μισείς."ερχόταν όλο και πιο κοντά.

Το μυαλό μου φώναζε "Μην υποκύψεις, μην υποκύψεις, μην υποκύψεις."

Τραβήχτηκα και κατάλαβε ότι δεν θα είναι τόσο εύκολο από εδώ και πέρα. Με τράβηξε ξανά κοντά του και πλησίασε το αυτί μου.

"Δεν σκοπεύω να αφήσω αχρησιμοποίητο το κρεβάτι μας μέχρι να φύγουμε."είπε και ενέπνευσε λίγο από το άρωμα μου.

"Θα το δούμε αυτό."τα χείλη μου έφθασαν στα δικά του αλλά δεν πήρε ούτε λίγο από το φιλί μου. Τον άφησα να περιμένει και προχώρησα στο εσωτερικό του δωματίου. Το μόνο που άκουσα να λέει ήταν "Θα με τρελάνεις." Και συμφώνησα.

Αρχίζει μια νέα δοκιμασία και για τους δύο από εδώ και πέρα. Όλα θα κριθούν από αυτό το ταξίδι...