Herkese merhabalar. Sizinle paylaşmak istediğim bazı şeyler var. Uzun zamandır bölümler aksıyor, bunun elbette farkındayım ve kendi adıma üzülüyorum da. Hikayeyi unuttuğunuzu söylüyorsunuz; hakkınız var. Ancak samimi bir şekilde söylüyorum ki Siyahım hakkında endişelerim var. Bunlara değinecek olursak öncelikle şunu söylemeliyim, bu hikaye öylesine yazılmış bir hikaye değil. Cümleleri arasında ben varım, benim yaşadıklarım var, benim hissettiklerim var. Kafamdaki uçurumdan aşağı attığım an elimi uzatıp kurtardığım bir Baran var. İnanın, Baran Andaç gerçekten var. Belki daha önce bazılarınızın yanından geçip gitmiş bile olabilir. Belki de bazılarınız onun Baran olduğundan bi'haberken onunla çarpışmış da olabilir; kim bilir? İşte bölümlerin bu kadar geç gelmesinin ana nedeni bu. Kehribar saçlı güzel karakterime bir Asya'ymışım gibi delice aşığım, fakat o bazılarınızla çarpışma ihtimali olan, kehribar saçlımı yazarken ilham aldığım Baran Andaç'tan da ölesiye nefret ediyorum. Biri zihnimdeki güzel adamken, diğeri göz göze gelince dişlerimi sıkma isteği uyandıran mahlukat. İkisinin ruhumda ve zihnimin puslu köşelerinde verdiği savaş benim kalemimi de bir hayli etkiliyor. Mesela tam karşımda duruyor, ukalaca bakıyor gözleri ve ben ondan doğan bir karakteri yazamıyorum. Bizim güzel oğlanımızın ellerine bir türlü ulaşamıyorum. Bu hastalıklı histen uzunca bir süredir kurtulmaya çalışıyorum ve sanırım az da olsa başarıyorum da. Bu yüzden sizden tek isteğim Siyahım'a, Baran Andaç'a sıkı sıkı sarılıp kulağına "Ezgi seni arıyor. Senden vazgeçmesine izin verme. Seni yazmaya devam etmesi için ona bir işaret gönder." demeniz. Bizim güzel oğlan kaybolduğu labirent ruhumdan kalbime uzatırsa ellerini, her şey eskisi kadar güzel olacak. Sizleri sadece okuyucu olarak görmediğimi bilmelisiniz, sizler benim siyahımsınız. Eğer sizleri sadece okuyucu olarak görseydim bunları anlatmayacağıma emin olun. İnsanlara böyle ucu sivri sırlarımı anlatmaktan pek haz etmem. Ama tekrar söylüyorum, sizler benim siyahımsınız. Lütfen Baran Andaç'a sıkı sıkı sarılın ve onu bırakmayın.
Görüşmek üzere.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAHIM
RomanceRuhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolac...
