Visioenen van een gavenmeester

7.

Alle overige leden bevinden zich al in de kleedkamer. In totaal zijn we met z'n twaalven – zeven vrouwen en vijf mannen. Het is dus geen grote vereniging, maar dat maakt het des te gezelliger. Al zit het er wel aan te komen dat we binnenkort meer leden moeten werven om überhaupt te kunnen blijven bestaan.

Nadat we ons hebben omgekleed, wandelen we de zaal in. Het is er koud, maar uit ervaring weet ik dat ik daar over een kwartiertje geen last meer van zal hebben. Als we eenmaal aan het spelen zijn, krijgen we het vanzelf wel warm. Ik gris dan ook snel een racket uit het materialenhok.

"Hé Lex, ik hoorde dat we morgen met gym gaan basketballen. Zullen we de ballen lek steken?"

Ik schiet in de lach. Deze sporthal is dezelfde als waar we gymles hebben met school. In theorie zouden we dus inderdaad het materiaal kunnen vernietigen. Alleen in praktijk komen ze er toch wel achter dat wij het gedaan hebben en dan hebben we de poppen aan het dansen. "Lijkt me geen goed idee. Pak jij maar een shuttle in plaats van een basketbal." Met mijn racket loop ik terug de zaal in. Daar zijn de eerste potjes al bezig.

Zodra Margo er is, beginnen wij ook tegen elkaar te spelen. In het begin lukt het nog niet zo omdat we nog even moeten opwarmen, maar al snel komen we in ons gebruikelijke ritme.

In onze eerste weken bij de club waren we allebei verschrikkelijk slecht. Zo slecht dat we al bedacht hadden om hier ook maar mee te stoppen. Tot ons beste lid zei dat hij vroeger ook zo was. Inmiddels heeft het wekelijks tegen elkaar spelen ervoor gezorgd dat we de shuttle met gemak honderd keer naar elkaar over kunnen slaan zonder de grond te raken.

Wat ook helpt, is dat er altijd muziek op staat. Dat is het voordeel van het hebben van een geluidsinstallatie. Met school gebruiken we die alleen als de gymleraren ons willen leren dansen, of met de shuttle run, maar hier is het het perfecte achtergrondgeluid.

Op de tonen van de nieuwste single van Ellie Goulding sla ik de shuttle over het net. Zelfs mijn onderhandse backhand is in de loop der jaren verbeterd, iets dat ik nooit verwacht had. Eindelijk ben ik niet meer die loser die in geen enkele sport goed is.

"Wel wakker blijven, sufkop," lacht Margo als de shuttle vlak langs mijn hoofd suist en achter me op de grond ploft.

"Wacht maar. Ik speel jou er helemaal uit." Ik buk me om de shuttle op te rapen. Op het moment dat ik weer overeind kom, valt mijn blik op de doorgang naar het materialenhok. Het is er donker, maar ik heb geen licht nodig om te weten wat ik zie. Mijn adem stokt in mijn keel. "Dat is die jongen weer."

"Wat? Waar heb je het over?"

"Die jongen die me volgt," antwoord ik zonder mijn blik van hem af te wenden. "Hij staat in het materialenhok."

"Doe niet zo gek," reageert Margo. "Hoe kan daar nou weer iemand staan? Alleen wij zijn hier."

"Het is hem echt."

"Ik ga wel even kijken, oké?" Voordat ik antwoord heb kunnen geven, beent Margo al op het hok af. Ze loopt vlak langs de jongen heen, maar lijkt hem niet op te merken. Na een paar seconden rondneuzen, komt ze terug. "Niks te zien. Je verbeeldt je dingen. Ik zeg niet dat je gek bent, maar misschien moet je even een nacht goed slapen."

Ik knik alsof slaaptekort inderdaad mijn probleem is. "Dat zal het zijn. Misschien moet ik straks thuis maar meteen naar bed gaan."

"Dat lijkt me een heel goed idee."

Mij niet. Zodra de training afgelopen is, werk ik Margo met een smoesje weg en ga ik achter die gast aan.

-

Het is nog best lastig om een smoes te verzinnen. Wat zeg ik tegen mijn beste vriendin, die me door en door kent, als ik stiekem de jacht wil openen op een stalker? Uiteindelijk moet ik het maar doen met een slap verzinsel.