Visioenen van een gavenmeester

3.

"Dat denk ik niet. Ik heb zijn gezicht niet gezien. Dat zat achter de klep van de pet." Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Mag ik niet even ergens zitten? Mijn benen trillen nog steeds een beetje na.

"Goed. Zou ik je adres en telefoonnummer mogen noteren zodat we je kunnen bereiken voor verdere vragen?"

Braaf dicteer ik mijn adres en de cijfers van mijn telefoonnummer, zowel dat van mijn mobiel als van de huistelefoon. Dan zegt de agent dat ik vrij ben om te gaan. Opgelucht loop ik de deur door die ik minuten geleden al had willen bereiken. Ik hoop maar dat Margo in de buurt is, want ik heb iemand nodig die me even aan iets anders kan laten denken.

-

De media duikt er meteen bovenop. Als onze geschiedenisklas met meneer Klein in een verder lege aula zit, komen de verslaggevers één voor één binnen druppelen. Eerst die van de lokale zender, daarna de provinciale en uiteindelijk is ook de landelijke media aanwezig.

"Laat mijn leerlingen alstublieft met rust," verzoekt Kinderfietsje, die ons in plaats van les te geven maar iets van het programma van het NNV bij probeert te brengen. Het seminar gaat niet meer door. De andere klassen die erbij aanwezig zouden zijn, zijn gewoon naar hun gebruikelijke lessen gestuurd. De kapotte ruit van de andere aula wordt inmiddels al gerepareerd. Dat weet ik omdat ik vanaf mijn plek in een hoekje van de ruimte het busje van het glasbedrijf kan zien staan.

De verslaggever van de NOS doet net alsof hij de leraar niet gehoord heeft. "Ik hoorde dat Donkers gered is door een leerling. Kunt u mij vertellen waar die leerling zich bevindt?"

Margo stoot me aan. "Hij is op zoek naar je."

"Dat is fijn voor hem." Ik ben echt niet van plan vrijwillig in de schijnwerpers te treden. Het vooruitzicht om door de media aan Paul Donkers gekoppeld te worden is bijzonder onaantrekkelijk. Ik heb hem echt niet gered omdat ik zo'n fan van hem ben.

De leraar lijkt hier allemaal niks van in de gaten te hebben, want hij antwoordt vrolijk: "Dat is ons Alexa. We zijn hartstikke trots op haar. Kunt u nu weer gaan? Ik geloof dat de directeur een persconferentie aan het voorbereiden is. Daar kunt u heen komen voor meer informatie."

De verslaggever draait zich om naar ons leerlingen. "Wie van jullie is Alexa?"

Ik zeg niks, maar dat is ook niet nodig. Dertig paar ogen draaien mijn kant op. Tweeëndertig als ik die van de journalist en de cameraman meetel. Binnen een paar passen is hij bij me om zijn microfoon onder mijn neus te duwen.

"Je hebt het leven van Paul Donkers gered. Hoe voelt dat?"

"Bizar," antwoord ik voordat ik kan bedenken dat hij dat waarschijnlijk verkeerd op zal vatten. Hij zal denken dat ik het bizar vind dat ik een leven heb gered. Ik vind het eerder bizar dat ik dat visioen zag waardoor ik hem aan de kant heb geduwd. Maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen.

"Je schijnt een man met een pistool te hebben gezien en toen zonder nadenken op de politicus te zijn gedoken. Wat kun je hierover zeggen?"

Wat een achterlijke vraag. "Dat klopt."

"Wist je meteen dat die man het op meneer Donkers gemunt had?"

"Ja. Er was verder niemand in de buurt en het lijkt me niet logisch dat hij mij neer wilde schieten." Ik kijk de journalist ongeduldig aan. Was dit het?

"Heb je verder nog iets bijzonders gezien?"

"Nee."

"Alexa de Bruin?," klinkt dan een andere stem. Als ik opkijk, zie ik de directeur van de school bij de deur van de aula staan. "Kan ik je even spreken?"

Wat heb ik nou weer gedaan? Het is misschien raar, maar dat is de eerste gedachte die door mijn hoofd schiet. Zwijgend sta ik op en loop naar de deur.

De directeur wacht tot ik de gang op loop en trekt dan de deur achter me dicht. "Ik heb begrepen dat jij degene bent die het leven van Paul Donkers gered heeft?"

"Dat klopt."

"Ik ben een persconferentie aan het voorbereiden om antwoord te geven op een aantal vragen van de media. Ik zou je willen vragen of je hierbij aanwezig wilt zijn."

Het klinkt anders niet als een vraag. Dat is ook de reden dat ik niet goed nee durf te zeggen. "Oké."

"Heel fijn. Het zal naar alle waarschijnlijkheid vanavond plaatsvinden. Ik laat de exacte gegevens naar je mailaccount van school sturen."

"Prima." Er is niks om me druk over te maken. Ik hoef waarschijnlijk alleen maar ergens in de zaal te letten, misschien op de eerste rij. Mijn naam zal genoemd worden zodat alle journalisten kunnen zien wie ik ben. Dat kan ik wel aan. Hoop ik.

"Dan zie ik je vanavond." Na deze woorden beent de directeur haastig weg. Hij zal vast nog een hoop moeten regelen.

In plaats van meteen terug de aula in te gaan, haal ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Mijn moeder is aan het werk, maar ik weet dat ze nu zo ongeveer pauze moet hebben. Met een beetje geluk neemt ze op. Ik toets het nummer in en wacht gespannen terwijl het toestel overgaat.

Na drie keer klinkt mams vertrouwde stem in mijn oor. "Alexe, lieverd, is er iets aan de hand? Hoor je niet in de les te zitten? Die politicus kwam vandaag toch?"

Ik rol met mijn ogen. Het is dan ook idioot dat mijn moeder de schoolkrant beter leest dan ikzelf. Ze is zo overdreven geïnteresseerd in mijn leven. "Er is eh... soort van iets gebeurd, ja, maar ik leef nog en alles."

"Wat is er? Moet ik naar school komen?" Haar stem klinkt paniekerig. Je zou bijna zeggen dat zij degene is die iemand met een pistool heeft gezien.

"Nee, dat is niet nodig. Ik wil alleen even zeggen dat ik het leven van de politicus heb gered. Dus dan hoor je dat niet van iemand anders. En ik ben uitgenodigd voor een persconferentie vanavond."

"Een persconferentie?"

"Ja. Over de toestand. Op school. Ik krijg de details nog doorgemaild." Ik zak neer op de onderste trede van de trap. Het duurt nog een paar minuten voordat het volgende uur begint.

"Ik ga met je mee."

"Dat is echt niet nodig, mam. Ik red me wel."

"Geen sprake van. Als jij op televisie k- O shit, komt het op televisie?"

"Dat zou kunnen. Het is een politicus. Al is hij niet dood, dus ik weet niet of dat ernstig genoeg is." Eerlijk gezegd heb ik me nooit zo verdiept in dat soort dingen.

"Als het op televisie komt dan blijf ik wel op de gang wachten. Of in de auto."

"Prima. Ik moet ophangen, mam. De leraar vraagt zich vast af waar ik blijf."

"O, die aardige man met die baard, niet?"

Ik rol met mijn ogen. Dit is toch niet meer normaal? Ze weet zelfs van welke leraren ik welk uur les heb. Nog even en ik ga de politie bellen wegens stalking. "Ja, precies. Tot straks, mam."

"Tot straks. Laat je het me weten als je nog iets van die persconferentie hoort?"

"Meteen. En nu ben ik echt weg. Doei." Ik hang op voor ze de kans krijgt om nog iets te zeggen. Moedeloos laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken. Het voelt alsof mijn leven langzaam in een puinhoop aan het veranderen is. Eerst die afwijking aan mijn hersenen, nu die moordaanslag... Volgens mij is het slechts een kwestie van tijd voordat er niks meer over is van die oude, onpopulaire Alexa. Ik mis haar nu al.