"Çok garip öyle değil mi?! Birini seviyorsun ve onu kaybediyorsun! Hiç olmayacak insanlardan şüpheleniyorsun! Kime güvenip güvenmeyeceğin konusunda kararsız kalıyorsun!
Daha sonra bir şey öğreniyorsun, bir şey oluyor ve işte o zaman anlıyorsu...
Deli gibi çığlık atıyordum. "Bella! Sakin olmalısın! Bitecek az kaldı!" "Bırakın beni bunu istemiyorum!" Diye bağırdım. Eric kollarımdan tutarken David de gözüm için, kadının verdiği ilacı sürmeye çalışıyordu.
"Az kaldı Bella. Dayanmalısın!" Dedi Eric. Kollarımı daha çok sıkarak. "Yapamıyorum! Bastırma gözlerime!" "Kadının dediği şeyi unuttun galiba...çukurlara bastırarak yap dedi!" "B-bence bu iyi bir fikir değil. Baksana! Bu ona acı veriyor." Dedi James eliyle çenesini kaşıyarak. David ona tuhaf bir şekilde baktı. "Eğer bu şekilde gezmesini istiyorsan sorun yok!" James sessiz kalmayı tercih etmişti.
Nihayet bittiğinde bir süre gözlerim kapalı durmuştum. Gözlerimi geri açtığımda ikisi birden kollarımdan tutup beni yattığım yerde doğrulttular.
Onlara doğru tuhaf ve bir o kadar da sinirli bir şekilde bakıyordum.
"Pekala. Artık dinlenmelisin Bella. Şimdi yat ve hemen uyu. Umarım şu korkunç derece de tüyler ürperten görüntün yarına geçmiş olur." Dedi Eric ve önce David'e daha sonra James'e doğru bakarak yanımızdan ayrıldı.
David'e doğru baktım. Ardından gözlerim James'e takılmıştı. "Babam birazdan gelir. Bella sen hemen uyu! David bence sende artık gitmelisin." David kafasını salladı ve arkasını dönerek kapıdan dışarıya adımını attı. Ona doğru seslenmemle duraksamıştı. "David...." Bana doğru baktı. "Sadece teşekkür etmek istemiştim." Dedim ve yutkundum. Kafasını sallayarak gülümsedi ve merdivenlerden aşağıya indi.
James'e doğru baktım. Birkaç dakika öylece durduktan sonra yanıma geldi ve yatağa doğru oturdu. "Sen iyisin öyle değil mi?" "Gözümdeki bitmek bilmeyen acıyı saymazsak evet sanırım iyiyim." "Aslında ben David ve Melissa dan bahsediyordum." "Neden?...ne olmuş ki onlara?" Diye sordum kaşlarımı çatarak. James suratını ekşitti. "Olamaz! Sanırım bilmiyorsun!" Dedi ve oturduğu yerde arkasına doğru döndü. Omzundan tutup onu kendime doğru çevirdim. "James söyle! Ne olmuş onlara?" "Artık beraberlermiş."
Kısa bir süre sessiz kalmıştım. James dudağını büzdü. "Oh sen iyi misin?" "Evet ben iyiyim....hem neden iyi olmayayım ki? Kimin kimi sevdiği bence gayet açık." "Bence de öyle. Yani bunun için üzülmene ya da canını sıkmana bile gerek yok." "Tabiki öyle. Hem ben onları başından beri yakıştırıyordum. Ondan da önemlisi..." Derin bir nefes aldım. "Ah biliyor musun?....Eğer David mutlu olacaksa...bunun için değer. Onun da buna hakkı var. Demek istediğim mutlu olmaya."
James sırıtarak sırtımı okşadı. "Böyle düşünmene gerçekten çok sevindim Bella. Bir gün ne olursa olsun...her zaman senin yanında olacağımı bilmelisin." Tebessüm etmiştim. "Bunu zaten biliyorum." Dedim ve ona sarıldım. Kısa bir süre böyle kaldıktan sonra kendimi geriye doğru çektim. "Şimdi yat! Gözlerinin dinlenmesi gerekiyor." Deyip yataktan kalktı ve üzerimi örttü. Işıkları kapatıp odadan çıktı. .... -David
Dolap kapağımı kapattığım an karşımda Bella'yı görmemle irkilmem bir olmuştu. "Vay canına işe yaramış." Dedim gülümseyerek ve gözlerini işaret ettim. "Evet yaradı. Teşekkür ederim." Dudağımı yaladım. "Pekala! Eğer başka bir şey yoksa derse girmem gerekiyor." "Aslında bir bakıma da tebrik etmek için gelmiştim." "Ah evet tabii şu konu.şey...teşekkür ederim." "Ben ciddiyim David! Sizin adınıza gerçekten çok sevindim. Bence çok mutlu olacaksın." Omzumu sıvazladı. "Teşekkür ederim Bella. Sen iyi bir...dostsun!" "Sen de öyle!" Dedi ve sırtımı okşadı.
Yanımdan hızlı bir şekilde ayıldı. Açıkçası bunu daha sert karşılar diye düşünmüştüm ama oldukça kolay olmuştu. Evet o kesinlikle haklıydı. Böyle daha mutlu olacaktım.
Karşıdan gelen Melissa'ya doğru ilerledim ve yanağına bir öpücük kondurup kolumu omzuna doğru attım. "David...bu sabah neredeydin! Olayları görseydin var ya..." "Niye bu sabah ne oldu ki?" Diye sordum kaşlarımı çatarak. "Tyler...Tyler Martin denen çocuk...Cody ile büyük bir kavga etti." "Cody mi?...Cody William mı?" "Evet. Onunla." "Peki neden böyle bir şeye kalkıştıklarını biliyor musun?" "Hayır bilmiyorum. Sadece Tyler bağırıyordu. Emily'i geri ver diye." Melissa başını kaldırıp bana doğru baktı. "Emily kim?" Boşluğa doğru baktım ve kısa bir süre bekledikten sonra cevap verdim. "Kız kardeşi."
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
