Kızıl Ay Doğuyor (BİR VAMPİR HİKAYESi)1

2. Bölüm Okyanus Gözlü Adam

Bazen öyle umutsuzluklar vardır ki bir saniye sürmesi bile yeter insana. Yıkar bizleri. Ancak öyle umutlar da var ki kapattığım gözlerimi açtığım an kurtaracaktı beni. Rüzgâr aynıydı. Aşağı doğru düşmediğimi anlamıştım. Kolum acıyordu sadece.

Korkudan bir an kapattığım gözlerimi açıp neden düşmediğime baktım. Kesinlikle daha alçaktaydım ancak aşağı düşmemiştim. Kafamı biraz daha kaldırdığım da elimi tutan bir el gördüm. Elden yukarısına baktığımda ise o mavi gözlü adamı. Adranalinden laciverte dönmüş, koca bir okyanusu andıran o derin gözler... Kalın kaşları havaya kalkmış, anın vermiş olduğu heyecan ve korku bütün yüz kaslarını sarmıştı. Heyecan ve korkuyla bana bakıyordu. Siyah saçları alnına dökülmüş, saç tellerinin uçları kaşlarına dokunuyordu. İnce dudakları aralanmış, bir şey söylemeye hazır gibiydi. Sert ve belirgin elmacık kemikleri, solgun bir teni ve kısa kirpikleri o kadar uyumluydu, ahenk içindeydi ki...

Son anda düşmeme engel olmuş ve beni tutmuştu. Demin bana seslenen o olmalıydı.
"Ah!" Yüzünün acıyla buruşması onu inceleyen bakışlarımı kesmişti. Kenetlenmiş ellerimize baktık aynı anda, üzerinde kan damlaları vardı. Giymiş olduğu eski deri ceketinin kolundan aşağı kan akmaya başlamıştı. Ağırlığımdan kaynaklı omzu yırtılmış olabilirdi, ya da beni tuttuğunda bir yere çarpmış olabilirdi.

"Ah! Kahretsin! Sen iyi misin?" Kalın sesini işittiğimde elimde olmadan bir an irkildim. Sanki okuduğum kitaplardaki karakterlerin bir an da konuştuklarını duymuş gibiydim. Yine kafa karışıklığı yaşamaya başlamıştım. Şuan hiç sırası değildi. 
"Evet." Dedim kendimi toparlamaya çalışarak.
Başını salladı.
"Tamam. Şimdi seni çekeceğim. Bana diğer elini uzat." Dedi. Elimi ona uzatmaya çalıştım. Ama beni tuttuğu kolum gerginlikten dolayı kitlenmiş gibiydi. Hareket etmekte zorlanıyordum.
"Ah! Olmuyor!" Dediğimde derin bir nefes aldı.
Onun da kolu acıyordu ama buna rağmen oldukça sıkı tutuyordu beni.
"Tamam, bir daha dene!" Beni tutabilir miydi?
"Güven bana, seni tutucam ama acele etmek zorundayız."
Oldukça yorgun ve halsizleşmiştim. Buradan kurtulmak için kolumu uzatmam şarttı.
"Yapmalıyım!" Dedim kendime fısıldayarak. Ani bir hareketle kolumu uzattığım da sıkıca tuttu ve beni bütün gücüyle çekmeye başladı.

***

Toprağın üstünde sırt üstü uzanmış birbirimize bakmadan nefeslerimizi düzenlemeye çalışıyorduk. İkimizde fazlasıyla yaralanmıştık. Yukarı doğru çekildiğim sırada dizlerimi ve omzunu oldukça incitmiştim. Özellikle kolundan yaralanan oydu. Pansumana ihtiyacı olabilirdi. Ellerimle topraktan destek alarak olduğum yerde oturur vaziyete geldim. Derin bir nefes alıp onun da ellerinden tuttum ve oturmasını sağladım. Nefeslerini bir anda düzeltti. Gözlerini yüzümde gezdirdiğini hissedebiliyordum. Gözlerine bakmadan hareket etmeye çalışıyordum.

Montunu çıkarttım ve tişörtünü sıyırmaya başladım.
"Biraz hızlı değil misin? Adını bile bilmiyorum." Dedi birden. Önce şaşkınlıkla yüzüne baktım, sonra ise kaşlarımı çattım. Sırıtan dudaklarına kaydı gözlerim, sola doğru kıvrılan dudağının hemen yanında küçük bir çukur oluşmuştu.
Gözlerimi dudaklarından çekip ona en sinirli bakışlarımdan birini attım.
"Saçmalamayı kes istersen! Yaranı kontrol etmeye çalışıyorum sadece!" Diye çemkirdim.
"Demek teşekkür etme şeklin böyle?" Kaşlarını havaya kaldırıp başını yana eğdi. Oldukça sevimli görünüyordu...

Kafamı silkeleyip tekrar yaptığım işe koyulmaya çalıştım. Ona sert davrandığım için oldukça mahçup olmuştum aslında. Yine de pek özür dileyebilen ya da teşekkür edebilen bir yapım yoktu. Tişörtünü kaldırdığımda karın kaslarının şeklinden sporla ilgilendiğini anlamak oldukça kolaydı. Kısa bir an incelemekten kendimi alıkoyamamıştım.
"Karnımda bir sıkıntım yoktu. Omzumdan yaralandım." Dedi. Tekrar sırıtmaya başladı. Gözlerimi kaçırıp tişörtü iyice sıyırdım.
"Ben oraya bakmıyordum zaten!" O hala gülerken omzuna kaydı gözlerim. Büyük bir yara oluşmuştu. Omzunun tamamı büyük bir çizik halinde açılmıştı ve korkunç gözüküyordu. Kanaması olmaması ne kadar garip olsada oldukça şanslıydık.