Kayıp Dudaklar

SON: "beni böyle bırakma."

"Geri döndü." Sesim istemeden fısıltı halinde çıkmıştı. Yerimde dikleştim ve boğazımı temizledim.

"Kim geri döndü?"

"Çağlar."

Kaşları çatıldı. Anlamaya çalışıyordu beni. Ona yardımcı olmak istedim. "Benden ayrılmıştı." Dedim kısaca. Ona nasıl bütün olayı anlatabilirdim ki? Yeniden ağlayabilirdim.

"Ve şuan burada mı?"

Başımı salladım. "Ne istiyor senden?"

Benden ne istediğini bilmiyordum. Anlayamamıştım. Bu yüzden Sıla'nın sorusuna omuz silkmekle yetindim.

"Senin için buradaysa eğer, pişman demektir."

Pişman olması bir şeyi değiştirir miydi? Onca zaman yaşadığım her şeyin yalan olduğunu, yaşadığım üzüntülerin aslında boş olduğunu biliyordum ama bu bir şeyi değiştirmezdi. Sonuçta yalan olsa bile yaşanmıştı.

"Onu affedemem." Dedim. Sesim titremişti, nefesim kesilmişti.

Onu affetmeyecek olmak beni rahatsız etmişti.

"Neden?"

Sustum. Nedeni neydi onu affetmek istemememin? Benim çektiğim acıların onun da çekmesini mi istiyordum yoksa artık boş mu geliyordu ona karşı hissettiğim şeyler?

Ona hala aşıktım.

Kalbimi kırsa da, öldürse de onu seviyordum. Onu tekrar kaybetme fikri mahvediyordu beni.

"Onu bir daha kaybedemem."

Evet, cevabı buydu. Onu yeniden kaybetmek istemediğim için onu affedemezdim. Aynı şeyleri yaşamak istemiyordum.

"Onu tekrar kaybetmek istemediğin için ondan vazgeçiyorsun, öyle mi?" Şaşkındı. Onu başımı sallayarak onayladım.

"Büyük bir ironi bu, farkında mısın bilmiyorum." Güldü ama komik olduğu için değildi.

"Kaybetmenin nasıl bir his olduğunu öğrendim. Acı veriyor."

"Bende kaybettim." Dedi aniden. Biraz sinirlenmiş gibiydi. Bana mıydı bu siniri, yoksa kendine mi emin olamadım. "Sonunda ise kazandım ve aslında hiç kaybetmediğimi öğrendim."

Kaşlarım çatıldı. Ne demek istemişti?

"Kaybettiğimi sanmıştım sadece. Büyük bir yanılgıdan ibaretti."

Sustum. Sıla ne derse desin, benim aklımdaki düşünce açıktı. Kaybettiğimi düşünürken ne kadar acıdığını biliyordum ve bu sefer kaldıramazdım.