Kayıp Dudaklar

SON: "beni böyle bırakma."

Zaman acımasızdı.

Geçerdi ama yaşananları unutmamıza izin vermezdi.

Tik,

tak.

Tik,

tak.

Saatten çıkan sessiz tıkırtılar eşliğinde geçen sürelerde, onu aklımdan çıkarmama izin olmamıştı. Kazımıştı zaman onu benliğime. Onu unutmam mümkün değildi, olamazdı.

İlk aşkımdı, ilk kalp kırıklığım ve ilk kaybedişim...

Kendimi kaybetmiştim, onu kaybettikten sonra.

Çocuk ruhumu, benliğimi silmiştim onun yüzünden. Kendimden nefret etmeme sebep olmuştu. Şimdi benim için burada olduğunu bilmek beni nasıl hissettirmeliydi?

Mutlu mu olmalıydım yoksa öfkeli mi?

Sarp'tan gerçekleri öğrendikten sonra ona biraz olsun hak vermiştim. Eğer Ahsen'in aşık olduğu bir çocukla birlikte olsaydım ve bunu sonradan öğrenseydim, onun gibi düşünürdüm ama onun yaptığı gibi kırmazdım.

Yerle bir etmezdim sevdiğim çocuğu.

Aşağılamazdım, ağlamasına izin vermezdim.

Onun içi nasıl el vermişti beni öyle görmeye?

Belki de beni gerçekten sevmiyordu. Sevdiğini sanmıştı.

O halde neden buradaydı?

Derin bir nefes aldım. Onu aylar sonra yeniden görecek olmak iyi hissettirmiyordu. Yaşadıklarımı unutamamıştım ve onun gözlerine bakmak yaşananları yeniden yüzüme vuracaktı.

Karşısında nasıl titrediğimi, hıçkırdığımı hatırlayınca ürperdim.

O, artık gözümde aşık olduğum çocuk değildi sadece.

Beni mahveden, yerle bir eden umursamaz biriydi aynı zamanda.
İsmini duyunca, onu görünce hatırladığım şey onu nasıl sevdiğim veya geçirdiğimiz güzel zamanlar değildi. Onun bana yapmış olduklarıydı.

Ama buna rağmen onunla olduğum için pişman değildim. Onu sevdiğim için hiçbir zaman pişman olmayacağımı biliyordum.

Onun sayesinde sevmeyi öğrenmiştim. Düştükten sonra, kimsenin yardımı olmadan, tek başıma ayağa kalkabilmiştim.

Ondan başka birini sevdiğimi bile düşünemiyordum.

"Neden bu kadar düşünceli olduğunu bilmiyorum ama yardımcı olmak isterim." Dedi Sıla. Bana destek olmak istiyordu, biliyorum. Onun düşüncelerine ihtiyacım vardı.