Kayıp Dudaklar

42. Bölüm: "Af."

Yağmur'dan

Yalanlar.

Beni boğan yalanlarım.

Bir taneyken yüzlerce olan yalanların içerisinde boğuluyor gibiydim. Midem bulanıyor, kasılıyordum.

Kendimi mahvolmuş hissetmekten alıkoyamıyordum.

Her birini söylerken aslında tek amacım Kaan'ın yanında durabilmekti. Onunla olabilmek, yakın durmak, sesinin kulaklarıma şenlik getirmesini sağlamaktı.

Ben çok sevmiş ve her genç gibi çocukça hatalarda bulunmuştum.

Eşcinsel olduğum yalanını uydurduğum gibi.

Hataydı. Bazen kendine soruyorum da, eğer öyle bir yalan söylemeseydim Kaan'la aram nasıl olurdu? Benimle yine konuşur muydu acaba?

Sanmıyorum.

Eğer ona baştan beri doğruyu söyleseydim yüzüme bile bakmazdı.

Keşke öyle de olsaydı.

Yalanlardan bıkmıştım. Nefret ediyordum kendimden, yalanlarımdan.

Bersu şaşkın bir şekilde güldü. Anlamamış gibiydi. Onun yanında Derya da gülmüştü ama şaşkın olduğunu biliyordum.

"Anlamadım Yağmur." Dedi Derya. "Ne demek istiyorsun?"

"Ne demek istediğimi anladınız." Dedim. Artık tüm gerçekleri arkadaşlarıma açıklama zamanı gelmişti. Onlardan bir şeyler saklamak hoş değildi, kötü hissediyordum. "Başından beri yalan söylüyordum."

Derya ellerini saçlarına geçirmiş gözlerini ise masaya odaklamıştı. "Niye?" Diye sordu Bersu. Derya ise, "Bizden neden sakladın?" Diye sormuştu.

"Kaan'a aşıktım." Dediğim an ikisinin de ağzından şaşkınlık nidaları kaçmıştı. Devam ettim. "Ona yakın olabilmek için eşcinsel olduğumu söyledim. Böylece onunla ne kadar zaman geçirirsem geçireyim ona aşık olmayacaktım." Gülümsedim. Kendinin harika bir insan olduğunu düşünmesi ve herkesin ona aşık olacağını sanması sinir bozucuydu ama haklıydı da. Onu tanıdıkça daha fazla sevmiştim.

Gizlice, belli etmemeye çalışarak.

"Bir kızın daha ona aşık olmasını istemediğini söylemişti bana. Bende bunun zaten mümkün olmayacağını çünkü eşcinsel olduğumu söyledim." Bersu açık kalan ağzını kapattı ve anlayışla kafasını salladı.