Kayıp Dudaklar

35. Bölüm: "Karşılama."

"İyi misin sen?" Diye sordu annem. Ya da birkaç saat öncesine kadar annem olduğunu sandığım kişi. Ona kirpiklerimin altından kısa bir bakış attım. Ona daha uzun bakmak isterdim ama tuhaf hissediyordum. Bu normaldi tabii ki. Sonuçta yanlışlıkla annem olmadığını öğrenmiştim.

"İyiyim." Sesim şu ana kadar hiç olmadığı kadar soğuk çıkmıştı. O gotik halimle takılırkenkinden daha soğuk.

Annem omuz silkti ve tatlı tabağını önüme koydu. "Sen seversin." Deyip gülümsedi ama ben önümdeki lokma tatlısından pek de etkilenmemiştim.

Nasıl etkilenebilirdim ki?

Annem gerçek annem değildi. Üstelik hala beni kandırmaya devam ediyorlardı.

"Doydum ben." Yemek masasından kalkarken babaanneme deydi gözlerim. Bir şey söylemedim. İçimden konuşmak gelmiyordu.

"Lokma yemeyecek misin?" Diye sordu annem şaşkınca.

Ben ise mutfaktan çıkmadan önce ona sertçe, "Yemeyeceğim." Dedim.

-

Laden...

Sana inanamıyorum!

Art arda gönderilen mesajlara gözlerimi devirdim.

Önceden konuştuğum İzmir'de oturan Aydan isimli kızdı. Onunla yaklaşık bir buçuk saattir mesajlaşıyorduk ve ona öğrendiklerimi anlatmıştım. Anneme nasıl bir tavır aldığımdan da bahsetmiştim.

Şimdi ise beni suçluyordu.

Bunu sana nasıl kolayca söylesinler? Bu zor bir şey. Annene hak veriyorum. Seni doğurmamış olabilir ama o senin annen! Kan bağının bir önemi yok!

Resmen bana kızıyordu. Benim de hakkımdı sinirlerimin bozulması. Kalbim kırılmıştı. Mahvetmişlerdi beni.

Aydan beni suçlamayı keser misin? Aynı durumda sen olsan ne yapardın?

Mesajı yollayıp bekledim. Aydan gerçekten mantığıyla hareket eden bir kızdı. Beni sakinleştirebiliyordu. Ama hala berbat hissediyordum.

Ben annem ve babamla konuşurdum. Onların bir suçu olmadığının farkına kısa zamanda varır ve üzerimdeki şoku atardım. "Senin aksine."

Kaşlarımı çatarak telefona baktım. Bana laf sokuyordu bir de!

Ben duygusal bir kızım! "Senin aksine."