TEPELERİN KIZI

BÖLÜM 10: "RÜYA"

Gece karası saçları beyaz elbisesinin üzerinde rüzgarın etkisiyle dans ediyordu. Suratındaki suçlayıcı bir yüz ifadesiyle Yasemin'in karşısında duruyordu. Yasemin bu anın gerçek olup olmadığını anlayamıyordu. Ormana ne zaman gelmişti kestiremiyordu.

Elini kaldırıp ablasının suratına dokunmaya çalıştı. Sözcükler ağzından fısıltı şeklinde dökülüverdi.

"Sen ölmüştün."

Melisa'nın suratındaki ifade daha da sertleşti. Çenesi gerilmiş, adeta gözlerinden ateş fışkırıyordu. Yasemin'nin nefes alışverişi hızlandı. Sakinleşmeye çalıştı; ama başaramadı. Kanı damarlarının içinde yol bulmaya çalışırken kalp atışları daha da hızlanıyordu.

"Evet, öldüm. Buna neden izin verdin?"

Yasemin'in söyleyecek sözü yoktu. Onu tıpkı ablasının onu korudugu gibi koruması gerekirdi. Başaramamıştı. Ormana gitmesine engel olamamıştı. Bir an ablasınım bencil olduğunu düşündü. Eğer Melisa ona bir ölüm perisi olduğunu söyleseydi, her şey farklı olabilirdi.

"Ben bilmiyordum. Melisa..."

Korku kekelemesine neden olmuştu. Melisa onun bu korkusundan besleniyormuşçasına yüzüne bir gülümseme yerleştirip Yasemin'in boğazına yapıştı.

"Beni siz öldürdünüz! Duydun mu beni? Buna izin verdiğiniz için beni siz öldürdünüz!"

Yasemin yatakta huzursuzca kıpırdanıyordu. Suratında damla damla terler birikmiş, saç dipleri ıslanmıştı. Elleriyle boğazını tutarken uykusunda mırıldanıyordu.

"Hayır... Hayır..."

Genç kız sonunda çığlık atıp uyandığında Rima da uyanmış çığlıktan rahatsız olduğu için kulaklarını yastıkla kapatmıştı.

Yasemin yatağın içine oturup çevresine bakındığında her şeyin rüya olduğunu fark etti. Sakince nefesini dışarı verdi.

"Yasemin iyi misin?" diye sordu Rima yastığı kulaklarından çekerken. Yasemin hızlıca "İyiyim." anlamında kafasını sallayıp bileğindeki tokayla saçlarını topladı.

"Sadece kabustu. Seni de uyandırdım."

"Sana söyledim yerde ben yatarım diye. Yatağın değiştiği için uyuyamadın. Yerini yadırgadın."

Kabusunun nedeni yatağının değişmesi değil, içinde günbegün büyüyen suçluluk duygusuydu.

"İstersen beraber yatabiliriz. Çocukluğumuzdaki gibi."

Rima arkadaşının cevabını bile beklemeden yere indi. Yer yatağı tek kişilik yataktan daha büyük olduğu için ikiside sığabilmişlerdi.
Sırt üstü yatarak gözlerini tavana dikip sohbet etmeye başladılar.

"Annem ve babam öldüğünde de böyle yatmıştık. Tek fark o zaman Melisa'da vardı." dedi Yasemin. Kısa bir sessizlik oldu. Birbirlerinin nefes alıp vermelerini duyabiliyorlardı.

"Melisa'yı gördün değil mi?"

Yasemin'in yanağından bir damla yaş süzülüp yastığa damlarken "Evet." diye fısıldadı. Sonra Melisa'nın dudaklarından dökülen kelimeleri kullandı.

"Beni siz öldürdünüz, dedi; Rima."

"Kendini suçluyorsun biliyorum. Bunu yapmayacağına dair bana söz vermeni istiyorum."