Als ik haar was

24

Hier baess ik hou zoveel van jullie, maar hier een nieuwe deeltjes ❤️

Ik was in die dagen daarna het huis niet meer uitgekomen...Ik weet niet waar ik bang voor was, maar ik kon gewoon mijn gezicht buiten niet meer vertonen...En Faudel....Hem had ik niet meer uit mijn hoofd kunnen zetten...Ik was verder gegaan, ik was hem vergeten en nou moest hij weer zo nodig in mijn leven komen....Hij had er die dag beter uit gezien dan ooit...Hij leek veranderd te zijn...Of misschien was hij alleen zo, omdat hij me lang niet meer had gezien..In ieder geval straalde hij iets anders uit...Ik kon geen antwoord vinden op de vraag, waarom hij me zo makkelijk had laten gaan...Dat wat er tussen ons was, hij voelde het ook..Dat kan niet anders....Iets dat zo prachtig aanvoelt, kan gewoon niet van één kant komen....Hij was geweldig...Maar tegelijkertijd kon ik hem wel haten... Ik liep nerveus heen en weer...Ik wist niet waarom, maar om de een of andere reden, had ik een slecht voorgevoel....Als het goed was zou Issam vandaag weer thuis komen...Hij zou zo rond een uur of 10 thuis moeten zijn, maar het was inmiddels al 3 uur in de middag en ik had nog niemand gezien....Ik probeerde mijn voorgevoel weg te werken door wat te gaan koken en even leek ik het te vergeten...Maar zodra ik de voordeur open hoorde gaan voelde ik dat gevoel weer opkomen...Ik liet snel alles uit mijn handen vallen en liep naar de voordeur, die Issam net achter zich dicht had gedaan...Hij zag er goed uit...De zon had hem kennelijk goed gedaan....Ik liep naar hem toe, om hem een kus te geven, maar werd abrupt weggeduwd zonder een verklaring...Ik bleef verbaasd achter, terwijl hij zijn koffer de trap op trok...Ik bleef twijfelend staan niet goed wetend wat ik moest doen....Besloot uiteindelijk om maar terug naar de keuken te gaan en te wachten tot hij naar mij toe zou komen...En dat deed hij...Ik hoorde hem de trap af komen en hij kwam naast me bij het aanrecht staan....Ik legde het mes neer dat ik vast had en draaide me naar hem om..."Hoe was je vakantie", vroeg ik hem zacht....Hij keek mij aandachtig aan, terwijl hij een stukje wortel in zijn mond stopte..."Mijn vakantie was heerlijk...Ik heb genoten, tot zo ongeveer de vierde dag...Maar genoeg over mij...Hoe was jou 'vakantie'?....De sarcasme droop van zijn gezicht af en ik kon alleen het ergste vrezen....Ik draaide mijn hoofd om, pakte het mes weer en ging verder met snijden..."Hoe bedoel je...? Heb weinig gedaan waarom.."?, ik probeerde zo luchtig als mogelijk te praten, maar ik voelde zijn ogen prikken...."Nou, ik hoorde anders dat je het behoorlijk gezellig hebt gehad..", zei hij op dezelfde toon als net, terwijl hij mijn gezicht beet pakte en me dwong hem aan te kijken...."Wie heeft je dat nou weer verteld", antwoordde ik hem, terwijl ik zijn hand van mijn gezicht probeerde af te krijgen, wat na wat moeite lukte..."Ik had namelijk gehoord, dat jij in Amsterdam was geweest...", hij stopte even, keek me aan en ging toen weer verder.."..En zowel jij als ik weten beide wat of nou ja, eerde Wie er in Amsterdam is..."...Mijn adem stokte..Hij wist het, hij wist dat ik bij Faudel was geweest...Maar hoe wist hij dat...."Ik ben een dagje wezen winkelen meer niet", mompelde ik zacht, terwijl ik me aan het bedenken was hoe ik me in hemelsnaam hieruit moest praten...Even bleef het stil van zijn kant en ik ging voorzichtig verder met het snijden van wat wortels, tot hij mijn handen ruw beet pakte en ik door het mes dat ik vast had een diepe snee in mijn eigen hand maakte...Vrijwel meteen begon het bloed te vloeien en toen ik zag hoe dicht de snee, bij mijn pols zat ging er een vlaag van paniek door me heen....Hij zei nog wat, maar ik kon hem niet meer horen...Ik zag alleen nog maar het bloed dat zijn weg langs mijn vingers vond en op de vloer belandde....Pas toen hij Faudel's naam liet vallen, keek ik geschrokken op en zijn woede werd daardoor alleen nog maar groter...Zijn vuist belande hard in mijn gezicht en na een harde klap op mijn achterhoofd werd het zwart voor mijn ogen...

Ik opende langzaam mijn ogen, keek van onder mijn wimpers door de kamer heen en zag hem alweer zitten...Waarom ging hij niet weg...Ik sloot snel mijn ogen, toen ik merkte dat hij op stond en hield me stil tot hij weg was....Met een zucht ging ik overeind zitten...De witte ziekenhuismuren maakten me nog somber dan dat ik al was...Ik lag hier nu verdorie al een week en ik kon er niet meer tegen...Faudel zat gewoon iedere dag aan mijn bed en ik deed iedere keer alsof ik sliep, simpelweg omdat ik hem niet onder ogen durfde te komen....Hij kwam langs zodra Issam weg was en bleef dan net zo lang tot hij moe werd...Ik was aan de ene kant blij dat hij wegging, aan de andere kant wilde ik zo graag dat hij bleef...Ik liet mijn hoofd op mijn knieën vallen en probeerde me te ontspannen... Geschrokken keek ik op, toen ik zijn zachte stem hoorde..."Ben je wakker"...Met een beschaamd gezicht, knikte ik en vervloekte mezelf zacht...Ik dacht dat hij weg was gegaan, maar kennelijk was hij alleen koffie gaan halen..."Hoe gaat het met je", mompelde hij langzaam...Ik haalde mijn schouders op en zei hem dat het wel ging....Het bleef even stil van zijn kant en ik merkte dat ook hij niet goed wist wat hij moest zeggen..."Wat doe je hier?", vroeg ik hem uiteindelijk...Hij haalde op zijn beurt zijn schouders op..."Lijkt me nogal logisch...", ik keek hem moeilijk aan..."Je weet heus wel wat ik bedoel"...."Ik ken genoeg mensen en die vertelde me dat jij in het ziekenhuis lag...Ik wilde je opkomen zoeken thuis en toen vertelde ze me dat..", antwoordde hij...Ik zei niet meer dan een simpele "ooh"....De spanning tussen ons was te snijden...Dat was nooit zo geweest en ik haatte het dat het nu wel zo was...Vroeger waren we zo losjes met elkaar, ik kon hem alles vertellen...Nu kon ik niet eens mijn hart bij hem luchtten:..."Lena, ik ehm..", begon hij twijfelend.."Je moet bij hem weg...", nog voordat ik tegen wilde sputteren was hij me voor..."Als je niet nu weggaat, nu je, je leven nog hebt, wanneer dan wel...Lena, hij doet je niks anders dan pijn...Waarom in hemelsnaam kies je voor zijn kant..."....Ik keek hem verontwaardigd aan..."Waar moet ik dan heen...? Moet ik naar jou toe, bij jou terug komen...Nee, dank je...Ik heb er geen behoefte aan één van jou sletjes te worden...Hij mag me dan misschien wel pijn doen...Hij heeft me nog nooit zoveel pijn gedaan als jij...."...hij zuchtte en leek even gekwetst..."Dat hoef je me niet te vertellen, dat weet ik zelf ook wel....Ik vraag je niet bij mij terug te komen...Ik vraag je enkel bij hem weg te gaan....Ik begrijp je niet Lena...Dit keer lig je in het ziekenhuis...Wil je de volgende keer in een graf liggen.."....Zijn betweterige houding irriteerde mij..."Dit is mijn leven ja...Mijn leven en mijn huwelijk...Ik doe wat ik wil ja...En ik ga niet bij hem weg....De enige persoon die ik weg wil hebben ben jij...", ik schreeuwde het zowat in zijn gezicht en het was duidelijk dat ik nu de gevoelige snaar had geraakt:..."Je hebt gelijk, het is jouw huwelijk en jouw leven...Ik bemoei me er niet mee....", hij draaide zich zonder nog een blik naar me toe om en liep de kamer uit...