Als ik haar was

12

Met een zacht klopje op de deur, stapte ik het kantoor van Issam binnen...Hij zat aan zijn bureau met zijn hoofd in zijn handen...toen ik binnenkwam, tilde hij zijn hoofd op...Zijn ogen waren rood en opgezwollen...Hij had gehuild, dat was duidelijk...Hij wist het dus...."Gaat het"...hij knikte en probeerde zijn gezicht van me te verbergen, maar het had weinig zin...Ik liep op hem af, pakte een stoel en ging tegenover hem zitten...ik wist dat hij wat wilde zeggen, maar het lukte hem niet....ik pakte hem voorzichtig beet en liet hem even bij me uithuilen....Daarom wou hij dus niets met me, hij had een vriendin....Hij bleef zo even zitten, met zijn armen om me heen en toen liet hij me los..."Zo terug", zijn stem was schor en ik vond het zo erg voor hem...Maar het meeste erge was, dat ik zijn geliefde had zien sterven...Ik was de laatste die ze had gezien....hij kwam weer terug en probeerde zich te gedragen zoals hij zich altijd gedroeg, professioneel....hij richtte zich weer op zijn werk...."Ik weet wie het heeft gedaan, Issam", het floepte er zomaar uit, ik kon er niks aan doen...hij tilde zijn hoofd geschrokken op en keek me met grote ogen aan...."Alsjeblieft, ik was er per ongeluk, ik wist het niet....Beloof me dat je niks doet"...hij zei niks, hij bleef me alleen met grote ogen aankijken...Ik wist niet goed wat ik moest doen of zeggen...dus ik begon langzaam maar te vertellen..."Ik zag je laatst in het ziekenhuis, toen Faudel er nog lag...Maar je kwam niet mijn richting op en ik wilde je wat zeggen, dus ik ging je achterna....En toen zag ik dat je een kamer binnenging en toen je wegging, ging ik even kijken, meer niet...Gister had ik ruzie gehad met Faudel en ik ben een beetje rond gaan lopen en ik trof mezelf uiteindelijk aan bij het ziekenhuis...Ik zat met zoveel vragen in me hoofd en ik liep zonder erbij na te denken naar de kamer waar die vrouw in lag...", ik stopte even om zijn reactie te peilen, maar hij keek me nog steeds met dezelfde blik aan..."niet lang daarna, kwamen 2 mannen, ze namen mij mee en ehm, nou jah...je weet wel..", ik slikte even.."Ze lieten me later weer los"....Ik wist niet goed wat ik nog meer moest zeggen...pas toen leek het alsof het hele verhaal bij hem doordrong, hij stond ineens op en wilde me beetpakken, maar ik kon zijn handen net ontwijken...Door mijn plostelinge beweging, vergat ik de stoel die achter me stond, struikelde eroverheen en belande hard op de grond... Zijn ogen schoten vuur...En ik probeerde met man en macht uit zijn handen te blijven..."Alsjeblieft Issam, je moet me geloven, ik weet nie wie ze zijn, ik was er per ongeluk", ik gilde het zowat uit...Alle lawaai had ondertussen de aandacht van Angela getrokken en was het kantoor binnen gelopen...Ik nam de kans om weg te glippen...Hij moest kalmeren voordat ik hem weer kon zien of spreken....Ik had Faudel vanmorgen slapend achtergelaten en besloot om maar weer terug te gaan naar hem... Ik liep de slaapkamer in en zag hem ligge, hij lag op zijn rug...Zijn bovenlichaam ontbloot zoals gewoonlijk...Zijn zwarte haren in de war...Dat maakte hem sexy...En meteen schrok ik van die gedachte...Ho, wacht eens even...dit was Faudel....ik kon hem niet sexy vinden...Mooi okey, maar sexy, neej...Ik deed me best niet meer naar hem te kijken, niet meer te denken aan de gedachte die ik net had, maar ik kon m'n ogen niet meer van hem afhouden...Wat had ik..Ik werd wakker geschud uit mijn gedachte door zijn hand die de mijne had beetgepakt..."Wat is er mopje", zijn stem klonk slaperig en mijn eerdere gedachte werd alleen nog maar meer versterkt...ik schudde mijn hoofd en mompelde dat er niks was...ik deed me best zijn schoonheid te negeren, maar het ging me moeilijk af...Wat me verbaasde, want ik had nog nooit zulke gedachtes gehad over Faudel...hij trok me net naar zich toe, toen ik werd gered door de deurbel die ging...ik greep de kans met beide handen, ik moest even bij hem uit de buurt blijven...."Ik doe even open", ik was al halverwege de woonkamer toen ik de woorden had uitgesproken....ik deed de deur open en keek in de gezichten van twee politiemannen...Ik dacht dat mijn hart zou stoppen met kloppen..."Goedemiddag mevrouw, we zijn op zoek naar mevrouw Lena Saoed"?...."Dat, dat ben ik", stotterde ik..."Mooi, zouden we binnen mogen komen, we willen u graag wat vragen stellen"....

"Wie is het", ik hoorde de stem van Faudel door de woonkamer galmen...Nog voordat ik antwoord kon geven, zag ik hem in de deuropening van de slaapkamer verschijnen...Bij het zien van de twee politieagenten, veranderde zijn nonchalante houding van eerder in een serieuze aanblik....Ik kreeg bijna geen woorden uit me mond en was blij dat Faudel begon met praten..."Heren, wat kan ik voor jullie betekenen"...Ik keek van Faudel naar de agenten, waarvan eentje zijn houding van net had verloren..."We hebben wat vragen voor uw vriendin hier"...Faudel keek mij aan en haalde vragend zijn wenkbrauw op..."Vragen waar over precies"?...hij had zijn aandacht weer gericht op de agenten..."Vragen over een moordzaak"...Het was alsof die woorden een knopje omzette bij Faudel..zijn stem werd harder en hij richtte zich alleen nog op de agent die nog niet had gesproken..."Kan je mij vertellen, wat zij te maken heeft met een moordzaak"...Ik begon me zwaar af te vragen, wat de connectie was tussen die twee...vooral nu dat de agent helemaal niet meer leek wat te kunnen zeggen...er werd wat gesmoesd tussen de agenten en Faudel en vervolgens wenste ze ons een fijne dag en gingen weg...De blik die Faudel me gaf was genoeg om te weten dat ik zwaar in de problemen zat...."Wat heeft dat te betekenen...hoezo, we willen haar vragen stellen over een moordzaak...Wat heb jij uitgespookt"...hij was kwaad, Faudel was nog nooit kwaad geweest op me...Ik ging op de bank zitten, ik durfde hem niet aan te kijken...Dus ik vertelde hem het verhaal...Toen ik klaar was, keek ik hem aan...hij keek me aan met grote ogen...En opnieuw had ik het idee dat hier meer achter zat..."Tspijt me", mompelde ik zacht...hij kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen..."Safi, het is al goed, het geeft niet, ik zorg er wel voor dat ze je niet meer zullen storen..." hij ging er verder niet op in..