Als ik haar was

2

Met gebogen hoofd liep ik richting school...Papa had me vrijdag echt pijn gedaan, ik had mezelf vanmorgen even bekeken in de spiegel, de blauwe plekken zag je niet meer..."hey Lena", ik keek op en zag faudel staan met zijn vrienden...ze keken me eventjes aan en begonnen toen hard te lachen...Ik boog mijn hoofd weer naar de grond en liep verder...."Hey, sorry van vrijdag, maar zo proberen wij altijd onze nieuwe vrienden uit"...hoorde ik Faudel zeggen...ik keek hem aan en zag een vriendelijke glimlach op zijn gezicht..."Maar je bent geslaagd, je hield het langer uit als Rico hier", ik keek naar de jongen die naast hem stond en moest zachtjes lachen:..."Yallah kom bij ons zitten, wat doe jij hier alleen"....

Vanaf dat moment werden ik en Faudel maatjes...Jaren gingen voorbij, maar hij bleef aan mijn zijde...Faudel groeide op, hij werd een prachtige jongen..echt zo iemand die alle aandacht krijgt van de meiden....en ik, ik was ook opgegroeid, 15 was ik...5 jaar waren voorbij gegaan alsof het een paar dagen waren...Thuis was er niks veranderd...Nou jah niks, m'n vader was opnieuw getrouwd met een heks uit marokko....ze deed niks in het huis en stond alleen op om m'n pa's geld uit te geven....Ik moest alles doen, ik voelde me niet zijn dochter, maar zijn werkster...ook al was ik ouder geworden, tegen zijn mishandelingen kon ik niets doen...hij was veel te sterk en die heks van m'n stiefmoeder, hielp hem er nog eens bij om...Wat mijn stiefmoeder niet wist, was dat hij me ook nog eens misbruikte, nog steeds, na al die jaren dat ik mijn moeder volgens hem moest vervangen, nog steeds was het niet over...Ik droeg altijd lange kleren, zodat mensen mijn blauwe plekken niet konden zien...ik schaamde me, omdat de dood van mijn moeder ook echt mijn schuld was...

Ik herinner me de dag nog dat Faudel naar het HBO ging, wat had ik gehuild..ik was gewend dat hij en ik samen waren, ik was bang dat hij een andere meid zou leren kennen en mij opzij zou zetten...Hij kreeg ook een vriendin, maar zette mij niet opzij...
"Lena, kom eens hier", bij het horen van zijn harde stem, werd ik al bang...ik liep snel naar de woonkamer..."Wat is er baba"? Vroeg ik hem..."Wie is dit"?...geschrokken keek ik naar hem en toen naar wat hij in zijn handen had:..."Wie is deze faudel"...even wist ik niet wat ik moest zeggen..."Is een jongen van school, papa", terwijl ik twijfelend naar mijn telefoon keek en me afvroeg hoeveel hij had gelezen....."Gewoon een jongen van school hè...pas 15 en nu zit je al te flikflooien met jongens...jij kleine ****", op dat moment gooide hij met zoveel kracht mijn telefoon stuk tegen de muur....en kwam op me af...Het angstzweet brak me uit en zonder na te denken, rende ik de trap op en sloot mezelf op in me kamer, ik ging in een hoekje zitten, alsof ik dacht dat hij me hier niet kon vinden....ik hoorde hem bonken en ik begon zachtjes te snikken...toen het opeens stil werd, haalde ik opgelucht adem...ik veegde mijn tranen snel weg en net toen ik opwilde staan om te gaan luisteren bij de deur, hoorde ik een harde bons en de deur vloog open....Ik keek met grote ogen naar het rode gezicht van me vader....hij had de stofzuiger slang in zijn hand en ik zag een blik op zijn gezicht die ik nooit eerder had gezien....Nog voordat ik wat kon doen, voelde ik de slang hard tegen mijn gezicht aankomen...ik probeerde met mijn armen zijn klappen af te weren, hij mocht me raken waar hij wou, maar niet op mijn gezicht...dan kon ik me weer een week niet vertonen....alsof hij mijn gedachten kon lezen, richtte hij zich op de rest van mijn lichaam....hij bleef maar stompen en slaan, maar het was alsof ik niks meer kon voelen...

Ik opende langzaam mijn ogen en keek om me heen...Ik zag een vrouw in een witte jas, naast mijn bed staan:..."Goedemorgen"...ik keek haar vreemd aan en besefte toen pas waar ik was...Ik ging overeind zitten en vroeg de verpleegster wanneer ik naar huis kon...Ze mompelde iets van binnenkort en liep weg....Toen een uurtje of twee later de dokter kwam en ik hem vroeg wanneer ik weg mocht, kwam hij met de mededeling dat ze me nog 48 uur voor observatie hier wilde houden...Dat dacht ik dus niet...ik wachtte totdat het half 1 's nachts was en stond toen op...mijn hele lichaam deed pijn en die klootzak die zich mijn vader noemt was niet eens komen kijken hoe het met zijn dochter ging...Ik trok snel mijn kleren aan en sloop weg uit het ziekenhuis...Ik liep zo snel als ik kon, naar een telefooncel en belde Faudel, ik vroeg hem me snel op te komen halen...ik wist dat ik hem stoorde, want hij klonk zo chagrijnig als wat...Meteen toen ik ophing, begon ik me af te vragen of ik dit wel moest doen...Wat moest ik tegen Faudel zeggen....Waarom heb ik hem eigenlijk gebeld...Ik pakte de hoorn weer op, om hem te bellen en te zeggen dat hij niet hoefde te komen, toen ik weer begon te twijfelen...Maar waar moest ik dan heen, naar huis...??? Ik bleef zo twijfelend staan, gooide de hoorn er weer op en draaide me om...ik wilde weglopen, dit was geen goed idee..straks kwam me vader me zoeken...Maar op dat moment zag ik Faudel 's auto aankomen..."Lena, wat doe jij hier alleen", ik hoorde bezorgdheid in zijn stem, maar ook irritatie...Ik verborg mijn hoofd onder mijn capuchon en wimpelde zijn vraag af...hij pakte mijn hand en nam me mee naar z'n auto...."Yallah, vertel wat is er aan de hand"?...meteen kreeg ik weer tranen in mijn ogen..."Niks Faudel"..."Hoezo er is niks, heb je me hierheen gehaald voor niks", zijn woede was nu duidelijk te horen...toen ik hem niet aankeek en ook niet antwoorde, trok hij de capuchon van mijn hoofd af..."Kijk me verdomme aan, als ik met je....", maar hij maakte zijn zin niet af...en draaide mijn gezicht om ik zag ongeloof op zijn gezicht..."Wat is er met jou gebeurd", zijn stem was hees...Ik kon er niet veel meer aan doen en begon zacht te snikken...hij sloeg zijn armen om me heen en suste me..."Safi meid, het is al goed, kom we gaan eerst wel naar huis", hij liet me los en startte de auto....
Als een klein kind liep ik achter hem aan...Ik was nog nooit bij hem thuis geweest...Hij zei me zacht dat ik moest gaan zitten en dat hij zo terug was...hij liep weg naar een ander kamertje en een kort minuutje daarna hoorde ik de harde stem van een vrouw...Toen de harde stem van Faudel...de deur vloog open en een meid kwam kwaad naar buiten..."Je kan het wel vergeten Faudel, ik heb er genoeg van steeds achter jou aan te zitten", schreeuwde ze voordat ze de deur achter haar dicht gooide...Faudel schreeuwde nog wat terug naar haar...Hij was boos, ik kon altijd al meteen zien wat hij voelde...even was ik bang dat hij tegen mij zou uitvallen, maar toen hij me aankeek, zag ik weer die bezorgdheid...hij stond op en ging naast me zitten..."Sorry", fluisterde ik zachtjes..."Sorry voor wat"?, Antwoorde hij vragend...ik haalde mijn schouders op..."Gewoon, ik wilde je avond niet verpesten en nu heb je ruzie met je vriendin"..."Ma3lich, stomme wijf begon me toch op me zenuwen te werken, bovendien weet je dat jij op nummer 1 staat...Wil je wat drinken"?...ik schudde mijn hoofd..."Oke vertel dan maar wat er is gebeurd"...ik draaide mijn hoofd om..."Luister Lena, als je wilt dat ik je help, zal je moeten praten....Wie heeft dit je aangedaan...Ben je door iemand aangevallen ofzo, beroofd"?....ik schudde mijn hoofd..."Wie dan"?, hij begon ongeduldig te worden..."Mijn vader", het kwam er nauwelijks uit....Zijn ogen werden groot...."Je v-vader"?, stotterde hij...ik knikte zacht mijn hoofd..."Waarom, hoe...", de woorden kwamen langzaam uit zijn mond...."Ik weet het niet", en weer begon ik te snikken, "hij zag jou nummer in mijn telefoon staan en dacht dat je mijn vriend was"...hij liet me los en stond op...hij liep een beetje heen en weer en draaide zich om naar me en zei hard..."Die vieze klootzak, ik zal hem eens laten zien, hoe het voelt om te slaan", ik zag de woede in zijn ogen...ik stond snel op en liep naar hem toe.."Faudel nee, niet doen..het is 't niet waard, alsjeblieft", hij duwde me terug op de bank..."Je blijft hier begrepen, als ik erachter kom, dat je terug naar huis bent gegaan, zul je spijt krijgen..."...hij liep naar zijn kamer, pakte zijn telefoon en liep toen naar buiten....Ik haalde mijn handen door mijn haar en begon zachtjes te huilen...Ik had het niet moeten doen, ik had hier niet naartoe moeten komen...straks gebeurd er nog iets met Faudel....huilend viel ik op de bank in slaap....

Ik werd wakker van een zachte stem....ik deed mijn ogen open en keek in die van Faudel, meteen ging ik overeind zitten...er stond een klein glimlachje op zijn gezicht..."Wat heb je gedaan", vroeg ik angstig...hij schudde zijn hoofd..."Niets, ik heb hem alleen even laten voelen hoe jij je voelt, hij komt er wel overheen, ga maar weer slapen lief"....Ik gleed met vinger over een rode plek bij kaak....hij pakt mijn hand haalde hem van zijn gezicht af..."ik kan wel tegen een stootje...ga je nog slapen"..."ik heb honger", fluisterde ik...."Yallah sta op, dan maak ik iets te eten voor je", met die woorden liep hij naar de keuken..."Ik heb je kleren gehaald, je blijft gewoon hier bij mij oke", ik knikte, ook al wist ik dat hij het toch niet kon zien...na een paar minuten kwam hij terug met een broodje...ik begon gulzig te eten, ik had honger, ik had al een dag niks meer in me maag gehad...Nadat ik het broodje ophad, legde hij een deken over me heen en ging naar z'n slaapkamer...de bank was niet bepaald comfortabel en slapen lukte toch niet, ik stond op en liep naar zijn kamer...hij lag op zijn rug en ik hoorde hem zachtjes snurke.....zonder er echt bij na te denken, trok ik de dekens omhoog en kroop naast hem in bed...vrijwel meteen voelde ik hoe hij mij naar zich toetrok en zijn arm om me heen legde....