Als ik haar was

1

Als ik haar was:

"Mama"?, ik fluister het zo zachtjes...."Mama"?, ik herhaal het...ze blijft stil...mama zal wel slapen, ik zal haar niet wakker maken...ik ga naast haar zitten en ga met mijn handen door het rode dat op de grond ligt...het doet me denken aan het vingerverven dat we soms bij juf Angelique doen...ik wrijf mijn handen erdoorheen, sta op en ga naar de muur...ik maak een mooie tekening voor mama, dan is ze blij als ze wakker wordt...mama is niet zo blij, mama moet vaak huilen...misschien wordt mama nu blij...ik maak mooie bloementjes en ik teken mama en papa samen, samen met mij...samen zijn we blij...ik maak een hartje en ik schrijf mijn naam op de muur...Als ik opkijk is mijn witte jurkje helemaal rood geworden...ik gaap, ik ga op het bed liggen, ik ben moe....

Ik wordt wakker van de harde stem van papa..."Dikra...Dikra oh nee..." ik doe mijn ogen open en zie papa op zijn knieën naast mama zitten, ik ga zitten en wrijf door mijn ogen...papa huilt, ik heb papa nog nooit zien huilen...alleen mama huilt, papa nooit...ik sta op en loop naar hem toe..."Shhtttt papa, mama slaapt, je mag haar niet wakker maken"...papa kijkt op en dan pas ziet hij mij, hij kijkt om zich heen en zijn ogen worden groot..."Wat heb je gedaan Lena, wat doe je hier..."...ik haal de haren voor mijn gezicht weg en zeg zachtjes.."Ik heb mooie tekening gemaakt voor mama, voor als zij wakker wordt, dan is mama blij...Ikke kan mooi tekenen hè papa, net als bij de juf in de klas"...hij blijft me aankijken en ik ben bang dat papa boos wordt, als papa boos wordt gaat mama altijd huilen...maar hij wordt niet boos in plaats daarvan trekt hij mij naar zich toe en huilt weer....dan laat hij me los en trekt me mee, hij doet me pijn, want hij trekt heel hard aan mijn arm...hij trekt mijn witte jurkje uit en duwt me onder de douche...het rode wilt er niet af, dus papa blijft schrobben met een doekje....hij blijft huilen....mijn armpjes zijn rood en doen pijn, ik begin te huilen want papa stopt niet...Het water is veel te warm en ik begin nog harder te huilen....dan stopt hij en loopt weg....ik druk mezelf in een hoekje, omdat ik weg wil van het water....
Citeer Citeer  Naar boven

Ik zie veel mensen die ik niet ken...ik hoor papa schreeuwen en ik ben bang dat hij mama wakker maakt...ik heb mijn witte jurkje weer aangetrokken, zoals mama dat mij heeft geleerd...ik huppel naar mama's kamer om te kijken of ze wakker is, maar ik zie haar niet...Er zijn zoveel mensen en op de plek waar mama lag, zie ik nu alleen een laken, hij is wit, net als mijn jurkje...Alleen is mijn jurkje rood geworden...ik loop naar een man die naar mijn tekening kijkt..."weet u waar mijn mama is', vraag ik hem en ik voel me trots dat ik het durf...Als de man mij opmerkt schreeuwt hij iets en opeens is iedereen stil...ik voel me wangetjes rood worden...de man gaat op zijn knieën zitten en zegt zacht..."Wie ben jij"...??..."Ik ben Lena en dat is mijn tekening, vind u hem mooi...heb ik gemaakt", zeg ik trots...hij wijst naar de muur en zegt.."heb jij dit gedaan"...ik knik.."net als bij de juf"...hij blijft me vreemd aankijken en dan zeg ik teleurgesteld.."vind u hem niet mooi"..."nee, nee hij is heel mooi, hoe ben je aan die mooie kleur gekomen"..."Lag op de grond, naast mama...Waar is mama, weet u dat"...hij wacht even en zegt dan.."Je mama is weg, ze komt niet meer terug"...Zijn woorden doen pijn en ik begin zachtjes te snikken..."waarom is mama weg"....hij aait over mijn hoofd...."Omdat het haar tijd was, kom ga nu maar met die aardige mevrouw mee, ze zorgt wel voor je..."...Maar ik wil niet mee, ik wil naar mama toe....Ik probeer me los te maken van de vrouw en ren weg, dan struikel ik over het witte laken...Als ik opkijk zie ik mama....Haar gezicht is koud en niet mooi roze, zoals altijd....
"Hoi, wie ben jij", ik hoorde een zachte stem...snikkend veegde ik de tranen van me gezicht..."ik mag van papa niet met vreemde praten"..."Ik ben Faudel, aangenaam, safi nu ben ik geen vreemde meer"...ik lachte door me tranen heen..."Dus wie ben jij"? vroeg hij weer...ik stond langzaam op en haalde een plukje haar voor me ogen weg..."Ik ben Lena"...hij knikte voldaan..."waarom huil je Lena"?...ik haalde mijn schouders op..."wat jongens zaten stoer te doen, toen kwamen ze naar mij toe", ik zei het zachtjes..."Je hoeft niet bang te zijn, zolang je bij mij blijft, zorg ik er wel voor dat die jongens je niks doen"...ik wist niet wat ik erop moest zeggen dus glimlachte ik maar..."Hoe oud ben je", vroeg hij....Ik ben al 10 jaar, zei ik trots...Hij begon hard te lachen, "wat is er", vroeg ik verbaasd...Lachend antwoordde hij.."Ben je daar trots op", ik haalde mijn schouders op..."hoezo"?...hij bleef grinniken..."Je bent nog veel te jong"...Boos keek ik hem aan.."ik ben helemaal niet jong, ik kan heel veel", maar hij bleef lachen.."Weet je, ik zou vanmiddag samen komen met wat vrienden en ik wilde jou ook meevragen, maar je bent nog veel te jong, je kan het toch niet"....."nee", schreeuwde ik hard, "ik kan het wel"....hij boog zich naar me toe en zei scherp.."Als je dat denkt mag je om 3 uur naar het steegje achter de school komen.."...Ik knikte volhardend...

"Faudel"?...Ik riep hem, maar er was niemand...Het was donker in het steegje en ik begon een beetje bang te worden, ik was hier al een halfuurtje en ik kon niemand vinden....Net toen ik wilde weglopen, hoorde ik iets...misschien dat het Faudel was, ik liep naar waar het geluid vandaan kwam, toen ik opeens een grote hond zag...ik schrok en ik voelde me knieën zwak worden...ik draaide me om en begon te rennen, ik durfde niet achterom te kijken en bleef rennen tot ik thuis was...ik ging via de achterdeur naar binnen en hoopte dat papa nog niet thuis was...ik opende de deur heel voorzichtig en wilde snel doorlopen naar boven, toen ik zijn harde stem hoorde:..."Lena, waar was jij"...ik kromp ineen, als papa boos was, dan kon ik me verbergen of huilen, maar aan mijn straf zou ik toch niet ontkomen...Vroeger was het alleen maar een pak slaag, het gaat nu verder...nu doet hij me eerst pijn en daarna neemt hij me mee naar de slaapkamer..Papa zegt altijd, dat het mijn schuld is dat mama weg is en dat ik nu haar plaats moet innemen...ik draaide me langzaam om..."Ik, ikke eh..ik moest op school blijven van de juf, het ehm,omdat het mijn beurt was om mee te helpen opruime", stotterde ik..."Lieg niet tegen mij Lena, nu moet ik je ook nog eens leren om niet te liegen"...ik drukte mezelf in een hoekje..."sorry papa", fluisterde ik zachtjes...maar er was niets meer dat ik kon doen of zeggen...Ik voelde zijn vlakke hand hard tegen mijn gezicht aankomen en ik begon onbeheersbaar te huilen...maar het huilen maakte hem alleen nog agressiever....