Als ik haar was

23

Ik vloekte zachtjes in mezelf terwijl ik de deur open deed...Ik had uren gehuild en niet geweten wat ik moest doen, maar ik had mezelf verteld dat ik het niet langer zou pikken...Ik zou hem de waarheid vertellen...En bovendien moest ik weten of het waar was, wat die meiden hadden gezegd....Met de eerste blik die ik de woonkamer in wierp zag ik Issam zitten op de bank....Ik wist wat er nu zou komen, hij zou of weer uitvallen of hij zou me aan blijven kijken en dan weg lopen....Maar zodra hij me opmerkte en de blik op mijn gezicht zag, leek de uitdrukking op zijn gezicht te veranderen...Hij stond langzaam op en kwam naar me toe..."Waarom huil je, Lena..", vroeg hij me zacht....Ik keek hem vol ongeloof aan...hoe kon hij dat nou zeggen....ik duwde zijn handen van me af en keek hem kwaad aan..."Doe niet alsof je niet weet, waarom ik heb gehuild...", antwoordde ik hem nors.....Hij leek verbaasd om mijn reactie en bleef even besluitloos naar me kijken...."Lena, het spijt me oké....Ik hou zoveel van je, ik wil je niet kwijt...Je weet dat ik in een dip zit, met alles wat er gebeurt...Ik moet mijn woede niet op jou af reageren, maar soms ik...ik weet het niet...", met een zucht liet hij me los en plofte neer op de bank.....Ik beet zachtjes op mijn onderlip en kreeg meteen weer medelijden met hem...hij had het moeilijk en ik maakte het hem er niet makkelijker op...."Ben je vreemd gegaan", mijn vraag was eruit voordat ik er erg in had, mijn toon was hard en hij schrok er net zo van als ik zelf.....Hij stond meteen op en keek me diep in me ogen aan..."Hoe kom je daar bij", vroeg hij op eenzelfde harde toon als ik net had gedaan...Ik haalde mijn schouders op en wende mijn gezicht van hem af.....Hij pakte me ruw bij mijn gezicht, dwong me hem aan te kijken en herhaalde zijn vraag....Ik gaf hem zacht antwoord, dat ik het op straat wat meiden had horen zeggen...Hij bleef me even aankijken zei toen..."Ik ben niet altijd even goed voor je lieverd, maar dat betekent niet dat ik jou zou bedriegen...Ik hou van je...Vertel me alsjeblieft dat je ze niet gelooft...",....ik keek hem twijfelend aan...Hoe moest ik nou weten of zij logen of niet...Ik liet uiteindelijk mijn hand over zijn gezicht glijden...."Nee, ik geloof ze niet...Maar wilde het uit jou mond horen...", fluisterde ik hem zacht toe....Ik kon niet anders als hem geloven...Ik had niemand anders dan hem...Ik liet mezelf naast hem op de bank vallen en kroop in zijn armen....Dit voelde goed, dit deed me denken aan het begin van ons huwelijk....Ik voelde zijn vingers zacht door over mijn hoofd glijden...."Ik hou van je liefste", zei hij nog zacht.... Met een pijnlijk gezicht keek ik naar mijn oog, dat een vreemde blauw, groene kleur begon te krijgen...Ik voelde de tranen weer op komen zetten....Ik pakte wat make-up en deed mijn best om die vieze kleur weg te krijgen, maar toen ik een minuutje later weer de spiegel in keek, was het alleen nog maar erger geworden....Ik had er zoveel make-up op gesmeerd dat ik leek op een aliën...Ik veegde het snel en pakte maar een zonnebril om het te verbergen...Gelukkig voor mij scheen de zon en zou het dus niet verdacht overkomen, maar ik moest het huis even uit....Issam was een paar dagen terug met een vriend van hem een weekje naar Italië gegaan...Het zou nog even duren voor hij terug zou komen...Het had me pijn gedaan toen hij me had verteld, dat hij naar het buitenland zou gaan....Hoe kon hij op vakantie gaan en zijn vrouw thuis laten..Dat deed je toch niet....Terwijl ik mijn kleren aantrok, bedacht ik me hoe stom ik eigenlijk werkelijk was...Ik had gewoon echt gedacht dat hij zou veranderen...Na ons gesprek, nadat ik hem had verteld hoe ik me voelde was hij zo lief geweest...Hij had me beloofd me nooit meer aan te raken als ik dat niet wilde....Hij had het precies 3 dagen volgehouden en toen was het weer raak....Alleen was er dit keer iets anders wat me dwars had gezeten...Toen hij thuis kwam, stonk hij een uur in de wind...Een geur die ik overduidelijk kon herkennen als de geur van alcohol...Maar sinds wanneer dronk Issam dat....Hij was zo dronken thuis gekomen als maar kon en bij mijn eerste opmerking, kreeg ik een vuist in me gezicht....Ik veegde snel een traan weg die zijn weg langs mijn wang had gevonden...Misschien was het zelfs beter zo...Ik kon zo even alleen zijn, zonder hem...Zo kon ik tenminste even bijkomen....Doen wat ik anders niet kon doen... Tevreden keek ik om me heen....Amsterdam was de stad waar ik vroeger altijd uithing, maar tegenwoordig nooit meer kwam...Sinds ik samen met Issam was verhuisd, had ik het hier niet meer gezien...Het was nog best vroeg en ik was vastberaden er een geweldige dag van te maken... Na een paar uur, wat tassen met kleding en pijn in mijn voeten plofte ik neer in een restaurantje, wat ik kende omdat ik daar zo nu en dan wel eens was geweest met Faudel...Ik kende hier verder toch geen andere leuke plekken en hier voelde ik me tenminste goed....Ik nam voorzichtig mijn zonnebril af en bekeek mijn gezicht in mijn kleine spiegeltje....Ik had mijn blauwe oog alsnog geprobeerd te bedekken en het was de tweede keer een stuk beter gelukt, dus ik besloot om mijn zonnebril hier binnen maar af te houden...Ik genoot...Voor het eerst sinds lange tijd genoot ik....Ik wilde hier niet meer weg....Ik hoefde niet bang te zijn om naar huis te gaan en ik kon doen wat ik wou... Ik was net klaar met eten en wilde opstaan om weg te lopen, toen mijn hart een slag oversloeg....Ook al zag ik hem maar een fractie van een seconde, alles vertelde me dat hij het was...Ik bleef staan, ik kon hem niet zien nu, niet nu en zeker niet in deze staat...Ik wachtte af tot hij verdween en ik dacht dat hij ergens anders heen was gelopen en baande me toen snel een weg naar de balie om te betalen en weg te gaan...Maar precies vandaag en precies op dit moment, moest die stomme caissière gaan zitten treuzelen...Toen ik eindelijk mijn wisselgeld kreeg en me opgelucht wilde omdraaien om weg te gaan, botste ik in al mijn haast frontaal op een iemand die dienblad met glazen vast hield...En precies hij moest alles over mij heen gooien.... Woedend en onder de cola keek ik naar de jongen die met een beschaamd gezicht naar me keek....Vloekend stond ik op...Dit moest mij weer gebeuren hoor....Ik was doorweekt...Mijn toevallige witte kleren waren al lang niet meer zo wit....Het lawaai van de brekende glazen en mijn gevloek had de aandacht van de heren getrokken die zojuist binnen waren gelopen en ik hoorde hoe ze mijn kant op kwamen....Mijn hart stopte vrijwel met kloppen toen ik zijn stem hoorde....."Hey, wat is hier gebeurd"...De jongen die tegen me aan was gelopen, begon zich veelvuldig te verontschuldigen en zijn stem leek bijna angstig...Al gauw hoorde ik zijn lach en hoe hij tegen de bediende zei dat het geen probleem was....En al die tijd stond ik als verstijfd af te wachten op wat komen ging....Tot uiteindelijk ik wat armen om me heen voelde en me langzaam omdraaide en hem recht in zijn ogen keek....

Alsof hij een spook had gezien liet hij me los, waardoor ik mijn evenwicht verloor en opnieuw tussen de glazen op de grond viel...Maar opstaan deed ik niet, zijn verbazing was duidelijk van zijn gezicht af te lezen...Het waren zijn vrienden die hem wakker deden schudden...Hij stak zijn hand naar me uit om me omhoog te helpen, twijfelend keek ik ernaar en pakte hem uiteindelijk vast....Hij stuurde met een zachte stem zijn vrienden weg, stuurde de ober weg om iets te halen om de glazen op te ruimen en nam mij rustig mee, naar een kantoor achter het restaurant, waar ik nog nooit eerder was geweest....Ik liet me gewillig mee voeren, simpelweg omdat ik niet anders kon...Zijn ogen hadden mij als het ware gehypnotiseerd en ik kon niet anders dan met hem mee gaan...Hij zette me neer op een bank, mompelde zacht dat hij zo terug zou komen en verliet de kamer vrijwel meteen...Mij alleen achterlatend....Pas toen hij weg was, ging er een golf van opluchting door me heen...Ik had gelukkig mijn zonnebril opgedaan voordat ik tegen die ober aanbotste, dus hij had me gezicht nog niet gezien...Ik stond snel op en keek in een spiegel die in de wc hing, om te kijken hoe groot de schade werkelijk was en of het hem zou opvallen als ik mijn zonnebril af deed....De make-up die ik had opgedaan, was al deels vervaagd, dus hij zou het zeker opmerken...Ik kon maar één ding bedenken en dat was dat ik hier weg moest zijn voordat hij terug zou komen...Ik zou het niet kunnen verdragen als hij me voor de tweede keer in mijn leven zo zou zien....Ik pakte vlug mijn spullen bij elkaar en wilde net de deur opendoen, toen hij me voor was..."Je kan zo de deur niet uit, of althans niet naar huis...Je kleding is doorweekt...Ik heb bij mij thuis nog wel wat oude kleren van jou liggen...", zei hij zacht en wachtte geduldig mijn antwoord af.... Met moeite keek ik naar mezelf...Ik was zonder twijfelen bij hem in de auto gestapt en stond nu na zo'n lange tijd weer in de kamer die ooit van mij was....De hele rit hiernaar toe, had hij geen woord gezegd en ik net zo min...Ik bedoel, wat moest ik zeggen dan..? Ik wachtte op een reactie van hem, maar die bleef uit....Hij had me zonder iets te zeggen de douche ingeduwd en wat kleren in de kamer gelegd...Hij wist kennelijk net zo min raad met de situatie....En nu keek ik in de spiegel, naar de bruin/blauw/groene plekken op mijn lichaam...Een aantal littekens waren nog vers, anderen waren al wat ouder en wat minder duidelijk....Ik trok snel datgene aan wat hij aan me had gegeven en stapte zonder erbij na te denken de kamer uit, de woonkamer in....Mijn zonnebril had ik niet opgezet, dat zou teveel opvallen en hij zou het toch wel zien, in plaats daarvan liet ik mijn haren langs mijn gezicht vallen, in de hoop dat mijn blauwe oog hem niet zou opvallen....Op tafel lagen twee koppen thee en hij zat op de bank naar die twee koppen te staren....Pas toen ik naast hem ging zitten, leek hij me op te merken en vrijwel meteen ging zijn hand naar mijn gezicht en haalde het plukje haar voor mijn oog weg...Hij wou iets zeggen, maar slikte dat toch weer weg en haalde zijn hand van mijn gezicht..."Van de trap gevallen zeker"..? was zijn eerste opmerking na een tijdje....Ik zuchtte en schudde mijn hoofd vrijwel meteen...."Je zou me toch niet geloven als ik je dat zou vertellen".....Hij glimlachte even en zei zacht..."Je kent me goed en nee ik zou je niet geloven...Je houding, je uiterlijk, het zegt genoeg...", hij draaide zich om en keek me recht in mijn ogen aan..."Vertel, waarom ben je nog bij hem..."....Van binnen lachte ik om die opmerking...Als ik dat zelf nou eens wist had ik het jou ook verteld, ging er door mijn hoofd...."Ik kan hem niet verlaten, ik geef teveel om hem.."...hij leek niet echt verbaasd door mijn opmerking...."Je geeft teveel om hem..? Op dezelfde manier als dat je om je vader gaf"?....Ook al was het waarschijnlijk niet zo bedoeld, zijn woorden kwamen hard aan en een antwoord erop geven kon ik niet....Ik stond op en liep bij hem weg...Niet eens na het zetten van 3 stappen begon ik al zachtjes te snikken en al gauw lagen zijn armen om me heen...."Zo bedoelde ik het niet", fluisterde hij zacht in me oor en liet me uithuilen...."Je bent zo lang weggeweest...Ik heb je gemist", fluisterde hij zo zacht dat ik het bijna niet had gehoord...Zijn woorden maakten mij boos, ik duwde hem van me af en keek hem aan..."Waarom heb je me dan laten gaan", zei ik op een toon die boos bedoeld was, maar er hulpeloos uitkwam...Hij haalde zijn schouders op en zuchtte..."Ik wilde jou gelukkig zien...", hij keek me vragend aan..."Ben je dat"?.....Zijn ogen lieten me nauwlettend in de gaten...Waarom bracht hij altijd dit gevoel van hulpeloosheid bij me los...."Ja, ik ben gelukkig..Ondanks alles hou ik van mijn man...Ik hoor hier niet te zijn...Ik wil dat je me naar huis brengt", ik zei het op een koele toon....Dit was nou precies de Faudel waar ik zo'n hekel aan had....