Als ik haar was

11

Heyy uhmm sorry dat het zo lang duurde, m'n telefoon is namelijk afgepakt doo problemen op school maar jullie hebben zo lang gewacht dus hier is een nieuwe deel extra lang voor jullie!❤️

Met grote ogen keek ik hem aan...."Wat..!!", hij zuchtte en draaide zijn hoofd weg...."Jullie zijn broers..."...hoe was het mogelijk...."Halfbroers", beet hij me toe..."Ik zei dat we dezelfde vader hadden...", het was alsof alles duidelijk werd...Wat issam had gezegd...Toen pas viel het me op, dat Issam hetzelfde zwarte haar had als Faudel..."Waarom heb je me dat niet eerder gezegd"?....hij haalde zijn schouders op..."Hij is net als zijn vader, een klootzak...Ik wilde niet dat jij ook maar iets met hem te maken zou krijgen, maar toen je stage ging lopen bij hem, was er niet veel dat ik ertegen kon doen....", ik bleef hem met grote ogen aankijken..."Lena, alsjeblieft...Je weet dat ik alleen het beste met je voor heb...Geloof me, wanneer ik zeg dat die jongen niet goed genoeg voor je is...Hij zal je breken, zoals hij iedereen heeft gebroken...."....ik schudde mijn hoofd..."Nee, faudel ik ben geen klein kind meer...Ik weet prima wat goed voor me is en wat niet...Waarom laat je me mijn eigen keuzes niet maken...Ik vertel jou toch ook niet wat je wel en niet moet doen", ik keek hem even aan, "Wat heeft hij jou gedaan, dat je hem zo haat"....hij glimlachte even..."Doet er niet toe...Als jij zo graag je eigen keuzes wil maken, doe dat dan...Als je het niet erg vind, ga ik weer slapen, ben doodmoe"....zonder te wachten op antwoord, sloot hij zijn ogen...Ik bleef nog even twijfelend zitten, maar besloot om maar weg te gaan..ik wilde antwoorden en het was duidelijk dat ik die niet zou krijgen van Faudel.... "Waarom heb je me niet verteld, dat jij en Faudel broers zijn", vroeg ik hem bot, zodra ik zijn kantoor was binnengelopen....hij schrok op van zijn papieren en keek me betrapt aan...."Ehm, ik kan me niet herinneren dat ik en Faudel broers zijn..", hij ontweek me, net als hoe Faudel had gedaan..."Verdomme Issam, ik wil antwoorden en ik wil ze nu...Waarom haten jullie elkaar zo", hij keek me verbaasd aan..."Ik heb nooit gezegd dat ik hem haatte...Dat zijn, zijn woorden niet de mijne"....hij wilde weer weglopen, maar ik ging snel voor hem staan....hij zuchtte en ging zitten...."Oke, je wilt weten wat er aan de hand is, dan vertel ik het je"....hij ging zitten...."Mijn vader, was getrouwd met een vrouw...Die vrouw was vreemd gegaan en dus had mijn vader haar verlaten....Faudel werd kort daarna geboren...Me vader zei dat Faudel niet zijn kind was, maar van een ander...dus hij verbrak al het contact met hem en zijn ex-vrouw...Niet lang daarna, trouwde mijn vader met mijn moeder....Ik werd geboren....Toen ik een jaartje of 17 was, kwam er op een dag een jongen bij ons aan de deur...Dat was Faudel, hij vroeg naar me vader...Faudel zei toen tegen me vader, dat hij zijn zoon was...Me vader ontkende dat en ze kregen ruzie...Faudel maakte me vader uit voor alles en nog wat...Ik hoorde dat en ik kon het niet toelaten dat iemand mijn vader zo aansprak....later ben ik opzoek gegaan naar Faudel, ik heb hem verteld dat hij niet de zoon van mijn vader is en dat hij ons met rust moest laten...Sindsdien heeft hij een hekel aan mij....Dat is het verhaal, ben je nu tevreden"?.....ik keek hem twijfelend aan...om de een of andere reden vertrouwde ik het verhaal niet zo, maar ik besloot er niet verder op in te gaan...."Is dat ook de reden, dat je zo vreemd bij mij deed",...hij haalde zijn schouders op..."hoe bedoel je"?...."Nou gewoon, de gebeurtenissen van de afgelopen tijd tussen jou en mij", zei ik, terwijl ik me best deed om hem niet aan te kijken...opnieuw haalde hij zijn schouders op...."Misschien"...hij stond snel op..."ik heb een afspraak, ik moet ervandoor...ik zie je nog wel...veel sterkte met Faudel"....Nadat hij weg was, bleef ik nog even zitten...Ik moest er zeker van zijn, dat dit het juiste verhaal was en er was maar één persoon die me dat kon vertellen...

Ik zat aan naast Faudel, die druk in gesprek was met iemand aan de telefoon...Hij leek zich vreselijk op te winden over iets...hij bleef me steeds hintjes geven, dat ik hem even wat privacy moest geven, maar kennelijk pikte ik die niet op...."Hallo, kun je even wegwezen, ik probeer hier een gesprek te houden", ik schrok op van zijn harde stem en liet van schrik mijn tijdschrift vallen....Van de zieke Faudel van een week geleden was niks meer te zien....Hij was veranderd....Ik haalde mijn schouders op..."je hoeft niet zo chagrijnig te doen hoor"....ik stond op en wilde weglopen en hoorde hem nog wat mompelen, maar ik gaf het geen aandacht...Ik staarde voor me uit, de afgelopen week lang had ik alles uit hem geprobeerd te pulken dat ik kon, maar hij wilde niks zeggen....en dat irriteerde mij....En mijn irritatie irriteerde hem...waardoor de spanning tussen ons te snijden was....Om de 5 minuten hadden we ruzie over iets kleins...Ik begreep hem ook wel...Hij had veel wat hij moest verwerken...Over een paar dagen mocht hij naar huis, maar dat zou in een rolstoel zijn....Hij had het gevoel in zijn benen nog niet teruggekregen....En ik vond het ook erg voor hem, want dit zou veel voor hem veranderen, maar waarom moest hij zo vreselijk koppig zijn en mijn hulp niet aannemen...Ik zuchtte en keek even de kamer in, hij was niet meer aan het bellen, dus ik liep naar binnen...ik pakte mijn tijdschrift weer en ging verder lezen..."Wanneer, zei de dokter dat ik naar huis kon..."?.....zonder op te kijken van mijn tijdschrift zei ik..."Donderdag".....ik hoorde hem zuchtten...."Je mag me best aankijken als ik tegen je praat", ik gaf hem geen aandacht, ik wist toch dat een opmerking van mij weer zou leiden tot een discussie van een uur... weer hoorde ik hem zuchtte....en dit keer keek ik hem aan..."kun je misschien even ophouden jah, ik probeer wat te lezen..."....net toen hij wat wilde zeggen, stond ik snel op en drukte mijn hand tegen zijn mond...."Shtt, kom op Faudel, we irriteren elkaar nog dood....Wat is er aan de hand....", hij bleef me even met die kwade blik aankijken, toen hij weer zuchtte en mijn hand van zijn mond af haalde...."ik weet niet, gewoon...ik voel me niet lekker zo",...ik maakte plaats naast hem op het bed...."Hoezo, doordat je in een rolstoel moet...", hij knikte langzaam..."Er zal niks veranderen Faudel, ik zal er voor je zijn en bovendien het is maar tijdelijk....", hij keek me met een verdrietige blik...."Ik wil niet afhankelijk zijn van anderen en dat is precies wat ik nu ben...."....ik haalde mijn schouders op..."Je bent niet afhankelijk van anderen, je bent afhankelijk van mij en daar is niks mis mee...Ik ben er gewoon voor je, net zoals jij er altijd voor mij bent geweest..."....hij schudde zacht zijn hoofd..."Nee, het is niet hetzelfde", ik probeerde nog even tot hem door te dringen, maar hij bleef stil en sloot na een tijdje zijn ogen..... Met een diepe zucht stond ik op, ik besloot om weg te gaan...Mijn aanwezigheid maakte het er kennelijk niet veel beter op...Ik dwaalde een beetje rond in het ziekenhuis, toen ik opeens Issam zag lopen....Even dacht ik dat hij deze kant op kwam...maar al snel bleek wat anders.....Hij liep een andere kant op...Even twijfelde ik, maar ik liep snel achter hem aan....Mijn ogen volgde hem....Even dacht ik hem kwijt te raken toen hij de lift uitstapte..maar ik nam snel de trap en zag hem een verdieping hoger lopen....Hij liep een kamer binnen....ik bleef even twijfelend staan, wat moest ik nou...doorlopen of weggaan....Ik besloot toch maar even een kijkje te nemen....En net toen ik in de buurt van deur kwam, zag ik hem opengaan...Ik wist niet waar ik me gezicht moest verbergen en rende de eerste de beste kamer in...ik bleef even kijken en zag hem weg lopen en de lift in stappen....Ik was zo opgelucht...Ik draaide me om en schrok me rot van de man die me geamuseerd aankeek...Met een kromme lach keek ik naar hem..."Sorry, verkeerde kamer" en met die woorden maakte ik dat ik wegkwam....ik keek even of de kust echt wel veilig was en liep toen naar de kamer toe, waar Issam net was geweest...Ik keek even snel naar de naam en toen de kamer in....Ik schrok van wat ik zag....Er lag een mooie vrouw in het bed...ze was aangesloten op allemaal apperatuur...Ik deed snel de deur open en liep naar binnen...Ze zag er niet zo oud uit, maar op de een of andere manier, leek het alsof ze hier al lang lag....Ik wilde net wat papieren pakken die op een kastje stonden, toen de deur open ging....Ik kreeg half een hartverzakking, maar gelukkig was het maar een dokter die achter me stond..."Het is geen bezoekuur, jongedame"...ik knikte, keek hem even lief aan..."Jah, ik weet het, ik wilde alleen even komen kijken ik ga gelijk weer...", zonder te wachten op antwoord liep ik snel weg....terug naar Faudel....met nog meer vragen in me hoofd, als toen ik erachter kwam dat Faudel en Issam halfbroers waren....