Als ik haar was

15

Met een slaperige blik, keek ik op...Het was een zacht gerommel, dat mij had gewekt uit mijn diepe slaap....Ik veegde moeizaam de slaap uit mijn ogen en stond op...Langzaam en heel zachtjes duwde ik mijn deur een stukje open...Op de bank zat Faudel, in zijn handen had hij een klein iets, dat me leek op het dagboek van Bouchra dat ik eerder op diezelfde plek had gelezen...Mijn blik gleed naar zijn gezicht en van wat ik toen zag, kreeg ik de kriebels...Zijn gezicht was nat, en tranen gleden langs zijn wangen om op de bladeren van het dagboek te belanden....Zo zat hij, hij verroerde zich niet...Voor het eerst had ik Faudel zien huilen...En al die tijd dat hij zo zat met het dagboek in zijn handen, bleef ik bij de deur staan en keek naar hem...Van die onverwoestbare Faudel, was nu niks meer terug te zien....ik hoorde hem zacht iets mompelen, maar ik verstond er niet bepaald veel van....Een momentje later, veegde hij de tranen van zijn gezicht, stond op en legde het dagboekje terug waar het had gelegen..Ik liet de deur weer zacht op zijn plek terugvallen en bleef even besluitloos staan...Op het moment dat ik de deur open deed en besloot om naar hem toe te gaan, kwam ik oog in oog te staan met hem... Zijn ogen waren rood en het was duidelijk te zien, dat hij gehuild had...En ik vroeg me zwaar af waarom hij mijn kant op kwam...Een klein momentje hadden we allebei niks te zeggen, dus besloot ik om het spits af te bijten..."Wat is er", alsof hij toen pas doorhad wat er aan de hand was, draaide hij zich van me weg, zei dat er niks was en liep zijn eigen kamer in....Zonder erbij na te denken, volgde ik hem zijn kamer in...Hij was meteen op bed gaan liggen en zei niks...Ik keek even twijfelend naar hem, maar ging toen naast hem liggen...Alsof hij daarop had zitten wachten, draaide hij zich om en verborg zijn gezicht in mijn nek....Ik liet mijn vingers langzaam door zijn haar gaan en besloot dat het maar beter was om niks te zeggen....Na een tijdje zo te hebben gelegen, tilde hij zijn hoofd op, waardoor zijn gezicht op precies dezelfde hoogte lag als dat van mij..."Ik hou van je, dat weet je toch..", zijn woorden kwamen er zacht en onbeheersd uit, zijn stem was schor...Ik knikte langzaam..Voor het eerst voelde ik me ongemakkelijk bij zijn woorden...De blik in zijn ogen, deed me iets vermoeden, waar ik niet aan wilde denken...."Ik ook van jou", antwoorde ik om de stilte te verbreken....Gedacht had ik nog dat hij meer zou zeggen, maar dat deed hij niet...

Zo graag had ik hem willen helpen...Zo graag had ik hem willen vertellen dat ik begreep hoe het voelde om iemand waar je zoveel van hield kwijt te raken...Maar ik kon het niet, ik kon hem niet vertellen wat ik wist, dat zou hem alleen nog maar meer pijn doen...Met een diepe zucht maakte ik me los uit zijn omhelzing...Lange tijd had ik mezelf voorgehouden dat er nooit iets zou kunnn zijn tussen mij en Faudel, maar met name in deze laatste periode voelde ik een zeker spanning tussen ons...Ik keek naar hoe hij lag te slapen, zonder zorgen zou je zeggen als je niet wist wat er speelde.. Toen pas werd ik herinnerd aan wat mij in de eerste plaats had gewekt...De telefoon...Als eerste de huistelefoon, waar een voicemail bericht op stond van een man die kennelijk Faudel moest hebben...Vervolgens nam ik een kijke op mijn mobiel...Deze gaf een icoontje aan, wat doelde op het feit dat ik een nieuw smsje had ontvangen...Deze op zijn beurt vertelde me dat ik een nieuw voicemail bericht had....Ik belde om hem af te luisteren....Bij het horen van Issam's zachte stem, vormde zich een klein gilmlachje rondom mijn mondhoeken...Op de één of andere manier had zijn stem iets zwoels, iets waardoor ik zomaar kon gaan glimlachen.... "Goedemorgen Lena, nou jah, bijna ochtend...Ik hoop niet dat je het me kwalijk neemt dat ik je zo laat nog bel...De slaap wil me maar niet te pakken krijgen en ik hoopte dat jij me gezelschap zou kunnen houden...Helaas voor mij, lig jij waarschijnlijk wel te slapen... Goed ik zal een einde aan mijn verhaal breien...Ik wilde je in ieder geval dit nog zeggen...Ik heb na lange tijd weer eens genoten van de aanwezigheid van een vrouw...Ik dank je daarvoor...Je weet, dat ik je mag en ik vroeg mij af of je zin had om me vandaag te vergezellen naar een bedrijfsfeestje...Je weet hoe die feestjes zijn en ik dacht dat het misschien een stuk minder kwellend voor me zou zijn als jij meeging...Bovendien, lijkt het me leuk om jou nog eens te zien...Ik kan me namelijk herinneren dat de laatste keer dat jij en ik samen uit waren gegaan ik een tweede uitje geen kans gaf... Ik zou je dolgraag beter willen leren kennen, je bent een prachtige vrouw, die mij op de één of andere manier maar blijft verbazen en of ik het nu leuk vind of niet, je maakt een deel van mijn leven uit...Dus ehm, jah geef me een belletje als je wakker bent om te zeggen of je mee wilt en kan...En dan hoor ik nog van je...Slaap ze.." Ik wist niet echt goed of ik hier nu blij mee moest zijn of niet...met een plof liet ik mezelf op mijn bed neerkomen en sloot mijn ogen....Mijn gedachten gingen terug naar de eerste keer dat ik hem had gezien en hij mij...Meteen vanaf het begin had hij indruk op mij gemaakt, zoals andere jongens dat niet konden...Ik vond hem leuk, ik voelde me tot hem aangetrokken en nu wilde hij het een kans geven...Maar moest ik het wel doen...? Faudel zat me enorm in mijn maag en ik wist nog steeds niet wat hij voor mij voelde, of hij uberhaupt wel iets voor mij voelde, al dan niet wat ik voor hem voelde..."Wat kijk jij tevreden", ik werd uit mijn gedachten wakker geschud door Faudel's stem...Ik bestudeerde zijn gezicht en probeerde iets van die gevoelige man van gister terug te vinden, maar tevergeefs...Dit was de Faudel die ik kende...Ik haalde mijn schouders op..."Mag ik je wat vragen"?, vroeg ik hem, hij knikte en ik maakte mijn zin af..."Ehm, stel hè, stel..Stel dat ik een man kende die ik wel leuk vind en waarvan ik weet dat hij ook iets voelt voor mij", ik slikte even en werd bijna van me wijs gebracht door zijn blik die even veranderde in iets dat bijna hoopvol leek, "en ik besloot met hem uit te gaan om het te proberen..Zou jij dat dan erg vinden"...Nu was duidelijk op zijn gezicht verwarring te lezen...:"Ehm, nee waarom zou ik dat erg moeten vinden, ik bedoel je bent mijn vriendin niet ofzo"....en ook al probeerde hij het luchtig te brengen, ik had kunnen zweren dat ik iets van teleurstelling hoorde...

Hier een nieuwe deel speciaal voor jullie en speciaal voor jou Randa 😏❤️.
Ik maak snel weer een nieuwe deel, misschien morgen al wie weet.

X💋