Tehlikeli Çocuk

2.Bölüm|"KATİL"

Medya: Görkem

Taşınmak mı?

"Abi ne demek taşınamız gerekiyor!
Bizim çocukluğumuz burada geçti‚ şimdi öylece gidemeyiz!"diye cırladım adeta.

Çok sinirliydim doğduğumdan beri buradan başka bir şehire gitmemiştim. Gitmek de istemiyordum zaten. Ben gezmek için bile farklı bir şehire gitmezken oraya yerleşmek düşüncesi bile kâbus gibiydi.

"Damla bir dinler misin‚"dedi Abim sakinliğini koruyarak.

"Dinliyorum."dedim sakin olmaya çalışarak. Ama olamadığım ellerimin sinirden titremesinden belliydi.

"Biliyorsun ki şirkette işler çok iyi gidiyor‚ bu yüzden şirketin diğer ortaklarıyla bir karara vardık." Dedikten sonra duraksayıp eliyle yanına oturmamı işaret edince usulca gidip oturdum ve gözlerimi ona dikerek konuşmanın nereye varacağına baktım.

"Şirketin markasını istanbulda da tanıtmaya karar verdik. Yani anlayacağın orada yeni bir şirket kuruldu. Ve başına benim geçmemi istiyorlar."

Pekâlâ bir yere varmıyormuş.

Dolan gözlerimle abime bakarken burnumu çektim. Ağlamamak için kendimi sıkıyordum ama nafile.

"Peki ya biz abi?" Dedikten sonra gözümden düşen yaşları silerek devam ettim. "burası çocukluğumuzun geçtiği yer Annem ve Babam...‚"sözümü bitiremeden abim söze atladı.

"Damla sus! Annem ve Babam yok tamam mı? gitti‚ gelmeyecek! unut artık onları!" diye bağırdı sinirle. Ayağa kalkıp önümüzde duran masaya tekme attıktan sonra sinirle ellerini saçlarından geçirdi.

Söylediği laflar kalbime öyle bir işlemişti ki...

Gitti! Gelmeyecek! Unut!
Gözlerimden düşen yaşları silme gereği duymadan ayağa kalkıp bu sefer ben bağırmıştım;

"Biliyorum olmadıklarını ama sadece bir umut abi‚ bir umut bekliyorum! Belki babam geri gelir ve...‚" sözümü bitirmeme izin vermedi.

"Kapa çeneni damla! O Şerefsiz itin geleceği varsa da gelmesin‚ Ne yüzle çıkacak ki karşımıza!" Dedikten sonra bana yaklaşarak yüzümü ellerinin arasına aldı.

"O orospu çocuğu annemizi bizden aldı!" Diye konuşurken gözlerinin dolduğunu gördüm.

Abim üzgün görünüyordu. biliyordum o da özlemişti onları. tamam babamı annemi öldürüp gittiği için sevmiyordu peki ya Annem? Onu özlemiyor muydu? Onun hatıraları vardı burada.

Abim kollarını bana sardığında bende ona sarıldım.

"Bak güzelim herşeyi bırakalım. bizi üzen herşeyi‚ yeni bir hayata başlayalım orada. artık sadece mutlu olalım." dediğinde kafamı tamam anlamında salladım. Daha fazla uzatmak istemiyordum.  Peki ya alev‚ Onu nasıl bırakacaktım?

******

Bugün okula gitmemiştim eşyalarımı topluyordum.yarın istanbul da olacaktık. burayı öyle bırakıp gitmek o kadar zordu ki...

Burada anılarımı bırakacaktım. burada Annemi‚ babamı‚ burada geçmişimi bırakacaktım. kalbim ne kadar acısa da güçlü olacaktım.
Yeni bir hayat beni bekliyordu ama en çok üzüldüğüm şey alevi burada bırakıp gitmek olacaktı.
Halası zaten onu sevmiyordu bazen evden bile kovuyordu.
Tabiki bizde kalıyordu o zaman. ama şimdi ne yapacak tek başına‚ peki ya ben? Ben onsuz ne yapacağım? Ona nasıl söyleyeceğim? Büyük ihtimal birazdan okula neden gelmedin diye hesap sormaya gelir çünkü okulun çıkış vakti gelmişti.O zaman söylemeliydim.