The Unreachable Wife

23-Temptress In Distress

"Goooooood morning!"

Naputol ang paghikab ni Lander. Nagitla ito at bahagyang napaatras sa lakas ng pagkakabati ko sa kanya. Kunot noong napatingin siya sa akin na may ngiting abot tengang naghahanda ng almusal sa hapag-kainan.

He wondered whether my reaction was genuine despite the emotional confrontation we had. He calmly opened the refrigerator to have his morning glass of water.

Maaliwalas ang mukhang hinubad ko ang aking apron, revealing my super short shorts and loose long sleeve cotton shirt, saka ako lumapit sa kanya. Medyo ilap pa rin siya at iwas pa rin ang mga mata.

"I'm sorry about what happened last night," I initiated with a smile. "Mukhang napasama yata sa utak ko yung alak. Medyo nanibago sa madalang ko nang pag-iinom. Kalimutan na lang natin ang kadramahan natin kagabi and let's just go on with our days like nothing happened, okay?" namimilog ang mga matang pahayag ko.

Medyo lumiwanag ang mukha niya, with pair of eyes that instantly expressed a breath of relief. "O-Okay."

Kinuha ko ang baso sa kamay niya at nakiinom dito. I pouted, raised an eyebrow and returned the empty glass to him. Nilagyan niya ulit ito ng tubig at muling uminom.

"Grabe ang init no?" Pinaypayan ko ng kamay ang aking sarili.

I removed the rubber hair tie from my wrist at magulong ipinuyod ang aking buhok, making sure that my sexy nape is being exposed. Tumalikod ako at hinubad ang pantaas kong may mahabang manggas leaving only what's underneath, a very thin hanging black tube top.

"Kakain ka na ba?" tanong ko nang may malambing na boses.

I faced him again. Patay malisyang sinipat niya ang aking hitsura. Nang mapadako sa bandang dibdib ko ang kanyang mga mata, bigla na lamang niyang naibuga ang iniinom. Oh well... wala lang naman akong suot na bra. Mainit nga di ba?

Tarantang lumapit ako sa kanya. Tinapik ko ang kanyang likod nang may kasamang mga panakaw na haplos dito. "Okay ka lang ba?! Nabulunan ka ba ng tubig?!" kunway nagpapanic na tanong ko.

Itinaas niya ang kamay upang magpahiwatig na okay lang siya. He quickly avoided my touch and sat on the dining table.

"Coffee?" I asked.

"Yes please."

"One cup of coffee coming!" masayang sabi ko.

I stood so close to him nang inilapag ko ang kape sa mesa. He couldn't move his neck for being aware that my chest were just too close next to his face. Nahuhuli ko siyang napapalunok na lamang habang ilang beses na napapakurap.

I ran my fingers to his shoulder and pressed it softly while he sipped the coffee. "Anong lasa? Tama lang ba ang tamis?" medyo bumubulong kong tanong.

He responded with a stiff nod. 

"Kumain ka na rin," aya niya.

Naupo ako sa tabi niya. Hinila pa papalapit sa kanya ang silya. Di siya tumitingin sa akin at sunud-sunod lamang na sumubo ng malalaki. Pero di ako tumigil sa pagkuha ng atensiyon niya. Inaalok ko agad siya ng tubig kapag nahuhuli ko siyang napapalunok nang malalim. Pinupunasan ko ang mga namumuong pawis sa noo niya at maya't mayang sinasandukan ang kanyang pinggan.

"Dahan-dahan sa pagsubo, baka mabulunan ka," malambing na paalala ko.

"I can eat by myself. You don't have to attend to me this much." di nakaiis ng sabi niya.

I pouted and looked up with a smile. "But I want to. Since you really care about us being very comfortable with each other, well... let me say na ganito na ako kakomportable sayo ngayon. And it makes me more at ease kapag damang-dama ko ang worth ko sa bahay na ito at sayo." Then I winked.