It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 28 *einde

Juul’s POV

Langzaam opende ik mijn ogen. Vermoeid keek ik om me heen, ik was bang. Ik had geen idee waar ik was. Ineens viel mijn oog op een hele bekende hand. Een hand die op de mijne lag, Ik draaide langzaam mijn hoofd en merkte dat er iemand naast me lag. Ik zag het uitgeputte lichaam van Liam, over mijn benen heen gezakt. Ik bewoog langzaam met mijn vingers en glimlacht. Ik was wakker!

Ik kreunde langzaam toen ik mijn stijve lichaam wilde omdraaien. ‘Li…Liam.’ Ik probeerde te fluisteren maar het gaf geen effect.  Ik kuchte een keer en ineens schoot het lichaam omhoog.

‘Liam?’ Ik keek met half open en vragende ogen naar het lichaam wat langzaam wakker werd.

‘Juul? Julia?’ Ik hoorde verbazing in zijn stem, voelde hoe hij met zijn hand langs mijn gezicht streek en ik hoorde hem huilen. ‘Niet huilen, Li! Ik ben nu toch wakker, en ik blijf bij je.’ Liam deed een lichtje aan en duwde op een alarmknop. Binnen vijf minuten stond er een team van doktoren en artsen om me heen. Het maakte me allemaal niet uit, ik had alleen maar oog voor Liam..

Een maand later

Ik zat achterop bij Liam op zijn fiets, we reden een rondje rond de stadsvijver.  Ik had mijn armen om zijn middel geklemd en mijn hoofd beschermend tegen zijn rug. Liam remde en zette zijn fiets tegen een lantarenpaal. We gingen op het bankje bij de stadsvijver zitten. ‘Wat er binnen een maand wel niet kan gebeuren..’ Liam knikte en hield mijn hand stevig in de zijne. Ik was nog niet helemaal genezen want er zijn nog steeds kankercellen in mijn lichaam actief. Toch was ik binnen een week uit het ziekenhuis ontslagen en had ik een welkom thuis party gekregen. Liam en de jongens zongen nummers van hun nieuwe cd en tot mijn verbazing klonk als laatst het nummer  ‘Moments’. Er waren tranen in mijn ogen verschenen toen de jongens het nummer aan mij opdroegen. Nu bijna drie weken later, mocht ik eindelijk weer alleen met Liam naar buiten. We kregen veel aandacht van de media, maargoed dat went wel..

Liam haalde zijn hand door mij haar, want ja, dat begon weer wat te groeien. Het was nog niet heel veel maar ik voelde het toch al wapperen in de wind. ‘Ik hou van je Julia White!’ Ik keek hem kwaad aan. ‘Noem me niet zo!’ zei ik terwijl ik hem speels van het bankje duwde. We stonden op en ik klom op de fiets. Liam keek me verbaasd aan. ‘Spring maar achterop!’ zei ik terwijl ik hem ondeugend aan keek. Hij kneep in mijn neus. ‘Zoals jij het wil, maar als je het niet meer kan, dan..’ Ik snoerde hem de mond door mijn lippen op de zijne te duwen. Ik trapte flink op de trappers terwijl de wind door mijn korte haren waaide. We hadden flinke tegenwind,maar het kon me niets schelen. Er was maar een gedachte in mijn hoofd die ik niet vergeten kon.   

– Laat mij maar vechten, niet vechten tegen de kanker, maar tegen de wind! -

...Einde..

---------------------------------------------------------

Inmiddels heb ik het vervolg op dit boek ook al af, lees dus ook het vervolg ;Let's Make It Better - Liam Payne

--------------------------------------------------------