It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 16

Juul's POV

Hij parkeerde de rolstoel naast een bankje, waar hij zelf op zitten ging. We keken naar een groepje vogels, genietend van het heerlijke weer. ‘Ik ben bang, Liam.’ Liam draaide zijn hoofd naar me toen en pakte mijn hand. ‘I Know, Honey!’ Het voelde verschrikkelijk om zo te genieten van de mooie momenten, met de gedachte van doodgaan achterin je hoofd.

‘Ik kon gister niet slapen..’ begon Liam te vertellen ‘Ik heb gebeden,  ik bad voor jou zodat je beter zou worden en dat we de strijd niet zouden opgeven..’ Ik keek hem toch wel een beetje verbaasd aan. ‘En hielp het?’ Ik ontweek zijn blik deze keer niet. Liam knikte langzaam. ‘Ik denk het wel. Direct daarna viel ik rustig in slaap en jij voelt je vandaag beter.’ Ik knikte naar hem en boog voorover om hem te zoenen. Liam glimlachte. ‘We moeten weer naar binnen, je kunt nog niet zoveel verdragen..’ Liam haalde de rolstoel van de rem en we reden terug het ziekenhuiskamertje in. Toen we binnen kwamen was er een dokter die op mij stond te wachten. ‘Ha, Julia! Ik wil je even meenemen, voor wat onderzoeken, vind je dat goed?’ Ik keek naar Liam, die mij nog snel een kus op mijn hoofd gaf en daarna de rolstoel doorgaf aan de arts.

Uitgeput en sloom kwam ik terug van de onderzoeken. Ik was zelfs te moe om in bed te kruipen, dus Liam tilde me het bed in. Mijn moeder kwam terug met alweer een bak koffie. ‘Liam moet jij niet even naar huis gaan? Wij blijven hier de rest van de middag en dan kun jij ons weer aflossen vanavond.’ Liam wierp een blik om mij en wachten tot ik antwoord gaf. ‘Mijn moeder heeft gelijk, Li. Je bent nu al twee dagen achter elkaar, druk met mij! Ga maar naar huis, iets leuks doen met de jongens ofzo. Ik zie je vanavond!’ Liam glimlachte en liep naar de deur. ‘Ik kom terug, babe. Ik kom terug!’ Ik glimlachte nog even naar hem en mompelde in mezelf. ‘Dat weet ik Li, dat weet ik!’