It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 24

Louis POV

Het nummer was inmiddels voor de derde keer afgespeeld, maar op de een of andere manier kon ik er geen genoeg van krijgen. De jongens bedachten nieuwe stukjes voor tussen de coupletten en we probeerde het te zingen. Al snel vormde zich een nieuw nummer, dus ik besloot om Liam op de hoogt te brengen. Ik nam snel mijn telefoon en belde naar zijn huis, er kwam geen gehoor dus probeerde ik zijn mobiel. ‘Hoi Lou.’ Hoorde ik aan de andere kant. Ik vroeg het of hij zin had om naar de studio te komen en hij beloofde dat hij er binnen een halfuur zou zijn.

Een halfuur later was Liam nog steeds niet gearriveerd. Ik belde zijn nummer opnieuw, deze keer voor de derde keer, maar er werd nog steeds niet opgenomen. ‘Misschien is hij nog onderweg..’ probeerde Niall. Ik haalde mijn schouders op en plofte op de bank neer. ‘Ik weet het niet, ik maak me zorgen, boys!’ Ik zette mijn voeten op de rand van een klein tafeltje en keek zuchtend de studio rond. ‘Ik probeer het bij Julia thuis wel even, misschien is hij eerst bij haar langs gegaan.’ Ik stond weer op en toetste dit keer het nummer van Juul thuis in. Ik hoorde een gehaaste vrouw aan de andere kant van de lijn, die me met hoten en stoten vertelde wat er aan de hand was. Ik liep terug naar de jongens met een beetje een geschrokken gezicht. ‘Juul word weer opgenomen. Dit keer in Doncaster..’ zei ik tegen de boys toen ik in een leunstoel zakte. ‘Liam was onderweg naar ons, maar hij gaat nu mee naar het ziekenhuis, ze hebben misschien een methode om Juul weer beter te laten worden..’ Het was een poosje stil. Ineens stond Zayn op en pakte zijn jas van de grond. ‘Wat ga je doen’ vroeg ik hem. ‘Liam heeft ons nodig! Hij is waarschijnlijk nu in het ziekenhuis in Doncaster, hij maakt zichzelf gek, als hij alleen is.’ De andere jongens knikten en pakten ook hun jas.

Ik snapte de aanwijzing, greep mijn autosleutels en rende naar mijn autootje. Hij was niet groot, maar groot genoeg voor ons vieren. ‘Ik rijd!’ schreeuwde ik naar achteren toen ik de auto van slot haalde. De jongens stapten achterin en Harry kwam op de stoel naast mij zitten. ‘Here We Go!’