It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 3

Liam’s POV                                                                                                 

Ik belde voor de vierde keer na het zelfde nummer, maar er werd weer niet opgenomen. Ik bedacht me dat ze misschien aan het douchen was. Ik keek schuin achter me naar de klok. Tien voor vier. Wie zou nou gaan douchen om deze tijd s’ middags? Net toen ik het nummer opnieuw wilde bellen, werd ik zelf gebeld. Ik drukte snel op het groene telefoontje en haalde opgelucht adem toen ik Juul aan de andere kant hoorde. ‘Hee Juul, met mij. Het lijkt me toch beter om morgenochtend even langs de dokter te gaan. Je kunt zeggen wat je wilt, maar het is in ieder geval niet gezond. Morgenochtend kom ik je om half acht ophalen, oke? Ik zie je dan, lieverd. Ja ik hou ook van jou!’ Ik gooide mijn mobiel op de tafel en keek naar Louis. ‘Wat?’ Louis glimlachte. ‘Ben je niet een beetje overbezorgd?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik wil zekerheid, snap je?’

Juul’s POV

Daar zaten we dan. Ik had nog altijd die zelfde hekel aan het ziekenhuis, als toen ik klein was en hier kwam voor mijn bloedneuzen. We liepen net terug de wachtkamer in. Toen we bij de huisarts kwamen, stuurde hij me met spoed door naar het ziekenhuis. Ik was net weer de gebruikelijke onderzoeken ondergaan. Eerst een onderzoek met een slang via mijn neus en daarna een scan van mijn hoofd. Ik voelde me verschrikkelijk, net alsof ik al wist dat het helemaal fout was. Liam probeerde me erin te laten geloven dat het wek zou loslopen, maar ik geloofde er niet in.  We zaten daar, terwijl de minuten langzaam voorbij tikten. Ik stond op en liep heen en weer, wachtend tot Liam me weer op schoot trok en me kalmeerde. Rustig zat ik met mijn hoofd tegen zijn schouder. Zijn hand rustte op mijn knie. Rond ons heen zaten huilende mensen, mensen die het bericht hadden gekregen dat ze ziek waren. Ernstig ziek.. ‘Mevrouw White?’ een dikke korte man stond in de deuropening. Ik keek geschrokken op. Ik gleed van Liam’s schoot en hield zijn hand in de mijne geklemd. Ik was bang, heel erg bang, ik dacht alleen maar aan de optie van slecht nieuws. Ik liep richting de kleine witte kamer, een hele herkenbaar luchtje kwam me tegemoet. Daarom had ik zo’n hekel aan ziekenhuizen, er hangt altijd zo’n vies en vreemd luchtje. Ik ging op de punt van een blauwe kruk zitten en friemelde aan mijn ring. Liam zat dicht naast me en ik zag aan zijn ogen dat hij gespannen was.  De dikke dokter ging voor ons zitten en had een ernstige blik in zijn ogen. Hij kuchte een keer en keek van mij naar Liam en weer terug naar mij.