It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 15

Juul’s POV

‘Goedemorgen, prinses!’ Ik hief mijn hoofd langzaam op en keek recht in de vertrouwde ogen van mijn vader. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen en haalde opgelucht adem. Toen ik me weer terug in de kussens liet vallen, kwam de kleine dikke dokter eraan. ‘Zo, dame! Jouw eerste kuur zit erop. We gaan je nu loskoppelen en hopen dat de medicijnen aanslaan.’ Ik knikte en bekeek rustig hoe dokter Max de zak loskoppelde van mijn lichaam. Het voelde als een verlichting, maar eigenlijk begint de spanning nu pas. Wat nou als de medicijnen niet aanslaan, dan ben ik verloren.. ‘Waar denk je aan?’ Liam legde zijn hand op mijn arm. ‘Wat nou als die medicijnen niet aanslaan?’ ik fluisterde het bijna. Dokter Max begon te lachen. ‘Maak je er maar niet te druk om, meestal slaat de kuur wel aan.’

Ik keek van Liam naar de dokter. ‘Maar wat nou… Stel dat het niet lukt, wat dan?’ Dokter Max keek me aan en in zijn ogen kon ik lezen dat het niet best zou zijn. ‘Als de medicijnen niet aanslaan, kunnen we waarschijnlijk niets meer voor je doen..’ Ik schoot in de paniek en begon te huilen.  Liam trok me naar zich toe en suste me stil. ‘Niet aan denken. Altijd positief, weet je nog?’ Ik knikte langzaam en keek naar een zuster die binnen kwam. ‘Mag ik een poosje naar buiten? Ik ben echt niet misselijk of duizelig en Liam zal bij me blijven.’ De zuster en Max keken elkaar aan. ‘Je kunt wel even naar buiten, maar alleen in de rolstoel! Je bent en blijft nog steeds zwak!’ Ik knikte oplucht en hield Liam’s hand vast. ‘Wil je wel met mij naar buiten?’ Liam begon te lachen. ‘Ook al moest ik je de hele tijd dragen!’  Er kwam een rolstoel en Liam hielp me om erin te komen. Hij legde een deken over me heen, tegen de koude wind en daarna liepen we de tuin van het ziekenhuis in. Er waren versteende paden met daaromheen groene bosjes met bloemen, vol in de bloei. Liam reed de rolstoel rustig rond en stopte bij de vijver.