It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 1

‘Liaaaam!  Nee stop, hou op! LIAAAM!’ Ik schreeuwde zo hard als ik kon, in de hoop dat hij eindelijk zou stoppen met kietelen. ‘Dus, wie is de beste zanger uit One Direction!?’ Ik  keek hem met natte ogen aan. ‘Jij! Jij, Liam Payne, bent de beste zanger van de groep!’ Ik liet me achterover in het lange gras vallen. ‘Goed zo! Zo wil ik het horen!’ Liam knielde naast me neer en ging ook liggen. Hij hield mijn hand vast en we keken naar de blauwe lucht. De zon scheen heerlijk op mijn lichtgetinte huid. ‘Geloof jij dat er een God is die alles gemaakt heeft? Die ervoor zorgt dat wij hier leven en Iemand die ons bij elkaar gebracht heeft?’ Ik keek met een schuin oog naar Liam. ‘Ja. Ik geloof zeker dat er meer dan alleen dit is.  Het kan toch niet zijn dat het na dit leven ophoud?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik ben christelijk opgevoed, ik ging altijd met mijn moeder mee naar de kerk op zondag, maar toen kwam ik in de band en ging ik eigenlijk nooit meer.’ Ik hief mijn hoofd op en keek Liam aan. ‘En je moeder, gaat zij nog naar de kerk?’ Liam knikte.

‘Ze gaat niet meer elke zondag, maar nog wel vaak.’ Ik legde mijn hoofd op zijn borst en voelde zijn zware ademhaling. ‘Mijn oma geloofd ook in God. Ze heeft een groot boek, waarin ze leest en ze zegt dat ze met Hem overal over kan praten. Het geeft haar een gevoel dat er Iemand altijd naar haar luistert.’ Opnieuw knikte Liam. ‘Toen mijn opa overleed had ik heel veel aan mij geloof. Ik voelde me opgelucht als ik weer gebeden had. Sinds ik in de band zit, bid ik eigenlijk nooit meer..’ Het was weer even stil. Langzaam dreven er wolken langs. Wolken in allerlei vormen en maten. Ineens schoot ik omhoog en hield mijn hand voor mijn gezicht. ‘Shit! Niet weer!’

Liam kwam geschrokken overeind.

Ik keek hem aan en tussen de spleetjes van mijn vingers, droop bloed. Hij haalde een zakdoek uit zijn  broekzak. ‘Hier, goed tegenaan houden en dichtknijpen!’ Hij hield zijn hand onder mijn neus gedrukt, terwijl ik mijn neus dichtkneep. ‘Thanks!’ Ik glimlachte naar hem. ‘Serieus, Juul. Dit is niet gezond meer! Dit is al de vijfde keer deze twee dagen dat je een bloedneus hebt!’ Ik haalde onverschillig mijn schouders op. ‘Gaat wel weer over!’ Liam keek me bezorgd aan. ‘Waarom ga je niet gewoon naar de dokter?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Vroeger toen ik klein was, had ik ook altijd bloedneuzen. We gingen naar de dokter en die vertelde ons dat het heel onschuldig was. Geen zorgen dus! Ik ging weer wat verder achterover zitten terwijl Liam zijn hand van mijn neus haalde, hij keek op zijn horloge en zuchtte. ‘Sorry lieverd, de plicht roept. Ik heb de boys belooft dat ik op tijd terug zou zijn!’ We stonden langzaam op. We liepen hand in hand terug naar de fiets. ‘Ja hoor! Lekke band, ook dat nog!’ Ik stond geïrriteerd naar mijn fiets te kijken. Liam schoot in de lach en duwde met zijn vinger in mijn wang. ‘Niet zo fronsen! Daar krijg je rimpels van!’ Hij zei het met de oude wijven stem van zijn oma en duwde daarna snel een zoen op mijn wang. ‘Ik hou wel van je hoor! En daarom mag je bij mij achterop!’ Ik glimlachte en kroop voorop bij Liam op zijn stang. Zijn hoofd rustte op mijn schouder en ik voelde zijn hartslag. Hij zette me netjes bij de deur af, nog een snelle zoen en daarna huppelde ik naar binnen.