It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 13

Liam’s POV

Het deed me zoveel pijn om haar zo te zien! De jongens wilden graag langskomen maar ik had ze afgebeld, een andere keer was beter!  Ik staarde nu al voor ruim tien minuten naar dezelfde bladzijde in het boek. Ik kon geen letter lezen, steeds trok het zakje aan Juul’s lichaam, mijn aandacht.

Ik krijg om de paar minuten weer een berichtje van een van de jongens, maar ik stelde ze iedere keer weer gerust. Ik typte weer een sms naar Niall, toen ondertussen Juul’s ouders binnenkwamen. Ik gebaarde dat ze stil moesten zijn, omdat Julia net in slaap was gevallen. De klok gaf inmiddels half twaalf aan. Mijn oogleden werden steeds zwaarder, maar ik wilde wakker blijven voor Julia.

Een zuster kwam de kamer binnen. Het bezoek moest het ziekenhuis verlaten, er mocht een iemand bij de patiënt blijven slapen. Julia’s ouders keken me aan. ‘Blijf jij maar hier slapen, Liam. Julia word het rustigst bij jou. Morgenochtend komen we je aflossen, goed?’ Ik knikte opgelucht en bedankte haar ouders.  Een halfuur daarna lag ik op een klein matrasje, starend naar het plafond. Ik had mijn moeder nog snel een berichtje gedaan met dat alles wel goed verliep. Daarna sloot ik mijn ogen.

De volgende morgen werden we om half acht al gewekt. Ik stond snel op en trok mijn kleren aan, voordat de verpleegster mij in mijn ondergoed zou zien. Juul lag nog heerlijk te slapen, toen ik op de kruk naast haar bed ging zitten. Ik staarde naar het bijna lege zakje. Eindelijk zou ze verlost worden van dat ellendige ding. Een vrouwelijke arts kwam de kamer binnengelopen, gaf mij een hand en stelde zich voor als Emily. Ik glimlachte naar haar. ‘Wanneer mag ze afgekoppeld worden?’ Ik keek haar vragend aan. ‘Ik denk ongeveer over een uurtje, dan komt er een verpleegster, om haar te wassen en daarna voelt ze zich al veel beter, dat weet ik zeker!’ Toen Emily zich net om wilde draaien keek ze me nog een keer aan. ‘Je moet niet schrikken als er straks langzaam wat haren uitvallen.. Nadat de eerste kuur is afgelopen kan dat heel snel gaan!’ Ik knikte begrijpend, maar ik zag toch wel op, tegen dat moment. Ik vond het altijd heerlijk om met mijn handen door haar donkere boskrullen te wrijven.  Juul draaide zich om, op haar linkerzij en opende langzaam haar ogen. ‘Waar ben je Liam?’ kwam er zachtjes en hees uit. Ik liep naar haar bed en aaide met mijn hand over haar schouder.