It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 20

Juul's POV

Ik had totaal geen honger, maar mijn vader had mijn bord goed vol geschept. ‘Je moet goed eten, prinses.’ Had hij gezegd. Mijn moeder kon zich nog steeds niet groot houden en er liepen steeds tranen over haar wangen. Ik wilde tegen haar zeggen dat ze het moest stoppen, maar ik wist dat het toch niet helpen zou. ‘Ik ga Rose zo bij oma vandaan halen,ze heeft je gemist!’ Mijn moeder keek me half huilend, half lachend aan. Ik knikte en had zin om Rose weer in mijn armen te kunnen sluiten. 

Ik at met tegenzin mijn bord leeg, om daarna uitgeput op de bank neer te vallen. Liam kwam naast me op de bank liggen en hield zijn armen om mij heen geklemd. Het voelde veilig in zijn armen, net alsof de hele wereld maar vooral die kanker mij niets kon doen. Ik begon zachtjes te huilen, normaal vecht ik altijd tegen mijn tranen, maar deze keer liet ik ze lopen. Liam wreef door mij haar, waardoor er weer tossen op de grond terecht kwamen. ‘Ik ben bij je..’ hij herhaalde het een keer of vier, zodat ik me weer wat veiliger voelde. De achterdeur sloeg dicht en ik veerde omhoog, wrikte me los uit Liam’s armen en rende richting de keuken. ‘Mijn lieve Rose! Ik heb je zo gemist!’ Ik nam kleine Rose in mijn armen en liet mijn tranen over haar gezichtje lopen. ‘Wees maar niet bang lieve Rose. Ik laat je niet alleen, ik ga vechten voor mijn leven. Ik doe dit voor jou!’ Ik voelde me licht in mijn hoofd en greep met mijn linkerhand een stoel vast. Liam stond direct achter me, mijn moeder nam Rose uit mijn armen, terwijl Liam mij naar boven tilde. Ik wilde me verzetten, maar ik wist dat het nutteloos was. Ik ben ziek, herhaalde ik in mijn hoofd. Liam dekte me toe met de warme deken, gaf me een zoen en verliet de kamer.