It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 19

Juul’s POV

Ik lag weer in mijn eigen bed, mijn eigen kamer en met mijn eigen spullen. We waren zo snel mogelijk het ziekenhuis uitgegaan, ik wilde geen seconde langer blijven in een gebouw met mensen, die mijn leven toch niet kunnen redden.  Ik hoopte dat het snel avond zou worden, ik had Liam nodig, om me te vertellen dat het allemaal goed zou komen. Ik kreeg nog een sms van Zayn. Hij vertelde me dat hij me nooit alleen zou laten, wat er ook gebeuren moest, hij en de jongens zouden er voor mij zijn.

Ik had de foto van ons zessen weer op het nachtkastje gezet en ik keek wanhopig naar de klok. De tijd verstreek langzaam terwijl ik hier zielig lag te doen op bed. Misschien had ik nog maar een paar dagen en die lig ik dan te verdoen op bed. Ik gooide mijn benen over de rand en greep naar mijn laptop. Ik voelde me nog altijd licht in mijn hoofd maar de misselijkheid was zo goed als weg.

Ik keek naar mijn facebook. Ik had bijna honderd twintig nieuwe berichten in mijn inbox. Allemaal mensen zoals vrienden en familie maar ook mensen die ik persoonlijk helemaal niet ken, lieten weten dat ze er voor mij waren.  Ik typte een nieuwe status voor facebook, toen de deurbel ging.

Ik hoorde iemand de trap op komen, op mijn deur kloppen en Liam kwam naar binnen. Ik keek verbaasd op. ‘Je zou toch vanavond pas komen?’ Liam haalde zijn schouders op. ‘Ik kon niet langer wachten.’ was zijn antwoord.  Ik klopte met mijn hand op het bed, Liam kwam naar me toe en ging naast me zitten.  ‘Hoe is het nu?’ hij keek me hoopvol aan. Ik haalde mijn schouders op en keek naar de grond. ‘Ik weet niet. Ik ben bang voor wat komen gaat, maar ik ben toch ook opgelucht dat ik die kuren niet mee hoef te doen, blijft mijn haar tenminste op mijn hoofd..’  Ik glimlachte en haalde mijn hand door mijn haar. Verstijfd stopte ik en keek Liam verschrikt aan. Hij keek me aan alsof er een wereldramp gebeurde. Ik haalde mijn hand uit mijn haar en keek naar de tos haar tussen mijn vingers. Er gleed een traan over mijn wang, gestopt door Liam die het haar uit mijn hand nam en het weggooide. Hij duwde mijn gezicht tegen zijn borstkas aan en troostte me. Onderaan de trap stond mijn moeder te schreeuwen dat het eten klaar was, dus we liepen naar beneden.