It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 11

Juul’s POV

‘Hoi Zayn,  ik wilde even komen checken of Liam oké is..Hij was ineens weg aan de telefoon, ik maak me zorgen..’ Zayn omhelsde me nog snel en duwde een kus op mijn wang. Ik was lichtelijk verbaasd, maar waarschijnlijk wisten de boys het al. ‘Hij is boven.’ antwoordde Zayn kort. Ik knikte en liep de steile trap op naar boven. Ik merkte ineens hoe duizelig en moe ik eigenlijk was. Bij de laatste tree, keek ik recht de kamer in waar ik Lou en Li op een bed zag zitten. Ik liep snel naar ze toe en vloog Liam om zijn nek. Liam barste opnieuw in tranen uit. Louis liep achter mij langs, sloot de deur en liep naar beneden. ‘Ik maakte me zorgen om je, Li.’ Liam haalde zijn schouders op. ‘Ik raak je kwijt..’ stammelde hij. Ik schudde verbaasd mijn hoofd. ‘Hoe kom je daar nu bij, lieverd? Je weet dat ik sterk ben en met jou aan mijn zij, sla ik me overal doorheen.  Mijn tijd is nog niet!’ Ik keek Liam aan in zijn blauwe, maar nu, rode ogen. Ik drukte zij hoofd tegen mijn schouder en bleef een poosje zo zitten.

‘Dit moet niet! Ik zou jou moeten troosten, jij zou moeten huilen, Juul!’ Ik schudde mij hoofd en lachte. ‘Ik ben sterk Liam, ik ben sterk!’ herhaalde ik. Liam glimlachte weer even en daarbij gaf hij mij een voldaan gevoel. ‘En hoe nu verder?’ Liam keek me hopeloos aan. Ik zuchtte. ‘Ik moet morgen naar het ziekenhuis voor mijn eerste chemokuur. De eerste moet altijd zo snel mogelijk, omdat die het zwaarst is. Liam haalde zijn hand door mijn haar. ‘Hoe laat moet ik bij je zijn? Ik wil graag met je mee!’ Ik voelde tranen achter mijn ogen branden. ‘Ik zou het fijn vinden als je met me meegaat! Ik moet er om half tien zijn..’ Ik sloot mijn ogen en voelde dat er toch een traan ontsnapte. Liam sloeg zijn armen om me heen. ‘We zullen sterk zijn Juul. We zullen sterk zijn, dat beloof ik je!’

De volgende morgen stond Liam om kwart voor negen op de stoep. Hij hielp me met een paar tassen naar de auto brengen en daarna kwam hij naast me zitten in de auto. Mijn vader reed ons naar het ziekhuis, moest dan zelf een werkafspraak doen maar zou daarna direct weer komen. ‘Lieverd, wil je echt niet dat ik met je mee ga? Ik kan de afspraak zo afzeggen hoor!’ Ik schudde hevig mijn hoofd.

‘Je moet die werkafspraak doen pap, dat kost je je baan! Doe het voor mij! Liam is de hele dag bij me, en mam komt ook zo! Ik red me wel!’ Ik zag in de spiegel dat mijn vader zijn tranen wegveegde. Het was voor hem ook niet makkelijk. ‘Waar is je moeder eigenlijk?’ Liam keek me vragend aan. ‘Ze brengt Rose even naar mijn oma, daarna komt ze met de trein naar het ziekenhuis.’ Ik was toch wel gespannen, maar omdat Liam bij me was, hield ik me groot, ik had hem dat immers beloofd.