It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 23

Liam's POV

Haar glimlach, maakte de vlinder in mijn buik weer even wakker en liet ze fladderen zo hard ze kunnen. ‘Ik heb een verrassing voor je. Ik draag je er wel naar toe, het is niet ver..’ Ze keek me zo verbaasd aan dat er rimpels zelf op haar hoofd verschenen. ‘Ik durf zo niet naar buiten hoor!’ Ze wees naar haar hoofd, waarop ik begon te lachen. ‘Daar heb ik al aangedacht!’ Ik gooide een super gave pet naar haar toe. Ik deed hem bij haar op en liet de laatste paar stukjes haar eronder vandaan komen. ‘Zo lijkt het net alsof je haar in een knot zit!’ Ik zag haar glimlachen, waardoor er pijnlijke tranen in mijn ogen verschenen. Iedere keer als ik haar lach zag, besefte ik dat ik haar echt niet kwijt kon raken. Het zou me breken!  Ik schoof mijn armen onder Juul’s vermagerde lichaam en trok haar naar me toe.  Het viel me op, hoeveel ze lichter was geworden de afgelopen dagen. Haar gezicht werd steeds bleker en je kon aan alles merken dat ze zich flink ziek voelde. Ik droeg Juul naar beneden en groette haar moeder. Eenmaal buiten scheen de zon weer heerlijk op mijn gezicht en ik zag hoe Julia opklaarde. Geen wonder na zo lange tijd steeds maar binnen zitten. We liepen de straat nog niet uit of er stonden tientallen fotografen om ons heen. ‘Ik kan wel een stukje lopen, Li.’ Ik keek haar even snel aan. ‘Sure?’ Ze knikte en ik zette haar op de grond. Een paar interviewers kwamen naar ons toe gerent en stelden allerlei vragen. Ik kon ze nog aardig afwimpelen maar het viel Julia allemaal zwaar. Er was ineens zoveel aandacht voor haar, maar vooral voor haar ziekte. Ik trok Julia mee, tussen de mensen groepen door en tilde haar opnieuw op. Ze stribbelde eerst wel tegen, maar ik vond het te gevaarlijk. Met Juul in mijn armen kwamen me op onze bestemming. Het weiland.

Het weiland waar we voor haar ziekte, altijd kwamen. Ik had een kleed neergelegd en wat lekkere dingen meegenomen. Ik legde Julia op de zachte kussens en keek haar lachend aan. ‘Leuk idee?’

Ze knikte en nam dankbaar een hap van een plak cake. Ik kwam achter haar zitten met aan elke kant een been, Juul ertussen. Ze legde voorzichtig haar hoofd tegen mijn schouder aan en zuchtte.

Ik zag hoe ze weer naar de voorbijgaande wolken keek, dus ik ging liggen en trok haar mee. ‘Hoe voel je je?’ Ik kon haar niet aankijken omdat ze bovenop mij lag maar ik wist dat ze het een moeilijke vraag vond. ‘Op dit moment, wel weer iets beter..’ Ik wist dat ik er niet op in moest gaan, dus nam ik genoeg met haar korte antwoord. De lucht was strak en helder blauw. Ik kwam overeind om mijn drinken op te drinken en gaf Julia daarbij een nieuw stuk cake, chocola deze keer. Ze kwam lachend overeind en zette haar tanden erin. Ik keek nog snel even op mijn mobiel, of een van de jongens niet toevallig gebeld had, maar dat was niet het geval. Ik hoorde achter me, Julia rare geluiden maken. Ik draaide me om en begreep het toen. Ze was naar de linkerkant gehangen, overgevend in het lange gras. Ik stond op, ging op mijn hurken naast haar zitten en wreef over haar rug. ‘Genoeg voor vandaag? Kom ik breng je naar huis.’ Ik hielp Julia met opstaan en sloeg mijn armen weer onder haar lichaam. Ze was spierwit en haar ogen hingen bijna helemaal dicht. Ik duwde flauwtjes een kus op haar neus en liep naar haar huis.