It Gets Better - ft. Liam Payne

Deel 17

Liam’s POV

Ik reed in een taxi richting de studio, waar de andere boys zich inmiddels verzameld hadden. Ik had van Louis gehoord, dat hun het er ook niet makkelijk mee hadden gehad. Zayn heeft de afgelopen twee dagen veel met Perrie gepraat en dat gelde ook voor Louis met Elenaor. Harry en Niall vonden veel steun bij Paul, die hen steeds weer kon oppeppen. De taxi stopte een paar meter voor de studio voor een stoplicht, maar ik stapte uit en vertelde de man dat ik verder wel zou lopen. Ik sloeg mijn jas losjes om mijn schouders en keek naar de lucht. Het was waar. Ik had de laatste tijd weer veel aan mijn geloof gehad. Het voelde weer vertrouwd. Ik klopte op de deur bij de studio, waar de jongens verbaasd opkeken toen ik binnen kwam. ‘Alles goed met Juul?’ Was de eerste vraag die Zayn me stelde. Ik knikte. ‘Ze is nog erg moe en misselijk tussendoor, maar verder gaat het heel erg goed met haar!’ We besloten wat nummer op te nemen voor het nieuwe album totdat ik gebeld werd door een onbekend nummer.

‘Hoi Liam. Ik dacht laat ik je maar direct bellen..’ Het was Julia’s moeder. Ze klonk emotioneel en ik kon haar daardoor bijna niet verstaan. Ik liep bij de jongens weg en ging op het trapje bij de voordeur zitten. ‘We hebben de uitslag van de testen net gekregen.. Het is niet goed nieuws.’ Ik had het gevoel dat de wereld mij in een zwart gat zoog, alsof alles wat mij dierbaar was, me werd afgenomen. ‘En nu?’ wist ik er nog redelijk normaal uit te brengen. ‘We nemen Julia mee naar huis, het heeft geen zin om de volgende kuren te ondergaan. De doktoren gaan proberen nieuwe theorieën toe te passen, zodat ze misschien toch behandelt kan worden.’ Ik wilde schreeuwen en huilen maar vooral wilde ik naar Juul toe. ‘En hoe is het met Juul?’ Het was even stil. ‘Ze is vooral boos. Ze wil met niemand van ons praten en ze gooit er nu en dan een vloek uit.. Ze komt er wel overheen.’  Ik wilde naar haar toe, om haar te troosten maar iets of iemand hield me tegen.  Het was een poosje stil aan de telefoon.

‘Ik kom vanavond bij jullie langs oké? Ik moet nu gaan, doe Juul een dikke zoen van me!’ Ik duwde het rode telefoontje in en gooide mijn mobiel boos op de grond. Het scheelde dat het apparaat nogal tegen een stootje kon en een krasje meer of minder maakte me op dat moment ook niet uit. Ik bleef nog een paar minuten stil voor me uitstaren en besloot toen om de jongens maar direct op de hoogte te brengen.