It's Not Too Late

It's Never Too Late - Prologue (EXCERPT)

"Can a broken-heart fix another broken-heart?"

It's Never Too Late

PROLOGUE (EXCERPT)

My love's like a star yeah

I was completely taken aback when that song played out of nowhere.

You can't always see me

But you know that I'm always there

Memories came flashing...libo-libong mga imahe ang nakikita ko sa isip ko. It's like I'm traveling back in time.

Then all of a sudden, it just stopped. The images stopped to that night when both of us were dancing on top of that building. Yung gabing halo-halong emosyon ang aking nararamdaman; yung gabing iniwan ko siyang walang paalam dahil kailangan, kahit ayaw ko.

If you see one shining

Take it as mine

And remember I'm always near

Tanda ko pa yung mga ngiti niya noong gabing iyon; nung gaano siya kasayang isinasayaw ako. Too bad, hindi ko na maibabalik ang mga iyon. Hindi ko na muli pang makikita ang mga ngiti na iyon. Huli na nga ang lahat.

If you see a comet

Baby I'm on it

Making my...

"Mr. Rodriguez, are you alright?" Rinig kong tawag sa akin ng marketing head na si Ms. Rhia. Nakaupo siya tapat sa akin.

"Y-yes, Ma'am. I'm alright." Sagot ko na wala pa rin sa sarili.

"Then why are you crying?" Muli niyang puna. Saka ko lang napansin ang luha na nasa pisngi ko na patuloy na dumadaloy mula sa mata. I'm crying.

Pinunasan ko muna yung luha sa pisngi ko. "Napuwing lang po, Ma'am." I smiled at her. Cliché na kung cliché ang sagot basta may masabi ako sa kanya.

Bumalik siya sa kanyang presentation pagkatapos. "As I was saying, this is the proposed song for our television advertisement: My Love Is Like A Star."

And that's the cue for me to raise my hand. "Hindi ba parang dull o patay iyong song for a television ad?" Suggestion ko na ni-isa sa kanila ay walang sumang-ayon. "I mean, kasi..." Napabuntong-hininga na ako out of frustration. Wala kasi akong ibang maisip na rason kung bakit hindi magandang gamitin iyong kantang iyon na in the first place, kinuha lang nila sa playlist ng phone ko. "Okay, fine. You all liked it." Nakataas ang pareho kong kamay na sumuko saka umupong muli. Think. I need to think of a way para hindi nila gamitin iyon.

I have nothing against that song. The thing is, it makes me cry. No, not the song. I cried because of the memories the song made me remember. Our memories. Ayaw kong araw-araw na umiyak dahil sa araw araw kong maririnig sa TV yung kanta. That would result to me being hurt and feeling depressed every day dahil naaalala ko na naman siya.

The meeting ended eventually ng hindi ko namamalayan dahil nakatunganga lang ako, nag-iisip ng rasyonal na dahilan kahit wala. Bahala na! Ang hindi manuod ng TV ang natitirang solusyon sa problema ko.

Umuulan nang pabalik ako sa apartment namin. Ilang oras na mula noong narinig ko iyong kanta; ilang oras na ring pabalik-balik ang isip at puso ko sa nakaraan. I am tempted to cry again pero sinubukan kong hindi. Nangako ako sa kanya - sa puntod niya - na hindi na ako iiyak. Inaamin kong isa iyon sa mga pangakong hirap akong hindi baliin.

Nakarating ako sa apartment ng tahimik, nagtitimpi, parang patay. Dumiretso ako sa sala na hindi man lang binuksan muna ang mga ilaw. Umupo lang ako sa sofa, sinusubukang pakalmahin ang sarili.

I can do this. Three years of being in this broken state might be long enough for me to move on. Pero iyon nga ang problema, tatlong taon na ang nakakalipas pero wala akong nagawa para mag-move-on. Ngayon pa kayang nasa ganito akong kundisyon?

Ilang minuto pa'y biglang bumukas ang pintuan ng apartment. Kasabay ng pagpasok ng liwanag sa labas ay isang lalaking nakapang-opisina rin.

[EXCERPT ONLY. To Read the Full-Version of the Prologue and for subsequent Updates, go to my Profile (Nice_PieceOfArt). Or Click on the EXTERNAL LINK for you to be redirected.]

https://www.wattpad.com/178228173-it%27s-never-too-late-prologue