The Frostfire Prince

||21|| Het Festival van Namos

Ash knikte en wierp Sage een veelzeggende blik. Deze begreep zijn beste vriend meteen en hij richtte zich tot Lila die het tafereel geïnteresseerd had gevolgd. 

''Welkom bij de groep, koningin,'' deelde hij vrolijk mee. Lila beantwoordde hem met een brede glimlach, een echte dit keer.

''Noem me Lila, alsjeblieft. Ik ben geen koningin. Niet meer,'' zei ze terwijl ze sluiks naar Elys keek. ''Ik moet hier nog wat dingen afhandelen, maar we kunnen morgenvroeg meteen vertrekken. Jullie kunnen je nu terugtrekken in je vertrekken. Ik zal wat mensen sturen voor vanavond.''

''Dat is prima, koningin,'' begon Sage, ''maar wat is er vanavond?''

''Het festival van Namos. Eén van de belangrijkste feesten van Theron. Het begint vanavond en ik denk dat het de ideale plek is om elkaar iets beter te leren kennen.''

Zonder te wachten op een antwoord stond ze op uit haar troon en liep ze met een snelle maar stille tred de ruimte uit. Elys, Ash en Sage keken haar verbaasd na en Elys moest haar nageven dat ze wist hoe ze een kamer moest verlaten. 

''Waarom moet ze ons meeslepen naar een festival?'' zei Ash. ''Dat slaat nergens op. We hebben daar geen tijd voor.'' 

''Jawel,'' begon Sage, ''ik denk dat ze een goede aanwinst is voor ons reisgenootschap.''

''Ben je soms vergeten dat ze een vervelende―''

''Néé,'' onderbrak hij Elys, ''maar vergeet niet dat niet iedereen is zoals hij of zij zich voordoet.''

Elys merkte de terloopse blik die Sage zijn beste vriend wierp. Die deed echter net alsof hij het niet zag. 

''De meeste mensen willen niet dat anderen weten hoe kwetsbaar ze onder hun masker zijn,'' zei Sage. 

''Maar een festival, serieus?'' vroeg Ash terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en nonchalant tegen de muur leunde. ''We hebben wel wat beters te doen.''

Sage schudde zijn hoofd en zijn donkerblonde lokken krulden voor zijn hoofd. ''Ik denk dat ze precies weet wat we nodig hebben.''

''En wat mag dat dan wel zijn?'' bromde Ash, duidelijk niet overtuigd. 

''Plezier. Het leven is meer dan verplichtingen.''

***

''Ik weet het niet, Lila,'' zei Elys zachtjes. Ze wierp een blik naar haar nauwsluitende jurk en streek met haar handen langs de okergele satijnen stof. Het was een lange jurk met lange wijde mouwen, blote schouders en een open rug. De mouwen waren van een haast doorzichtige gele stof en was versierd met zilverdraad en kleine parels. Haar haren hingen los en werden versierd door een witte bloem met linten en parels. Lila had prachtig werk verricht en stiekem bewonderde Elys haar om haar gevoel voor stijl en kleur. 

Het tengere meisje, dat net iets boven Elys' schouders uitstak, sprong met een glimlach in Elys haar gezichtsveld. Haar ombre krulhaar deinde op en neer op haar hoofd en haar azuurblauwe oogschaduw was nog feller dan anders. 

''Wees niet zo onzeker, Elys. Dat is nergens voor nodig. De jurk lijkt wel gemaakt voor jou.''

Elys' handen trilden lichtjes en ze voelde hoe haar maag een zenuwachtige draai maakte. Ze voelde zich mooi, maar ook...anders. Ze had altijd mooie jurken aan mogen hebben als dochter van de gódir van Elodir en ze had vaak in de schijnwerpers gestaan, iets wat ze haatte. Sommigen deden alsof ze het middelpunt van de wereld was, alleen omdat ze toevallig een mooie jurk aanhad. Ze wilde dat mensen haar mooi vonden om wie ze was en niet om haar uiterlijk of om haar zogenaamde status.