❗️មានពាក្យមិនសមរម្យប្រសិនបើមានអារម្មណ៍ថាមិនចង់អានអាចអូសរំលងភាគនេះចោលសិនបាន ❗️
រយៈពេលមិនដល់ ២០ នាទីលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីក៏ធ្វើដំណើរមកដល់វិមានវិញទៅហើយដោយសារតែមានការជួយសម្រួលចរាចរណ៍ពីសំណាក់ប៉ូលិសផង ។
មកដល់ក្នុងវិមានក៏ស្ងាត់ប្លែកមិនឃើញថាអ្នកណាឡើយក្រៅពីកូនចៅប្រុសៗដែលបានដាក់យាមនៅខាងមុខវិមាន ។ ជុងហ្គុក មិនខ្វល់ច្រើនទើបរត់ទៅខាងលើបន្ទប់យ៉ាងរហ័សព្រមទាំងលើកដៃទៅបើកទ្វារតែមិនរបើក ថេយ៉ុងដាក់គន្លឹះជាប់ហើយ ។
«អូនសម្លាញ់បើកទ្វារឲ្យបង ! បងមកវិញហើយ» ជុងហ្គុក ស្រែកហៅរកមាឌតូចជំនួសដោយការគោះទ្វារវិញ ។ សម្លេងនោះដាស់អារម្មណ៍ឲ្យដល់កំពុងតែអន្លង់អន្លោចបើកទៅយ៉ាងលឿន ។
ក្រាក...
«ជុងហ្គុក...អឹម» ថេយ៉ុង ស្ទុះទៅបឺតជញ្ចក់មាត់រាងក្រាស់ស្ទើតែឲ្យនាយទប់ខ្លួនមិនទាន់ ។
«ស្លាប់ហើយចូលទៅក្នុងបន្ទប់វិញ» កាលបើ ថេយ៉ុង អូសបបូរមាត់មករក.កជំនួសវិញនាយអាចមានសេរីភាពបាននិយាយហើយ ស្លាប់ជាមិនខានសំណព្វចិត្តគេគឺននោគកគ្មានសម្លៀកបំពាក់ឬមួយក៏កន្សែងទេបើមានអ្នកណាឡើងមកឃើញនោះមិនចប់ទៅហើយ?
ក្រឹប...
«ថើបអូន» ដៃស្រលូនលើកទៅប្រលេសឡេវអាវរបស់នាយចេញ ទាមទារការថ្នាក់ថ្នម បំបោសអង្អែលពីនាយ ។
«អូនកើតអីអ្នកណាធ្វើអីអូន?»
«អ្ហឹកៗ អូនចង់ឲ្យបងថ្នាក់ថ្នមអូន បំផ្លាញអូនបងធ្វើបានឬអត់? អូនដេកស្រាតចាំបងយូរហើយបើអូនមិនខលទៅបងៗមិនមករកអូនទេមែនទេ?» មាឌតូចយំរំអួយសួរនាំទៅកាន់នាយ ហាក់បីដូចជាអាក់អន់ស្រពោនចិត្តយ៉ាងម៉េចមិនដឹង ទៅធ្វើការរាប់ម៉ោងមិនខលមកសួរនាំគេសោះ ។
ព្រូស...បន្ទាប់ពីចាប់សម្រាតសម្លៀកបំពាក់ខោអាវរបស់នាយចោលអស់ហើយ ថេយ៉ុង ក៏រុញនាយទៅលើពូកដោយខ្លួនឡើងទៅអង្គុយពីលើគេ ។ ថេយ៉ុង ឱនទៅលិឍទៅលើបបូរស្តើងសឹមបឺតជញ្ចក់តាមចិត្តប៉ងប្រាថ្នា ចំណែកឯចំណុចប៉ះគ្នាវិញមាឌតូចខំប្រឹងរែងចង្កេះទៅវិញទៅមកដោយសារចិត្តពុះកញ្រោ្ជល ។
YOU ARE READING
រឿង: ចិត្តវិបល្លាស 🚩 (Ended)
Fanfictionជុងហ្គុក ឡូរ៉េនហ្សូ - ថេយ៉ុង អាល់រ៉ូរ៉ា ចិត្តលោកប្រែប្រួលបីដូចជាទឹកនៅក្នុងបឹងដែលខ្ញុំនឹកស្មានចិត្តដល់ថាជាអាចគួចខ្ញុំបាន...
