💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ៤០៖កូនអត់ទៅវិញទេ កូននៅជាមួយម៉ាក់

        ក្រេក!!!!!
        ជុងហ្គុក អត់បញ្ឈប់ល្បឿនចង្កេះទេ គេដាក់ទោស ថេយ៉ុង ដែលប្រហើនមិនស្គាល់ចាស់ចង់ឱ្យក្មេងម្នាក់នេះបាក់ស្បាតខ្លាចរអារលែងហ៊ានបោះមេឱ្យគេលេងល្បែងក្តៅសាច់អ៊ីចឹងទៀត។ គេសំងំមិនប្រាកដថាអ្នកសើចមុនឮជាងអ្នកសើចក្រោយទេ ដូច្នេះគេសុខចិត្តបណ្តោយឱ្យក្មេងស្ទើរភ្លើងដើរមុនគេដប់ជំហ៊ានសិន ទោះបីយប់នេះគ្រែនេះបាក់ បាក់ចេញជាម្ភៃចម្រៀកក៏ដោយក៏នាយមិនបញ្ឈប់ការដាក់ទោសចំពោះ ថេយ៉ុង នោះឡើយ។
        “ប៉ាអូនថាឱ្យឈប់ណា បាក់គ្រែហើយ!” ថេយ៉ុង មិនភ័យខ្លាចរឿងគេដាក់ទោសខ្លួនទេតែខ្លាចរឿងបាក់គ្រែ បើបាក់ពិតមែនផ្អើលមនុស្សក្នុងភូមិគ្រឹះខ្មាសគេជាងដើរស្រាតទៀត។
        “អត់ទេ..”
        “ប៉ាអាយ.. អ្ហា..” គ្រែស្រុតជើង ជុងហ្គុក អត់មានខ្ចីខ្វល់ខ្វាយបន្ថែមល្បឿនសម្រុកញាប់ស្អេកសំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បន្លឺខ្ទរខ្ទារសំណើមស្នេហ៍ក៏ចាប់ផ្តើមជ្រាបស្របពេលដែលជើងគ្រែម្ខាងទៀតក៏ស្រុតបាក់ផាំង។
        គ្រាំង!!
        “ប៉ាឃើញទេ អាស.. ប៉ាចង់ឃើញអូនដាច់ខ្យល់ស្លាប់ហ្មងអ្ហី?” ថេយ៉ុង ងាកមុខមកហាមាត់ស្រែកហាមទះតប់លើដើមទ្រូងរាងក្រាស់តែ ជុងហ្គុក ចាប់គេបឺតមាត់ជញ្ជក់ញក់ញីជ្រៀតជ្រែកអណ្តាតចូលកៀវលិឍកាន់តែរោលរាល លូកម្រាមដៃទៅច្បាមច្របាច់ដើមទ្រូង ថេយ៉ុង ឈ្លីទាល់តែរហូតរាងតូចសង្កៀរសាច់ក្នាញ់នាយ ខឹងនាយតែមិនដឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា។
        “អូនសូមអង្វរប៉ា!” ដល់នាទីចុងក្រោយ ជុងហ្គុក សម្រុកបង្ហើយទឹកចុងក្រោយ គេដកចេញភ្លាម ថេយ៉ុង អស់កម្លាំងផ្តួលខ្លួនគេងដង្ហក់។
        គ្រាំង!!
        ជើងគ្រែបាក់គ្រាំង ថេយ៉ុង សភ្នែក ងាកមកខាំបបូរមាត់ស្ទុះក្រញៅស្មា ជុងហ្គុក។
        “ប៉ាអាក្រក់ណាស់អូនស្អប់ប៉ា..” ប្រអប់ជើងស្រឡូនទម្លាក់ចុះជើងទៅលើឥដ្ឋបង្ហាញរាងកាយននលគកកាលបើរាងក្រាស់គំនិតខិលស្ទុះចូលទៅចាប់បង្វិលកាយតូចបែរមករកខ្លួន រួចចាប់លើកជើងរាងតូចម្ខាងគងលើចង្កេះ។
        “ប៉ា.. អាស..”
        “ចង់មើលងាយចាស់អ្ហេស?” ជុងហ្គុក ក្រៀករាងកាយ ថេយ៉ុង ជាប់មិនព្រលែងគ្រលែងចង្កេះបុកសម្រុកញាប់ស្អេកពីខាងមុខ អាល្អិតតោងស្មានាយស្ទើរតែមិនចង់ជាប់រួចក៏យំញ័រស្មាសសឹកនាយចង់សើចអាណិតដែរតែក្នាញ់ចង់ដាក់ទោសច្រើនដង។
        “ហ៊ឹកៗ.. អូនទៅលែងរួចហើយ..”
        “ក្រែងនិយាយថាចង់បានកូន? អូននិយាយថាអូននឹកប៉ា ចង់ឱ្យប៉ាប្រលោមលេងជាមួយចុះពេលនេះឆាប់ចុះខ្សោយទៅណា?” នាយថាចប់ឱនទៅថើបទឹកភ្នែកថ្លាយ៉ង់ មុននេះគេល្វើយ តែឥឡូវលេងល្វើយហើយគេចង់កំដរ ថេយ៉ុង ដល់ទល់ភ្លឺមិនចង់ឈប់ត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះនោះទេ វាមិនមែនជាជំនាញរបស់គេស្រាប់។
        “ប៉ាមិនមែនចង់លេងជាមួយអូន មិនមែនចង់ផ្អែមល្ហែមជាមួយ ព្រោះប៉ាស្រលាញ់អូន នឹកអូនទេ ប៉ាមានបំណងចង់ធ្វើបាបអូន ឱ្យអូនយំបែបហ្នឹងរហូតហ្នឹង ហ៊ឹកៗ!”
        “ហ៊ឹះៗមកពីពេលយំគួរឱ្យស្រឡាញ់ ទើបចេះតែចង់ធ្វើបាប..”
        “បានហើយ អូនសង្កៀរសាច់ អូនហត់ អូនដកដង្ហើមអត់ដល់គ្នាទេ ហ៊ឹកៗ..”
        “អាហ្នឹងរឿងអូន ប៉ាចង់ធ្វើអីរឿងរបស់ប៉ា!”
        “ប៉ាអត់អាណិត អត់ស្រលាញ់អូនទេអ្ហេស?”
        “អាណិតស្រលាញ់ដែរ តែអត់ចង់ឈប់ព្រោះវាស្រួល..”
        “យី.. ហ៊ឹះៗ!” ថេយ៉ុង យំសើចៗជិតឆ្កួតវិកលចរិតដោយសារតែ ជុងហ្គុក នាយពូកែធ្វើបាបគេ ញ៉ោះគេឱ្យយំឱ្យខឹង តែបន្តិចក៏បាត់ងរង៉ក់ស្រលាញ់នាយខ្លាំងលើសដើម តាមចិត្តខឹងគេចង់តែជេរនាយស្រែកស្តីបន្ទោសថាឱ្យនាយខ្លាំងៗតែមិនហ៊ានព្រោះតែគម្លាតអាយុខុសគ្នាច្រើនខ្លាំងពេកហើយក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងឈ្លើយហួសព្រោះដែន ទើបបានជាសុខចិត្តអត់ធ្មត់ ខាំមាត់យ៉ាងណាបេះដូងស្រលាញ់នាយខ្លាំងជាងចិត្តដែលខឹងស្អប់។
        យប់នេះពួកគេមិនដេកពិតមែន នៅតែបន្តបបួលគ្នាធ្វើរឿងក្តៅសាច់ លើតុ ទូ កៅអី លើឥដ្ឋ លើពូក ក្នុងបន្ទប់ទឹកនិងលើគ្រែដែលមានសភាពបាក់ខ្ទេចខ្ទីអស់ទៅហើយក៏មិនយោគយល់ដែរនិយាយរួមដើម្បីសេចក្តីសុខខ្លួនឯងសុខចិត្តបំផ្លិចបំផ្លាញរបស់របរសម្ភារៈគ្រឿងសង្ហារឹមក្នុងបន្ទប់។
       
        ស្អែកព្រឹក..
        សំឡេងមេមាន់ស្រែកកងរំពងលាន់ចេចចាចជាន់ឆ្នាំងចានពេញភូមិគ្រឹះបន្លឺឡើងយ៉ាងកកោកកកាក ខណៈរាងក្រាស់ដែលដេកស្តូកលើពូកក្រាលឥដ្ឋឯណោះភ្ញាក់ឡើងទាំងមមៃបះដៃបះជើងជ្រោង អមដោយទឹកមុខស្មឿគយកតែមែនទេន។
        ជុងហ្គុក គេងគ្មានសម្លៀកបំពាក់ជាប់ខ្លួន បន្ទប់របស់គេរញេរញៃដូចសំបុកជ្រូក ទូរខោអាវបើកចំហចោលឥតសណ្តាប់ធ្នាប់វ៉ាលីសនៅលើខ្នងទូសម្លៀកបំពាក់ក៏បានបាត់ស្រមោលមិនឃើញ។ មិនដឹងថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង សូម្បីតែវត្តមានរបស់ ថេយ៉ុង ក៏គេមិនបានប្រទះជួបដែរ។
        “អ័ររីន លែងមាន់..” សំឡេងលោកស្រី ណែលដេលី លាន់ឆ្វាច ជុងហ្គុក ស្ទុះច្បាមខោមកស្លៀកទាំងសក់ក្បាលស៊ើងមមើងដូចសំបុកមាន់ ដើរទៅបើកទ្វារទើបឃើញ អ័ររីន ឈរស្លៀកតែខោទឹកនោមដោះអាវភ្នែកនៅហើមស្ពល់ព្រោះទើបនឹងភ្ញាក់ពីគេង ហើយឱបមេមាន់ ក្បាលពោះដុះទល់កំផ្លេសៗ។ ភ្ញាក់ពីគេងភ្លាមរត់មកឱបក្រសោបមាន់ទាំងព្រឹកធ្វើឱ្យគ្រប់គ្នាឆោឡោកាលបើមេមាន់ផ្អើលរត់ជាន់ធ្លាក់បែកចានជ្រុះឆ្នាំងនិងជុះអាចម៍ពេញសាបពេញឥដ្ឋ។
        “កូនបានមាន់មកពីណា?” ជុងហ្គុក ដើរសំដៅទៅរកអាល្អិត ឱបមាន់កណ្តៀតជាប់មិនខ្ចីលែង។
        “កូនសុំយាយៗនៅខេត្តបានមាន់មួយមកចឹម!” អ័ររីន ឆ្លើយហើយលើករលាក់មេមាន់ឱបណែន សម្លឹងមុខឪពុកដោយទឹកមុខនៅងងុយគេង។
        “យកមាន់មកពីស្រែ មកចិញ្ចឹមនៅក្រុង អត់ទេ.. អាចម៍ច្រេចច្រាច់ពេញហ្នឹងហើយ!” នាយប្រកែកស្តីបន្ទោស ហើយ អ័ររីន ក៏គ្រវីក្បាលជំទាស់តាមនិស្ស័យរឹងពុំដែលប្តូរផ្លាស់នោះ។
        “ចិញ្ចឹមមាន់ ទុកយកពងមាន់លក់ បានលុយទិញ  Chocolate milk!”
        “ថាមាន់វាជុះអាចម៍អត់ដឹងអីទេ កុំចិញ្ចឹម!”
        “អាចម៍ៗទៅ កុំប៉ះ Baby របស់កូន!”
        “ស្អីហៅមាន់សុទ្ធតែ Baby ចាំមើលចាប់ស្ងោរស៊ីឱ្យអស់!”
        “សាកមើល៍ ហ៊ានមើល៍!” អាល្អិតតូចច្រឡោតខឹងក្រហមមុខ ឱបមេមាន់ហៅមាន់ ថា Baby ឆ្លៀតថើបក្បាលមេមាន់ទៀត។
        “ប៉ាតូចកូនទៅណា? ប៉ាតូចកូនអ្ហះ?” ដល់ពេលកូនសួរនាំដល់រឿងនេះ ទើប ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ខ្លួនងាកមើលជុំវិញភូមិគ្រឹះបាត់អត់ឃើញស្រមោល ថេយ៉ុង សោះ។
        “ម៉ែដោះ..” នាយងាកខ្វាច់ដើរសំដៅទៅរកម៉ែដោះ។
        “មានការអ្វីអ្នកប្រុស?” ម៉ែដោះដែលដើរតាំងៗចូលមកស្ទុះចាប់មេមាន់ពីដៃ អ័ររីន មកកាន់ចៀសវាងគេកើតជំងឺផ្តាសាយបក្សីឆ្លងពីមេមាន់។
        “ថេយ៉ុង ទៅណាបាត់ហើយបាត់ទាំងព្រឹក ខ្ញុំអត់ឃើញគេនៅក្នុងបន្ទប់?”
        “ចុះក្រែង ថេយ៉ុង ឈ្លោះគ្នាជាមួយអ្នកប្រុសអ្ហេស ម៉ែដោះឃើញរៀបចំវ៉ាលីសអូសដាក់គូទឡានបើកចេញទៅទាំងព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗម៉ែដោះឃាត់ដែរសួរដែរតែគេអត់និយាយប្រាប់សោះ!”
        “អ្ហះ? អ៊ីចឹងម៉ែដោះក៏ចេះតែបណ្តោយឱ្យគេទៅដែរ?” ជុងហ្គុក សំដែងឫកពាហួសចិត្តនិងគាត់។
        “ព្រោះតែគេធំហើយម៉ែដោះមិនចង់គាបសង្កត់ផ្លូវចិត្ត ថេយ៉ុង រហូតទៅនោះទេ អ្នកប្រុសគួរតែសួរខ្លួនឯងសិនថាបានធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះ ថេយ៉ុង ទើបបានជាគេខឹងហើយរត់ចាកចេញទៅនោះ?” ម៉ែដោះគ្រវីក្បាលអាយុច្រើនរៀងខ្លួនហើយ មិនចេះទប់អារម្មណ៍ យកកំហឹងទល់និងកំហល់ ស្រាប់តែ ជុងហ្គុក បកស្រាយគាត់ស្តាប់ចប់ដាច់ចង្កេះផឹង..
        “យប់មិញរំលោភគ្នាបាក់គ្រែហ្នឹងខឹងខ្ញុំ..”
        “អ្ហះ?”
        ប៊ឹប!!
        ម៉ែដោះព្រលឹងបួនដប់ហោះចេញក្រៅ គាត់លើកដៃទះទ្រូងខ្លួនឯងមួយប៊ឹបចង់គាំងចរន្តឈាមក្នុងបេះដូង។
        “កូនក្មេងរបស់ម៉ែដោះទេ ទើបធំទៅកាន់តែពិបាកនិយាយគ្នា!”
        “ហើយគ្រែតម្លៃរាប់ម៉ឺនដុល្លារម៉េចបានបាក់? ធ្វើស្អីខ្លាំងៗដល់ថ្នាក់បាក់នោះ?”
        “គ្រែហ្នឹងវារលុងខ្ចៅតាំងពីមួយឆ្នាំមុន ខ្ញុំភ្លេចឱ្យគេរឹត រលុងដល់ទៅបួនកន្លែង រវល់ការងារខ្លាំងពេកហ្នឹងណាម៉ែដោះ ហើយយប់មិញគេឈ្លើយដាក់ខ្ញុំ បបួលខ្ញុំយកកូនទៀត បានខ្ញុំទ្រាំមិនបានព្រលះគេខ្លាំងៗទៅ!”
        “ហិនហោចអស់ ហើយចុះនេះគិតទៅតាមប្រពន្ធឬមួយនៅទិញគ្រែថ្មីចូលបន្ទប់?”
        “រឿងទិញគ្រែនោះម៉ែដោះជួយមើលជួយទិញឱ្យខ្ញុំបន្តិចទៅ ភ្នែកម៉ែដោះចាស់មុតជាងខ្ញុំក្រែងទិញបានគ្រែល្អ ខ្ញុំទៅរក ថេយ៉ុង សិន!” ជុងហ្គុក ញាក់ចិញ្ចើមសើចខិលដាក់គាត់ រួចឱបស្មាគាត់ លួងចិត្តគាត់ទាំងព្រលឹម ទើបម៉ែដោះអស់សំណើចហួសចិត្តវាយដៃគេមួយដៃផាច់។
        “អើរ ម៉ែដោះដឹងហើយថាប្រុសណាក៏មិនចោលប្រពន្ធដែរ!”
        “ម៉ែដោះយក Baby ទៅដាក់ឱ្យមឹមគោៗមើល៍!”
        “មឹមគោៗអី ដាំទឹកក្តៅបោចស្ងោរជ្រក់ឥឡូវហ្នឹង ក្នុងភូមិគ្រឹះបែកចានជិតអស់មួយរាវ រំពាត់ឡើងខ្នងឥឡូវ ទៅងូតទឹកឆាប់បានញ៉ាំបាយព្រឹក!” ម៉ែដោះមួម៉ៅគក់ អ័ររីន ពីរដៃ កូនចៅហ្វាយកូនទៅសំខាន់គាត់អ្នកមើលថែផ្ទាល់ដៃគាត់វាយតែអ៊ីចឹង។
        “ហ៊ឹកៗ.. ម៉ែដោះវ៉ៃអូន អ័ររីន!”
        “វ៉ៃអ៊ីចឹងមកពីយើងវាក្បាលខូចដែរ កុំមករឹងដាក់ម៉ែដោះឱ្យសោះ ម៉ែដោះវ៉ៃអ៊ីចឹង ស្រូតទៅងូតទឹកឱ្យឆាប់!!” គាត់ខាំមាត់ធ្វើមុខមាំ អ័ររីន ខ្លាចរត់ទាំងទឹកភ្នែកហូររហាម ជុងហ្គុក អស់សំណើចតាមមើលស្ត្រីចំណាស់កាន់រំពាត់ជ្រលរប្រុងវ័យកូនប្រុសខ្លួនដូចកាលគាត់មើលថែទាំគេពីក្មេងណាស់។
        “ឱ្យវឹបៗឡើង កុំយំ..”
        “ហ៊ឹកៗ.. ម៉ែចាស់..”
        “វាត់ដប់រំពាត់ឥឡូវ!”
        “ហិហិ..”
        “យំកិកកុកស្អី ចិញ្ចឹមមាន់ស្អីប៉ិនមេដៃហ្នឹងក្បាលខូចវាត់បែកឈាមពេញខ្នងឥឡូវ!”
        “ហាហា ទាល់តែចួបជើងចាស់បានដឹងប្រឹង!” ជុងហ្គុក គ្រវីក្បាលសើចទើបរហ័សរហួនទៅងូតទឹកស្លៀកពាក់ បន្ទាប់មកក៏ចុចខលទៅកាន់ ថេយ៉ុង ២០ ដងតែគេមិនលើក ផ្ញើសារជាង ៥០ Message ក៏មិនខ្ចី Reply នាយឯណេះភ័យបុកពោះប៊ឹបៗ សភ្នែក ស្វាយមាត់ ញ័រដៃតតាត់។
       
        វិឡាក្លាសហ្សៀរ៍
        ថេយ៉ុង គេងទ្រមក់លើគ្រែម្តាយ ព្រោះយប់មិញអត់មានបានដេកពួនអីមួយសន្លេតសោះ គេក្រៅខឹងចិត្តមួម៉ៅខឹងញ័រសាច់ញ័រខ្លួន។ ដាច់ចិត្តរត់ចោលប្រុសចាស់ឥតស្តាយស្រណោះមកសំងំដេកនៅផ្ទះម្តាយយ៉ាងរំផើយទុកឱ្យប្រុសចាស់ចិត្តអប្រិយព្រៃផ្សៃយង់ឃ្នងនោះវីវក់តាមរកគេសប្បាយជាជាង។
        “ថេយ៉ុង!!!”
        “ម៉ាក់កូនគេងបន្តទៀត យប់មិញកូនអត់បានគេងទេ..” ថេយ៉ុង ប្រះបោកខ្លួនលើពូក ដាលីណា អស់សំណើចទើបឡើងទៅខាងលើគ្រែរួចឱនថើបថ្ពាល់កូនប្រុសមួយខ្សឺត។
        “ក្រោកទៅងូតទឹកញ៉ាំបានសិនកូនចាំគេងត.. ម៉ាក់ទៅហាងផ្កាហើយ!”
        “ម៉ាក់..” ថេយ៉ុង ប្រែខ្លួនមកវិញ ហើយលូកដៃទៅឱបក្រសោបក ដាលីណា។
        “បើប៉ាសួរម៉ាក់ប្រាប់ថាកូនអត់នៅជាមួយម៉ាក់ទេ កូនទៅលេងផ្ទះលោកយាយលោកតានៅតាមខេត្តមួយអាទិត្យបានមកវិញ កូនខឹងគាត់ហ្អា..”
        “កុហកចាស់មានបាបណាកូន!”
        “បាបអីទៅម៉ាក់? គាត់ធ្វើបាបកូន ម៉ាក់មើល៍.. ជាំសាច់ ជាំភ្លៅកូនអស់ហើយ!” កាលពីមុនទៅមានតែម៉ែដោះទេ ដែលគេឧស្សាហ៍រអ៊ូរទាំឱ្យគាត់ស្តាប់ជាងគេពេលគេកើតទុក្ខឬអន់ចិត្តជាមួយ ជុងហ្គុក ប៉ុន្តែឥឡូវនេះគេមានម្តាយហើយគេនឹងយំរអួយងរង៉ក់ដាក់ម្តាយឱ្យណាណីឱ្យដឹងថាគេនៅមានម៉ែអាង គ្រាន់សម្អាងសំញែងមិនឱ្យប្រុសចាស់បានដៃតាមធ្វើបាបទៀតទេគេមានខ្នង។
        “មកពីគេស្រលាញ់ទើបញ៉ញ៉េះញ៉ញ៉ោះកូន ទៅខឹងគេធ្វើអី បើកូនគួរឱ្យស្រឡាញ់ម្លឹងៗ សូម្បីតែម៉ាក់ក៏ក្នាញ់កូនដែរ!” ដាលីណា សង្គ្រឺតធ្មេញក្នាញ់ឫកពា ថេយ៉ុង ចេះយំទួញបោកខ្លួន ទូលពិតប្រាប់នាងដូចជាកូនក្មេងតូចៗ មានដល់ទៅចៅឱ្យនាងបានឃើញមុខហើយតែ ថេយ៉ុង នៅឡិរឡក់អត់ទាន់អស់ធំចាស់ចិត្តចាស់គំនិតនៅឡើយទេ។
        “ម៉ាក់អត់កាន់ជើងកូនទេ ម៉ាក់អត់ស្រលាញ់កូន..” ថេយ៉ុង ងរភ្លាម ដាលីណា សើចកិលក្នុងពោះរួចប៉ះដៃទាញក្រសោប ថេយ៉ុង មកឱបហើយចាប់ច្បិចថ្ពាល់ក្រហមងាំងប្រឡាក់ទឹកភ្នែកផ្សើមជោកនោះជូតសំណើមចេញថ្នមៗ។
        “កូនម៉ាក់អើយ ងរង៉ក់ម្លេ៉ះកូន?”
        “ណាម៉ាក់ណា..” ថេយ៉ុង តាមទទូចស្នើគំនិតឱ្យនាងជួយនិយាយកុហក ជុងហ្គុក។
        “បាន ម៉ាក់នឹងប្រាប់គេបែបនោះតាមអ្វីដែលកូនបានប្រាប់!”
        “ស្រលាញ់ម៉ាក់ជាងគេ ជុប៎ៗៗ..” ថេយ៉ុង ថើបថ្ពាល់ម្តាយពីបីខ្សឺតរួចក្រោកឡើងទៅងូតទឹករៀបចំខ្លួនចេញទៅញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក។
        ង៉ឺត!!!
        សំឡេងហ្វ្រាំងរថយន្តជាន់បង្អូសខាងមុខវិឡា អាចផ្តល់ដំណឹងមកថា ជុងហ្គុក បានមកដល់ទីនេះពិតមែន ថេយ៉ុង ញ័រជើង ដាលីណា បើកភ្នែកធំក្រឡោតអាល្អិតរហ័សងាកវឹបទៅឃើញបង្អួចលោតទៅភ្លាមសំណាងបន្ទប់នាងជាជាន់ផ្ទាល់ដីកុំអីបាក់ជើង ៨ កំណាត់។
        “ម៉ាក់កុហកគាត់ទៅ កូនអត់នៅហ្នឹងអ្ហេ..” ថេយ៉ុង ស៊ីញ្ញូធ្វើមាត់អេចអូចហើយស្ទុះរត់វាងទៅតាមក្រោយវិឡាបាត់។
        “ថេយ៉ុង..”
        “អ្ហា.. ជុងហ្គុក!” ដាលីណា ចេញធ្វើតួសំដែងថ្ងៃដំបូងនាងព្រលឹងចុងសក់ខ្លាចក្រែងកុហក ជុងហ្គុក មិនសមសុខៗគេសម្រុកចូលដល់ក្នុងផ្ទះ នាងស្លន់ស្ទើរដាច់ព្រលឹង។
        “គឺ.. ថេយ៉ុង មានមកទីនេះទេ? ឡានគេចតនៅមុខនោះអ្ហេស ពេលនេះគេនៅឯណា?”
        ជុងហ្គុក និយាយស្មើធម្មតាជាមួយ ដាលីណា ទោះដឹងថាពេលនេះស្ថិតក្នុងនាមឋានៈជាម្តាយក្មេកនិងកូនប្រសារក៏ដោយតែពួកគេទាំងពីរនាក់ឥតទម្លាប់មាត់ព្រោះធ្លាប់ជាសង្សារចាស់និងគ្នា។
        “គឺ.. កាលពីព្រឹកមិញ ថេយ៉ុង ឡើងរថយន្តទៅតាមតាយាយគេ ស្រូតទៅតាមខេត្តតាំងពីព្រលឹមម្លេ៉ះ គេប្រាប់ថាឈប់សម្រាកពីការងារមួយរយៈចង់ទៅលេងស្រុកកំណើតលោកប៉ានិងអ្នកម៉ាក់ម្តង!”
        ឃុងៗៗ..
        សំឡេងក្អករបស់លោកឪពុក វើនន់ ជុងហ្គុក ឮហើយជ្រួញចិញ្ចឹម ដាលីណា រន្ធត់ចិត្ត កុហកនាយតទៀត..
        “អ្ហាៗៗ.. អេនឌី គេឈឺគ្រុនផ្តាសាយមួយអាទិត្យ ទើបមិនបានទៅតាមខេត្តជាមួយលោកតាលោកយាយ!”
        “ហើយ ថេយ៉ុង អត់មាននិយាយអីប្រាប់ខ្ញុំមួយម៉ាត់សោះ សុខៗក៏បាត់ទៅ ទូរស័ព្ទខលមិនខ្ចីលើក ផ្ញើសារហើយក៏អត់តប!” នាយមួម៉ៅខឹងក្មេងនោះចេះបញ្ចេញឫកពាឈ្លើយ បើបានចួបមុខដាក់ទោសឱ្យស្វិតគូទអស់សងខាងជាមិនខាន។
        “ហ្អឹម.. កុំទៅខឹងគេអី ផ្លូវទៅកាន់ជនបទគ្មានសេវ៉ាទេ ជុង ក៏ដឹងស្រាប់កុំចិត្តក្តៅក្រហាយខ្លាំងពេកអី ម៉ោះមកអង្គុយចុះសិន ញ៉ាំកាហ្វេក្តៅឧណ្ហៗមួយពេងសិនទៅ!” ដាលីណា ប្រញាប់ប្រញាល់អញ្ជើញនាយឱ្យអង្គុយចុះយ៉ាងគួរសមនៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរួចរូតរះទៅឆុងកាហ្វេមកជូនគេ។ ជ្រុលជាបានមកដល់ទៅហើយ ជុងហ្គុក នៅអង្គុយលេងឱ្យបានបាត់ហត់ចិត្តបន្តិចសិន។ បន្តិចក្រោយមក ដាលីណា បានលើកពេងកាហ្វេក្តៅៗមកជូន ជុងហ្គុក រួចញញិមញញែមហើយដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះទល់មុខនាយ ថេយ៉ុង ឯណោះអើតលើមៗតាមបង្អួចលួចពួនចាំស្តាប់។
        “មួយរយៈនេះហាងផ្កាមមាញឹកទេ?” មែនហើយ ចាប់តាំងពីបើកហាងផ្កាឱ្យនាងប្រកបមុខរបរមក ជុងហ្គុក មិនសូវបានទាក់ទងសួរនាំសុខទុក្ខនាងដល់រឿងនេះសោះ។
        “ហ្អឹម មួយរយៈនេះលក់ដាច់ណាស់ តែបាន អេហ្សា គេរហ័សរហួនជាងខ្ញុំ ខ្ញុំជំងឺច្រើនជាងនាង ទើបទប់ទល់មិនរួច..”
        “ចាំបិទប្រកាសស្វែងរកបុគ្គលិកធ្វើការបន្ថែមទៅ យ៉ាងណាក៏បានជួយសម្រួលបន្ទុកខ្លះដែរ ចំណាយតិចតួចមិនអស់ច្រើនទេ កុំឱ្យតែពិបាកនឿយហត់ដល់ខ្លួនឯង!” ជុងហ្គុក ជួយផ្តល់យោបល់ដល់នាង ដាលីណា ងក់ក្បាលឯកភាព នាយលើកពេងកាហ្វេមកផ្លុំក្រេបតិចៗ សឹមទម្លាក់ចុះលើកដៃទះទ្រូងខ្លួនឯង ដាលីណា ភ្ញាក់ឱ្យព្រើត..
        “យ៉ា.. ហ៊ានកុហក ទាំងម៉ែ ទាំងកូន ទៀតផងអ្ហេ.. កុំលេងបិទពួនចេញមកឱ្យឆាប់!” កុំគិតថានាយល្ងង់នាឡិកា GPS ខ្សែអាត់សំឡេងដែល ជុងហ្គុក បំពាក់ឱ្យ ថេយ៉ុង កាលគេនៅតូចនោះផ្តល់សញ្ញានិងទីតាំងច្បាស់លាស់ណាស់ គ្រាន់តែលោតចម្លើយវឹបនាយដឹងដល់ជម្រៅចិត្តកូនក្មេងក្បាលខូចចេះបង្គាប់ម្តាយឱ្យនិយាយកុហកគេទៀត។ បច្ចុប្បន្ន ថេយ៉ុង នៅតែពាក់នាឡិកានោះជាប្រចាំរាល់ថ្ងៃដដែល។
        “ហ៊ឹកៗ ម៉ាក់ជួយ..” មិនបាច់នាយនឿយហត់តាមរកទេគេរត់ចេញមកដោយខ្លួនឯង។
        ថេយ៉ុង ឈរពួនខាងក្រោយខ្នងម្តាយយំពេបមាត់ច្បែបៗ ជុងហ្គុក ឯណោះលើកដៃចង្អុលមុខគេធ្វើមុខកាចមាំទាំគួរឱ្យខ្លាច..
        “កុំខឹងកូន ថេយ៍ អីគេគ្រាន់តែចង់មកគេងលេងនៅទីនេះទេ!” ដាលីណា ប្រើសិទ្ធជាម្តាយការពារកូន ជុងហ្គុក មិនខឹងនិងរឿងនេះទេ តែគេក្នាញ់ចរិតច្រឡឺមខូចខិលរបស់ ថេយ៉ុង ច្រើនជាង។
        “ម្តេចក៏ប៉ាដឹងថាកូននៅទីនេះ?” ថេយ៉ុង សួរសំណួរល្ងង់ៗ ជុងហ្គុក ឮហើយចង់តែសើច។
        “ចិញ្ចឹម ១០ ទៅ ២០ ឆ្នាំ អត់ដឹងទៀតមានតែល្ងង់ គិតចង់រត់ដល់ជើងមេឃណាទៀតប៉ាដឹងតែទាំងអស់ហ្នឹង!”
        “កូនអត់ទៅវិញទេ កូននៅជាមួយម៉ាក់!”
        “គិតច្បាស់?”
        “ច្បាស់..” ថេយ៉ុង តមាត់ប៉ប៉ែះ។
        “ទៅវិញរាប់ចាប់ពី ១ ដល់ ៣?”
        “អត់!”
        “ថេយ៉ុង!”