💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ១៨៖ប្រពន្ធអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក នៅក្មេងស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់

    ជុងហ្គុក ចាប់អូសកដៃ ថេយ៉ុង ដើរចាកចេញពីក្នុងសាលកម្មវិធីទាំងមិនដឹងពីមូលហេតុ។ មកដល់ចំណតឡាន នាយក៏ច្រានកាយតូចបុកខ្នងនឹងទ្វារឡានតែមិនខ្លាំងរហូតដល់គេឈឺពើតផ្សារពេញខ្នងឡើយ។
    “ប៉ាកើតអីទៀតហើយ..” ថេយ៉ុង ស្ញូញមុខឈឺរួចចោលសំណួរសួរនាយដោយទឹកមុខមិនយល់ គេបានធ្វើអ្វីខុសទៅ? មើលទៅកាន់នាយទៅចុះតឹងតែងខឹងដាច់ក្បាលដាច់កន្ទុយពីណាមករករឿងគេដូចគ្មានស្មារតីនឹងធឹងក្នុងខ្លួនបន្តិចសោះយ៉ាងអ៊ីចឹង។
    “យ៉ាងម៉េចសប្បាយចិត្តអ្ហេស? បានឃើញអាក្មេងនោះបង្ហាញមុខមាត់ក៏ហាច់ហើររត់ទៅរកវា? សន្តានឯងប្រៀបដូចជាម្តាយរបស់ឯងអ៊ីចឹង!”
    “ប៉ា.. នេះប៉ាកំពុងតែនិយាយពីអី្វខ្ញុំមិនយល់ទេ?” ថេយ៉ុង ចងចញ្ចើមរឹតតែខ្ជឹងឡើង សុខៗមកជេរដៀលត្មិះគេកាត់ល្ងាច និយាយត្រឹមគេមិនបានប្រដូចគេដូចជាម្តាយរបស់គេទៀតពេលស្តាប់ទៅដូចជាជ្រុលហួសហេតុខ្លាំងពេកហើយ។
    “មិនយល់អ្ហេស ធំខ្លួន ធំខួរប៉ុណ្ណឹងហើយ នៅមិនយល់ពីអ្វីដែលយើងបាននិយាយទៀត? ឯងមានចេះគិតខ្លះទេ? ឬមួយក៏និស្ស័យរបស់ឯងវាពេស្យាមកបែបនេះ?”
    “ប៉ា.. ប៉ាចង់ជេរ ចង់ថាកូនយ៉ាងម៉េចក៏បាន តែប៉ាកុំនិយាយស្តីបែបនេះដាក់កូនអី កូនមិនមែនធ្វើខ្លួនថោកទាបបន្ទាបបន្ថោកតម្លៃនិងកិត្តិយសរបស់ប៉ាយ៉ាងនេះឡើយ ហ៊ឹកៗ.. ប៉ាខឹងកូនរឿងអី ហេតុអ្វីប៉ានិយាយស្តីបែបនេះ?” គេនៅតែស្រែកយំតវ៉ា តើគេបានធ្វើអ្វីខុសទៅ អម្បាញ់មិញនៅល្អជាមួយគ្នាសុខៗសោះ ស្រាប់តែផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍មកល្អក់កករនិងគ្នាមួយរំពេច។
    ក្រាក!!
    “ចូលឡានទៅ.. ចូលទៅ!” ជុងហ្គុក បើកទ្វារឡានរន្ថើនស្រែកដេញបញ្ជា ថេយ៉ុង ទីងណាត់ទីងណែងច្រានរាងកាយតូចមួយទំហឹងចូលឡានមុននឹងបញ្ជាយាន្តជំនិះបរចាកចេញទៅដោយខ្លួនឯង។
    ង៉ោង..
    រថយន្តបរដំណើរចាកចេញទៅលឿនស្លេវដូចហោះ មិនខ្វល់ពីអ្នកដែលអង្គុយរួមដំណើរជាមួយខ្លួនភិតភ័យខ្លាំងយ៉ាងណាទេគេបើកឥតប្រណីជាន់ហ្គាសកប់ៗខ្លាំងពេក ដូចជាប្រញាប់ប្រញាល់ទៅស្លាប់។
    “ប៉ាហ៊ឹកៗ.. ប៉ាកុំបើកឡានលឿនខ្លាំងពេក!” ថេយ៉ុង បុកពោះភ័យឡើងស្វាយមាត់ស្រែកបញ្ឈប់ ជុងហ្គុក តែពេលនេះពាក្យសម្តីរបស់គេលែងមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុងត្រចៀកនាយទៀតហើយ។ នាយគិតតែពីបើកឡានទៅមុខបន្តរត់ល្បឿនរថយន្តមិនឱ្យចាញ់អ្នកប្រណាំងឡានអាជីពឡើយ។ នាយបើកឡានរឹតតែលឿនឆ្ពោះទៅមុខធ្លាយដល់ផ្លូវជាយក្រុង បើកទៅរហូតដល់មេឃចាប់ផ្តើមធ្លាក់ងងឹតព្រាលៗសំឡេងម៉ាស៊ីនរថយន្តបោលលឿនសម្បើមដោយមិនបង្អង់។
   
    មិនយូរប៉ុន្មានពួកគេក៏បានមកដល់ខេត្តជនបទមួយ មេឃក៏ចាប់ផ្តើមងងឹតខ្លាំង ខ្យល់ធ្លាក់ត្រសៀករឹតតែខ្លាំង កម្រើកប៉ប្រះចុងមែកឈើ បន្លឺសំឡេងលាន់រណ្តំ។
    ផ្ទះថ្មតូចខ្ពស់ស្រស់ស្អាត ឈរនៅក្នុងដីចម្កាទំពាំងបាយជូ រចនាម៉ូតសាមញ្ញតាមបែបជនបទនិងមានលម្អទៅដោយសួនច្បាខាងមុខផ្ទះ ដាំលម្អទៅដោយផ្កាចម្រុះពណ៌ ប៉ុន្តែដោយសារតែនោះជាពេលរាត្រីពួកគេអាចសម្លឹងមើលឃើញបានត្រឹមទិដ្ឋភាពព្រាលៗ ព្រោះតែមានពន្លឺអំពូលភ្លើងបើកចោលនោះចាំងផ្លាតមកចំទេសភាពតែប៉ុណ្ណោះ។
    ជុងហ្គុក ពន្លត់ម៉ាស៊ីន ចតរថយន្តបញ្ឈប់ រួចងាកទៅចាប់បើកទ្វារដើរវាងទៅចាប់អូសដៃ ថេយ៉ុង ចេញមក។
    “អូយប៉ាឈឺ.. ប៉ាឈឺណាស់ យើងនិយាយគ្នាស្រួលៗក៏បានណា ប៉ាកុំកម្លាំងបាយបានទេ ហ៊ឹកៗ..” ថេយ៉ុង ប្រឹងនិយាយហូរទឹកភ្នែកទឹកសំបោរកក្លាក់ ជុងហ្គុក មិនស្តាប់ទេ រួចក៏ចាប់អូសរាងកាយតូចស្តើងដោយមិនមានត្រាប្រណីកញ្ឆក់អូសគេខ្លាំងៗចាក់សោរផ្ទះចូលទៅខាងក្នុងយ៉ាងលឿន។ រាងក្រាស់ចុចកុងតាក់បើកភ្លើងបំភ្លឺពន្លឺ រួចបន្តអូសដៃរាងតូចខ្លាំងៗឡើងទៅដល់បន្ទប់ជាន់ខាងលើ ពេលមកដល់ភ្លាមក៏ទម្លុះទ្វារបើក រួចច្រានរាងតូចបោះទៅលើគ្រែមួយទំហឹង។
    “ហ៊ឹកៗ.. ប៉ា..” ថេយ៉ុង ស្រែកយំយែកសសឹកគគ្រូកអណ្តឺតអណ្តក់ដង្ហក់ញាប់ញ័រខ្លួនតតាត់ កែវភ្នែកដាបទៅដោយសំណើមសស្រាក់នោះ ហូរប្រដេញរមៀលពាសពេញផែនថ្ពាល់ខ្ចីល្ហក់ឡើងជោករហាម ចោលភ្នែកសម្លឹងមើលទៅកាន់បុរសចិត្តក្តៅឈរប្រឡេះឡេវអាវបង្ហាញទឹកមុខងាប់ រួចក៏បោចអាវធ្វើការលើខ្លួនចេញស្ទុះចូលទៅចាប់ផ្តួលរាងតូចឱ្យគេងទ្រេតលើគ្រែហើយចាប់សង្គ្រប់ជ្រងប្រអប់ដៃស្រឡូនសង្កត់យ៉ាងខ្លាំង និងឱនឈ្ងោកថើបឈ្មុសឈ្មុលគល់កស្រឡូនប្រដេញបង្អូសញក់ញីមិនថ្នាក់ថ្នមៗមិនទន់ភ្លន់តែខ្លាំងៗរហូតដល់កំលោះតូចចាប់ផ្តើមតបតសេចក្តីតវ៉ាដោយទឹកភ្នែកនិងការរើបម្រៈ។
    “ហ៊ឹកៗ.. ប៉ា.. ប៉ាឈប់ទៅ..” ជុងហ្គុក មិនស្តាប់ មិនបញ្ឈប់ រួចប្រព្រឹត្តទង្វើទាំងអស់នោះលើសដើម។ ជ្រមុជក្បាលឈ្មុលយកៗស្រូបស្រង់ក្លិនក្រអូបភាយចេញពីរាងកាយតូចច្រឡឹងបឺតជញ្ជក់ខ្លាំងៗច្បាមចាប់ហែកអាវក្រណាត់កូនប្រុសកំលោះចេញជាចម្រៀកៗមុននឹងដោះគប់គ្រវែងចោល។
    “ហ៊ឹកៗប៉ា.. អឹម!” ថេយ៉ុង លេបពាក្យសម្តីទាំងអម្បាលម៉ានទុកវិញ បិទភ្នែកប្រឹងខ្ជឹបបបូរមាត់ ធ្វើឱ្យលោកប៉ាមួម៉ៅរួចក៏លូកដៃចូលមកច្របាច់ចុងចង្ការបស់គេយ៉ាងខ្លាំង។ បង្ហើបបបូរមាត់រឹងរូសឱ្យបើកចលនាឡើងរួចរុញអណ្តាតចូលវាយលុករុករានអណ្តាតរាងតូចជញ្ជក់បឺតខ្ជាក់ពីឆ្វេងទៅស្តាំទៅលើមកក្រោម ខាំគ្រញិចញក់ញីត្រដុសឈ្លីយ៉ាងអាក្រក់អាក្រី។
    “ហ្អឹម.. អ៊ឹម.. ហ៊ឹកៗ!!” ថេយ៉ុង គ្រហឹមត្រដុសជើងបង្ហាញពីសភាពត្រដរខ្យល់វេទនា នៅតែមិនអាចយកឈ្នះក្រោមអំណាចនៃភ្លើងកំហឹងលោកប៉ាវិញដដែល។
    “ហ៊ឹកៗ.. អឹស..” សំឡេងស្រែកក្នុងបំពង់កដោយក្តីអង្វរករ ខណៈការថើបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរប្រៀបដូចជាការដាក់ទណ្ឌកម្មក៏ប្រដេញទៅមកខ្លាំងៗ មិនអាសូរដល់អ្នកដែលដេកអន្ទៈអន្ទែនក្រោមដើមទ្រូងមាំប្រៀបដូចជាផ្ទាំងថ្មដែលសង្កត់ខ្លួនប្រាណគេមិនឱ្យចេញទៅណានោះ ចាប់ផ្តើមសង្កត់រឹតតែធ្ងន់ជាងមុន។
    “អឹស..” ជុងហ្គុក ដកបបូរមាត់ចេញ ថេយ៉ុង ដង្ហក់ដកដង្ហើមកាន់តែញាប់ញ័រស្លេកមុខកាន់តែខ្លាំង ហើយសម្លឹងមើលមុខគេដោយទឹកភ្នែកជ្រាបហូរស្រក់តក់ៗតាមកន្ទុយភ្នែក។
    “ហ៊ឹកៗ..”
    “យំអ្ហេស? ឬដេកនឹកស្តាយដែលមិនបានបបួលអាចោលម្សៀតនោះឡើងគ្រែជាមួយគ្នា? យ៉ាងម៉េចចង់សាកល្បងធ្វើខ្លួនដូចជាក្មេងពេស្យា ដើរហើរដេកហែកជើងឱ្យប្រុសមិនរើសមុខគ្រប់គ្នាតើមែនទេ?”
    “ប៉ា..” ថេយ៉ុង ស្រែកទាំងសំឡេងញ័រតតាត់ រួចក៏បន្ទរ..
    “ប៉ាខឹងខ្ញុំដល់ថ្នាក់នេះផងមែនទេ? គ្រាន់តែខ្ញុំទៅឈរនិយាយគ្នាជាមួយបង អេនឌី ក្នុងនាមជាមិត្តភក្តិទូទៅ.. មិនបានគិតអ្វីផ្តេសផ្តាសបន្តិចទេ..”
    “មិនគិត.. សំដែងឫកពាប៉ុណ្ណឹងទៅហើយ ទម្រាំតែគិតទៀតមិនដឹងថាឯងទៅលើកជើងឱ្យវា បុកសម្រុក ប៉ុន្មានដង ប៉ុន្មានសិច? នៅពីមុខយើងទួញសោកសៅធ្វើជាស្រែកយំ ក្រោយខ្នងយើងស្រែកថ្ងូរជាមួយគ្នាយ៉ាងអាសអាភាស..”
    “ប៉ាប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ចាប់តាំងពីតូចមក.. ខ្ញុំមិនដែលល្អចំពោះប៉ាបន្តិចសោះតើមែនទេហ៊ឹកៗ.. ប៉ាវាយខ្ញុំ ជេរខ្ញុំ បែបណាក៏ប៉ាធ្វើចុះ តែប៉ាកុំជេរស្តីខ្ញុំ ថាខ្ញុំជាក្មេងមិនល្អ ខ្ញុំស្មោះត្រង់ជាមួយប៉ា មិនដែលមានគំនិតកខ្វក់ សាមន្យ តាំងពីតូចមកខ្ញុំកម្រនិងតមាត់ប៉ាណាស់ តែថ្ងៃនេះខ្ញុំមិនចង់ឱ្យប៉ាគិតខុសមកលើខ្ញុំទៀតទេ..”
    ថេយ៉ុង ស្រែកយំខ្លាំងៗ ខំប្រឹងបកស្រាយដោយទឹកភ្នែកហូរជោជន់ណែនណាន់ពេញថ្ពាល់មិនថាគេយំខ្លាំងយ៉ាងណាក៏នាយនៅតែមិនខ្វាយខ្វល់ហើយបន្តសកម្មភាពបំពានរាងកាយតូចស្តើងពីមួយទឹកទៅមួយទឹកទៀត ផ្លាស់ប្តូរទីតាំងមិនឈប់។ ក្នុងរាត្រីនេះ ថេយ៉ុង ប្រៀបដូចជាទាសករតណ្ហា ក្រោមការជិះជាន់បំពានរាងកាយពីឪពុកចិញ្ចឹម។ សំឡេងស្រែកថ្ងូរ និងតំណក់ញើស បូករួមទាំងសំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បន្លឺឡើងខ្ទរខ្ទារពេញក្នុងបន្ទប់។ រាងកាយតូចយោកយោលខ្លួនប្រាណគេងរលាក់ចលនាញាប់ស្អេកខណៈការថើបបឺតជញ្ជក់ធ្វើឱ្យបបូរមាត់របស់គេចាប់ផ្តើមស្លេកស្លាំងនិងរឹតតែស្ងួតហើយឈឺចុកចាប់ពាសពេញទាំងរាងកាយដ៏ញ័រទទ្រើក។
    “អឹស.. អ្ហាស៎.. អាសៗ..” ជុងហ្គុក កម្រើកចង្កេះ បុកកម្លាំងផ្អឹបត្រគាក ថេយ៉ុង រួចលូកដៃចូលទៅចាប់ច្របាច់ដើមទ្រូងរាងតូចទាំងឆ្វេងទាំងស្តាំដោយញោចកញ្ឆក់បុកភាពរឹងមាំអង្រួនសព្វសាច់ មានក្តីសុខព្រោះតែភាពស្រើបស្រាលធ្វើទុកបុកម្នេញរន្ថើនឡើងឱ្យចិត្តគួចប្រាថ្នាកាន់តែរោលរាល។
    “សម្លឹងមើលមុខយើង” បុរសចំណាស់បញ្ជាចាប់ទាញផ្ទៃមុខស្រឡូនឱ្យផ្ងើយឡើង សម្លឹងមើលទឹកមុខដ៏មានក្តីសុខរបស់គេ ប៉ុន្តែរាងតូចបែរជារឹងរូសមិនព្រមធ្វើតាម ទើបបានជានាយខឹងយ៉ាងខ្លាំងនិងបានប្រើភាពរឹងមាំពេញទៅដោយកំហឹងរបស់គេបុកសម្រុកខ្លាំងៗរហូតដល់មានស្នាមដាច់រហែកត្រង់ភាពទន់ជ្រាយហើយក៏មានជ្រាបឈាមដល់ថ្នាក់ ថេយ៉ុង ក៏ចាប់ផ្តើមបញ្ចេញទឹកមុខដ៏ឈឺចាប់ពិបាករៀបរាប់។
    “អឹស.. អឹក.. អាសៗ..”
    “យើងថាឱ្យសម្លឹងមើលមុខរបស់យើង!” ជុងហ្គុក គំរាមម្តងទៀត ថេយ៉ុង ក៏ព្រមធ្វើតាមហើយបើកភ្នែកសម្លឹងមើលមុខគេដោយកែវភ្នែកសែនឈឺចាប់។
    “ប៉ាបានហើយ.. ខ្ញុំគ្មានកម្លាំងទប់ទល់ទេ!” ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមដង្ហក់ឈឺត្រង់ចំណុចដែលត្រូវបានលោកប៉ាវាយប្រហារធ្ងន់ធ្ងរ។
    “គ្មានកម្លាំងជាមួយយើង តែមានកម្លាំងទៅឈរសើចផ្អៀងផ្អង់ជាមួយអាម្សៀរនោះ..” នាយសង្គ្រឺតជើងធ្មេញ ខឹងខ្លាំងចាប់ច្របាច់ក រាងតូចក្តោបសឹងតែផ្តាច់ដង្ហើមរបស់គេទាំងរស់។
    “ប៉ានៅតែបែបនេះ ប៉ាមិនដែលស្រលាញ់ខ្ញុំម្តងណាទេ ហ៊ឹកៗ.. ប៉ាអាក្រក់!” ថេយ៉ុង ស្រែកចាច ប្រហើនពើងទ្រូងដាក់នាយ រួចក៏យាដៃឡើង..
    ផាច់!!
    ផ្ទៃមុខមាំចំណាស់ងាកបែរទៅម្ខាងដោយការទះពីប្រអប់ដៃរាងតូច ចង្កេះមាំចាប់ផ្តើមបញ្ឈប់ចង្វាក់ ថេយ៉ុង ឯណោះទម្លាក់ម្រាមដៃស្រាលៗសម្លឹងមើលស្នាមដែលដៅជាប់ផ្ទៃថ្ពាល់ ជុងហ្គុក ព្រោះតែការទះយ៉ាងខ្លាំងរបស់ខ្លួន។
    “ប៉ា..” ថេយ៉ុង បង្ហាញកែវភ្នែកដឹងខុស គេជ្រុលដៃ ហើយក៏ធ្វើបែបនោះចំពោះនាយ ទោះជាវាតិចតួចតែគេមានអារម្មណ៍ថាខុសធ្ងន់ ព្រោះហ៊ានលើកដៃវាយអ្នកដែលមានគុណបំណាច់លើសលប់មកលើគេនោះ។
    “ប៉ាកូនគ្មានចេតនាទេ.. ប៉ា..” រាងតូចបកស្រាយហើយក៏គ្រវីក្បាលតិចៗ យំញ័រស្មាតតាត់មុននឹងលូកដៃទៅអង្អែលថ្ពាល់ ជុងហ្គុក ថ្នមៗក្រោកឡើងមកឱបក្រសោបករបស់នាយយ៉ាងណែន។
    “ឯងហ៊ានធ្វើបែបនេះចំពោះយើងផងមែនទេ?” ជុងហ្គុក និយាយដោយសម្តីត្រជាក់ស្រេបប៉ុន្តែមុតស្រួចចាក់ដោតបេះដូង ថេយ៉ុង ឱ្យឈឺទារុណមិនធម្មតា។
    “កូនគ្មានចេតនាទេ.. ហ៊ឹកៗ.. កូនគ្រាន់តែ ហ៊ឹកៗ.. កូនមិនចង់ធ្វើបែបនោះទេ!”
    “តែឯងធ្វើវារួចទៅហើយ.. ចេញ.. ចេញពីមុខពីមាត់របស់យើង!” រាងក្រាស់ដកភាពរឹងមាំចេញស្រែកដេញ ថេយ៉ុង ទាំងអារម្មណ៍ខឹងឆេវឆាវរករឿងហើយក៏មិនស្តាប់ហេតុផលអ្វីទាំងអស់។
    “អត់ទេប៉ា.. ហ៊ឹកៗ.. ប៉ាកុំខឹងកូនអី.. កូនសូមទោស!” ថេយ៉ុង ខិតទៅឱបក្រសោបចង្កេះមាំ ដឹងថានាយអារម្មណ៍មិនល្អតាំងតែពីរសៀល គេក៏មិនព្រមយល់ចិត្ត ឥឡូវគេព្យាយាមនិយាយលួងលោមនាយ ទោះបីជាយប់នេះគេត្រូវធ្វើរឿងថោកទាបដល់កម្រិតណាក៏គេយល់ព្រមធ្វើតាមទាំងអស់។
    “ប៉ាចង់ឱ្យកូនធ្វើអ្វីក៏បាន ប៉ាកុំដេញកូនចេញអីណា..”
    “ធ្វើខ្លួនឱ្យដូចជាពេស្យាឱ្យយើងមើលឃើញឥឡូវនេះ..” ពាក្យសម្តី ជុងហ្គុក ធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង បើកភ្នែកមូលក្រឡង់គេម៉េចនឹងអាចរៀនធ្វើខ្លួនបែបនោះបានគ្រាន់តែគិតរួចគេអាម៉ាស់មុខខ្លាំងណាស់ ទឹកភ្នែករបស់គេក៏ចាប់ផ្តើមហូររមៀលស្រក់តក់ៗ។
    “បើធ្វើមិនបាន កុំមកយំស្រែកអង្វរករឱ្យយើងឃើញមុខ..” គេប្រាប់ដោយសំឡេងរឹងខ្លាំងម្តងទៀត ជាសំឡេងដែលអាចសន្ធប់គ្របដណ្តប់លើស្មារតី ថេយ៉ុង ឱ្យចាញ់ច្រាបក្រោមពាក្យពេចន៍គំរាមរបស់គេចៀសមិនរួច។ ពេលគ្មានជម្រើសកំលោះតូចក៏លើកខ្នងដៃជូតសម្ងួតទឹកភ្នែកចេញ គេសម្រួលអារម្មណ៍បន្តិច ដកដង្ហើមចេញចូលមួយៗទាំងចិត្តចុកចាប់។
    “យ៉ាងម៉េច? ពិបាកសម្រេចចិត្តអ្ហេស? បើពិបាកខ្លាំងយ៉ាងនេះ ចេញឱ្យឆ្ងាយទៅយើងហៅស្រីមកដេកកំដរជំនួស..”
    “កូនធ្វើបាន.. ហ៊ឹកៗ.. កូនធ្វើបាន..” ថេយ៉ុង យំយែកញ័រខ្លួនតតាត់រួចក៏ងក់ក្បាលញាប់ញ័ររន្ថើន។
    “...” ជុងហ្គុក ស្ងៀមស្ងាត់សម្លឹងមើលកំលោះតូចដែលព្យាយាមសម្រួលឥរិយាបទ មុននឹងបែរមុខមករកឪពុកចិញ្ចឹមហើយចាប់ផ្តើមថើបឈ្មុសឈ្មុលបបូរមាត់នាយលូកដៃទៅចាប់ក្តោបសាប់ភាពជាបុរសក្តោបរឹតវាខ្លាំងៗ រួចក៏បានសាប់យកៗនិងច្បូតទាញឡើងចុះនាំឱ្យសំឡេងសឺតស៊ករបស់ឪពុកលាន់ឮតាមជើងធ្មេញដាស់ញាណឱ្យរាងតូចដឹងថាខ្លួនឯងអាចធ្វើឱ្យលោកប៉ាពេញចិត្តខ្លាំងប៉ុណ្ណាដែរ។
    ថេយ៉ុង ស៊កអណ្តាតចូលក្រអូមមាត់ ជុងហ្គុក រួចជញ្ជក់បឺតគ្រញិចថ្នមៗបន្ថែមភាពស្រើបស្រាលកាន់តែខ្លាំងឡើង ក្រោយមកគេក៏ដកផ្ទៃមុខចេញផ្លាស់ប្តូរទីតាំងមកចាប់បៀមខ្ជាក់អាវុធសាច់របស់រាងក្រាស់ថ្នមៗបន្ទាប់មកក៏បន្ថែមល្បឿនលឿនខ្លាំងទៅៗផ្គាប់ផ្គន់ចិត្តលោកប៉ាឱ្យពេញចិត្តនិងថ្ងួចថ្ងូរមានក្តីសុខពីការបំបោសអង្អែលរបស់គេមិនឱ្យឃ្នើសចិត្ត។ ចាត់ការត្រង់នោះរួច ថេយ៉ុង ឡើងអង្គុយពីលើភ្លៅរាងក្រាស់ហើយចាប់ស៊កភាពរឹងមាំរបស់ ជុងហ្គុក បញ្ជូលក្នុងខ្លួនគេ រួចក៏ចាប់ផ្តើមគ្រលែងរំកិលចង្កេះថ្នាក់ថ្នមលួងលោមលោកប៉ា ដោយឱនឈ្ងោកទៅថើបញក់ញីសៀតផ្ការបស់នាយពីលើដល់ក្រោមថើបបឺតជញ្ជក់គល់កលោកប៉ាខាំភ្ជាប់ស្នាមធ្មេញយ៉ាងច្បាស់ចែស មុននឹងចាប់ក្រសោបថើបបបូរមាត់នាយបន្តចលនាចង្កេះអុកខ្លាំងៗ។
    “អឹស..អឹម..” ថេយ៉ុង ពើតពើងដើមទ្រូងរែងគ្រវីចង្កេះកាន់តែញាប់ កន្ធែកជើងឱ្យធំ មុននឹងផ្តេកខ្នងមកក្រោយបន្តិច ដើម្បីឱ្យលោកប៉ាសម្លឹងឃើញពីចំណុចផ្សារភ្ជាប់ផ្នែកខាងក្រោម ដែលមានសភាពរឹតរួមដ៏អស្ចារ្យហើយក៏កន្ត្រាក់ញ័រខ្លួនទទ្រើកនៅពេលដល់គោលដៅទាំងពីរនាក់។
    ជុងហ្គុក បញ្ចេញខ្ជាក់ក្អែរពិសចូលទៅក្នុងរាងកាយដ៏តូចស្រឡូនជាច្រើនហូរហៀរ មានក្តីសុខរកថាមិនត្រូវ អារម្មណ៍ក៏រំភើបខួរក្បាលគិតអ្វីក៏មិនចេញភ្នែករបស់គេសម្លឹងមើលឃើញទិដ្ឋភាពក្មេងប្រុសនោះ គ្រប់ចលនា គ្រប់ស្ថានភាព គ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ក្បាច់ដែលគេបានបម្រើអារម្មណ៍នាយបានយ៉ាងល្អ។
    “ប៉ាខ្ញុំធ្វើមិនបានទៀតទេ..” ថេយ៉ុង ងើបខ្លួនចេញ តំណក់ទឹកភ្នែកគេចាប់ផ្តើមហូរប្រជ្រៀតគ្នាលើសដើម គេបម្រុងនឹងគេចខ្លួនចេញ ប៉ុន្តែរង្វង់ដៃមាំក៏រឹតខ្លួនប្រាណគេជាប់ រួចទាញរាងកាយតូចទ្រោបពីលើដើមទ្រូងមិនព្រលែង។
    “នៅចាំយប់មួយនោះនៅកាណាដាទេ? ពេលនោះឯងស្រែកថ្ងូរយ៉ាងអាក្រក់ស្តាប់ប្រៀបដូចជាក្មេងពេស្យាម្នាក់ដែលយើងធ្លាប់ឮកន្លងមកពីក្មេងស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទដូច្នេះ យ៉ាងម៉េច? យើងផ្តល់ចំណេះដឹងឱ្យឯងប៉ុណ្ណឹងនៅមិនគ្រប់គ្រាន់ទេអ្ហេស? ទាំងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ មុខមាត់ ក្រុមហ៊ុន ស្ថាប័នការងារជំនួញធំៗ ក៏ឯងនៅតែមិនពេញចិត្តធ្វើឬមួយឯងចង់ផ្លាស់ប្តូរអាជីព?”
    “ប៉ាហ៊ឹកៗ បានហើយខ្ញុំមិនមែនជាក្មេងបែបនោះដូចប៉ាគិតទេ ប៉ាឈប់ជេរស្តីថាឱ្យខ្ញុំជាពេស្យាទៀតបានទេ..” ថេយ៉ុង ប្រឹងរើបម្រះ ប៉ុន្តែ ជុងហ្គុក បែរជាឱបរឹតរាងកាយគេកាន់តែណែន ថែមទាំងបាននិយាយពាក្យចាក់ដោតឱ្យគេស្តាប់ហើយចុកអួលណែនក្នុងទ្រូងឈឺចាប់រឹតតែខ្លាំងៗទ្វេដង។
    “កុំបាច់លេងឫកពា ព្រោះនិស្ស័យរបស់ឯងកើតមកគឺបែបនេះ ចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅ បើយើងចាប់បានឃើញថាឯងទៅពាក់ព័ន្ធជាមួយអាក្មេងនោះទៀតកុំថាឡើយរស់នៅស្កុតឡែនទោះជាបញ្ជូនឯងទៅដល់ឋាននរកក៏យើងអាចធ្វើបានដែរ!” ប្រអប់ដៃមាំលូកចូលទៅច្របាច់កកំលោះតូច សម្លឹងមើលតំណក់ទឹកថ្លាយ៉ង់ដែលហូរស្រក់ស្រោចថ្ពាល់ខ្ជោកៗមិនខ្វល់ពីបេះដូងក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលឈឺអួលណែនយ៉ាងទុរន់ទុរាប៉ុណ្ណាឡើយ។
    “ប៉ាមិនដែលស្រលាញ់ខ្ញុំខ្លះសោះតើមែនទេ ហ៊ឹកៗ.. ប៉ាស្អប់ខ្ញុំប៉ុណ្ណាទៅប៉ា? ខ្ញុំចង់ដឹងខ្លាំងណាស់.. ហ៊ឹកៗ..” ថេយ៉ុង ធ្មេចភ្នែកទឹកភ្នែកក៏ហូរម៉ាត់ៗ ជុងហ្គុក មិនអាសូរដល់គេក៏ស៊កសៀតសម្តីឌឺដងឱ្យរាងតូចយ៉ាងចុកចាប់។
    “ចិញ្ចឹមទុកគ្រាន់វ៉ៃសិចលេងពេលយើង Toxic អារម្មណ៍ វាគ្រប់គ្រាន់ណាស់ណាទៅហើយ ព្រោះគ្រាន់តែញើសឈាមដែលយើងបានចំណាយទៅលើក្មេងដូចជាឯងវាច្រើនលើសលប់ គ្រប់គ្រាន់ ឯងគ្មានថ្ងៃទទួលបានសូម្បីតែក្តីអាណិត កុំថាឡើយក្តីស្រលាញ់..”
    បឹប!!
    ចិត្តដែលត្រៀមនឹងឈឺ ក៏ឈឺឡើងពេញមួយទំហឹង ទឹកភ្នែកក្តៅឧណ្ហៗស្រក់ហូរលែងដឹងខ្លួន ទទួលបានសម្ពាធឈឺចាប់រហូតដល់យំក៏លែងឮសំឡេង។ គេអាចនិយាយដូចគ្មានបញ្ហាអ្វី និយាយចប់ញញិមឌឺដង ទាំងដែលអ្នកស្តាប់ចប់ក៏ជិតនឹងមានអារម្មណ៍ចង់ដាច់ខ្យល់ស្លាប់ភ្លាមៗទៅហើយ។ មិនអាណិតដល់គេដែលមានទាំងចិត្តទាំងបេះដូងនិងរាងកាយប្រគល់ជូននាយដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌមិនអាណិតដល់ក្មេងម្នាក់ដែលស្រលាញ់គេខ្លាំងដល់ថ្នាក់លែងចេះគិតពីខ្លួនឯង។ តើរៀងរាល់ថ្ងៃនេះគេគួរមានជីវិតរស់នៅដើម្បីអ្វីដើម្បីខ្លួនឯងតើមែនទេ? សូម្បីតែខ្លួនឯងគេមិនអាចស្រលាញ់ខ្លួនឯងឱ្យពេញលេញបានផងនោះ។
    “ហ៊ឹកៗ.. ហ៊ឺៗៗ..” ថេយ៉ុង ទម្លាក់ខ្លួនគេងបែរខ្នង ឱបភួយក្តោបយ៉ាងណែនខាំដៃខ្លួនឯងយំសោកអស់ៗពីខ្លួន យំបញ្ចេញអារម្មណ៍ឈឺចាប់ចេញមកឱ្យអស់ គេនឿយហត់ណាស់ ហត់នឿយរាល់ថ្ងៃ ហត់នឿយគ្រប់ពេលវេលា។
   
    ថ្ងៃថ្មី..
    ម៉ោង ៧:១២ នាទីព្រឹក..
    មេឃបើកថ្ងៃក្តៅស្រឡៈចែស ពន្លឺសូរិយារះឡើងផ្លាតពន្លឺចាំងចូលតាមចន្លោះបង្អួច។ ខ្យល់បក់រវិចៗបន្លឺសំឡេងស្លឹករុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទរេរាំដាស់ដំណេកកំលោះតូចឱ្យព្យាយាមបញ្ជាត្របក់ភ្នែកបើកឡើងតាមដោយអារម្មណ៍ធីងធោងព្រោះកាលពីយប់គេងមិនឆ្អែត។
    ថេយ៉ុង លើកខ្នងដៃមកញីត្របក់ភ្នែកតិចៗ រួចក្រោកអង្គុយឡើង សម្លឹងមើលជុំវិញបន្ទប់នៅពេលព្រឹកកាន់តែធ្វើឱ្យគេមានអារម្មណ៍រឹតតែចម្លែក ព្រោះមិនបានឃើញថាលោកប៉ានៅខាងក្នុងបន្ទប់ជាមួយ ទើបគេក្រឡេកទៅស្តាំដៃនៅលើតុសម្អាងឃើញមានឈុតសម្លៀកបំពាក់ជាច្រើនកុមភ្លេដែលគេមិនដឹងថាមាននរណាម្នាក់រៀបចំឱ្យនោះ ទុកដាក់នៅក្បែរគេឡើយ ហើយក៏ប្រទះឃើញក្រដាសណូតទុកមួយដែលនៅជិតនោះ..
    «រៀបចំខ្លួនរួច មកក្នុងចម្ការ..»
    ថេយ៉ុង អានចប់ក្រោកឡើង ចាប់កន្សែងដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទឹកងូតទឹកសម្អាតខ្លួន។
    ៧ នាទីក្រោយមក..
    គេជូតខ្លួនស្ងួតរួចរាល់ ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រើសឈុតមកមើល គេឃើញមានអាវសាច់ក្រណាត់ ស្ទាយឆ្នូតវែងៗ ពណ៌ផ្ទៃមេឃ និងខោខូវប៊យជើងស្ទើរខ្លីលើក្បាលជង្គង់បន្តិចរលុងៗពណ៌ស បូករួមទាំងមានមួកចាក់ពណ៌ពងមាន់ រំលេចដោយរូបកូនផ្កាដាយស៊ីពណ៌សលាយឡំពណ៌សូកូឡា ឃើញភ្លាមគេស្រឡាញ់ភ្លែត ហើយពេញចិត្តមួយឈុតនោះខ្លាំងណាស់ មុននឹងចាត់ចែងយកមកស្លៀកពាក់រៀបចំខ្លួនបានយ៉ាងស្អាតឥតខ្ចោះ។
    បន្ទាប់មកក៏ចាប់ទាញកូនកាបូបតូចចេញមកស្ពាយលើស្មាលាបក្រែបពណ៌ផ្កាឈូកនិង Lip gloss ផ្លេកៗសើរៗបែបធម្មជាតិ រឹតតែស្អាតខ្លាំងទ្វេដង។ មិនដឹងថាត្រូវបកស្រាយឬរៀបរាប់យ៉ាងណា ប៉ុន្តែពេលដែលគេធំពេញវ័យគឺគេចូលចិត្តធ្វើខ្លួនលេងខ្លួនសាមញ្ញបែបនេះក៏ឃើញថាស្អាតមួយបែបជាខ្លួនរបស់គេពិតៗ។
    ថេយ៉ុង តុបតែងខ្លួនរួចរាល់ក៏ស៊កស្បែកជើងជំពាបពណ៌ត្នោតដិត រំលេចស្បែកពណ៌ទឹកឃ្មុំរបស់គេឡើងឆ្លុះប្រស្រីភ្នែក បន្ទាប់មកគេក៏ដើរចូលទៅខាងក្នុងដីចម្ការទំពាំងបាយជូ។
    ទិដ្ឋភាពដែលគេបានមើលឃើញនោះ គឺជាដំណាំសុទ្ធសឹងតែជាផ្លែឈើទំពាំងបាយជូ ដែលប្រជាកសិករដាំដុះដង្ហែរជាជួរយ៉ាងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ក្នុងដីចម្ការដ៏ធំឆ្ងាយដាច់កន្ទុយភ្នែក។
    ទីនេះនៅក្បែរជើងភ្នំនិងមានដីលំពណ៌ក្រហម ដាំដុះទៅដោយដំណាំភោគផ្លែតែសម្បូរជីវជាតិនិងអនាម័យ ព្រមទាំងទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត អាចមើលឃើញផ្ទៃមេឃដ៏ត្រជាក់ភ្នែក ដុំពពករសាត់ប្រដេញគ្នាជាបន្តបន្ទាប់ ពន្លឺព្រះអាទិត្យក៏រះឡើងយ៉ាងខ្ពស់ត្រដែត និងស្តាប់ឮសំឡេងសត្វចាបស្រែកកងរំពងស្តែងចេញពីធម្មជាតិពិតៗប្រាកដធ្វើឱ្យគេលែងមានអារម្មណ៍មួហ្មងមួយរំពេច។
    “លោកប៉ា..” ថេយ៉ុង ដើរចូលទៅកាន់តែជ្រៅ ទើបសម្លឹងឃើញបុរសដែលឈរច្រកអាវយឺតកបើកពណ៌ផ្ទៃមេឃ ខោក្រណាត់ពណ៌សសម្រុងវែងនិងសក់ជ្រងឡើងបង្ហាញផ្ទៃមុខសង្ហាមិនដែលប្តូរផ្លាស់ ពាក់វែនតាពណ៌ខ្មៅ ឈរជ្រែងហោប៉ាវខោបែរខ្នងដោយរង់ចាំអ្វីម្យ៉ាង។
    “ប៉ា..” ថេយ៉ុង រន្ថើនសំឡេងឡើងម្តងទៀតដើរមកឈរក្រោយខ្នង ជុងហ្គុក នាយក៏ងាកសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខវ័យខ្ចីល្ហក់ ព្រឹកនេះ ថេយ៉ុង ស្អាតខ្លាំងជាងសព្វដង គេលាបក្រែមម្សៅ ធ្វើខ្លួនជាគូ Couple ជាមួយនាយដូចជាប្តីប្រពន្ធដែលនាំគ្នាមកពិចនិចកម្សាន្តយ៉ាងអ៊ីចឹង។
    “ខ្ញុំមកដល់ហើយ..”
    “សួស្តី.. អ្នកប្រុស ជុងហ្គុក.. ” សុខៗស្រាប់តែមានអ៊ំស្រីចំណាស់ម្នាក់ដើរចូលមកជាមួយនិងកន្ត្រកយ៉ាងធំ ខ្ចប់ចំណីអាហារសម្បូរបែបក្នុងនោះយកមកផ្ញើនាយជាមួយនិងកន្ទេលកម្រាលដ៏ធំមួយ។
    “បាទ សួស្តី.. អ៊ំស្រី..”
    “មុខម្ហូបអាហារសម្រាប់ពិចនិចព្រឹកនេះ អ៊ំបានរៀបចំយ៉ាងពិសេស សង្ឃឹមថាអ្នកប្រុសនឹងពេញចិត្តណា សូមញ៉ាំដោយក្តីរីករាយ ខ្វះខាតអ្វីអាចប្រាប់អ៊ំបាន.. អញ្ជើញអ្នកប្រុសតូចញ៉ាំអាហារជាមួយស្វាមីឱ្យឆ្ងាញ់ៗណា..” ស្តាប់ចប់ ថេយ៉ុង ចាប់មានថ្ពាល់ក្រហមព្រឿងឮសូរសម្តីអ៊ំស្រីម្នាក់នោះនិយាយដូច្នោះគេក៏ឃាត់អារម្មណ៍អៀនមិនជាប់។
    ជុងហ្គុក មិនបានប្រាប់ពួកគាត់ទេមែនទេ? ថាគេជាកូនមិនមែនជាប្រពន្ធទេ..
    “ទុកត្រង់នេះចុះអ៊ំ ចាំខ្ញុំរៀបចំចាត់ចែងដោយខ្លួនឯង..” ជុងហ្គុក និយាយប្រាប់គាត់ ចំណែកឯគាត់ក៏រអិលមាត់មួយតង់ទៀត..
    “ប្រពន្ធអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក នៅក្មេងស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់ ត្រូវខំមើលថែបន្តិចហើយណា..”
    “ខ្ញុំមិនមែនជាប្រពន្ធ..” ថេយ៉ុង ហៀបនឹងនិយាយប្រកែក រីឯ ជុងហ្គុក រហ័សរហួនចាប់កញ្ឆក់ទាញស្មារបស់គេមកឱបក្រសោបយ៉ាងណែន។
    “មិនអីទេអ៊ំ ប្រពន្ធខ្ញុំ ខ្ញុំថ្នមស្រាប់ហើយ អរគុណអ៊ំច្រើនណាស់ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកខ្ញុំ..”
    “អូយហិហិ.. ចាស៎ អ៊ីចឹងអ៊ំលាសិនហើយ!”
    “សឺត!” ជុងហ្គុក ឱនថើបមាត់ ថេយ៉ុង ចំពោះមុខគាត់ គាត់ក៏សើចអៀនខ្វេដៃខ្វេជើងហើយរូតរះចាកចេញទៅបាត់។
    “ប៉ា?” ថេយ៉ុង សម្លឹងមុខនាយពោរពេញទៅដោយចម្ងល់រាប់លានសំណួរពេញខួរក្បាល។
    “រៀបចំបាយទឹកទៅ.. យើងឃ្លានហើយ!”