💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ១៧៖ប៉ាកុំ.. កុំអីកូនធ្វើខ្លួនឯងបាន

      “កុំរំខានពេលវេលាយើង..” ជុងហ្គុក រលាស់ដៃចេញ ហើយបែរខ្លួនដើរទៅរកបន្ទប់របស់គេដោយមិនយល់ព្រមធ្វើតាមសំណើររបស់ ថេយ៉ុង ឡើយ។ កែវភ្នែកថ្លានិលចាប់ផ្តើមក្តៅមួយរំពេចព្រោះមានអារម្មណ៍ថាខ្មាសៗ នៅពេលដែលគេស្នើសុំឪពុកជ្រុលហួសហេតុ លើសពីគំនូសបន្ទាត់រវាងឪពុកកូនទូទៅហើយ ទើបគេត្រូវមកឈរឱនឈ្ងោកមុខចុះហើយប្រញាប់ប្រញាល់នាំខ្លួនទៅខាងក្នុងបន្ទប់សំងំពួនលាក់ភាពអៀនខ្មាសទាំងនោះដោយអារម្មណ៍អួលណែន។
     
      ព្រឹកស្អែក..
      ម៉ោង 6:32 នាទីព្រឹក..
      ក្រោកពីព្រលឹម ថេយ៉ុង រូតរះងូតទឹកសម្អាតខ្លួនប្រាណចេញ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃដំបូងផងដែលគេត្រូវទៅធ្វើការនៅឯក្រុមហ៊ុនក្នុងនាមជា CEO វ័យក្មេង។ ចាកចេញពីបន្ទប់ទឹករាងតូចប្រញាប់ប្រញាល់ជូតសម្ងួតខ្លួនប្រាណ បន្ទាប់មកទើបជ្រើសរើសអាវកាត់ពណ៌សកបើក ដៃសម្រុងវៃងនិងខោកាត់ពណ៌ខ្មៅ ស៊កទឺនុយមួយកុមភ្លេយ៉ាងសមសួន។ ចងក្រវាត់កពណ៌ខៀវបំពាក់ខ្សែក្រវាត់រួមជាមួយស្បែកជើងប៊ូពណ៌ខ្មៅរលើបរលោងមួយគូបន្ថែម។
      ជាន់ខាងក្រោម..
      “ថ្ងៃនេះបើមិនបាននៅញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកចាំម៉ែដោះវេចខ្ចប់អាហារឱ្យ ថេយ៍ ណា!” ដោយសារតែ ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក ត្រូវទៅក្រុមហ៊ុនពីព្រលឹម មានកម្មវិធីរៀបចំការស្វាគមន៍ ប្រកាសតែងតាំងវត្តមាន CEO ជំនាន់ថ្មី ទើបពួកគេត្រូវទៅត្រៀមខ្លួនទុកមុនចៀសវាងមានបញ្ហាខកខានយឺតពេលវេលា។
      “មិនអីទេម៉ែដោះ នៅឯក្រុមហ៊ុនមានការរៀបចំទទួលទានអាហារពេលព្រឹកស្រាប់ហើយពួកគេអាចទៅញ៉ាំនៅទីនោះបាន!” លោកស្រី ណែលដេលី ថាចប់ ជុងហ្គុក ចុះមកដល់ជាន់ខាងក្រោមល្មមនាយសម្លឹងមើលទឹកមុខកូនប្រុសចិញ្ចឹមដែលឈរអេះអុញមានទឹកមុខស្លេកស្លាំងហាក់ដូចជាភិតភ័យមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនបានមួយរយភាគរយនៅឡើយ។
      “ទៅ..” ជុងហ្គុក ដេញ ថេយ៉ុង បណ្តើរគ្នាទៅរករថយន្តដោយមានអង្គរក្សរង់ចាំបើកឡានជូនពួកគេទៅកាន់ក្រុមហ៊ុន។
     
      នៅតាមផ្លូវ ថេយ៉ុង អង្គុយក្តោបដៃចូលគ្នាសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពសង្គមខាងក្រៅដោយអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ គេមិនធ្លាប់មានឱកាសបានបង្ហាញខ្លួនទៅផ្នែកខាងក្រៅនិងនិយាយអំពីទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនទៅកាន់មនុស្សជាច្រើននាក់ឡើយ ព្រោះគេតែងតែមានសម្ពាធលើខ្លួនឯងចំពោះភាពខ្វះខាតខ្លាចធ្វើខុសនិងសង្គមរឹតតែមិនមានអារម្មណ៍គ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបានល្អទៅទៀត។ គេអង្គុយដកដង្ហើមបន្ធូរភាពភ័យខ្លាចមួយៗ សំឡេងដកដង្ហើមរបស់គេធ្វើឱ្យអ្នកដែលអង្គុយក្បែរនោះស្មានដឹងពីចង្វាក់បេះដូងដែលកំពុងតែរន្ថើនលោតឡើងញាប់ជាខ្លាំង។
      ជុងហ្គុក លូកដៃទៅចាប់ឱបចង្កេះ ថេយ៉ុង ម្ខាងពីផ្នែកខាងក្រោយធ្វើឱ្យរាងតូចភ្ញាក់ព្រើតព្រោះខ្លាចសូហ្វ័រឡានឃើញតែលោកប៉ាពុំខ្វល់និងបានចាប់ទាញចង្ការបស់គេផ្ងើយឡើងដោយដៃម្ខាងទៀត។
      “ប៉ា.. ប៉ាកុំ!” ថេយ៉ុង និយាយខ្សឹបៗចាប់កដៃនាយក្តាប់យ៉ាងណែន។
      “ឈប់ឡាន!” នាយបែរជាហាមាត់ស្រដីយ៉ាងរឹងមាំធ្ងន់សំឡេង។
      “បាទទាន!” សូហ្វ័រឡានងក់ក្បាលយល់ព្រមរួចចតល្បឿនឡានបញ្ឈប់ហើយគេក៏ចុះចេញទៅឈររង់ចាំនៅខាងក្រៅ ដោយសារតែកញ្ចក់ឡានពណ៌ខ្មៅក្រឹបមើលពីផ្នែកខាងក្រៅមិនដឹងឡើយ។
      “អ៊ឹម!” រាងតូចរឹងខ្លួនទ្រឹង កាលបើលោកប៉ាចាប់លើកបង្វិលឱ្យខ្លួនឡើងអង្គុយច្រកគៀវពីលើភ្លៅខ្លួនហើយថើបបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់របស់គេយ៉ាងកម្រោលខ្លាំងៗនិងបានច្របាច់ត្រគាករាងតូចខ្ញាំទះ វាយលុកអណ្តាតលិឍកៀវអណ្តាតកំលោះតូច ពីលើចុះដល់ក្រោមថើបរហូតដល់ ថេយ៉ុង ជិតនឹងត្រដរអស់ខ្យល់នាយក៏ព្រលែងបបូរមាត់ចេញ។
      “អ្ហឹក!” ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលឫកពាដង្ហក់ដែលកើតចេញពីរាងកាយ ថេយ៉ុង ផ្ទួនៗរួចក៏ឱនឈ្ងោកថើបឈ្មុសឈ្មុលគល់កស្រឡូនត្រដុសស្បែករលោងស្រិលពីលើដល់ក្រោមលូកដៃទៅចាប់ដោះក្បាលខ្សែក្រវាត់ខោ ថេយ៉ុង ប្រឡេះចេញ ដ្បិតកំលោះតូចព្យាយាមប្រកែកប៉ុន្តែនាយមិនឈប់ត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះនោះទេ។
      “ប៉ាកុំអី.. ប៉ាក្រែងពួកយើងត្រូវទៅក្រុមហ៊ុនមែនទេ?”
      “យើងចង់ប្តូរកម្មវិធី ថ្ងៃណា ពេលណា ក៏បានឯងនៅឱ្យតែស្ងៀមទៅ!” នាយខាំសង្គ្រឺតជើងធ្មេញនិយាយរួចសម្រាតខោ ថេយ៉ុង ចុះដល់កជើងរបស់គេ មុននឹងចាប់ទាញខោស្លីបរាងតូចបោចស្រាតចុះក្រោមបន្ថែមមុននឹងចាប់លើកឱ្យរាងតូចអង្គុយលើកៅអីឡានបាំងខាងក្រោយ ហើយនាយក៏ខិតខ្លួនចូលទៅអង្គុយចុងជើងដ៏ស្រឡូនទាំងគូ។
      “កន្ធែកជើង..” ជុងហ្គុក គំហក ថេយ៉ុង ខាំបបូរមាត់សម្លឹងមើលមុខគេទាំងទឹកភ្នែកជ្រាបហូររឹមៗព្រោះអៀនខ្មាសដែលឪពុកបង្គាប់បែបនេះ។
      “ក្រែងធ្លាប់ហែកជើងឱ្យយើងម្តងរួចហើយ ខ្លាចស្អី?” សម្តីគេអាក្រក់ ចិត្តក៏អាក្រក់ និយាយផ្អែមល្ហែមមិនបានទេហ្អីបែបដាច់ខ្យល់ស្លាប់ហើយមើលទៅ។
      កំលោះតូចបិទភ្នែកមុននឹងកន្ធែកជើងញែកចេញពីគ្នា ខ្មាសលោកប៉ាឡើងកម្តៅក្តៅគគុកពេញខ្លួនបង្ហាញអស់កេរ្តិ៍ខ្មាសនិងរាងកាយអាក្រាតមួយល្វែងក្រោមយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែត។
      លោកប៉ាឱនមុខចូលទៅរកប្រឡោះភ្លៅរាងតូចហើយថើបភ្លៅស្រឡូនបង្អូសពីលើដល់ក្រោម។ កូនប្រុសបណ្តូលចិត្តចាប់ផ្តើមពើតពើងខ្លួន រួចបិទភ្នែកទទួលយកការបំបោសអង្អែលមួយនោះដោយអារម្មណ៍ពុះពោរកញ្ជ្រោលរំភើបលាយឡំនិងអារម្មណ៍ភិតភ័យ ហើយក៏ព្រឺព្រួច ស្រេវស្រាញ រមួលពេញក្នុងពោះនៅពេលដែលក្លែបអណ្តាតលោកប៉ាប៉ះលើភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួន។
      “អ្ហាប៉ា..” ថេយ៉ុង ប្រហើនលូកដៃទៅបោចខ្ញាំសក់ ជុងហ្គុក ជើងរបស់គេក៏ត្រូវបាននាយចាប់កន្ធែកញែកយកប្រឡោះធំជាងមុន ជញ្ជក់លិឍមាត់ល្អាងស្នេហ៍ដោយអារម្មណ៍ពេញចិត្ត លិឍខ្លាំងៗ ជញ្ជក់ខ្លាំងៗ រុញអណ្តាតលូកចូលរន្ធតូចចង្អៀតមួយនោះគ្រញិចគ្រញីឱ្យកូនប្រុសរមិចរមួលខ្លួនកន្ត្រាក់ស្មាពើតពើងត្រគាកឡើងក្នាញ់ចង់ចាប់ខាំអណ្តាតលោកប៉ាឱ្យដាច់។
      “អ្ហឹស.. អឹសៗ..” កំលោះតូចខាំបបូរមាត់គ្រវីក្បាលគ្រញែងស្មា លោកប៉ាវាយលុកអណ្តាតខ្លាំងៗសំណើមស្នេហ៍ក៏ជ្រាបខ្ជាក់ចេញពីល្អាងស្នេហ៍រាងតូចច្រោកៗ។
      “អើស!” ថេយ៉ុង ញ័រខ្លួន ញើសស្រក់ហូរតក់ៗជោកថ្ងាស លោកប៉ាក្រោកឡើង វាគើមៗទៅចាប់ថើបបបូរមាត់រាងតូចបឺតជញ្ជក់យ៉ាងផ្អែមល្ហែម ច្រមុះស្រួចស្អាតក៏ត្រដុសឈ្លីឈ្លេញលើសាច់ថ្ពាល់ម៉ដ្ឋរលោងហើយរំកិលចុះឡើងៗបំពេរអារម្មណ៍ស្រើបស្រាលឱ្យអ្នកខាងក្រោមពុះពោរកញ្ជ្រោល។ ដៃមាំរបស់ ជុងហ្គុក រុលចូលរុករានភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង ដុតឱ្យគេកាន់តែរោលរាលកើនឡើងនូវកម្តៅស្រឺតៗទ្វេដង។
      “ប៉ាថ្នមៗឈឺណាស់..” ដោយសារតែខានធ្វើរឿងនោះយូរគេក៏តឹងណែនរឹតរួតម្រាមដៃលោកប៉ាសឹងតែបាក់ឆ្អឹង។ ប៉ុន្តែបើទោះបីវាជារឹតខ្លាំងយ៉ាងណាក៏មិនអាចឃាត់បំណងរបស់លោកប៉ាឱ្យបញ្ឈប់ត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះនោះដែរ។
      “អាយប៉ា..អាសៗៗ...” ថេយ៉ុង ស្រែកយៃថ្ងូរយ៉ាងអាក្រក់ស្តាប់នៅពេលដែលលោកប៉ាបុកម្រាមដៃខ្លាំងៗ។ គេក៏គ្រប់គ្រងខ្លួនឯងមិនបានល្អហើយស្រែកថ្ងួចថ្ងូរកន្ត្រាក់ដៃជើងខ្លួនប្រាណប្រកាច់ប្រកិនព្រោះតែវាបានផ្តល់ភាពស្រណុកសុខស្រួលខ្លាំងពេករហូតដល់គេយំយែកចេញមក តែមិនចង់បញ្ឈប់ឱ្យលោកប៉ាដកម្រាមដៃចេញឡើយ។
      ផាច់!!
      “អាស៎.. សឺត..” សម្រែកឈឺចាប់បន្លឺត្រសឹកតាមជើងធ្មេញ ជុងហ្គុក វាយទះភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង មួយដៃលាន់សូរផាច់។ រំពេចនោះរាងក្រាស់បានងាកខ្លួនមកចាត់ចែងសម្រាតខោខ្លួនចុះហើយចាប់ដកហូតភាពរឹងមាំដែលរឹងខឹងឡើងដូចជាដុំថ្មស៊កទម្លុះចូលភាពទន់ជ្រាយរបស់កូនប្រុសយ៉ាងកំរោលបណ្តាលឱ្យប្រុសតូចស្រវេស្រវាតោងកលោកប៉ាឱបយ៉ាងណែនដូចខ្លាចរបូតលោកប៉ាទៅឆ្ងាយពីរង្វង់ដៃបះសក់ឡើងសំពោងព្រឺរោមខ្ញោកខ្ញាកពេញខ្លួនប្រាណ។
      ជុងហ្គុក ដាក់ចូលបានសម្រេច រួចចាប់ផ្តើមលើកដាក់ចង្កេះរន្ថើនសម្រុកចលនាខ្លាំងៗឥតអាសូរ ថេយ៉ុង ដែលខិតខំប្រឹងទទួលយកការបុកសម្រុកទន្រ្ទានពីគេនោះសឹងតែប្រេះរហែកខ្លួនចែកចេញជាពីបីចំណែក។ ព្រោះតែវាឈឺនិងការរុញបុកបញ្ជូលចេញចូលហើយរបស់នោះទៀតសោតក៏ធំសឹងតែមិនសមសមាមាត្រទៅហើយ។ រាងក្រាស់បុកសម្រុកស្ទើរតែរកពេលវេលាសម្រាកមួយចង្វាក់គ្មាន ចង្កេះរបស់គេបុកលឿនញាប់ៗ ប្រៀបដូចជាកម្លាំងម៉ាស៊ីនអ្វីម្យ៉ាង វាបានផ្តល់មកនូវសេចក្តីសុខដល់គេរហូតដល់ងើយក្បាលឡើង បង្ហើបបបូរមាត់ម្ហបៗ ទទួលយកអារម្មណ៍សុខស្រួល ដែលជ្រួលច្រាលក្រសោបពេញទាំងរាងកាយ និងបានដុតខ្លួនគេឱ្យរឹតតែឆេះឆួល ខ្វះការពិចារណា បន្ថែមល្បឿនខ្លាំងទៅៗ ញាំញីរាងកាយកូនប្រុសឱ្យញ័រញាក់ ព្រោះតែភាពក្តៅរោលរាលឆាបឆួលនិងស្រេវស្រាញអួលត្រង់ចំណុចតភ្ជាប់គ្នានោះយ៉ាងពេញទី។
      “អឹស.. អាស៎.. អា..” ថេយ៉ុង បិទភ្នែកព្រឹមៗ នៅពេលកម្លាំងស៊កចេញចូលអុកឡុកកាន់តែញាប់ញ័រ ហើយបុកចំភាពសុខស្រួលនាំឱ្យគេវក់វីតាំងស្មារតីលែងនឹងធឹងក្នុងខួរក្បាលនិងបានស្រែកថ្ងួចថ្ងូរយ៉ាងមានសេចក្តីសុខឥតឧបមា ហើយក៏សុំឱ្យលោកប៉ាឈប់ប្រណីដល់ខ្លួនតទៅទៀត ស្នូលសាច់ហាប់ណែនញាត់បំពេញចន្លោះមួយនោះស្ទើរតែរកចន្លោះទំនេរគ្មាន នាំឱ្យរាងកាយអាក្រាតមួយល្វែងខាងក្រោមកាន់តែស្រេកឃ្លាននិងមានតម្រូវការរឹតតែខ្ពស់..
      “ប៉ាខ្លាំងៗទៀតមក.. ប៉ា ថេយ៍ ត្រូវការប៉ាបំផុត អឹស.. អឹមៗ.. ប៉ា អាស..” ម្រាមដៃវែងស្រួចអន្លាយដូចជាបន្លាក្រូចលូកចូលទៅស្ទាបអង្អែលថ្ពាល់លោកប៉ាសង្ហារួចក៏សសៀរក្តោបកញ្ជឹងកនាយទាញបន្ទាបផ្ទៃមុខសង្ហាឱ្យឱនចុះមករកខ្លួន។
      “ជុប៎.. អ៊ឹម!” អ្នកទាំងពីរថើបមាត់គ្នាយ៉ាងជក់ចិត្ត ចរន្តចង្វាក់ល្បឿនចង្កេះក៏បោកផ្ទប់រន្ថើនចូលគ្នាធ្លាយសំឡេងសាច់ប៉ះសាច់កន្ត្រាក់ដល់ញ័រស្មាទាំងសងដូចគ្នាខ្លាំងទៅៗ។
      ផ្លាប់ៗៗ..
      “សឺត..” ថេយ៉ុង ពើតពើងត្រគាកកាន់តែខ្ពស់ ជុងហ្គុក បុកសម្រុករឹតតែខ្លាំងដូចគ្នា ឈុតឆាកក្តៅសាច់ប្រព្រឹត្តទៅកាន់តែឆេះឆួលសន្ធោសន្ធៅត្រគាកបាវសាច់លើកដាក់ចលនាកន្ត្រាក់បោកយកៗ រហូតដល់ចំណុចសុខស្រួលខ្លាំងក៏សម្រុកផ្តាច់ទឹកព្រួសពិសស្នេហ៍ សម្រក់ចូលរាងកាយតូចច្រម៉ក់ដែលដេកផ្ងារដង្ហក់ញាប់ញ័រដូចជាកូនសត្វតូចនោះគ្រប់តំណក់។
      “ហ៊ឹកៗ.. ហ៊ឹក..” ថេយ៉ុង សម្រួបជើងទាំងគូចូលគ្នា បិទបាំងភាពអៀនខ្មាសមុននឹងក្រោកឡើងអង្គុយឱនរើសខោមកកាន់ឱបជាប់ខ្លួន ជុងហ្គុក ឯណោះសម្រួលឥរិយាបទរួចទាញខោមកស្លៀកត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។
      “ស្លៀកខោទៅ.. ឬចង់ឱ្យយើងនាំឯងបន្តទៅមុខមួយទឹកទៀត?”
      “អ..អត់ទេ..” កំលោះតូចគ្រវីក្បាលញ័រតតាត់ឃើញគេងេមងាមនាយក៏ចាប់ដកកន្សែងចេញពីហោប៉ាវអាវ។
      “អាស៎ប៉ា.. ប៉ាកុំ.. កុំអីកូនធ្វើខ្លួនឯងបាន!” ថេយ៉ុង កញ្ជ្រោលចង់តែស្រែកយំខ្មាសចង់ជ្រែកមេឃជ្រែកដីនៅពេលដែលរាងក្រាស់ចាប់កន្ធែកជើងគេចេញពីគ្នាសារជាថ្មីហើយ ជុងហ្គុក ក៏បានយកកន្សែងមកជូតសម្អាតសំណើមដែលគេខ្ជាក់ចូលភាពទន់ជ្រាយ ថេយ៉ុង មុននោះជូតវាចេញថ្នមៗ។
      កំលោះតូចឱនឈ្ងោកមុខផ្ទប់នឹងស្មាធំ អារម្មណ៍ខ្មាសអៀនលាយឡំចង្វាក់បេះដូងដែលលោតញាប់ មិននឹកស្មានថាសូម្បីតែនៅតាមផ្លូវគេហ៊ានបណ្តោយខ្លួនឱ្យលោកប៉ាបំពានរាងកាយយ៉ាងគ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាសដូច្នេះបានដែរ គេចង់តែខាំអណ្តាតសម្លាប់ខ្លួន គេចង់តែស្រែកយំគក់ដើមទ្រូងខ្លាំងៗ កែវភ្នែកលោកប៉ាសម្លឹងមើលរាងកាយរបស់គេពេលណាប្រៀបដូចជារាជសី សឹងតែចាប់សង្គ្រប់ស៊ីគេទាំងរស់ស្រស់ៗ នៅមានពេលខ្លះទៀត គេខ្លាចបំផុតមិនហ៊ានសូម្បីតែលេបទឹកមាត់ទៅហើយ។ ក្រោយភ្លើងតណ្ហាត្រូវបានពន្លត់បញ្ឈប់ ជុងហ្គុក បានបញ្ជាឱ្យសូហ្វ័រឡានបើកឡានចាកចេញទៅក្រុមហ៊ុននិងប្តូរម៉ោងកម្មវិធីនៅម៉ោង ៣ រសៀលល្ងាចជំនួសវិញ។
     
      ក្រុមហ៊ុន..
      កំឡុងពេលនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនដ៏មមាញឹករឿងរៀបចំបើកសន្និសិទ្ធកាសែតប្រកាសតែងតាំង CEO ជំនាន់ថ្មីត្រូវបានប្រារព្ធធ្វើឡើងទៅតាមបែបបទត្រឹមត្រូវដោយចូលរួមមានគ្រប់បណ្តារអ្នកសារព័ត៌មានមកពីគ្រប់ស្ថាប័នជាច្រើនទិសទី។ បានមកចូលរួមដើម្បីធ្វើបទសម្ភាសន៍និងបានថតផ្តិតយករូបភាពក្នុងការយកទៅផ្សព្វផ្សាយលើគេហៈទំព័រព័ត៌មានជាប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។ នៅខាងក្នុងរៀបចំបានយ៉ាងល្អ មានភាពទាក់ទាញ សណ្តាប់ធ្នាប់ក៏ល្អ បូករួមទាំងទិដ្ឋភាពអ៊ូអរ មានបុគ្គលិករៀបចំឆ្វេងស្តាំ រក្សាភាពថ្លៃថ្នូរ គួបផ្សំនិងការយាមកាមដ៏តឹងរ៉ឹងបន្ថែម។
      បន្ទប់ការិយាល័យធំទូលាយ មានផាសុកភាព បំពាក់ទៅដោយគ្រឿងសង្ហារឹមដ៏ល្អប្រណីតនិងគ្រឿងអេឡិចត្រូនិច គួបផ្សំនិងទូសៀវភៅ តុឈើខ្លឹមធំ និងបរិយាកាសត្រជាក់ស្រេងស្ងប់ស្ងាត់គួរឱ្យចង់ធ្វើការ។
      ថេយ៉ុង ដើរមើលជុំវិញទីធ្លាបន្ទប់នេះពីក្រោយលោកប៉ា មិនយូរមិនឆាប់គេនឹងបានមកអង្គុយនៅទីនេះហើយធ្វើការរួមជាមួយលោកប៉ាជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដើមឡើយគេដូចជាភ័យខ្លាចប៉ុន្តែឱ្យតែទីណាមាន ជុងហ្គុក ទុក្ខកង្វល់របស់គេនៅទីនោះក៏រសាត់ផាត់ឆ្ងាយទៅដូចគ្នា។
      “ស្គាល់កន្លែងរបស់ខ្លួនឯងទេ?” ជុងហ្គុក ងាកមកចោលសំណួរទៅកាន់ ថេយ៉ុង កំលោះតូចឈរមិងមាំងហើយសម្លឹងមើលមុខនាយដោយកែវភ្នែកឡិងឡង់។
      ”អត់ទេលោកប៉ា..” គេគ្រវីក្បាលតិចៗ រាងក្រាស់ក៏លើកដៃចង្អុលទៅកាន់តុធំ។
      “ទីនោះ.. តទៅត្រូវមកអង្គុយប្រចាំការនៅទីនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយពិនិត្យមើលឯកសារនិងរៀនបង្កើតគម្រោងការងារ បូករួមទាំងផែនការណ៍អភិវឌ្ឍន៍ផ្នែកជំនួញ ពិនិត្យមើលបញ្ជីនិងទិដ្ឋន័យដែលជាប់ពាក់ព័ន្ធភាគហ៊ុនផ្សេងៗ ស្វែងរកគោលដៅនិងគំនិតថ្មីៗក្នុងការបង្កើតប្រាក់ចំណូល រៀបចំ System ទូទៅពាក់ព័ន្ធទៅនឹងការបង្កើតវិធីសាស្រ្តបែបឌីជីថល ស្វែងយល់ដឹងបន្ថែមអំពីរបត់សង្គមបច្ចុប្បន្ន!”
      “ប៉ាធ្វើម្នាក់ឯងអស់ដែរបើការងារច្រើនខ្លាំងម្លឹងៗ?” ថេយ៉ុង ស្តាប់គេនិយាយទៅដូចជាស្មុគស្មាញ ជំពាក់វាក់វិនគ្នាមិនដឹងអ្វីជាអ្វី ពេលខ្លះគ្រាន់តែគិតលេងៗសោះគេក៏ឈឺក្បាលធ្ងន់កណ្តុកខ្លាំងដូចទូលដុំថ្មរាប់រយគីឡូលើក្បាលយ៉ាងអ៊ីចឹង។
      “បើយើងធ្វើមិនបាន យើងចិញ្ចឹមឯងរស់ដែរ? ការងារច្រើនសន្ធឹកយ៉ាងហ្នឹង យើងនៅតែធ្វើអស់ ធ្វើដល់តាំងឯងម្នាក់ទៀត!” ជុងហ្គុក ញាត់សម្តីឱ្យ ថេយ៉ុង ឈររឹងខ្លួនប្រាញឆ្កឹង គេពូកែរឿងការងារនោះជារឿងអស្ចារ្យទៅហើយ តែរឿងលើគ្រែវិញក៏ស្ទាត់ជំនាញណាស់ដែរសូម្បីតែក្នុងឡានមុននោះគេពង្វក់ស្មារតីរបស់ ថេយ៉ុង ឱ្យឡើងឋានសួគ៌ជាមួយខ្លួនមិនដឹងដល់ជាន់ទីប៉ុន្មានទៅហើយទេ។
      “មកណេះ!” ជុងហ្គុក ចាប់កញ្ឆក់ដើមដៃ ថេយ៉ុង អូសមកជិតខ្លួន។
      “ប៉ា..” កំលោះតូចពិតខ្លួននឹងដើមទ្រូងមាំទូលាយ ហើយងើយសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខសង្ហារបស់រាងក្រាស់ដោយកែវភ្នែកមូលក្រឡង់ៗ សំឡេងលេបទឹកមាត់ក្អឹកៗលាន់ឮឡើងក្នុងត្រចៀកបុរសចំណាស់។
      “ចង់សាកប្តូរទីតាំងក្នុងក្រុមហ៊ុនម្តងទេ!” ឮហើយកំលោះតូចស្វាយមុខភ្លាម។
      “មិនសមទេដឹងប៉ា..”
      “មិនសមឬមួយមិនចង់?”
      “ខ្ញុំខ្លាចត្រូវអ្នកដទៃចាប់បាន..”
      “ត្រង់ឯងចាប់យើង ឯងមិនខ្លាចផង?” ជុងហ្គុក លូកដៃទៅចាប់ច្របាច់គូទ ថេយ៉ុង មុននឹងឱនឈ្ងោកទៅបឺតគ្រញិចបបូរមាត់គេ..
      តុៗ..
      “អត់ទោសលោកប្រធានកម្មវិធីរៀបចំរួចរាល់ហើយ!” សំឡេងបុគ្គលិកស្រែកប្រាប់ពីខាងក្រៅ កាយមាំប្រញាប់ប្រញាប់ដកខ្លួនចេញ មុនពេលចាប់ទាញក្រវាត់កសារ៉េឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។
      “បើថ្ងៃនេះឯងផ្តល់បទសម្ភាសន៍មិនបានល្អទេ ត្រលប់ទៅផ្ទះដឹងគ្នាហើយ!” សេចក្តីប្រមានប្រកាសឡើងរាងតូចឈ្ងោកមុខចុះ រួចងក់ក្បាលនិងដើរទៅតាមលោកប៉ាដែលនាំចូលទៅខាងក្នុងកម្មវិធី។ មនុស្សម្នាជាច្រើនចាប់ផ្តើមបន្លឺស្នូរទះដៃ កងរំពង កាលបើវត្តមានឪពុកកូនទាំងពីរនាក់បានបង្ហាញខ្លួនឡើងនៅក្នុងឱកាសដ៏វិសេសវិសាល។
      ជុងហ្គុក និង ថេយ៉ុង សំដែងការគោរពរួចឆាប់ដាក់បង្គុយចុះទៅកាន់ទីកន្លែងគួរសម។ អ្នកកាសែតចាប់ផ្តើមថតផ្តិតយករូបភាពជាបន្តបន្ទាប់មមាញឹកស្ទើរតែមិនអាចដាក់ដៃចុះ ការបង្ហាញខ្លួនរបស់ ថេយ៉ុង ជាសាធារណៈផ្ទុះមានការចាប់អារម្មណ៍ជជែកវែកញែកអំពីអ្នកនិយមលេងបណ្តាញសង្គមនានាដែលជាអ្នកតាមដានព័ត៌មានពាសពេញផ្ទៃប្រទេសនាំគ្នានិយាយតៗគ្នា លើកឡើងអំពីមុខមាត់ រូបរាងដ៏ស្រស់ស្អាត ថែមទាំងគួចសរសើរពីចំណេះដឹង ពីមាត់មួយទៅមាត់មួយឥតស្ងប់ស្ងាត់។
      “សួស្តី.. ថ្ងៃនេះមានកិត្តិយស ខ្ញុំបាទសូមណែនាំអ្នកទាំងអស់គ្នាឱ្យមកស្គាល់ពីរាជទាយាទជំនាន់ថ្មីនៃ CEO វ័យក្មេងបន្តវេនពីខ្ញុំបាទ គឺកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ..”
      “ជម្រាបសួរខ្ញុំបាទឈ្មោះ ថេយ៉ុង ដាម៉ារីស..” ថេយ៉ុង បន្ទរនិយាយតាមពីក្រោយឪពុក ជុងហ្គុក សំដែងទឹកមុខញញិមស្រស់បស់មុននឹងលើកដៃមកចាប់កាន់ក្បាលមេក្រូបន្តសម្តីបន្ថែមទៀត..
      “តាមពិតរឿងផ្ទេរមុខតំណែងនេះខ្ញុំបានរៀបចំរួចរាល់ហើយជាស្រេចសម្រាប់កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទៅថ្ងៃអនាគត ដើម្បីបន្តឈរជាគ្រឹះដ៏រឹងមាំ ដឹកនាំមុខជំនួញមួយនេះតទៅពេលខាងមុខបន្ត ក្នុងការបង្កបង្កើតកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ជំនួញនិងការងារ ព្រមទាំងអភិវឌ្ឍន៍វិស័យដឹកជញ្ជូននៅក្នុងប្រទេសឱ្យកាន់រីកលូតលាស់ប្រសើរឡើងទ្វេដងពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ទៀតឥតឈប់ឈរ.. ខ្ញុំជឿជាក់ថាការលត់ដំបង្ហាត់បង្រៀនរបស់ខ្ញុំចំពោះកូនអាចឱ្យគេព្យាយាមសិក្សាឈ្វេងយល់ស្វែងរកគោលដៅនិងរក្សាបាននូវសមត្ថភាពដ៏ខ្លាំងក្លាក្នុងវិស័យមួយនេះឱ្យឈរជើងបានយូរមិនធ្វើឱ្យគ្រប់គ្នាអស់សង្ឃឹមនិងមានឆន្ទៈខ្ពស់ក្នុងការដឹកនាំខ្លួនឯងឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យឥតថមថយជានិច្ច..” ជុងហ្គុក និយាយរួចងាកទៅសម្លឹងមើលមុខ ថេយ៉ុង ដោយខ្សែភ្នែកមានពន្លឺភ្លឺជាងរាល់ដងរហូតដល់ ថេយ៉ុង សម្លឹងមើលកែវភ្នែកលោកប៉ាដោយបេះដូងចាប់ផ្តើមលោតញាប់ខុសចង្វាក់ នាយសម្លឹងមើលមកកាន់គេយ៉ាងស្រទន់ ផ្អែមល្ហែម ពោរពេញដោយមនោសញ្ចេតនាជ្រាលជ្រៅ មិនដូចជារាល់ដងដែលសម្លឹងមើលមកកាន់គេពេញប្រៀបទៅដោយកែវភ្នែកខឹងស្អប់និងភាពគ្រោតគ្រាតនោះទេ។
      “ដូច្នេះថ្ងៃនេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តយ៉ាងច្បាស់ថានឹងតែងតាំងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំជា CEO ជំនាន់ថ្មី ចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅ..” ស្នូរទះដៃចាប់ផ្តើមប្រកូកលាន់បន្លឺឮខ្ទរខ្ទារការប្រកាសតែងតាំងនៅចំពោះមុខមនុស្សជាច្រើនត្រូវបានបង្ហាញច្បាស់ៗ ចាប់ពីថ្ងៃនេះតទៅក្រុមហ៊ុនជំនួញផ្លូវការរបស់ ជុងហ្គុក ត្រូវបានផ្ទេរកម្មសិទ្ធទៅកាន់ ថេយ៉ុង ជាស្ថាបពរ ដូច្នេះការទទួលស្គាល់មុខតំណែង CEO ជំនាន់ថ្មីនឹងចាត់ទុកជាផ្លូវការស្របច្បាប់។
      ថេយ៉ុង ក្រោកឈរសំដែងការគោរពចំពោះឪពុកចិញ្ចឹម មុននឹងឡើងធ្វើបទបង្ហាញអំពីខ្លួនឯង..
      “សួស្តី.. ជាដំបូងខ្ញុំសូមអរគុណចំពោះប៉ាដែលបានយកចិត្តទុកដាក់ខំប្រឹងទៅលើកិច្ចការមួយនេះដើម្បីកូន អរគុណចំពោះការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូន ការពារនិងមើលថែទាំផ្តល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីកូន ជាឪពុកដ៏ល្អម្នាក់ដែលបានប្រឹងប្រែងទាំងថ្ងៃ ទាំងយប់ តស៊ូរហូតដល់មានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង.. ត្រួសត្រាយផ្លូវឱ្យកូន មិនឱ្យកូនចួបទុក្ខលំបាក អរគុណប៉ាដែលតែងតែធ្វើជាម្លប់ដ៏ត្រជាក់ និងជារនាំងការពារដ៏រឹងមាំបិទបាំងព្យុះភ្លៀងដើម្បីកូនរហូតមក.. តទៅថ្ងៃខាងមុខកូនសូមសន្យាថានឹងខិតខំប្រឹងប្រែងបន្តដើរលើផ្លូវមួយនេះឱ្យល្អគាប់ប្រសើរ មិនធ្វើឱ្យប៉ានិងគ្រួសាររបស់យើងអស់សង្ឃឹមឡើយ ព្រមទាំងសន្យាចំពោះបងៗគ្រប់គ្នាផងដែរ អរគុណចំពោះការស្វាគមន៍ដ៏កក់ក្តៅនិងអរគុណទៅដល់ឱកាសថ្មីស្រឡាំងមួយនេះផងដែរ អរគុណច្រើនខ្លាំងណាស់លោកប៉ា..” ថេយ៉ុង ងាកទៅលុតជង្គង់សំពះអរគុណដល់ឪពុក ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលមុខកូនប្រុសចិញ្ចឹមបន្តិច ទើបធ្វើជាឱនទៅថើបថ្ងាសគេមួយដង្ហើម។
      ភ្លើងហ្វាធ្លាយចេញពីកាមេរ៉ាគ្រប់ម៉ាកចាប់ផ្តើមថតផ្តោតយករូបភាពឮសំឡេងក្រឹកៗរន្ទឺឡើងឆ្វេងស្តាំទីបំផុតកម្មវិធីទាំងមូលក៏ត្រូវបានបញ្ចប់ដោយរលូន។
      ថេយ៉ុង ដើរចេញមកទទួលរាក់ទាក់បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនគ្រប់ៗគ្នា តទៅនេះជាមិត្តរួមការងារនិងគ្នាហើយ ត្រូវពឹងផ្អែកលើការជួយបង្ហាត់បង្រៀនពីពួកគេបន្ថែមដូចគ្នា។
      “ថេយ៍!” សំឡេងបុរសម្នាក់ដាស់ញាណកំលោះតូចឱ្យងាកទៅរកប្រភពនោះយ៉ាងរហ័ស។
      “អ្ហា.. បងអេនឌី.. សួស្តី.. ហិហិខានចួបបងយូរហើយ បងសុខសប្បាយទេ?” ថេយ៉ុង ងាកខ្វាច់រត់ទៅស្វាគមន៍ជជែកគ្នាលេងជាមួយនឹង អេនឌី ហាក់ដូចជាត្រូវដងត្រូវផ្លែគ្នាខ្លាំងណាស់។
      “បងនឹក ថេយ៍ ណាស់.. សុំឱបបន្តិចមកណា!” អេនឌី ញញិមត្រេកអរកខិកកខុបចាប់ឱប ថេយ៉ុង ក្នុងនាមជាអតីតមិត្តភក្តិរួមសាលារៀនចាស់ជាមួយគ្នា។
      “ខ្ញុំក៏នឹកដល់បងដែរ.. បានចួបបងលើកនេះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់!”
      “បងក៏រឹតតែសប្បាយចិត្តដែរព្រោះបានរួមការងារជាមួយ ថេយ៍!” អេនឌី ញញិមស្រស់ពព្រាយលើកដៃញីសក់ក្បាល ថេយ៉ុង ថ្នមៗមើលទៅគេនៅតែគួរឱ្យស្រឡាញ់ដដែល ទោះជាអាយុច្រើនរៀងខ្លួនក្តី ប៉ុន្តែទំនាក់ទំនងរវាងពួកគេនៅតែល្អនិងគ្នាដូចដើម។
      “ពិតមែនអ្ហេសបង? អ៊ីចឹងខុសត្រូវអីជួយណែនាំខ្ញុំផងណា..”
      “ហ្អឹម បាទ!”
      “ថេយ៍!”
      “ប៉ា..”
      “មកណេះ!”
      “អូយ!”