💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ១៩៖កើតស្អីយើងសួរមិនឆ្លើយ?

     ក្រាលកម្រាលរៀបចំរួចរាល់ ថេយ៉ុង ម្នីម្នាតម្រៀបចានក្បានដាក់អាហារយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ និងដាក់ម្ហូបចំណីជាច្រើនមុខដែលអ៊ំស្រីមុននោះបានផ្ញើមកទទួលដល់លោកប៉ាមិនឱ្យខ្វះមុខក្រោយ។ គេចាក់ទឹកក្រូចទៅក្នុងកែវហើយចិតផ្លែឈើដាក់ចានរក្សាទុកទៅក្នុងចានតុបតែងឱ្យមានសម្ព័ន្តភាពស្រស់ស្អាត។
     “រួចរាល់ហើយប៉ា..” ថេយ៉ុង និយាយចប់ ជុងហ្គុក អង្គុយចុះចាប់កាន់ស្លាបព្រាសមមកដួសអាហារញ៉ាំតែរសជាតិមិនសូវត្រូវមាត់គេអ្វីប៉ុន្មាន ព្រោះគេញ៉ាំម្ហូបអ្នកផ្ទះចម្អិនឡើងទម្លាប់ស្គាល់រសជាតិច្បាស់ ទោះគេមិនពូកែធ្វើម្ហូប តែអណ្តាតរបស់គេអាចសម្គាល់រសជាតិបានមិនអាចបំភ្លេច។
     “និយាយអ៊ីចឹងបើពួកយើងមកទីនេះចុះការងារក្រុមហ៊ុននោះប៉ា?” រាងតូចស្រាប់តែនឹកឆ្ងល់អំពីរឿងទាំងនេះ ព្រោះទើបតែចូលធ្វើការមិនទាន់ស្គាល់ពីតួនាទីខ្លួនឯងច្បាស់លាស់ផង។
     “នេះជារដូវលម្ហើយក្រុមហ៊ុនមានវិស្សមកាលឈប់សម្រាកពេញមួយខែទូទាំងក្រុមហ៊ុន..”
     “បាទ.. ខ្ញុំស្មានតែមិនមានកម្មវិធីឈប់សម្រាកទេ!” ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលផ្ងក់ៗចាប់អាហារមកទំពារញ៉ាំសម្លឹងមើលទិដ្ឋភាពក្នុងដីចម្ការរឹតតែស្ងប់ស្ងាត់ជ្រងំ ប៉ុន្តែទេសភាពស្រស់ស្អាតបរិយាកាសល្អគេចូលចិត្តទីនេះសម្លឹងមើលឃើញហើយក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងដូចកំពុងចំណាយពេលវេលាដើរហើរលំហែខួរក្បាលឱ្យស្រឡះស្រឡំមួយចំណែកធំ។
     ក្រឹក!!!
     សំឡេងកាមេរ៉ាទូរស័ព្ទបន្លឺឡើង ផ្ទៃមុខស្រឡូនដែលអង្គុយបត់ជើងទម្រង់អែនខ្លួនបន្តិចបង្ហាញឫកពារមទម្យលើកម្រាលអង្គុយបេះផ្លែទំពាំងបាយជូមកញ៉ាំទំពារក្នុងមាត់ នាំឱ្យក្រសែភ្នែកលោកប៉ាដែលលើកទូរស័ព្ទឡើងថតរូបគេជាច្រើនសន្លឹកនោះ សម្លឹងមើលឃើញហើយក៏អត់គ្រឺតក្នក់ក្នាញ់ចំពោះរាងកាយដែលតូចស្រឡូនស្រស់ស្អាតមួយនោះមិនបាន។ ពួកគេទាំងពីរបន្តញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកដល់រួចរាល់ បន្ទាប់មករាងក្រាស់ក៏ទម្លាក់ខ្លួនដេកទៅលើកម្រាលដោយលើកដៃគងលើថ្ងាសសម្លឹងមើលផ្ទៃមេឃដែលមានពពកហោះហើររសាយរសាត់ប្រដេញគ្នា។ ស្របនឹងពេលដែលរាងតូចក៏ទម្លាក់ខ្លួនថ្នមៗកើយក្បាលលើដើមដៃរបស់លោកប៉ារួចសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខមាំទាំដែលរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់។ ដ្បិតយប់មិញមានបញ្ហារកាំរកូសចំពោះគ្នា តែពេលព្រឹកឡើងលោកប៉ាក៏ដូចជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតដែលគេពិបាកស្មានដល់ យប់មិញអាក្រក់ ថ្ងៃនេះក៏ល្អរហូតដល់គេតាមចាប់ពិរុទ្ធនាយមិនទាន់។
     “សូមទោសដែលយប់មិញធ្វើឱ្យប៉ាមានអារម្មណ៍មិនល្អ..” ថេយ៉ុង រំឭកពីរឿងទាំងនេះរួចទើបបង្អូសប្រអប់ដៃឡើងមកចាប់ស្ទាបអង្អែលថ្ពាល់លោកប៉ាទាញផ្ទៃមុខបុរសចំណាស់ឱ្យងាកបែរមករកខ្លួនរួចក៏សម្លឹងមើលកែវភ្នែកដែលមានពន្លឺអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងនោះ។
     “ឯងចេះធ្វើអ្វីខ្លះក្រៅពីសូមទោសទេ?” ជុងហ្គុក សួរនាំដោយសំឡេងរឹងតែមានសម្ពាធដូចនាយមិនពេញចិត្តនិងការដឹងខុសមួយនោះ។
     “ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវធ្វើបែបណាដើម្បីឱ្យប៉ាបានស្ងប់ចិត្តទេ!” កំលោះតូចឈ្ងោកផ្ទៃមុខចុះរាល់ពេលធ្វើខុស តែសារនេះគេបែរជាមិនអាចសូម្បីតែបញ្ជាវាម្តងទៀតឡើយ។
     ជុងហ្គុក ចាប់ចុងចង្ការបស់គេផ្ងើយឡើង ហើយឱនទៅថើបបឺតជញ្ជក់បបូរមាត់នោះបែបរោលរាលទាំងព្រឹកព្រលឹម។ ដឹងថាលោកប៉ាត្រូវការកូនប្រុសគួរឱ្យស្រឡាញ់ម្នាក់នេះក៏តបតទៅតាមតម្រូវការរបស់លោកប៉ាមិនឱ្យទាស់ចិត្ត។ អណ្តាតស្និទ្ធស្នាលទាំងពីររលាស់វាទកៀវប្រទាញប្រទូងចំពោះគ្នាយ៉ាងស្វិតស្វាញ។ ប្រអប់ដៃដ៏ក្រាស់ក៏លូកចូលទៅចាប់ស្ទាបបំបោសអង្អែលផែនខ្នងស្រឡូនតូចស្តើងពីលើដល់ក្រោមដោយចាប់ទាញមកឱបពិតដើមទ្រូងរឹតតែកៀកស្និទ្ធខ្លាំងលើសដើម។ 
     ថេយ៉ុង ថើបជញ្ជក់បបូរមាត់លោកប៉ាខ្លាំងៗ បិទភ្នែកសោយសុខតាមការថែថើបពីលោកប៉ាទាល់តែទន់ខ្លួនល្អូកស្ទើរតែបើកត្របក់ភ្នែកក៏មិនរួច ហើយរំពេចនោះ ម្រាមដៃដ៏មាំក្រាស់ក៏លូកចូលទៅចាប់ប្រឡេះឡេវអាវរបស់គេពីលើដល់ក្រោមដល់អស់រលីងគ្មានសល់។ បង្ហាញរាងកាយអាក្រាតមួយល្វែងខាងលើននលគក។ លោកប៉ាក៏ផ្តាច់បបូរមាត់ចេញហើយឱនទៅថើបញក់ញីគល់ទ្រូងសខ្ចីរបស់កូនប្រុសបង្អូសថ្នមៗថើបស្រង់ក្លិនក្រអូបពិសេស ជញ្ជក់ចុងដោះពណ៌ផ្កាឈូកព្រឿងៗរបស់កូនប្រុសទាំងសងខាង និងបានលិឍវាបង្កភាពស្រេវឱ្យ ថេយ៉ុង ពត់ពេនអែនអនរាងកាយដូចជាអន្ទង់រោលភ្លើង។
     “អ្ហឹម លោកប៉ា..” ថេយ៉ុង ខាំបបូរមាត់ងើយក្បាលឡើង ទទួលយកការថ្នាក់ថ្នមពុំប្រកែកតវ៉ា ខ្យល់ចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចុះបក់មកត្រសៀកបំពេររាងកាយពួកគេទាំងពីរនាក់។ ចុងច្រមុះស្រួចសង្ហាបង្អូសពីលើស្បែករលោងស្រិលពីលើចុះដល់ក្រោមបន្ទាប់មកក៏ចាប់ដោះតម្ពក់ខោកូនប្រុសចេញសម្រាតទាំងស្លីបខាងក្នុងចោលទុកទៅម្ខាងយ៉ាងមានរបៀបរួចរាល់។ នាយក៏ចាប់កៀសភ្លៅស្រឡូនចេញសម្លឹងភាពទន់ជ្រាយដែលមានសភាពហើមកាលពីយប់នោះ មានទាំងស្នាមខាំនិងដុំជាំសាច់ក្រម៉ៅៗពាសពេញភ្លៅតូចមួយគូនោះយ៉ាងរញឹក នាយមិនខ្វាយខ្វល់មុននឹងឱនថើបភាពទន់ជ្រាយរបស់កូន បឺតលិឍជញ្ជក់បង្កឱ្យរាងតូចលើកម្រាមដៃមកខ្ញាំបោចឈ្លីសរសៃសក់លោកប៉ាយ៉ាងគឃ្លើន។ លោកប៉ាវាយលុកចង្វាក់អណ្តាតញ៉ាំញីរែងវាទគ្រប់ចលនាពិសេសព្យាបាលចំណុចដែលគេបានបំពានយ៉ាងឃោឃង់យង់ឃ្នងកាលពីរាត្រីឱ្យទទួលបានការខ្ជាក់សំណើមឡើងជាថ្មីម្តងទៀត។
     ថេយ៉ុង រែងត្រគាករំកិលយឺតៗ លោកប៉ាស៊កកន្ធែកជើងគេរុញអណ្តាតចូលសុលខ្លាំងៗឱ្យកូនប្រុសស្រែកថ្ងូររញ្ជួយចិត្តឥតឧបមា។
     “អ្ហាស៎.. អឹស..” កំលោះតូចខាំបបូរមាត់បើកភ្នែកស្រឹមៗសម្លឹងមើលមេឃបែកសភាពស្រវាំងព្រាលច្រាលពេញចក្ខុទាំងគូ ទោះបីនៅទីនេះជាដីចម្ការកណ្តាលវាលយ៉ាងណា អាចនឹងមានគេមកប្រទះឃើញពីសកម្មភាពរវាងពួកគេទាំងពីរនាក់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែគ្រានេះគ្មានអ្វីដែលអាចរារាំងអារម្មណ៍ដែលពុះពោរកញ្ជ្រោលដុតកម្លោចរាងកាយពួកគេទាំងបានឡើយ។
     “អ្ហាអ្ហឹម.. អឹមអឹស..” ជុងហ្គុក ជួយសម្រេចឱ្យកូនប្រុសដល់គោលដៅ មុននឹងក្រោកឡើងចាត់ការសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្លួនឯងរួចរាល់បង្ហាញរាងកាយននលគកអស់មួយជំហរដូចជាកូនប្រុសដែរ។
     ថេយ៉ុង ក្រោកឡើងអង្គុយចាប់ក្រសោបបៀមភាពរឹងមាំរបស់លោកប៉ាដាក់ចូលក្នុងមាត់ រួចក៏បៀមជញ្ជក់ដោយមិនចាំបាច់ឱ្យលោកប៉ាបញ្ជា។ គេចាប់ផ្តើមធ្វើវាបានយ៉ាងល្អ និងប្រើប្រាស់ជំនាញរបស់ខ្លួន ចាប់ដុតអារម្មណ៍លោកប៉ាឱ្យកើតការស្រើបស្រាលពុះពោរកញ្ជ្រោលអារម្មណ៍ដកដង្ហើមដង្ហក់ខ្លាំងៗម្តងម្កាលហាក់បានកំពុងនាំនាយចាកចេញពីពិភពលោកមួយនេះនិងរស់នៅក្នុងភពមួយតែពីរនាក់។
     “អឹម!” ថេយ៉ុង សម្រូតដកបបូរមាត់ចេញ លោកប៉ាក៏បញ្ឆឹកភាពរឹងមាំញ៉ាក់តិចៗរាងតូចញញិមស្រទន់ឡើងទៅឱបថើបលោកប៉ារួចក៏ប្រហើនឡើងជិះពីលើចង្កេះលោកប៉ាហើយចាប់ស៊កអាវុធសាច់របស់លោកប៉ាចូលទៅសំងំរាងកាយខ្លួន រួចក៏ចាប់ផ្តើមរំកិលត្រគាក រាវគ្រលែងអុកលោកប៉ាពើតពើងដើមទ្រូងនិងទួញស្រែកថ្ងូរកាន់តែពីរោះរហឹម។
     ជុងហ្គុក ផ្អឹបបបូរមាត់លើបបូរមាត់ ថេយ៉ុង មួយខ្សឺត រួចទះផាច់ៗ លើត្រគាកមូលក្លំដែលញ័រសាច់អន្ធិលនោះកន្ត្រាក់ញ៉ាក់ទទ្រើកលើត្រគាកមាំណែនក្តន់បោកផ្ទប់សាច់ទង្គិចសាច់យ៉ាងញាប់ញ័រ។
     “ល្អណាស់ខ្លាំងៗជាងនេះ..” ជុងហ្គុក រាវឱប ថេយ៉ុង គ្រប់សព្វសាច់ឈ្មុលញក់ញីថើបប្រឡោះករាងតូចពីឆ្វេងរំកិលសសៀរទៅស្តាំ ហើយសំងំស្រូបស្រង់ក្លិនក្រអូបឈ្ងុយឈ្ងប់ពិដោរទទួលយកអារម្មណ៍សុខសាន្តស្រួលស្ទើរតែទប់ចំណងខ្លួនឯងលែងជាប់។ គេបុកសម្រុកទៅពីផ្នែកខាងក្រោម ថេយ៉ុង ឈប់រែងចង្កេះ ទុកឱ្យលោកប៉ាជាអ្នកសម្រុកតែគេស្រួលខ្លាំងដល់អន្ទៈអន្ទែន ខ្វាចហែកខ្នងលោកប៉ាដាចសាច់មិនអាសូរ។ នាយបុកពីក្រោមផ្ទប់ញាត់ស្នូលសាច់ទៅលើ រាងតូចចាប់ផ្តើមស្លឈាម ស្រែកថ្ងូរអស់ៗសំឡេង នៅពេលដែលចង្វាក់បុកសម្រុកនោះញោចចំចំណុចសុខស្រួលខ្លាំងបំផុតគេបើកភ្នែកស្លើឡើងខ្ជាយសំណើមបាញ់ជោកទ្រូងលោកប៉ារហាច។
     ផ្លាប់ៗៗ..
     “អឹក.. អឹស..” គួរឱ្យសោកស្តាយដែល ថេយ៉ុង ទៅដល់ទីមុន ប៉ុន្តែ ជុងហ្គុក មិនផ្តល់ឱកាសឱ្យគេបានគេចវេះបានឡើយនាយផ្លាស់ប្តូរក្បាច់ឱ្យកូនប្រុសលុតជង្គង់បែរខ្នងហុចត្រគាកមករកនាយគ្មានការប្រកែកតវ៉ា នាយអុកបុកពីខាងក្រោយអង្រួនឱ្យរាងកាយកំលោះតូចកន្ត្រាក់ញាប់ញ័រតែមានសេចក្តីសុខរកទីបំផុតគ្មាន។ ត្រគាករាងរាវបោកខ្លាំងៗផ្ទប់នឹងចង្កេះមាំភ្លៅមាំបន្ថែមនូវសំឡេងស្រើបស្រាលមិនដាច់សូរសៀង វិនាទីចុងក្រោយ កាលបើជិតដល់គោលដៅ។
     ជុងហ្គុក ពើតខំបុកសម្រុកញាប់ស្មេ ឈ្លេចឈ្លីភាពរឹងមាំអុកនិងភាពទន់ជ្រាយរបស់កូនប្រុសដល់ចង្វាក់ស្នេហ៍ចុងក្រោយ ទីបំផុតនាយអាចព្រលែងនាគរាជរបស់ខ្លួនចេញឱ្យមានសេរីភាពឡើងវិញហើយសម្លឹងមើលសំណើមស្នេហ៍ក្តៅគគុក ដែលមានសភាពខាប់អន្ធិលនោះស្រោចស្រក់ចុះមកប្រឡាក់និងកម្រាលតក់ៗនាយសម្លឹងមើលយ៉ាងស្រេកឃ្លានមុនពេលឈ្ងោកទៅក្រេបលម្អងមួយនោះទាល់តែរីងស្ងួតអស់។
     ថេយ៉ុង ទម្លាក់ខ្លួនគេងផ្ងារ ដកដង្ហើមដង្ហក់ញាប់គឃូស សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខលោកប៉ាឱនមកថើបបបូរមាត់គេសារជាថ្មី រួចក៏ឱបក្រសោបខ្លួនប្រាណនាយយ៉ាងណែនណាន់ក្នុងរង្វង់ដៃ។
     “អ្នកប្រុស..” សំឡេងស្រែករន្ទឺឡើង អ្នកទាំងពីររហ័សរហួនក្រោករូតរះស្លៀកពាក់ឡើងវិញ រៀបចំខ្លួនឱ្យបានស្អាតបាត ពេលដែលឮសំឡេងស្រែកលេចឮពីរបងច្រកទ្វារចូលចម្ការ។ អ៊ំស្រីម្នាក់ដែលបានយកអាហារមកជូនពួកគេកាលពីព្រឹកព្រលឹមអុលនោះបានមកទីនេះម្តងទៀត ហើយឥឡូវនេះគាត់ក៏បានយកគ្រឿងទេសនិងចំណីអាហារ ត្រីសាច់ បន្លែផ្លែឈើមួយចំនួនធំមកជូនពួកគេបន្ថែម ដោយសារតែ ជុងហ្គុក បានប្រាប់គាត់ថាគេនឹងមកលំហែកាយនៅទីនេះរយៈពេលមួយសប្តាហ៍ហើយបានពឹងពាក់ឱ្យគាត់ជួយដើររកទិញរបស់របរជាតម្រូវការសម្រាប់ពួកគេបន្ថែម ទុកប្រើប្រាស់ពេញមួយសប្តាហ៍ផងដែរ។
     អ៊ំស្រីនោះមានឈ្មោះថា អាលីយ៉ា ជាកសិករនៅក្នុងខេត្តជនបទដែលស៊ីឈ្នួលដាំដំណាំហូបផ្លែនៅទីនេះជាមួយលោកយាយរបស់ ជុងហ្គុក កាលពីពេលដែលលោកយាយខាងឪពុករបស់គេមិនទាន់ទទួលអនិច្ចកម្មទៅ។
     ជុងហ្គុក ក៏ធ្លាប់រស់នៅនិងធ្វើការនៅទីនេះ ជាចៅប្រុសថៅកាយស្រីដីម្ចាស់ការទំពាំងបាយជូនេះដែរ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលលោកយាយបានលាចាកលោកទៅ គេបានផ្លាស់ប្តូរទៅនៅរស់ទីក្រុងតែម្នាក់ឯង។ មិនទៅរស់នៅជាមួយម្តាយបង្កើតរបស់គេទេ ព្រោះកាលណោះគេគិតថាលោកស្រី ណែលដេលី លួចលាក់ភិតប្តីមានសាហាយស្មន់រត់ទៅរស់នៅទីក្រុងតាមមនុស្សប្រុសអ្នកមានចោលឪពុករបស់គេ ទើបបានជាឪពុករបស់គេស្លាប់ ប៉ុន្តែនាយមិនបានដឹងទេថា លោកស្រី ណែលដេលី គឺជាកូនស្រីអ្នកអភិជនម្នាក់ ដែលចាកចោលទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនមហាសាល ដើម្បីតែសេចក្តីស្នេហានិងបានរត់មករួមរស់ជាមួយឪពុកគេ ដល់ចំណេរកាលក្រោយមក បន្ទាប់ពីបង្កើតបាន ជុងហ្គុក រហូតដល់គេមានវ័យ ១៧ ឆ្នាំគាត់បានរត់ទៅនៅទីក្រុង ព្រោះជឿពាក្យកុហកថាម្តាយឪពុកគាត់ឈឺរាំរៃធ្ងន់ ជាកូនស្រីត្រូវតែយល់ដឹងពីសុខទុក្ខនិងទុក្ខធុរៈរបស់ម្តាយឪពុក តែតាមការពិតពួកគាត់បោកប្រាស់ម្តាយរបស់គេ ក្រោយមកក៏កើតមានជាបញ្ហាចួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ស្លាប់ទាំងម្តាយនិងឪពុក។ ទើបបានជាលោកស្រី ណែលដេលី រស់នៅគ្រប់គ្រងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មាន ហើយព្យាយាមលួងលោមប្តីរបស់គាត់ តែប្តីគាត់មិនយល់ព្រមទៅរស់នៅទីក្រុងជាមួយនោះទេ សំងំដាំតែដំណាំដល់ជីវិតចុងក្រោយគាត់ក៏បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់និងបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទៅម្នាក់ទៀត នោះហើយជាសេចក្តីសោកសៅនិងការបាត់បង់ដ៏ធំធេងបំផុតដែលលោកស្រី ណែលដេលី បៀមជាប់ការសោកស្តាយអស់ពេលពេញមួយជីវិត នៅសល់តែកូនប្រុសម្នាក់ដែលគាត់ព្យាយាមលួងលោមគេឱ្យឡើងគ្រប់គ្រងជំនួញទម្រាំអាចបានដូចសព្វថ្ងៃនេះគឺត្រូវប្រើប្រាស់ពេលវេលាយូរនិងនឿយហត់ខ្លាំងណាស់។
     អ៊ំស្រី អាលីយ៉ា បើករមករាងធំចូលមក គាត់សើចស្ញេញពីចម្ងាយឯណោះ ជុងហ្គុក ឈរគ្រវីក្បាលតិចៗមើលទៅគាត់នៅមានកម្លាំងពេញប៊ឹបដដែល ថែមទាំងពូកែមិនចាញ់ពីក្មេងទៀត។ ស្ត្រីចំណាស់បញ្ឈប់រមក រួចចុះមកឈរនិយាយជាមួយនិងពួកគេទាំងពីរនាក់។
     “ហិហិអ៊ំទើបនឹងមកពីផ្សារ.. ទិញបានរបររបស់ប្រើប្រាស់ច្រើនគួរសមល្មមអាចអ្នកប្រុសប្រើការបានជាងមួយសប្តាហ៍ណា!”
     “តស់អ៊ំស្រីខ្ញុំជួយ..” ថេយ៉ុង រៀបចំបត់កម្រាលនិងប្រមែប្រមូលរបររបស់ឡើងវិញត្រឹមត្រូវ។ សឹមនាំអ៊ំស្រី អាលីយ៉ា ទៅកាន់កូនផ្ទះតូចទុកពេលឱ្យ ជុងហ្គុក នៅលំហែអារម្មណ៍ជាមួយចម្ការរបស់គេ។
     “ចាស៎ៗអ្នកប្រុសតូច!” គាត់ថាចប់ នាំ ថេយ៉ុង ឡើងជិះរមកហើយបើកចេញទៅកាន់ផ្ទះតូច។ មកដល់ភ្លាម គាត់ជាមួយកំលោះតូចយើង រៀបចំដាក់បន្លែត្រីសាច់ចូលទៅក្នុងទូរទឹកកក ដ្បិតថាផ្ទះនេះតូចតែ ចំពោះគ្រឿងសង្ហារឹមនិងគ្រឿងអេឡិចត្រូនិចផ្សេងៗនៅល្អជាទាំងអស់ព្រោះអ៊ំស្រីតែងតែមកសម្អាតមើលថែរៀងរាល់ថ្ងៃជាប្រចាំ។
     “អ្នកប្រុសពូកែរៀបចំណាស់!” គាត់ពោលពាក្យសរសើរឡើង ឃើញ ថេយ៉ុង ចេះរៀបចំទុកដាក់មុខចំណីអាហារតាមលំដាប់លំដោយបានយ៉ាងល្អ។
     “មិនពូកែអីណាស់ណាទេអ៊ំ ខ្ញុំរៀបចំដូចគេដូចឯងដែរទេ!” គេសើចបញ្ចេញស្នាមញញិមស្រស់ស្អាតដូចនារីស្កុតឡែនដទៃយ៉ាងទាក់ទាញរហូតដល់គាត់លាន់មាត់..
     “អ្នកប្រុសស្អាតខ្លាំងណាស់!”
     “កុំសរសើរខ្ញុំពេកអីអ៊ំស្រី..”
     “ស្អាតប្រៀបដូចជាមនុស្សស្រីយ៉ាងនេះទេតើស ទើបបានជាអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក ដណ្តឹងធ្វើជាប្រពន្ធ!” គាត់និយាយអ៊ីចឹង ព្រោះគាត់មិនបានដឹងថា ថេយ៉ុង និង ជុងហ្គុក ជាឪពុកកូនចិញ្ចឹមនិងគ្នាឡើយ។
     “ចេះតែថាហើយអ៊ំស្រី!” ថេយ៉ុង សើចញឹមៗតែគេមិនសូវអរនិងពាក្យគួចសរសើររបស់គាត់អ្វីប៉ុន្មានទេ។
     “អ៊ំនិយាយពិតមែនភ្នែកអ៊ំមើលឃើញយ៉ាងម៉េច មាត់អ៊ំនិយាយបែបនោះហើយ.. មកទៀតហើយ..” គាត់ស្រាប់តែភ្លាត់មាត់ផ្ទួនពាក្យ មកទៀតហើយ រួចងាកទៅដៀងខ្សែភ្នែកសម្លក់សម្លឹងរថយន្តទំនើបមួយគ្រឿងដែលបរចូលទៅក្នុងដីចម្ការនោះ។
     “ជានរណាគេដែរទៅអ៊ំស្រី?” ថេយ៉ុង តាមសម្លឹងមើលដូចគាត់ រួចក៏លាន់មាត់សួរព្រោះចម្លែកចិត្ត។
     “គឺលោកចៅហ្វាយខេត្ត រាល់ពេលឱ្យអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក ឡើងមកដីចម្ការ គិតតែពីតាមឃ្វាលគាត់មិនឈប់..”
     “ម៉េចអ៊ីចឹងអ៊ំ?” ថេយ៉ុង បែរជាជ្រួញចិញ្ចើមឡើង។
     “អ្នកប្រុសអត់បានដឹងរឿងទេឬ? ថាលោកចៅហ្វាយខេត្តម្នាក់នេះគាត់តាមដានអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក យូរមកហើយ ចង់លើកកូនស្រីគាត់ឱ្យអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក ផ្សំផ្គុំពួកគេទាំងពីរនាក់ចាប់តាំងពីអ្នកនាង អែលហ្សា ពេញក្រមុំវ័យ ២២ ឆ្នាំមក ប៉ុន្តែអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក ប្រកែក គាត់ថាអ្នកប្រុសជាប្រពន្ធរបស់គាត់ គាត់មានប្រពន្ធរួចទៅហើយ គាត់មិនអាចជ្រើសរើសយកអ្នកណាទៀតទេ!” ដឹងមូលហេតុ ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលស្តាប់តាមសម្តីគាត់ តាមពិត ជុងហ្គុក បារម្ភរឿងផ្សំផ្គុំនោះសោះ ទើបប្រាប់គេឯងថាខ្លួនជាប្រពន្ធនាយពេញៗមាត់។ គិតភ្លាមទឹកភ្នែករបស់គេស្ទើរតែហូរស្រក់ តែគេប្រឹងក្តាប់ជាយអាវយ៉ាងណែន រួចខាំមាត់សង្កត់ចិត្តហាមមិនឱ្យទឹកភ្នែកស្រក់ហូរនោះទេ ទោះបីជាបេះដូងគេលោតញាប់ហើយឈឺចាប់ខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។
     “ចុះអ្នកប្រុសអត់ប្រចណ្ឌប្តីទេ?” អ៊ំស្រី អាលីយ៉ា ឃើញគេស្ងាត់ពេក ទើបគួរឆ្លៀតសួរបញ្ជាក់ម្យ៉ាងវិញទៀត គាត់ជាមនុស្សមាត់រអិលស្រាប់ទើបនិយាយស្តីមិនសូវចេះគិតដិតដល់ អាចថាមកពីទម្លាប់គាត់អ៊ីចឹងផង។
     “ខ្ញុំអត់ដែលនឹកឃើញដល់រឿងហ្នឹងទេអ៊ំ!” ថេយ៉ុង ឆ្លើយតបចំពោះគាត់ទាំងសំឡេងអួលៗ ព្រោះដូចជាចង់យំនិងឈឺចិត្តណាស់ យល់អារម្មណ៍គេគាត់ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់និយាយលួងលោម។
     “ជឿអ៊ំទៅអ្នកប្រុស ជុងហ្គុក ស្រលាញ់អ្នកប្រុសខ្លាំងណាស់ អ៊ំមើលក្រសែភ្នែករបស់គាត់ដឹង!” គាត់ថាផង ស្ទុះទៅចាប់ប្រអប់ដៃគេអង្អែលថ្នមៗផងព្រោះតែក្តីបារម្ភ។
     “បាទ!” ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលមិនដេញដោលច្រើនព្រោះនោះជាមិនមែនទម្លាប់របស់គេស្រាប់។
    
     ក្នុងចម្ការ..
     លោក ដេចធើរ៍ គាត់ជាចៅហ្វាយខេត្តបានមកសុំចួបសំណេះសំណាលជាមួយ ជុងហ្គុក នៅពេលដឹងមកថាគេបានមកចម្ការនេះភ្លាមគាត់ក៏រូតរះមកទាំងអារម្មណ៍សប្បាយចិត្ត ខុសប្លែកពីអ្នកកំលោះដែលមិនសូវមានអារម្មណ៍ត្រេកត្រអាលអ្វីប៉ុន្មាន។ ពួកគេចួបគ្នានៅក្នុងរោងកម្សាន្តមួយកន្លែងហើយនាំគ្នាអង្គុយសម្រាកនៅទីនោះដើម្បីជជែកគ្នាលេង។
     “ជម្រាបសួរអ៊ំប្រុស ខានចួបគ្នាយូរ អ៊ំសុខសប្បាយដែរទេ?” ជុងហ្គុក សំដែងការរាក់ទាក់ទៅកាន់បុរសចំណាស់ ហើយក៏ញញិមមិនសូវសម ពេលក្រឡេកទៅឃើញកូនស្រីក្រមុំរបស់គាត់ដែលគាត់យកមកតាមនោះ។
     “អូហ៍ ពូសុខសប្បាយធម្មតាទេក្មួយ.. អែលហ្សា នេះក្មួយ ជុង ម្ចាស់ចម្ការនេះ!”
     “សួស្តីបង!” អែលហ្សា ញញិមរាក់ទាក់ ជុងហ្គុក ហើយក៏ចេះតែគេចផ្ទៃមុខចេញពីនាយមិនសូវសម្លឹងមុខនាយចំទេ។ ព្រោះនាងមកតាមឪពុក ទោះនាងមិនចង់មក គាត់នៅតែចចេសហៅនាងមកតាមទៀត។
     “បាទសួស្តី..” ជុងហ្គុក និយាយតាមបែបធម្មតាៗខណៈលោកចៅហ្វាយខេត្តក៏បាននាំគេសំណេះសំណាលគ្នាពីនេះពីនោះ រួចក៏ចេះតែអួតសរសើរពីកូនស្រីគាត់មិនឈប់រហូតដល់ ជុងហ្គុក ស្តាប់ហើយសង្កៀរត្រចៀក មិនចង់ឮ មិនចង់ស្តាប់ បន់ឱ្យតែគាត់និយាយចប់ៗន្អាលនឹងបានគេចមុខគេចមាត់ចេញទៅសម្រាក។
     ម៉ោង ១១:០៥ នាទីថ្ងៃត្រង់..
     ដល់ម៉ោងបាយ ទម្រាំគាត់ដាច់ចិត្តវិលត្រលប់ទៅវិញ ជុងហ្គុក ហេវចង់រលេះក្រពះ។ គាត់នោះចាស់ណាស់ទៅហើយក្រពះតាន់ជាងគេទៅទៀត ឆ្លៀតណែនាំគេឱ្យទៅហូបបាយទឹកផ្ទះគាត់ឯណោះ តែគេប្រកែកដាច់ខាតមិនទៅ ព្រមទាំងបានកុហកថាត្រូវនៅមើលដីចម្ការមិនបានដើរហើរទៅណាផ្តេសផ្តាសឡើយ។ ហើយទីបំផុតរថយន្តរបស់លោកចៅហ្វាយខេត្តក៏បានបរចាកចេញទៅបាត់ស្រមោលសូន្យឈឹងទៅ។ នាយត្រលប់មករកផ្ទះតូចវិញ ឃើញអ៊ំស្រី អាលីយ៉ា ឯណោះត្រៀមបាយទឹកចាំគេស្រេច តែបាត់មិនឃើញ វត្តមាន ថេយ៉ុង ទេ។
     “អ៊ំឯណា ថេយ៉ុង?”
     “អ្នកប្រុសតូចនៅក្នុងបន្ទប់ចាស៎!” អ៊ំស្រីថាចប់ ជុងហ្គុក តម្រង់ល្បឿនជើងឡើងទៅរកកូនប្រុសកំលោះតូចរបស់ខ្លួន មកដល់ក៏ច្រានទ្វារឃើញ ថេយ៉ុង គេងញ័រខ្លួនប្រាណក្នុងភួយបែរខ្នងបន្លឺសំឡេងសសឹកអណ្តឺតអណ្តក់ទាំងថ្ងៃត្រង់។
     “ចុះមកទៅញ៉ាំបាយ..” ជុងហ្គុក តាមចូលទៅដាក់គូទអង្គុយចុះ ថេយ៉ុង ក្រសោបភួយឱបណែន។
     “យ៉ាងម៉េច? មិនឃ្លានទេឬ..”
     “ហ៊ឹក.. ប៉ាទៅញ៉ាំទៅ ហ៊ឹកៗ.. កូនមិនឃ្លានទេ!”
     “ពីព្រឹកញ៉ាំអីពីបីម៉ាត់ ថ្ងៃត្រង់មិនញ៉ាំអីតិចឈឺក្រពះ? មកដេកយំអីក្នុងហ្នឹង?” ជុងហ្គុក ចាប់បោចភួយបោះចេញ ថេយ៉ុង ឯណោះងាកបែរខ្នងមិនចង់និយាយចូលនាយទេ។
     “ចេះរឹងមកពីណា ថាឱ្យក្រោកទៅញ៉ាំបាយ!”
     “ប្រាប់ថាមិនឃ្លានទេ..ហ៊ឹកៗ!” ថេយ៉ុង ទ្រហោយំខ្លាំងៗលើសដើមក្រាញននៀលលើពូក ជុងហ្គុក ជ្រួញចិញ្ចើមមុននឹងចាប់លើកគេអូសមកជិតខ្លួន អុករាងតូចឱ្យអង្គុយច្រកគៀវលើភ្លៅ ថេយ៉ុង អណ្តឺតអណ្តក់ងាកមុខចេញ យំហូរទឹកភ្នែកម៉ាត់ៗ ខឹងងរង៉ក់ មិនដែលបង្ហាញទម្លាប់បែបនេះ ស្រាប់តែថ្ងៃនេះចេះរឹងរូសឱ្យ ជុងហ្គុក មើលឃើញពីនិស្ស័យថ្មីថ្មោងលេចចេញពីរូបគេច្បាស់ៗក្រឡែត។
     “ម្តេចបានមិនឃ្លាន?”
     “ចង់ទៅផ្ទះ ចង់ទៅនៅជាមួយលោកយាយ ហ៊ឹកៗ.. ហ៊ឺៗ.. អឹក ហ៊ឹកៗ..”
     “ប្រាប់មកថាកើតស្អី? រឹងអ្ហេស?”
     “ហ៊ឹកៗៗ.. ហ៊ឺៗៗ..” ថេយ៉ុង ពេបមាត់យំគគ្រូកលើសដើម។
     “កើតស្អីយើងសួរមិនឆ្លើយ?” ជុងហ្គុក គំហកសម្លុត ឮដល់ត្រចៀកអ៊ំស្រី អាលីយ៉ា គាត់ក៏ធ្វើជានិយាយពេលដើរកាត់បន្ទប់នាយ។
     “ប្រហែលជាប្រចណ្ឌអ្នកប្រុសរឿងលោកចៅហ្វាយខេត្តនាំកូនស្រីមកអម្បាញ់មិញ!” ដឹងចម្លើយរួច ជុងហ្គុក សម្លឹងមើលផ្ទៃមុខសុទ្ធតែទឹកភ្នែកហូរជោករហេមរហាម គេមិនដែលដឹងថាក្មេងនេះមានទម្លាប់ចេះប្រចណ្ឌគេសោះ ព្រោះគេដេកជាមួយស្រីផ្សេងរាប់សិបភ្លេច មិនដែលឃើញបញ្ចេញប្រតិកម្មអ្វីផង ប៉ុន្តែពេលនេះបែរជាចេះយំយែក ងរង៉ក់ ខឹងហើយដល់ថ្នាក់បង្អត់បាយទឹកខ្លួនឯងទៀត -ខ្លាំង-។
     “ហ៊ឹកៗ ប៉ាទៅញ៉ាំទៅ ថេយ៍ ចង់គេង.. ហ៊ឹកៗ!” ថេយ៉ុង ងរង៉ក់យំសោកតូចចិត្ត ឈឺចិត្ត ឈឺបេះដូង គេមិនមែនតូចចិត្តត្រឹមនាយទៅចួបស្រីណាឬដេកជាមួយស្រីណាទេ តែគេតូចចិត្តរឿងនាយមិនដែលស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមគេតែប៉ុណ្ណោះ។ កុហកគ្រប់គ្នាថាគេជាប្រពន្ធ យកគេមកពាំងមុខទាំងដែលគេមិនដឹងអ្វី ធ្វើអីមិនដែលចេះគិតដល់អារម្មណ៍របស់គេម្តងណាសោះនោះគេក៏ជាមនុស្សមានបេះដូងចេះឈឺចាប់ចេះយំដែរ។
     “រឿងតូចតាចប៉ុណ្ណឹង ចេះតឹងតែងទៅកើត.. ឈប់យំទៅ!”
     “ចុះរឿងដែលកូនទៅឈររាក់ទាក់បង អេនឌី តិចតួចប៉ាខឹងកូន ជេរស្តីកូន រំលោភកូននោះ ប៉ាមានយល់ថាវាជារឿងតូចតាចទេ.. ហ៊ឹកៗ ហេតុអ្វីប៉ាខឹងកូនបាន កូនខឹង កូនតូចចិត្ត ដាក់ប៉ាវិញមិនបាន?”
     “កុំចេះ តមាត់ តពាក្យ តសម្តី កុំមកងរង៉ក់ទួញសោកដាក់យើង!”
     “ហ៊ឹកៗៗ..”
     “ឈប់យំ!”
     “ហិហិ.. ហ៊ឺៗ..”
     “រឹងមែនទេ?”
     “ហ៊ឺៗ..” នាយរឹតតែហាម គេយំលើសដើម យំខ្លាំងៗរំខានមិនឱ្យនាយលេបបាយទឹកចូលពោះទេ ជុងហ្គុក ហឹងស្លឹកត្រចៀកងុម បោះរាងតូចទៅលើគ្រែដើរទៅចាក់គន្លឹះទ្វារ រួចក៏ឈរស្រែក..
     “អ៊ំលីយ៉ាគ្របបាយទុកសិនចុះ ខ្ញុំធ្វើការងារបន្តិចសិន!” ជុងហ្គុក ចាប់ដោះអាវលើខ្លួនគ្រវែងចោល អ៊ំស្រី អាលីយ៉ា ក៏ស្រែកពីខាងក្រៅមកវិញ។
     “ចាស៎អ្នកប្រុស!”
     “ហ៊ឹកៗ!!” ថេយ៉ុង ម្នីម្នាទម្លាក់ប្រអប់ជើងចុះ បម្រុងរត់ចេញ ជុងហ្គុក ក៏ចាប់ទាញកាយស្តើងមកវិញ ហើយបោះ ថេយ៉ុង ទៅលើគ្រែសារជាថ្មី។
     “ប៉ា.. ហ៊ឹកៗ!”
     “កុំស្រែកចាំតែកន្ធែកជើងទៅ!”
     “អ៊ុប៎!”