💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ១១៖យើងទៅដេកបន្ទប់ផ្សេង

      ចេញពីបន្ទប់ទឹក នាយសម្លឹងមើលអ្នកដែលអង្គុយរៀបចំសម្ភារៈនិងឯកសារមួយចំនួនដាក់ទៅក្នុងកាបូបស្ពាយ ព្រោះថ្ងៃនេះត្រូវទៅកាន់សាលារៀនឯកជនមួយដែល ជុងហ្គុក បានរើសឱ្យគេចូលរៀនសូត្រដែរ។ នាយដើរបង្ហួសទៅរកទូរសម្លៀកបំពាក់បញ្ចេញសាច់ខ្នងមាំក្រាស់ឃ្មឹកនិងស្មាធំរីកក្រអាញចំពោះមុខកូនប្រុសកំលោះតូច កែវភ្នែកខ្មៅនិលសម្លឹងមើលតំណក់ទឹកស្រោចហូរលើសាច់ខ្នងមាំទាំតាមដោយអារម្មណ៍ជ្រួបជ្រាប កើតរោគចិត្តច្រណែនសំណើមទាំងនោះ ហេតុអ្វីពួកវាអាចបានប៉ះពាល់ខ្លួនប្រាណឪពុកជាទីស្រលាញ់របស់គេស្និទ្ធស្នាលខ្លាំងដល់ម្លឹង? ហេតុអ្វីមិនមែនជាគេ..
      “រៀបចំឯកសារហើយឬនៅ?” ជុងហ្គុក ទាញសម្លៀកបំពាក់បោះទៅលើគ្រែ រួចឆ្លៀតពេលចាប់កន្សែងមកជូតសម្ងួតសក់ខ្លួនបន្តិច។
      ថេយ៉ុង ស្ងាត់មិនតបតែគេនៅតែអង្គុយភ្លឹកៗដូចមនុស្សគ្មានវិញ្ញាណ។
      “ឮយើងសួរឬអត់?”
      “រួ..រួច..ហើយប៉ា..” ថេយ៉ុង ភ្ញាក់ព្រើតពេលនាយដំឡើងសរសៃករាងឮបន្តិច។
      “មកផ្លុំសក់ឱ្យយើងបន្តិច!”
      “បាទ!” ថេយ៉ុង ដាក់កាបូបស្ពាយទៅលើតុចុះ ស្ទុះដើរសំដៅចូលទៅចាប់យកម៉ាស៊ីនផ្លុំសក់ មកសម្ងួតសរសៃសក់ឱ្យ ជុងហ្គុក។ ម៉ាស៊ីនចាប់ផ្តើមបើកដំណើរការ ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមផ្លុំសក់ឱ្យ ជុងហ្គុក ទាំងទឹកមុខមិងមាំង ព្រោះតែមិនដែលហ៊ានប្រហើនចាប់សក់ក្បាលនាយឡើយនេះជាលើកទីមួយហើយដែលគេហ៊ានប៉ះពាល់នោះ។
      “សក់ប៉ាក្រអូបខ្លាំងណាស់..” ទ្រាំមិនបានគេឱនឈ្ងោកថើបសក់ក្បាលនាយមួយខ្សឺត។
      ជុងហ្គុក ជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិច សម្លឹងមើលទឹកមុខភ្លីភ្លើរបស់អាល្អិតរួចក៏លូកដៃចូលទៅចាប់ទាញចង្កេះគេកន្ត្រាក់មកជិតឱបចង្កេះតូចអង្ក្រងរបស់ ថេយ៉ុង ។ រាងតូចភ្ញាក់ខ្លួនបន្តិច ព្យាយាមកាន់ម៉ាស៊ីនផ្លុំសក់យ៉ាងហ្មត់ចត់រួចផ្លុំបន្ត។
      “ប៉ា..រួចហើយ!” ថេយ៉ុង បិទម៉ាស៊ីនទុកវាទៅលើតុ ងាកសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខ ជុងហ្គុក ដែលផ្ងើយឡើងខិតចូលមកផ្អឹបបបូរមាត់កៀកក្បែរសៀតផ្ការបស់គេ។
      “ឯងប្រើទឹកអ៊ប់ម៉ាកស្អី?” តាមពិតនាយចាប់អារម្មណ៍ពីក្លិនខ្លួនរបស់គេ។
      “កូនមិនប្រើទឹកអ៊ប់ទេ តែកូនប្រើឡេ..”
      “ឡេស្អី?”
      “គឺឡេកូនក្មេង..” អ៊ីចឹងទេតើសទើបបានជាក្លិនខ្លួនរបស់គេក្រអូបដូចជាក្លិនរបស់ទារក។
      “ក្មេងមិនចេះធំមែន..” ជុងហ្គុក លែងខ្លួនប្រាណគេ រួចក្រោកទៅស្លៀកពាក់ ពេលរួចរាល់ហើយក៏នាំគ្នាធ្វើដំណើរចាកចេញទៅខាងក្រៅ។
     
      សាលារៀន..
      មកដល់សាលារៀនដែល ជុងហ្គុក ស្គាល់ច្បាស់និងមានមិត្តភក្តិជាគ្រូបង្រៀនក្នុងសាលារៀនមួយនេះទើបគេបានណែនាំ ថេយ៉ុង ឱ្យមករៀនក៏ព្រោះតែចង់បណ្តុះបណ្តាលគេឱ្យឆ្លាតបន្ថែមទៅលើការសិក្សានិងមុខជំនាញរបស់គេទៅពេលខាងមុខមុនពេលប្រឡងចូលសាកលវិទ្យាល័យដូចគ្នា។
      “ស្កតធើរ៍..” ជុងហ្គុក បង្ហាញស្នាមញញិម បន្ទាប់ពីបានចួបមិត្តភក្តិនៅក្នុងការិយាល័យធំនៃសាលារៀនមួយនេះ។
      “មកដល់ហើយអ្ហេស?” ស្កតធើរ៍ ឧទានជាទម្លាប់ពួកគេមិនសូវរាក់ទាក់គ្នាជាផ្លូវការច្រើនឡើយដោយសារតែជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធនិងគ្នាខ្លាំង។
      “អ្ហឹម..” នាយងក់ក្បាលបែរទៅចាប់អូសដៃ ថេយ៉ុង ឱ្យចេញមកគោរពរាក់ទាក់ ស្កតធើរ៍ ព្រោះនាយនោះឯងជាអ្នកធានាឱ្យគេរៀនចូលសាលារៀនមួយនេះ។
      “ជម្រាបសួរលោកគ្រូ!”
      “បាទ.. ជម្រាបសួរ.. មកខាងណេះមក គ្រូណែនាំពីវិធីបំពេញបែបបទពាក្យសុំចូលរៀន!” ស្កតធើរ៍ រហ័សរហួនណែនាំ ថេយ៉ុង យ៉ាងលម្អិតដោយមាន ជុងហ្គុក រង់ចាំចេញមុខធានាជួយគ្រប់យ៉ាងផ្តត់ផ្គង់ថ្លៃសិក្សាឱ្យគេបានដោយងាយស្រួល ខណៈ ស្កតធើរ៍ បានរៀបចំចុះឈ្មោះបំពេញបែបបទឱ្យគេបានចូលរៀនក្នុងពេលឆាប់ៗនេះព្រោះយល់ថាការសិក្សារបស់ ថេយ៉ុង ឈានចូលដល់ពាក់កណ្តាលឆ្នាំទៅហើយគេមិនចង់ឱ្យ ថេយ៉ុង ខកខានរៀនយឺតជាងសិស្សដទៃទេ។
      “រួចរាល់ហើយ.. ថ្ងៃស្អែក ថេយ៍ អាចមករៀនបាន.. ជុងហ្គុក ស៊ីញ្ញេទៅ!” ក្រដាសមួយសន្លឹកត្រូវបានផ្ទេរទៅឱ្យរាងក្រាស់ស៊ីញ្ញេបញ្ជាក់រួចក៏បានបញ្ជូនសន្លឹកកិច្ចការមួយនោះទៅកាន់លោកនាយកសាលាការចុះឈ្មោះចូលរៀនព្រឹកនេះត្រូវបានចាត់ទុកជាការបំពេញកាតព្វកិច្ចរួចរាល់ជាស្ថាបពរ។ បន្ទាប់មក ស្កតធើរ៍ ក៏បានបន្តណែនាំ ថេយ៉ុង ទៅមើលថ្នាក់រៀន រ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់គេអំពីបទបញ្ជាផ្ទៃនៅក្នុងសាលារៀន។ ចំណាយពេលវេលាអស់ពេលជាងមួយព្រឹកធំ ទីបំផុត ថេយ៉ុង ត្រូវបានទទួលស្គាល់ជាសិស្សប្រចាំសាលារៀនមួយនេះដោយបានឯកភាពយ៉ាងពេញលេញពីគ្រូទទួលបន្ទុកថ្នាក់និងសិស្សរួមថ្នាក់ដទៃទៀត។
      ចប់ភារកិច្ច ជុងហ្គុក ឆ្លៀតនាំ ថេយ៉ុង ចូលផ្សារទំនើប ដើម្បីទិញទំនិញខ្លះៗ ជូនគេដើរទិញរបស់របរទុកដាក់ប្រើប្រាស់ ព្រោះនាយដឹងថាក្មេងនេះមិនទម្លាប់ដើរហើរទៅណាផ្តេសផ្តាសតែម្នាក់ឯងឡើយ។
      ផ្សារទំនើប..
      “ចូលចិត្តស្អីទិញហ្នឹងទៅ!” ជុងហ្គុក ដើរតាមពីខាងក្រោយ ថេយ៉ុង សម្លឹងមើលគេរើសមុខងារទំនិញផ្សេងៗដែលគេចូលចិត្តម្តងមួយៗដាក់ចូលទៅក្នុងរទេះរុញបន្តដើរពីមួយកន្លែងទៅមួយកន្លែងទៀតជ្រើសរើសរហូតដល់ពេញកន្ត្រករទេះនោះ សឹមយកទៅគិតថ្លៃតាមក្រោយ។
      មករស់នៅកាណាដា ផ្សារទំនើបឆ្ងាយពីផ្ទះគួរសមចំពោះបញ្ហាទាំងនេះនាយក៏បានគិតគូរណាស់ណាដែរព្រោះដឹងថាម៉ែដោះគាត់ពិបាកពឹងពាក់ស្វែងរកមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ។
      នៅពេលចាកចេញពីផ្សារទំនើបនាយបង្ហួសនាំ ថេយ៉ុង ទៅចុះឈ្មោះចូលរៀនបើកបរបន្ថែម។ ពីមុនមកគេមិនដែលឱ្យ ថេយ៉ុង កាន់យាន្តជំនិះផ្តេសផ្តាសទេដោយសារតែគិតបារម្ភចំពោះសុវត្ថិភាពរបស់ក្មេង ម្យ៉ាងទៀតនៅឯស្កុតឡែន គេចាត់មនុស្សឱ្យតាមដាន ថេយ៉ុង ជាប់លាប់ខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះបញ្ហានិងការបើកបរស្រេចទៅលើគេជាអ្នករ៉ាប់រង់ទាំងស្រុង។ ឥឡូវនេះមករស់នៅក្រៅប្រទេស ថេយ៉ុង ត្រូវតែរៀនចេះធ្វើអ្វីៗដោយខ្លួនឯងទាំងការញ៉ាំនិងមធ្យោបាយបើកបរធ្វើដំណើរទៅណាមកណាដោយខ្លួនឯង។
      “ប៉ា..” ថេយ៉ុង ហៅនាយដោយចាប់កាន់ដៃ ជុងហ្គុក យ៉ាងជាប់ ព្រោះគេមិនទម្លាប់ក្នុងការរៀនបើកបរ វាជាលើកដំបូង ហើយគេភ័យខ្លាចរហូតដល់តាំងស្មារតីស្ទើរតែមិននឹងនរ។
      “មិនទាន់ចាប់ចង្កូតឡានផង ភ័យស្អី? រៀនធ្វើខ្លួនឱ្យសមជាមនុស្សធំពេញវ័យខ្លះផង តទៅនេះត្រូវរៀនធ្វើអ្វីៗដោយខ្លួនឯង!” ជុងហ្គុក ថាចប់ចុះឈ្មោះឱ្យ ថេយ៉ុង ចូលរៀនបើកបរសម្រាប់ថ្ងៃសៅរ៍និងថ្ងៃអាទិត្យ ទម្រាំដល់ពេលគេរៀនចេះបើកឡាន នាយនឹងលែងឱ្យគេជិះរថយន្តក្រុងទៅរៀនទៀតហើយ។ មកម្តងនេះគេគិតគូររៀបចំរឿងគ្រប់យ៉ាងឱ្យ ថេយ៉ុង មួយកុមភ្លេ ទាំងរឿងរៀនបើកបរនិងការប្រើប្រាស់មធ្យោបាយទាក់ទងមកកាន់គេតាមរយៈទូរស័ព្ទដៃ។ ប៉ុន្តែនាយមិនឱ្យគេប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទដោយខ្លួនឯងនោះទេ ពោលគឺម៉ែដោះជាអ្នកកាន់ស្មាតហ្វូនដោយភាពងាយស្រួលពេលទំនាក់ទំនងបញ្ហាខ្វះខាតអ្វីមួយនាយនឹងបញ្ជូនអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមកបំពេញចន្លោះប្រហោងទាំងអស់នោះ។ មុនពេលត្រលប់ទៅស្កុតឡែនវិញ ជុងហ្គុក បានស្វែងរកពេលវេលាខ្លះៗក្នុងការបំពេញកកាតព្វកិច្ចជាឪពុកបានយ៉ាងល្អ។ គេបានស្វែងរកទិញចំណីអាហារស្តុកទុកមួយចំនួនធំ ព្រមទាំងសម្ភារៈជាច្រើនមុខងារទៀតដាក់ផ្ទះបន្ថែម។ មាននាយនៅក្បែរ ថេយ៉ុង កក់ក្តៅដូចមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដ្បិតនាយសម្តី មិនពីរោះ មិនផ្អែមល្ហែម មិនទន់ភ្លន់ មានអត្តចរិតកោងកាង គំរោះគំរើយ តោះតើយ ដាក់គេយ៉ាងណា ប៉ុន្តែនាយបានរៀបចំជីវិតឱ្យគេបានយ៉ាងគាប់ប្រសើរ។
      ជុងហ្គុក បានផ្តល់ទាំងចំណេះដឹង និងទីជម្រកដ៏ល្អ ផ្តល់ទាំងសម្លៀកបំពាក់ សម្ភារៈប្រើប្រាស់សព្វគ្រប់បែបយ៉ាងឥតខ្វះចន្លោះ។ មានពេលវេលាខ្លះក៏ផ្តល់ការមើលថែទាំដល់ ថេយ៉ុង ក្នុងនាមជាអាណាព្យាបាលយ៉ាងត្រឹមត្រូវ។ ថ្ងៃខ្លះបង្រៀនគេពីនេះពីនោះ ច្បិចយករឿងសំខាន់ៗរៀបចំឱ្យ ថេយ៉ុង មានជីវិតរស់រានស្រួលជាងជីវិតក្មេងដែលមានវ័យស្រករគេ អ្នកខ្លះក៏ជាក្មេងកំព្រាឪពុកម្តាយ តែមិនមានសំណាងដូចជាគេទាំងអស់ឡើយ។
     
      មិនយូរប៉ុន្មានមេឃក៏ចាប់ផ្តើមងងឹត អស់ពេលវេលាត្រូវធ្វើការខាងក្រៅ ពួកគេក៏បានធ្វើដំណើរវិលត្រលប់មកផ្ទះវិញ។
      ជុងហ្គុក ចាប់ផ្តើមជួសជុលអំពូលភ្លើងក្នុងបន្ទប់ឱ្យ ថេយ៉ុង ដាក់ចំទៅលើតុរៀនរបស់គេ ពេលខ្លះនាយក៏ចាំបានថា ថេយ៉ុង មានទម្លាប់ចូលចិត្តអានសៀវភៅនៅពេលយប់ ទើបនាយចង់ដំឡើងអំពូលភ្លើងដែលមានពន្លឺភ្លឺស្រទន់ មិនផ្តល់ផលប៉ះពាល់ដល់កែវភ្នែករបស់គេយ៉ាងមានបៀបរៀបរយនិងការយកចិត្តទុកដាក់។ ធ្វើការនេះចប់ នាយបង្ហួសទៅធ្វើការនោះបន្ត គឺដំឡើងធ្នើឈើតូចៗទុកដាក់ឱ្យ ថេយ៉ុង ដាំដើមកូនឈើរុក្ខជាតិនិងដាំកូនផ្កាតូចៗនៅយ៉ទ្វារខាងក្រោយបន្ទប់របស់គេ។ រៀនច្រើនពេកពេលស្ត្រេសអាចមើលផ្កានិងធម្មជាតិមួយចំនួនជួយឱ្យគេលែងមានសម្ពាធបានច្រើន ទើបនាយឆ្លៀតគិតគូរអំពីរឿងតូចតាចទាំងនេះដែរដោយសារតែ ដាលីណា នាងចូលចិត្តផ្កា អ៊ីចឹងហើយនាយក៏គិតថា ថេយ៉ុង ប្រហែលជាមានរសនិយមចំណង់ចំណូលចិត្តដូចជាម្តាយរបស់គេដែរ។ ពេលធ្វើការងារក្នុងផ្ទះក្រៅផ្ទះសម្រេចអស់រួចរាល់ នាយក៏ឆាន់ដកខ្លួនចូលទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនប្រាណ។
      នៅឯក្នុងផ្ទះបាយ ថេយ៉ុង ជួយកិច្ចការនារីជាមួយម៉ែដោះដើម្បីរៀនចម្អិនអាហារទុកដាក់ចានក្បានប្រកាន់ភ្ជាប់របៀបរបររស់នៅឱ្យស័ក្តិសមជាមនុស្សធំពេញវ័យ ព្រោះអ្វីដែលគេចងចាំបានពី ជុងហ្គុក បំផុតនោះ គឺការរៀនធ្វើអ្វីដោយខ្លួនឯងកុំរពឹងលើនរណាម្នាក់ទៀត។
      “អ្ហឹម ឈ្ងុយខ្លាំងណាស់.. មើល៍ម៉ែដោះសាកភ្លក្សបន្តិច!” ថេយ៉ុង រៀនចម្អិនស៊ុបនៅថ្ងៃនេះក៏ព្រោះតែចង់ផ្គាប់ចិត្តម៉ែដោះនិង ជុងហ្គុក ដោយសារតែនាយធ្វើការហត់ផង គេចង់ចម្អិនអាហារដែលជួយបំប៉នដល់សុខភាពរបស់នាយដែរ។
      “ឆ្ងាញ់ណាស់.. ថេយ៉ុង ធ្វើម្ហូបបានឆ្ងាញ់ខ្លាំងណាស់..”
      “ពិតមែនអ្ហេសម៉ែដោះ?” ថេយ៉ុង ញោចបបូរមាត់ញញិមស្រស់បង្ហាញពីទឹកមុខសប្បាយចិត្តរំភើបខ្លាំង ព្រោះនេះជាអាហារទីមួយដែលគេបានចម្អិន ហើយវាក៏ជាជំហ៊ានដំបូងរបស់គេបង្អស់ដែរ។
      “ឆ្ងាញ់.. តែម៉ែដោះថា ថែមទឹកត្រីបន្តិច រសជាតិរឹតតែឆ្ងាញ់!” ម៉ែដោះចាប់ដបទឹកត្រីមកចាក់ចូលទៅក្នុងទឹកស៊ុបតាមបរិមាណដែលគាត់ស្មានត្រូវរួចពេលភ្លក្សម្តងទៀត ស៊ុបមួយឆ្នាំងនេះមានរសជាតិឆ្ងាញ់ល្អបំផុតហើយ។
      ក្រោយពីបានស្លៀកពាក់រួចរាល់ ជុងហ្គុក ចាប់ដើរចូលមកក្នុងផ្ទះបាយសម្លឹងមើលកូនប្រុសចិញ្ចឹុម ចេះជួយម៉ែដោះរៀបចំចង្ក្រាន្តជើងឆ្នាំងហើយ ថេយ៉ុង ក៏រហ័សរហួនលើកចានម្ហូបមកដាក់លើខ្នងតុ។ ដួសបាយដាក់ចានធ្វើការហ្មត់ចត់ បន្តិចក្រោយមកក៏បង្ហួសទៅរកច្របាច់ទឹកក្រូចស្រស់ជូនម៉ែដោះនិងលោកប៉ាបន្ថែម។
      “អ្នកប្រុសអញ្ជើញមកញ៉ាំបាយមក ថ្ងៃនេះពិសេសខ្លាំងណាស់ ថេយ៉ុង ជាអ្នកចម្អិនអាហារដោយខ្លួនឯងណ៎ា!” ឮសូរដូច្នេះ ជុងហ្គុក ក៏ញញិមស្រស់បស់ងក់ក្បាលតបនិងគាត់រួចដាក់បង្គុយចុះការស្រុះស្រូបអាហារក៏ចាប់ប្រព្រឹត្តទៅដោយរលូន។
      ថេយ៉ុង អង្គុយសើចញឹមៗសម្លឹងមើល ជុងហ្គុក ចាប់ដួសទឹកស៊ុបរបស់គេមកភ្លក្សមួយស្លាបព្រា មានអារម្មណ៍រសជាតិនេះដូចម្តាយរបស់គេចម្អិនខ្លាំងណាស់។ កាលពីមុនស៊ុបគ្រឿងសមុទ្រមួយមុខនេះ ដាលីណា ក៏ធ្លាប់ចម្អិនឱ្យគេញ៉ាំដែរ កាលពីនៅសេពគប់គ្នា ហើយឥឡូវនេះថ្វីដៃចម្អិនអាហាររបៀបនេះក៏ធ្លាក់ទៅលើដៃរបស់ ថេយ៉ុង ជាអ្នកទទួលតួនាទីទាំងនោះវិញម្តង។
      “ឆ្ងាញ់ទេប៉ា?” ជុងហ្គុក ងើបផ្ទៃមុខឡើង ថេយ៉ុង ធ្វើមុខស្មឿគ មុខគេមាំតាន់ដូចដុំថ្មអត់ជាតិសោះ។
      “រសជាតិមិនត្រូវមាត់អ្នកប្រុសមែនទេ?” សូម្បីតែម៉ែដោះក៏អង្រួនចិត្តភិតភ័យមិនចាញ់ ថេយ៉ុង ដែរ។
      “ឆ្ងាញ់តើសម៉ែដោះ..” ជុងហ្គុក ថាចប់ ថេយ៉ុង អរកខិកកខុបហក់ទៅថើបថ្ពាល់នាយចំពោះមុខម៉ែដោះស្ត្រីចំណាស់ក៏ផ្ទុះអស់សំណើចនិងឫកពាច្រឡឺមរបស់ ថេយ៉ុង។
      “អ៊ីចឹងប៉ាញ៉ាំឱ្យបានច្រើនៗទៅឆាប់មានកម្លាំង!” ថេយ៉ុង ដួសបង្គាធំៗដាក់ទៅក្នុងចានឱ្យ ជុងហ្គុក ចំណែកគេញ៉ាំតែបន្លែទេ ព្រោះគេមិនចូលចិត្តបកសំបកសាច់បង្គានោះ។
      ជុងហ្គុក ស្គាល់អត្តចរិតរបស់គេតាំងពីក្មេង ទើបបានជានាយមិនសួរដេញដោល មុននឹងងាកមកចាប់បកសំបកបង្គាខ្វះយកសាច់ដាក់ចានឱ្យ ថេយ៉ុង ដូចកាលដែលគេបានធ្វើបែបនេះឱ្យកូនកាលនៅតូច។ ម៉ែដោះអង្គុយសញ្ជប់សញ្ជឹងសម្លឹងមើលសកម្មភាពរបស់ពួកគេដោយស្នាមញញិមរីករាយ គាត់កម្របានឃើញ ជុងហ្គុក បញ្ចេញឫកពាបែបនេះខ្លាំងណាស់ រាល់ដងឃើញតែគំហករករឿងសម្លុតស្រែកដាក់កូនជានិច្ច តែពេលនេះផ្ទុយខុសស្រឡះពីមុនមួយរយហុកសិបដឺក្រេ។ មកពីមូលហេតុបែបនេះហើយ បានជា ថេយ៉ុង មិនដែលខឹងស្អប់គុំគួន ជុងហ្គុក អី្វបានយូរ។
      “ថ្ងៃនេះអ្នកប្រុសនឿយហត់ហើយ សម្រាកឱ្យបានច្រើនៗណាជិតដល់ពេលត្រលប់ទៅវិញហើយ.. អរគុណដល់អ្នកប្រុសច្រើនណាស់ដែលបានគិតគូរដល់ម៉ែដោះនិង ថេយ៉ុង យ៉ាងច្រើន!”
      “មិនអីទេម៉ែដោះ..” ជុងហ្គុក ញ៉ាំបាយរួចរាល់ នាយប្រញាប់ទៅរកបន្ទប់សម្រាក ព្រោះខានស្អែកដល់ពេលវិលត្រលប់ទៅស្កុតឡែនវិញហើយ គេមានពេលវេលានៅជាមួយ ថេយ៉ុង បានត្រឹមតែមួយថ្ងៃទៀតតែប៉ុណ្ណោះ។
     
      យប់អធ្រាត្រឈានចូលមកដល់..
      ទ្រនិចនាឡិកាចរត្រឹមម៉ោង ១១:១២ នាទីយប់។ អាកាសធាតុយប់នេះត្រជាក់ជាងយប់ម្សិលទ្វេដង ខ្យល់ក៏ធ្លាក់បក់ចុះមកត្រសៀកៗរងារព្រឺព្រួចរណ្តំរាងកាយ។ សំឡេងស្លឹកឈើក្រៀមៗធ្លាក់ជ្រុះបានបង្កឡើង ប្រអប់ជើងមាំទាំទាំងគូក៏ប្រញាប់ប្រញាប់ដើរសំដៅទៅចាប់ទាញបង្អួចបិទ ដើម្បីបិទបាំងពីអាកាសធាតុមិនល្អនៅពេលយប់នោះយ៉ាងជិតស្លុប។
      “ម៉ាក់.. ហ៊ឹកៗម៉ាក់..” ជុងហ្គុក ក្រឡេកទៅតាមសំឡេងនិយាយស្តីរវើរវាយ ថេយ៉ុង គេងយំសសឹកស្រែករកម្តាយធ្វើឱ្យគេនឹកឃើញដល់រឿងរ៉ាវកាលពី ១១ ឆ្នាំមុន។ ថេយ៉ុង ធ្លាប់រត់ចាកចេញទៅខាងក្រៅភូមិគ្រឹះសំដៅទៅរកផ្នូរម្តាយរបស់គេ ថែមទាំងយំស្រែកឈរនៅត្រង់នោះ មិនព្រមចាកចេញទៅណាទៀត។ រាងក្រាស់ឆាប់ដើរចូលទៅក្បែរកាយតូច មុននឹងដាក់បង្គុយចុះលូកដៃទៅចាប់ទាញរាងកាយតូចមកឱបក្រសោប សម្លឹងមើលទឹកភ្នែកថ្លាយ៉ង់ចាប់ផ្តើមរមៀលហូរស្រក់តក់ៗដាបតាមកន្ទុយភ្នែកក្តៅឧណ្ហៗពាំនាំអារម្មណ៍សោកសៅបញ្ចេញមកក្រៅយ៉ាងក្តុកក្តួល។
      “ម៉ាក់.. ម៉ាក់មករកកូនហើយមែនទេ? ម៉ាក់.. ថេយ៍ នឹកម៉ាក់ខ្លាំងណាស់ ថេយ៍ ចង់ឱបម៉ាក់!” ថេយ៉ុង និយាយខ្សាវៗលូកដៃទៅឱបរាងកាយមាំគិតថារាងកាយនោះជារាងកាយរបស់ម្តាយខ្លួនក្នុងសុបិន គេចាប់ផ្តើមយំខ្លាំងៗទៅ រហូតដល់សំឡេងអណ្តឺតអណ្តក់ខ្សឹកខ្សួរ លាន់រងុមក្នុងត្រចៀកអ្នកដែលកំពុងតែរង់ចាំស្តាប់។
      “ម៉ាក់..”
      “ថេយ៍..” ជុងហ្គុក លូកដៃទៅប៉ះអង្អែលថ្ពាល់ស្រឡូន ថេយ៉ុង ភ្ញាក់បើកភ្នែកឡើងព្រាលៗព្រោះតែសន្ទះសំណើមថ្លាយ៉ង់ នៅរុំជិតកែវភ្នែករបស់គេមើលអ្វីក៏មិនទាន់ច្បាស់នៅឡើយ។ ផ្ទៃមុខដ៏មាំសង្ហាស្ថិតនៅចំចំណុចកៀកជិតក្បែរនឹងផ្ទៃមុខរបស់គេមានប្រវែងមិនឆ្ងាយពីគ្នាមួយថ្នាំងដៃនោះទេ។
      “ប៉ា..” ថេយ៉ុង ឧទានទទួលយកកម្សួលកម្តៅភាយចេញពីខ្លួនប្រាណមាំក្រាស់ដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំងបន្តិច។
      ជុងហ្គុក សម្លឹងមុខគេដោយការធ្វើចិត្តមិនត្រូវ មានអារម្មណ៍ស្លុងយ៉ាងជ្រៅពេលបានសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខពេញវ័យរបស់ ថេយ៉ុង ដោយកែវភ្នែកស្រឡាំងកាំង។ កែវភ្នែកក្មេងនេះភ្លឺថ្លាស្រស់ស្អាតចាក់រណ្តំឱ្យបេះដូងរបស់គេរសើបរកថាមិនត្រូវ។ ច្រមុះស្រួច បបូរមាត់ទន់ល្មើយ ស្បែកមុខរលោងព្រិល ក្លិនកាយក្រអូបឆួលពិដោរជាប់ចុងច្រមុះនាយមិនរសាត់ផាត់ឆ្ងាយទៅណា។
      “អ៊ឹក...” សំឡេងទឹកមាត់លេបក្អឹកៗក្នុងបំពង់កវ័យស្តើងចាប់ផ្តើមលាន់សូរតិចៗ ក្រសែភ្នែកដ៏មុតស្រួចក៏សម្លឹងមុខគេកាន់តែជ្រៅខ្លាំង ងប់ងល់ស្មារតីដាស់សតិស្ទើរតែមិនរួច។
      ជុងហ្គុក ឈ្ងោកយឺតៗចូលទៅកៀកក្បែរផ្ទៃមុខស្រឡូនស្អាតបំផុតរបស់ ថេយ៉ុង ផ្អឹបបបូរមាត់ទៅលើបបូរមាត់កូនប្រុសដោយមិនអាចក្បត់អារម្មណ៍របស់ខ្លួនឯងបាន គេក៏ចាប់ផ្តើមថើបមាត់ក្មេងនោះដោយហាមចិត្តប្រាថ្នាមិនបាន។ ថេយ៉ុង ភាំងស្រឡាំងកាំង លូកដៃទាំងទ្វេទៅឱបកញ្ជឹងកឪពុករឹតតែណែនគេមិននឹកស្មានថា ជុងហ្គុក ក៏មានអារម្មណ៍ល្អចំពោះគេយ៉ាងនេះដូច្នេះដែរ។
      “អ៊ឹម!” សំឡេងគ្រហឹមលាន់រហឹមឡើងយឺតៗ ចង្វាក់ចលនានៃបបូរមាត់ក្រាស់ក៏ជញ្ជក់គ្រញិចថើបបបូរមាត់ស្តើងតូចច្រម៉ក់បឺតយកៗចម្រាញ់ក្រេបយកភាពផ្អែមល្ហែមដែលនាយចង់បានមិនបន្ធូរបន្ថយ។
      ជុងហ្គុក ទម្លុះរុញអណ្តាតសម្រុកចូលក្រអូមមាត់រាងតូចរលាស់គ្រលែងចលនាអណ្តាតផ្ទាត់អណ្តាត ថេយ៉ុង ដោយការគ្រឺតក្នាញ់ នាយលិឍអណ្តាតរបស់គេដោយគ្មានអារម្មណ៍ថារអើម តែបែរជាជក់ចិត្ត ព្រោះថ្វីមាត់មួយនេះធ្វើឱ្យនាយកើតអារម្មណ៍ពិសេសដល់ថ្នាក់ប៉ះដៃលូកចូលទៅក្នុងអាងគេងយប់របស់កូនប្រុសយ៉ាងគឃ្លើន។
      “ប៉ា..” ថេយ៉ុង ស្រែកតិចៗឃាត់នាយលូកដៃទៅចាប់ទប់ដៃមាំដែលសឹងតែវិះបង្កហានិភ័យដល់ខ្លួនជាប្រញាប់។ ជុងហ្គុក ភ្ញាក់ស្មារតីឡើង មុននេះគេបានធ្វើឆ្កួតស្អី ហេតុអ្វីគេអាចធ្វើវាទៅរួច?
      “អ្ហះ?” នាយភ្លឹកៗភ្លាំងៗ ងើបខ្លួនឡើងក្រេះអង្គុយបែរខ្នង ព្រោះហាក់ដូចជាខ្មាសចំពោះទង្វើរបស់ខ្លួនដែលបង្កឡើងយ៉ាងអាម៉ាស់។
      ថេយ៉ុង ឯណោះក៏រៀបចំខ្លួនឯងមិនត្រូវ សុខៗកើតហេតុការណ៍បែបនេះឡើងមក គេមានអារម្មណ៍ចាប់ផ្តើម មានទំនាក់ទំនងផ្សេងជាមួយ ជុងហ្គុក លើសពីឪពុកកូនទៅទៀត។
      “យើងទៅដេកបន្ទប់ផ្សេង..” ជុងហ្គុក ហៀបនឹងក្រោក ស្រាប់តែ ថេយ៉ុង ស្ទុះស្ទាទៅចាប់ឱបក្រសោបដើមដៃមាំជាប់ឃាត់នាយមិនឱ្យចាកចេញទៅណា។
      “ប៉ាកុំទៅណាអី ថេយ៍ ចង់គេងជាមួយប៉ា..” រាងក្រាស់ដេញខ្សែភ្នែកងាកមកសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខតូចច្រម៉ក់ ចង្វាក់ដកដង្ហើមរបស់គេចាប់រន្ថើនញាប់ៗឡើងជាងមុនទ្វេដង។
      ថេយ៉ុង បង្អូសប្រអប់ដៃឱបលើដើមទ្រូងហាប់ណែន ខិតមុខចូលទៅឆ្មក់ក្រសោបថើបបបូរមាត់ ជុងហ្គុក ផ្តួលខ្លួនប្រាណនាយទៅលើគ្រែ ឱ្យគេងផ្ងារួចក៏ឡើងជិះច្រកគៀវលើខ្លួនឪពុក។ ខាំជញ្ជក់មាត់រាងក្រាស់បឺតខ្លាំងៗ ទាំងលើ ទាំងក្រោម ថែថើបអង្អែលរាងកាយ ជុងហ្គុក សព្វគ្រប់ទិសទីប្រដេញប្រអប់ដៃស្រឡូនស្រួចស្អាតដូចជាបន្លាក្រូចលូកចូលទៅចាប់ជ្រងសរសៃសក់ឪពុក មុននឹងលិឍបបូរមាត់រាងក្រាស់ដោយចង្វាក់ខ្លាំងៗ។
      “ថេយ៍ សូមទោសប៉ា..” ថេយ៉ុង និយាយខ្សឹបៗលើបបូរមាត់នាយ រួចឈ្ងោកមុខចុះបន្តិចខិតទៅខាំលិឍត្រចៀក ជុងហ្គុក។
      ថេយ៉ុង ចាប់ផ្តើមល្មើសហើយ ល្មើសពីពាក្យថាឪពុកកូន អារម្មណ៍របស់គេក្នុងពេលឥឡូវនេះ សបញ្ជាក់ប្រាប់ច្បាស់ណាស់ គេឈប់ចាត់ទុកនាយជាឪពុកទៀតហើយ.. គេឈប់ក្បត់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងបន្តទៅទៀតហើយ។
      “ថេយ៍!” ជុងហ្គុក ដង្ហោយហៅឈ្មោះរាងតូច។
      ថេយ៉ុង ងើបមុខឡើង ឱនឈ្ងោកទៅថើបមាត់នាយសារជាថ្មីម្តងទៀត ថើបរហូតមិនចង់ព្រលែងនោះទេ ថើបដល់ថ្នាក់នាយហាមឃាត់លែងឈ្នះ ទីបំផុតបបូរមាត់របស់គេចាប់ផ្តើមមានជ្រាបសំណើមប្រៃៗ នោះគឺឈាមដែលហូរចេញតាមមុខរបួសបន្សល់ពីការខាំដែលរាងតូចបង្កឡើងបង្ហាញពីកម្មសិទ្ធយ៉ាងច្បាស់ចែស។
      “កូនសូមទោស..” រាងតូចប្រះខ្លួនមកគេងផ្អៀងបែរខ្នងទៅម្ខាង ដៃមាំក៏លូកចូលទៅឱបចង្កេះគេពីខាងក្រោយរឹតរាងកាយកូនប្រុសយ៉ាងណែន។
      ជុងហ្គុក បិទភ្នែកគេង បណ្តោយឱ្យគ្រប់យ៉ាងទៅតាមរឿងរ៉ាវនៅយប់នេះ ហោចណាស់ក៏គេបានបន្ទោសខ្លួនឯងដែរ គេជាអ្នកចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ទាំងអស់នេះមុន ដៃរបស់គេក៏ឱបមិនចង់ឃ្លាតចេញពីរាងកាយមានក្លិនក្រអូបមួយនេះសូម្បីតែមួយវិនាទីណាឡើយ។
      នាយសម្លឹងមើលសៀតផ្កាដ៏ស្រស់ស្អាត រួចឈ្ងោកទៅញក់ញីវាត្រដុសចុងច្រមុះសង្កត់ខ្លាំងៗ ជ្រាវដៃអង្អែលគល់ភ្លៅកូនប្រុសសើរៗ ថើបប្រដេញពីលើបង្អូសមកក្រោមដល់កញ្ជឹងក ថេយ៉ុង គេក៏បឺតវាខ្លាំងៗ ហើយបោះត្រាស្លាកស្នាមសញ្ញាកម្មសិទ្ធពីការកក់រាងកាយមួយនេះទុកមុនរួចជាស្រេច។
      “អ្ហា.. ប៉ា..”