💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ៣៩៖អូនទើបតែនឹកឃើញថាគ្រែយើងចាស់ហើយ

     សប្តាហ៍ក្រោយ..
     ខកខានមកចម្ការទំពាំងបាយជូជាង ២ សប្តាហ៍ ជុងហ្គុក បាននាំ អ័ររីន មកកាន់ទីនេះដើម្បីនាំកូនដើរលេងឱ្យបានសប្បាយចិត្ត។ ពេលធ្វើដំណើរមកដល់ក្រុង គេឈានចូលបបួលកូនប្រុសដើរទិញទំនិញទុកស្តុកញ៉ាំខ្លះៗនៅក្នុងម៉ាតទំនិញមួយកន្លែង។
     “ប៉ាធំ.. ទិញ Chocolate Milk!” អ័ររីន ទាមទាររកស្ករសូកូឡាមុនគេ នៅពេលចូលមកដល់ទីនេះព្រោះទាំងអស់នោះជារបស់ដែលគេចូលចិត្តញ៉ាំខ្លាំង។
     “ទៅរើសមើលទៅកូន!” ជុងហ្គុក អនុញ្ញាត អ័ររីន ងក់ក្បាលហើយដើរចូលទៅច្បាមស្កូរសូកូឡាទាំងដៃៗធ្វើឱ្យអ្នកជាឪពុកកញ្ជ្រោលឈឺក្បាលវិលមុខខ្ញាល់។
     “កូនឯងទិញអីទិញយ៉ាងនេះ អ័ររីន!”
     “ទិញទុកញ៉ាំថ្ងៃក្រោយ!” និយាយហើយគេច្បាមយកទៀត។
     “ទិញ Chocolate Milk ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ អ័ររីន!”
     “ទេៗ ថែមមួយទៀត!”
     “ប្រាប់ថាប៉ុណ្ណឹងបានហើយ!”
     “អត់ឱ្យទិញប្រយ័ត្នប្រាប់ប៉ាតូចថាដេតឌីលួចមើលស្រីក្មេងអ្ហះ ប្រយ័ត្ន!”
     “ទិញទៀតទៅអ៊ីចឹង!” នាយលែងហាម លែងឃាត់ ព្រោះស្គាល់ចរិតនិស្ស័យរបស់កូនច្បាស់ អាល្អិតនេះរឹងទទឹងណាស់ ចង់បានអីត្រូវតែយកមកឱ្យបាន ពិបាកពត់ ពិបាកប្រដៅ។
     “យេ..” អ័ររីន ទះដៃយេៗ សើចស្រស់បស់ដាក់ ជុងហ្គុក ពេលប្រមូលទិញរបស់ដែលគេចូលចិត្តបានហើយក៏ប្តូរទៅអង្គុយរង់ចាំ ជុងហ្គុក ដែលដើរទិញទំនិញមួយស្របក់ក្រោយមកក៏នាំគ្នាទៅគិតលុយបន្ទាប់មកក៏ធ្វើដំណើរចាកចេញទៅកាន់ផ្ទះចម្ការ។
     “ដី ប៉ាធំធំខ្លាំងណាស់..” អាល្អិតលាន់មាត់ស្រែកសម្លឹងមើលដីចម្ការទំពាំងបាយជូធំល្វឹងល្វើយនិងទេសភាពតាមជើងភ្នំដ៏ស្រស់ស្អាត គេមិនដែលមកសោះពេលបានមកម្តងហើយក៏ពេញចិត្តស្តូក។
     “ប៉ាធំ ដីហ្នឹងប៉ាធំចែកឱ្យកូនមែន?”
     “ហើយយកទៅណា បើមិនចែកឱ្យកូនហ្នុង?”
     “ខិខិ អ័ររីន អរណាស់!” ជុងហ្គុក ចតរថយន្តបញ្ឈប់ បើកទ្វារឡើងចាប់ទាញកូនប្រុសឱ្យចុះមកឈររួចដើរសើចញឹមៗដាក់កម្មករដែលរូតរះប្រមែប្រមូលផលផ្លែឈើឯខាងណោះ។
     “អូយល្អអីល្អយ៉ាងនេះចៅ!” ស្ត្រីចំណាស់ដែលមកស៊ីឈ្នួល ជុងហ្គុក បេះផ្លែឈើគ្រាន់បានប្រាក់កម្រៃនោះ ឈូឆររត់មករាក់ទាក់ អ័ររីន គ្រប់ៗគ្នា ខ្លះលូកដៃច្បិចថ្ពាល់គេ ខ្លះចាប់លើកគេមកពរហើយថើបគ្រប់ៗគ្នា។
     “នៅលេងជាមួយយាយៗខាងនេះហើយ ប៉ាទៅមើលការងារបន្តិច!”
     “បាទ!” អ័ររីន ងក់ក្បាលតិចៗ ចេះផ្ញើខ្លួនផ្ញើប្រាណជាមួយនិងមនុស្សចាស់។ ចំណែកឯ ជុងហ្គុក ដើរទៅមើលការខុសត្រូវក្នុងចម្ការ ព្រោះមួយរយៈក្រោយនេះមានក្រុមហ៊ុនដូចជាផ្សារទំនើបនៅក្នុងទីក្រុងនានាទាក់ទងមកកាន់គេរឿងទិញនាំចូលមុខទំនិញផ្លែឈើទៅលក់បន្តតាមតម្រូវការអតិថិជនហ៊ឹកហាក់សម្បើមខ្លាំងណាស់ដែរ។ ទាន់មានឱកាសនាយត្រូវតែប្រើយុទ្ធសាស្ត្រទីផ្សារមួយនេះឱ្យហ្មត់ចត់ម៉ឺងម៉ាត់មែនទេនព្រោះឱកាសមិនចេះតែមានរហូតទេ។
  
     រសៀលជ្រាលជ្រេ មេឃប្រែជាស្រទុំ ខ្យល់ចាប់ផ្តើមធ្លាក់ ស្របពេលដែលគ្រប់គ្នានៅតែបន្តធ្វើការយ៉ាងសកម្មដដែល។ រថយន្តធន់ធំជាច្រើនគ្រឿង បានដឹកនាំទំនិញចេញទៅម្តងមួយៗរហូតដល់អស់តែកម្មករនៅមមាញឹកដើរកាត់ផ្លែឈើបន្ថែមឥតទំនេរដៃ។
     “ប៉ាប៉ាឃ្លាន..”
     “ឃ្លានអី? ឃ្លានបាយអ្ហេស?” ជុងហ្គុក ងាកមកនិយាយជាមួយកូនប្រុសតូច ព្រោះរវល់តែរឿងការងារភ្លេចគិតគូររឿងបាយទឹកកូនឱ្យឈឹង។
     “អត់ទេ ឃ្លាន Chocolate Milk!”
     “បាយទឹកអត់មានគិតគូរសោះ គិតតែពីរឿងស្ករសូកូឡាហ្នឹង ដឹងអត់ថាញ៉ាំហើយវាឈឺ?”
     “អត់ញ៉ាំស្ករសូកូឡាវិញ!”
     “ចង់ញ៉ាំស្ករសូកូឡា ត្រូវដើរបេះផ្លែទំពាំងបាយជូឱ្យបាន ១០ កន្ត្រក ទើបបានញ៉ាំ!”
     ជុងហ្គុក បោះកូនកន្ត្រកតូចមួយទៅឱ្យ អ័ររីន អាល្អិតស្ទុះស្ទាទៅច្រានកន្ត្រកនោះឱ្យដួលព្រូស។
     “គ្រាន់តែចង់ញ៉ាំស្ករសូកូឡាហ្នឹង? ត្រូវធ្វើការអស់ហ្នឹងដែរអ្ហីប៉ា?” កូនប្រុសកំហូចងើបមុខនិយាយទាំងថ្ពាល់ក្រហមងាំង យកមកចម្ការឱ្យចេះមើលរបៀបរបបការងារកូនអ្នកចម្ការ តែគេវិញអត់សោះ គិតតែពីទារញ៉ាំអត់ឈប់ នៅពេលដែលមិនឱ្យញ៉ាំក៏ខឹងដាច់ក្បាលដាច់កន្ទុយងរង៉ក់លួងមិនឈ្នះ។
     “ត្រូវហើយ នរណាក៏គេពិបាកមុនស្រណុកក្រោយដែរ ចេះរកទើបវាមានបាន ធ្វើការហើយចាំយកស្ករសូកូឡាញ៉ាំ!” ជុងហ្គុក ស្រដីដេញ អ័ររីន ទីងណាត់ ទីងណែង ក្មេងតូចច្រឡោតតោតតូងលោតតន្ត្រំជើងខឹងនោះខឹង។
     “ខ្ជិលហា ហត់.. អត់ចង់.. ហ្នឹងបើទៅផ្ទះលោកយាយលោកតា ខាងប៉ាតូចបានស៊ីហើយអាស្ករសូកូឡាហ្នឹងហ៎.. មកនេះប្រើៗ ប្រើបេះអីអាផ្លែទំពាំងបាយជូរហ្នឹង ឱ្យកូនទៅដណ្តើមការងារអ្នកស៊ីឈ្នួលប៉ា ប៉ាបានប្រាក់ខែអីបើកឱ្យគេ?”
     “ព្រះអើយ មើលសម្តី.. កើតមកខ្ជិលច្រអូសខ្នងវែង កាត់ចរិតរកពីណា ធំឡើងឯងរកស៊ីអីចិញ្ចឹមខ្លួនបាន បើខ្ជិលម៉ាកៗហ្នឹង?”
     “ម៉េចនិយាយចឹងក្រែងម៉ែឪសល់ទ្រព្យឱ្យម៉ាកានរអ្ហី តែដល់ពេលធំគេចេះគិតហី ឥឡូវនៅតូច កម្លាំងខ្សោយ ធ្វើមិនបាន ជួយមិនបាន ហត់ មួម៉ៅ ចង់ទៅផ្ទះ!”
     “រអ៊ូហត់ហ្នឹងបានស៊ីហើយ មុខឱ្យខ្មូរមុខ តមាត់ឱ្យប៉ប៉ែះ ដឹងចឹងទុកនៅផ្ទះឱ្យម៉ែវ៉ៃយំព្រឹកល្ងាចហើយ!”
     “វាមិនខ្មេះទេ!” ទ្រាំមិនបានរាងក្រាស់ចាប់កាយតូចឡើង។
     “ដាក់ អ័ររីន ចុះ!”
     “កូនឯងកាត់និស្ស័យរឹងទៅរកអ្នកណា? ក្បាលរឹង ចិត្តរឹង មាត់រឹង ប្រដៅមិនស្តាប់ហ្នឹង ប៉ាវាយម្តងរាងចាលហើយ..”
     “វាយសាកមើល៍ទៅ អ័ររីន រត់ទៅនៅជាមួយលោកយាយខាងប៉ាតូច..”
     “កូនវាមិនដែលខ្លាំងអីជាងឪទេ..”
     “កូននៅក្មេង ឪចាស់ហើយ ចាស់ឱ្យញ័រ..”
     ផាច់!!
     ជុងហ្គុក ក្នាញ់ពេកទះកំប៉េះគូទ អ័ររីន មួយដៃផាច់..
     “អាយ..”
     ផាច់!!
     “ហ៊ឹកៗ..”
     ផាច់!!
     “វ៉ៃបីដៃហើយរាងនៅ?”
     “ហ៊ឹកៗ ហ៊ឺៗ.. ប៉ាធំឈប់ស្រលាញ់កូន.. ហ៊ឹកៗ.. ប៉ាធំវ៉ៃកូន!” អ័ររីន ទ្រហោយំហ៊ោ ផ្ទៃមុខចាប់ផ្តើមក្រហមងាំងបបូរមាត់ស្រួច ទឹកភ្នែកហូរហៀរដាបពេញថ្ពាល់ អណ្តឺតអណ្តក់ ជុងហ្គុក វាយគេមិនស្មើនិងកម្លាំងស្រមោចខាំផងតែគេយំតូចចិត្ត អន់ចិត្ត កាលបើនាយមិនព្រមថ្នាក់ថ្នមខ្លួននោះ។
     “មកពីកូនរឹង..”
     “ហ៊ឹកៗ.. ប៉ាធំឈប់ស្រលាញ់កូនខ្លួនឯងហ្នឹង បានប៉ាធំវ៉ៃកូន!”
     “វ៉ៃតិចៗសោះ យំស្រែកដូចឪដាក់ដប់ដំបង?” ជុងហ្គុក សើចខឹកចាប់ទាញ អ័ររីន មកជូតទឹកភ្នែកថ្លាយ៉ង់ចេញ ឱនទៅថើបថ្ពាល់ទន់ៗរលោងម៉ដ្ឋខៃសន្សឹមដាក់បង្គុយចុះលើបង់ថ្មមួយហើយឈោងដៃទៅចាប់បេះផ្លែទំពាំងបាយជូរមកបកសំបកបញ្ចុកកូន។
     “ញ៉ាំមើល ឆ្ងាញ់ជាង ស្ករសូកូឡាទៀត!” អ័ររីន ហាមាត់ញ៉ាំទំពាំងបាយជូ រោមភ្នែកគេតក់ទៅដោយសំណើមមុខមាត់កំប្លង់ៗគួរឱ្យស្រឡាញ់ថ្ពាល់ក្រហមដូចជាប៉េងប៉ោះទុំខ្សឹកខ្សួរអណ្តឺតអណ្តក់កៀកកើយដើមទ្រូងដ៏កក់ក្តៅរបស់ឪពុកមិនលែង។
     “ប៉ាធំកុំស្តីឱ្យកូន..” ញ៉ាំបណ្តើរ និយាយបណ្តើរ រួចងើបផ្ទៃមុខដែលពោរពេញទៅដោយភាពអន់ចិត្តសម្លឹងមើលកែវភ្នែកឪពុកបណ្តើរ។
     “កូនឯងតូចចិត្តឬ?”
     “បាទ!” បាទយ៉ាងពីរោះធ្វើឱ្យឪពុកអស់សំណើច។
     “ប៉ាញ៉ោះកូនលេងហ្នឹង សឺត!” ថារួច ជុងហ្គុក ចាប់ក្តោបថ្ពាល់ក្រពុំថើបមួយខ្សឺតហើយមួយខ្សឺតទៀតនិងថើបសក់ អ័ររីន ដែរ។
     “ញ៉ាំទៀតអត់?”
     “អត់ទេផ្អែមណាស់!” ជុងហ្គុក ងក់ក្បាលយល់ព្រមឈប់បញ្ចុកកូន។ សោកស្តាយណាស់ បើកាល ថេយ៉ុង នៅតូចគេមើលថែទាំ ថេយ៉ុង ដូចពេលមើលថែទាំ អ័ររីន អ៊ីចឹងដែរ មិនដឹងថាជីវិត ថេយ៉ុង កាលណោះស្រស់បំព្រងនិងរីករាយខ្លាំងប៉ុណ្ណានោះទេ។ នាយធ្លាប់បានសាងទោសកំហុសធំណាស់ធ្លាប់ធ្វើឱ្យ ថេយ៉ុង ឈឺចាប់រហូតដល់កើតជំងឺរវើរវាយនឹកម្តាយរបស់គេរាល់ពេល មិនដែលថ្នាក់ថ្នមយកចិត្តទុកដាក់ មិនដែលនិយាយសម្តីផ្អែម គំរោះគំរើយបដិសេចរាល់ការសំណូមពរពី ថេយ៉ុង គ្រប់ពេលវេលា។ គេប្រើនាមជាឪពុក ឪពុកចិញ្ចឹមដែលគ្រាន់តែផ្តល់លុយកាក់ ទីកន្លែងស្នាក់នៅសមរម្យ អាហារហូបចុក ផ្តល់ឱ្យកូនចិញ្ចឹមម្នាក់នោះគ្រប់យ៉ាង លើកលែងតែសេចក្តីស្រលាញ់ដែលមិនអាចបញ្ចេញប្រាប់កូនចិញ្ចឹមម្នាក់នោះឱ្យបានដឹង។
     រហូតដល់ពេលដែលជីវិតស្នេហាកើតឡើងម្តងទៀត វាសឹងតែជិតហួសពេល ក្នុងការនិយាយប្រាប់គ្នា។ អរគុណក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលឈ្មោះ អ័ររីន បានមកចាប់កំណើត អរគុណដែលផ្តល់ស្នាមញញិមនិងសេចក្តីសុខឱ្យពួកគេទាំងពីរនាក់ រស់នៅប្រកបដោយភាពក្លាហានមិនខ្លាចអ្វីៗគ្រប់ទាំងអស់សូម្បីតែសេចក្តីស្លាប់ជាមួយគ្នា។ ហើយអរគុណដែលជំរុញឱ្យទឹកចិត្តនាយរឹងមាំក្លាហានហ៊ាននឹងនិយាយពាក្យថា “ស្រលាញ់” ទៅកាន់ ថេយ៉ុង ដោយមិនមានភាពស្ទាក់ស្ទើរ។ សុភមង្គលគឺពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះគេត្រូវតែកសាងអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗរវាងគ្នាឱ្យបានច្រើន។ ទាន់នៅមានកម្លាំងនិងសេរីភាព ព្រមទាំងជីវិតដែលសេសសល់ ត្រូវរស់នៅជួបជុំគ្នាឱ្យបានល្អបំផុត។
     “មើលកូនគេពូកែចំណាប់ៗចេះធ្វើការងារជួយម៉ែឪគេ កូនឯងចំណាប់តែខាងស៊ី!” ជុងហ្គុក និយាយហើយចង្អុលទៅកាន់ក្មេងៗកូនអ្នកជនបទ កំពុងរូតរះធ្វើការស្រាលៗក្នុងចម្ការរបស់ពួកគេមិនដាក់ដៃចុះទាល់តែសោះ។
     “ហ្នឹងមិនចំណាប់ ចំណាប់ដូចតែគ្នា!”
     “បានតែខាងចឹង តមាត់ឱ្យប៉ប៉ែះ!”
     “មិនយកកូនគេហ្នឹងមកចិញ្ចឹមម៉ោ កុំនិយាយអីឱ្យសោះ អ័ររីន ប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្ត!”
     “ទៅឪសូមទោស!”
     “ឆ្លាត!” អ័ររីន ញញិមញញែមសើចហាហា ថើបថ្ពាល់ឪពុករួចដាក់ក្បាលផ្អែមដើមទ្រូង ជុងហ្គុក ជាប់។
     ខ្យល់បក់រវិចៗត្រជាក់កាយស្រឹប ក្រោមម្លប់ឈើដ៏ត្រឈឹងត្រឈៃ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្មេងតូចស្រាប់តែគេងលក់លើដៃឪពុកដោយសភាពនឿយហត់អត់ងងុយពីព្រឹកមក ខណៈអ្នកជាឪពុកបានផ្លាស់ប្តូរបៀបគេងនិងបានលើកបីកូនប្រុសឡើងទៅរកកន្លែងសម្រាកត្រឹមត្រូវនៅក្នុងផ្ទះចម្ការវិញ។
    
     បីថ្ងៃក្រោយមក..
     ពេលល្ងាច..
     ការងារក្រុមហ៊ុនចាប់ផ្តើមធូរស្បើយមួយរយៈ ថេយ៉ុង អាចសម្រាកពីការងារបានមួយសប្តាហ៍សម្រាប់នៅផ្ទះ។ រថយន្តទំនើបដែលប្រឡាក់ប្រឡូសទៅដីហ៊ុយទ្រលោមប្រឡាក់ពាសពេញព្រោះទើបតែមកពីស្រុកជនបទនោះក៏បានចតរក្សាទុកនិងមានអ្នកបម្រើប្រុសយកទៅលាងសម្អាត។
     ជុងហ្គុក ចុះចេញមកលើកពរកូនប្រុសដែលមានទឹកមុខស្អុយប៉ែ ធ្វើដំណើរមកពីផ្លូវឆ្ងាយនឿយហត់ហើយអស់កម្លាំងឃ្លានក៏ឃ្លានមិនមានអារម្មណ៍សប្បាយចិត្តទេ។
     “អ្ហា.. មកដល់ហើយអ្ហេសកូនពៅ!” សំឡេងស្រួយស្រែសឧទានលាន់ចេញពីក្នុងភូមិគ្រឹះ រាងកាយតូចស្តើងក្នុងឈុតស្រស់ស្អាតគួរឱ្យស្រឡាញ់បានរត់ចាកចេញមកទាំងទឹកមុខញញិមស្រស់ប៉ប្រិម។
     “កូនមកពីផ្ទះចម្ការវិញហើយ ប៉ាតូច..” អ័ររីន បោះដៃទាំងទ្វេឡើងតាម ថេយ៉ុង។
     “ទៅផ្ទះចម្ការជាមួយធំសប្បាយទេកូន?” ថេយ៉ុង ចាប់ពរកូនប្រុសរួចសម្លឹងផ្ទៃមុខជូរហួញហាក់មិនសូវរីករាយ។
     “អត់សប្បាយទេ ប៉ាធំជេរ ប៉ាធំវ៉ៃ ប៉ាធំប្រើកូន មូសខាំ ស្រមោចខាំ ពងដៃ ពងជើង អស់ហើយ!”
     “មកដល់ផ្ទះភ្លាមទូលពិតឱ្យចច្រែត នៅចម្ការស្លូតបូតស្តាប់បង្គាប់ដូចកូនឆ្កែចឹង!” ជុងហ្គុក ច្រត់ចង្កេះ សម្លឹងមុខក្មេងក្បាលខូច ចេះទូលពិតនិយាយកុហកងរង៉ក់ យំយែក កិកកុក ដូចអ្នកសំដែងអាជីព។
     “ប៉ាតូច អ័ររីន ក្តៅខ្លួន..”
     “មកពីស្រែវិញមុខដូចជនអន្តោប្រវេសន៍ទាំងពីរនាក់ឪកូន!” ថេយ៉ុង រអ៊ូរទាំស្តីបន្ទោស មើលមុខម្នាក់ៗចុះខ្មៅស្រអាប់ ទៅជនបទបួនប្រាំថ្ងៃមកវិញសភាពមើលមិនយល់ អ័ររីន ក៏ក្តៅខ្លួនយ៉ាងគគុក ព្រោះតែក្មេងធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ។ នៅជនបទអាកាសធាតុប្រួលប្រែក៏មិនដូចកាលនៅទីក្រុងនោះទេបរិយាកាសការរស់នៅក៏ខុសគ្នាដែរគេធ្លាប់ទៅទីនោះ គេច្បាស់ជាដឹងអ៊ីចឹងហើយទើបបានជាក្មេងងាយនឹងមានសុខភាពចុះខ្សោយហើយឈឺណាស់។
     ខាងក្នុងបន្ទប់..
     ថេយ៉ុង ងូតទឹកសម្អាតខ្លួនឱ្យកូនប្រុសរួចរាល់ ទើបស្លៀកពាក់ឱ្យ អ័ររីន ខណៈ អ័ររីន ក៏នៅតែគេងទ្រោបលើខ្លួន ថេយ៉ុង មិនព្រមចុះ..
     “អ័ររីន ក្តៅខ្លួន ចង់ក្អួត ឈឺក្បាល អ័ររីន អត់ស្រួលខ្លួន ហ៊ឹកៗ!”
     “តិចទៀតលែងឈឺហើយណាកូនណា ទ្រាំសិន!” ថេយ៉ុង ឈោងប្រអប់ដៃមកអង្អែលទះកំប៉េះគូទ អ័ររីន ថ្នមៗឈ្ងោកទៅថើបថ្នាក់ថ្នមកូនប្រុសដែលគេងយំខ្សឹកខ្សួរលើដើមទ្រូង។
     “អ័ររីន ឈឺមកពីញ៉ាំស្ករសូកូឡាពេកមែន?”
     “ត្រូវហើយមកពីញ៉ាំអាស្ករសូកូឡាហ្នឹង!”
     “ប៉ាតូចកុំស្តីបន្ទោសឱ្យ អ័ររីន អ័ររីន ឈប់ញ៉ាំហើយ!”
     “ឆ្លាត!” ថេយ៉ុង និយាយចប់ បន្តិចក្រោយមកម៉ែដោះបានលើកបបរចូលមករួមជាមួយនិងម្សៅថ្នាំដែលកិនរួចរាល់ទុកបញ្ចុក អ័ររីន។
     “ញ៉ាំបបរសិនណា.. ឆាប់បានលេបថ្នាំត្រជាក់ខ្លួនវិញហើយកូន!” ដល់ពេលឈឺអ៊ីចឹង អ័ររីន ស្តាប់បង្គាប់ហើយចេះខ្លាំងណាស់ មិនខូចខិលរឹងរូសទេ ថេយ៉ុង ប្រាប់ឱ្យធ្វើអ្វី ក៏ធ្វើតាមញ៉ាំបបរលេបថ្នាំរួចក៏ទារតាមទៅគេងជាមួយម៉ែដោះព្រោះនឹកម៉ែដោះចង់ឱ្យមើលថែមើលទាំគេជាង។
     “ម៉ែចាស់!”
     “តស់ទៅគេងជាមួយម៉ែចាស់អ៊ីចឹង!” ម៉ែដោះកាន់តែចាស់ណាស់ណាទៅហើយ គាត់មើលថែទាំតាំងពី ជុងហ្គុក រហូតដល់ ថេយ៉ុង ឥឡូវនៅមកមើលថែទាំកូនពួកគេទៀតគាត់មិនដែលត្អូញត្អែរទេព្រោះស្រលាញ់ពួកគេខ្លាំងបំផុតស្មើនិងកែវភ្នែកគាត់។
     “កុំខូចឮទេកូន ម៉ែដោះចាស់ហើយ កុំធ្វើបាបម៉ែដោះណា?” ថេយ៉ុង ឆ្លៀតផ្តែផ្តាំសម្លឹងមើលមុខម៉ែដោះ គេស្រណោះស្រណោកអាណិតអាសូរដល់គាត់ ទើបក្រោកឡើងទៅចាប់ម៉ែដោះថើបថ្ពាល់មួយខ្សឺតដោយក្តីស្រលាញ់ជ្រាលជ្រៅបំផុត។
     “អ័ររីន ដឹងហើយ!” អ័ររីន ក្រាញឱបម៉ែដោះយ៉ាងណែន ម៉ែដោះញញិមញញែមរួចក៏ពរគេចាកចេញទៅបាត់។
  
     ម៉ោង ៨:៣២ នាទី..
     បិទបញ្ជីទំនិញផ្លែឈើរួចរាល់ ជុងហ្គុក រាងល្វើយហើយអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃដៃជើងទើបក្រោកបែរខ្លួនដើរទៅរកគ្រែបម្រុងចូលគេង។ គេភ្ញាក់ឱ្យព្រើតកាលបើឃើញ ថេយ៉ុង ពាក់អាវឃ្លុំចងខ្សែពណ៌ក្រហម ស្រោមបារពណ៌ខ្មៅ សើយជាវអាវឡើងដល់ត្រឹមគល់ភ្លៅនិងបញ្ចេញខោស្លីបពណ៌ខ្មៅស្បៃៗសិចស៊ីដល់នាយស្រេវមួយកំណាត់ក្រោមផ្ចិតទ្រាំមិនបាន។
     “ស្លៀកពាក់ឱ្យវាត្រឹមត្រូវដេកយប់ព្រលប់អត់បានទេអ្ហី?”
     “អូនសម្រាកការងារពីក្រុមហ៊ុនមួយសប្តាហ៍..ប៉ាអត់មាននឹកអូន ដូចអូននឹកប៉ាទេអ្ហេស ដែលទៅចម្ការបួនប្រាំថ្ងៃជាប់គ្នារួចទុកឱ្យអូននៅតែម្នាក់ឯងនេះ?”
     “នឹកតើស.. និយាយមិននឹកយ៉ាងម៉េច?” ជុងហ្គុក ឡើងទៅរកគ្រែ រួចឱនថើបត្រគាកនិងគល់ភ្លៅសខ្ចីរបស់ ថេយ៉ុង ពីរខ្សឺតសឹមឡើងមកបង្ហាញស្នាមញញិមផ្អែមល្ហែមឱនទៅបឺតមាត់រាងតូចដែលឈោងដៃមកឱបទាញស្មានាយរឹតឱ្យកាន់តែកៀកកិតនិងគ្នាមិនឱ្យមានគម្លាត។
     “អ្ហឹម..” ថេយ៉ុង បិទភ្នែកបឺតជញ្ជក់មាត់លោកប៉ាយ៉ាងរោលរាល អារម្មណ៍ក៏កាន់តែពិសេសនិងកក់ក្តៅ គេភ្លេចខ្លួនរហូតដល់ចំណងអាវរបស់គេត្រូវបាននាយស្រាយចេញ ហើយបង្ហាញពីរាងកាយដែលមានត្រឹមតែខោស្លីបពណ៌ខ្មៅមួយជាប់និងចង្កេះ ទើបរាងក្រាស់បោចសម្រាតវាចោលមិនឱ្យនៅមានភាពទើសទាល់ឥតស្តាយស្រណោះ។
     ថេយ៉ុង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពននលគក នៅក្រោមការបំបោសអង្អែលដ៏ស្រើបស្រាលពីប្រអប់ដៃគ្រើមៗរបស់លោកប៉ាលើស្បែកទន់ល្មើយរបស់គេកាន់តែជក់ចិត្តនិងស្រេវស្រាញ។
     ជុងហ្គុក ផ្តាច់បបូរមាត់ចេញពីមាត់ ថេយ៉ុង ប្តូរមកថើបកនិងសៀតផ្កា គុម្ពត្រចៀក ថ្ពាល់និងឆ្អឹងដងកាំបិតជាទីកន្លែងដែលទាក់ទាញបំផុតព្រមទាំងសាយភាយនូវក្លិនក្រអូបពិដោរជាប់ចុងច្រមុះនាយជានិច្ច។
     “អ្ហឹមៗៗ..” រាងតូចច្របាច់ស្រោបស្មាមាំណែនណាន់ រាងក្រាស់ឱនបឺតជញ្ជក់លិឍញក់ញីចុងសុដន់របស់គេ កាន់តែគឃ្លើននិងបឺតខាំគ្រញិច ច្បិចក្រសោបច្របាច់ជញ្ជក់ឱ្យឡើងមានសភាពស្លេកទើបប្តូរទីតាំងមកថើបបំបោសអង្អែលក្បាលពោះរាបស្មើគ្មានខ្លាញ់ម្តងវិញ។ គេស្ទាបអង្អែលទីនោះក្រវែលៗមិនចង់ងើបចេញនោះទេ។ ម្រាមដៃរបស់គេគូសវាសស្បែកដ៏ទន់រលោងគ្មានស្នាមគ្រើមៗ គ្មានភាពខ្លាចរអារ កាលបើរាងតូចឯណោះបន់ឱ្យតែនាយរំកិលចុងអណ្តាតសើមទៅដល់តំបន់ខាងក្រោម ព្រោះទីនោះជាទីកន្លែងដែលគេចង់ឱ្យនាយប៉ះពាល់មុនគេខ្លាំងបំផុត។
     ជុងហ្គុក ឈ្ងោកឈ្មុសឈ្មុលដល់តំបន់សម្ងាត់រាងតូចរួចចាប់ផ្តើមបឺតជញ្ជក់ញក់ញីភាពទន់ជ្រាយរបស់ ថេយ៉ុង ផ្តល់សំណើមដល់ទីនោះឱ្យកាន់តែជក់ចិត្តនិងរោលរាល។ ដុតកម្លោចអ្នកម្ខាងទៀតតាមដោយភ្លើងតណ្ហា។ ស្តាប់នូវសំឡេងថ្ងួចថ្ងូរបន្តជួយជ្រោមជ្រែងអារម្មណ៍កំពុងតែពុះពោរកញ្ជ្រោលឱ្យកាន់តែឆេះឆួលមិនយូរប៉ុន្មានគេក៏បានជួយ ថេយ៉ុង ទៅដល់ចំណុចកំពូលជាស្ថាបពរ។
     “អឹស..” ជើងស្រឡូនទាំងគូចាប់ញែកកន្ធែកចេញដោយស្វ័យប្រវត្តិ ជួយរាងតូចដល់ចំណុចកំពូលទៅហើយត្រូវតែជួយនាយឱ្យដល់ទីកោះត្រើយវិញម្តង។
     ថេយ៉ុង ក្រោកអង្គុយអាវក្រហមរបស់គេចាប់ផ្តើមធ្លាក់សំយេះកអាវបញ្ចេញស្មាតូចស្រឡូនស្រស់ស្អាត ផ្តួលរាងកាយមាំមួនឱ្យគេងផ្ងារ កាលបើរាងតូចក៏ចាប់ផ្តើមសម្រាតខោចង្កេះកៅស៊ូគេងយប់របស់នាយចុះគ្រវែងចោលទៅលើឥដ្ឋ។
     “នឹកមែនទេ?” ជុងហ្គុក ចោលសំណួរតាមដោយទឹកមុខខិល ឯអ្នកម្ខាងទៀត ញញិមខ្ជឹបមាត់សឹមចាប់សាច់ដែលចាប់ផ្តើមមានសភាពឡើងរឹងកញ្ជ្រឹសនោះមកច្របាច់រូតចុះរូតឡើងស្តាប់សំឡេងថ្ងូរហឹមៗចេញពីបំពង់ករាងក្រាស់រួចចាប់ភាពរឹងមាំដែលបែកសរសៃរវាមនោះមកដាក់ចូលក្នុងមាត់។
     “អឹម.. ថេយ៍!” បុរសវ័យជ្រេផ្ងើយក្បាលឡើង បើកដៃឱ្យចុងអណ្តាតទន់ល្អូកនោះញក់ញីបៀមជញ្ជក់លិឍគ្រលែងចុងពណ៌ផ្កាឈូកមិនចង់បញ្ឈប់។
     “អឹស..” ថេយ៉ុង ធ្វើចលនាមាត់កាន់តែញាប់ទៅៗ។ រីឯដៃរបស់គេច្របាច់ក្តោបយ៉ាងណែនហើយអណ្តាតគួរឱ្យគ្រឺតក្នាញ់រស់រវើកកាន់តែញក់ញីខ្លាំងទៅៗរហូតដល់រាងក្រាស់ទប់ចំណង់លែងជាប់ក៏ខ្ជាក់ពិសស្នេហ៍ចូលទៅក្នុងមាត់រាងតូចដែលលេបវាទាល់តែអស់គ្មានសេសសល់មួយតំណក់។
     “ក្មេងតែឈ្លើយគេលេបអ៊ីចឹងហើយ!”
     “អ្ហឺ ចេះអីណា..” រាងក្រាស់អស់សំណើចគេងសម្លឹងមើលអ្នកដែលឡើងជិះសេះលែងដៃអង្គុយលើនាគរាជទើបតែបញ្ចេញពិសរួចសឹមលើកដាក់ចង្កេះបញ្ចេញចលនាយ៉ាងស្វាហាប់គ្រវីរែងចង្កេះគ្រលែងអុកញាប់ស្អេក។
     “អឹម.. អឹស ថេយ៍ ប៉ា..” ជុងហ្គុក រកនិយាយបន្ត តែ ថេយ៉ុង ឱនមកថើបមាត់នាយ ទុកឱ្យត្រគាកសាយអុកចលនាកាន់តែញាប់..
     “ស៊ូច យប់នេះប៉ាជារបស់អូន កុំតវ៉ាប្រុសចាស់!” យើស.. ជុងហ្គុក ស្តាប់ឮហើយស្រេវស្រាញពេញខ្លួនប្រាណស្ទើរតែផ្តាច់ព្រលឹងនិងក្នាញ់ ថេយ៉ុង ចង់ហក់ខាំរាងតូចដប់ចង្កូមលេងឱ្យជាប់ស្នាមធ្មេញទេតើស។
     “តាមពិតថ្ងៃនេះអូនចង់ជិះសេះនៅឯកន្លែងហ្វឹកហាត់ តែស្រាប់តែនឹកឃើញថាចង់ជិះប៉ាជំនួសសេះវិញ!”
     “ទៅរៀនចេះចរិតបែបហ្នឹងមកពីណាអ្ហះ ថេយ៉ុង?” នាយសង្គ្រឺតធ្មេញ តែ ថេយ៉ុង ញាក់ត្រគាកលូកដៃមកអង្អែលបបូរមាត់នាយទំនងចង់ស៊ីសាច់ហុតឈាមគ្នាស្រស់ៗ។
     “ក្រែងប៉ាថាអូនអាសមិនអ៊ីចឹងអ្ហេស?”
     “ដូចជាទ្រាំលែងបានហើយតើសនៀក!”
     “ទ្រាំលែងបានចង់ធ្វើអី្វអូន?” មិនត្រឹមតែនិយាយឌឺដងទេ តែរាងតូចចាប់ផ្តើមអុកខ្លាំងៗមិនខ្ចីស្រែកថាឈឺនៅបញ្ចេញទឹកមុខសិចស៊ីខាបព្រលឹងរាងក្រាស់ឱ្យទោទន់ថ្ងួចថ្ងូរស្រែករកក្តីសុខនៅទីបំផុតទឹកទីមួយបានបញ្ចប់ទៅ។ កាយល្វត់ល្វន់ស្រក់ញើសតក់ៗក្រោកឡើង សម្លឹងមើលកាកសំណល់ដែលគេខ្ជាក់ចេញជាមួយដៃគូប្រកួតលើគ្រែអម្បាញ់មិញនេះរួចទើបផ្លាស់ប្តូរទៅជាគេងផ្ងារ។
     “ដេតឌី.. មួយទឹកទៀត!” ថារួច ជុងហ្គុក ក្រោកឡើង ថេយ៉ុង កន្ធែកជើងចេញភ្លាមនាយក៏ដោលចង្កេះដាក់ចូលកប់។
     “អឹស!” ជុងហ្គុក សង្គ្រឺតជើងធ្មេញចាប់ចង្កេះ ថេយ៉ុង រួចសម្រុកយកៗរង្គើជើងគ្រែលាន់ឮសំឡេងខ្លាំងៗអាល្អិតអន្ទៈអន្ទែនខាំបបូរមាត់គ្រវីក្បាលងីងើនៅពេលរាងក្រាស់បុកត្រូវចំចំណុចពិសេសគេក៏ងើយក្បាលដកកចំហមាត់ស្រាក់ដៃទាំងសងឱបកនាយមិនព្រមព្រលែង។
     “ដេតឌី.. អាស..”
     “សឺត!” រាងក្រាស់សម្រុកខ្លាំងៗបោកផ្ទប់ចង្កេះញាប់ស្អេក សំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បន្លឺឡើងខ្ទរខ្ទ័រ ញើសស្រក់ហូរតក់ៗ ខ្នងស្រឡូនហើបចេញពីពូក ពើតពើងត្រគាកនាយបុកបញ្ចប់ទឹករួចដកភាពរឹងមាំចេញនិងបានចាប់បង្វែររាងតូចឱ្យលុតជង្គង់រួចស៊កភាពរឹងមាំចូលសម្រុកពីក្រោយ។
     “អាស.. អ្ហា!!!” ថេយ៉ុង ទប់លំនឹងមិនជាប់រអិលក្បាលជង្គង់ប្រុងដេកផ្កាប់មុខ តែ ជុងហ្គុក ចាប់ត្រគាកមូលក្លំរបស់គេលើកឡើងថ្កល់បុកសម្រុកម្តងហើយម្តងទៀត ពីចង្វាក់លឿនរកថាមិនត្រូវ ក្រោយមកក៏ប្តូរទៅជាចង្វាក់យឺតទៅៗ។
     ផ្លាប់!!
     “អាស..” ជុងហ្គុក កន្ត្រាក់ញាក់ស្មា ផ្តួលរាងកាយ ថេយ៉ុង ឱ្យដេកផ្កាប់មុខ ហើយថើបនេបនិត្យស្មារាងតូចបីបួនខ្សឺតនិងបានបឺតជញ្ជក់ទងត្រចៀករាងតូចយ៉ាងផ្អែមល្ហែម។
     “បន្តទៀតអត់..”
     “គម្រោងយកកូនប៉ុណ្ណឹងបានហើយអូនហត់ណាស់!”
     “អ្ហឹះ!” រាងក្រាស់សម្រូតខ្លួនដកភាពរឹងមាំចេញ។
     ផាច់!!
     ជុងហ្គុក ទះសាច់កំប៉េះគូទញ័រអន្ធិលរបស់ ថេយ៉ុង មួយដៃ។
     “បែរ..”
     “ប៉ាចង់ធ្វើអីទៀត?”
     “បន្ត ៥ ទឹកទៀត!”
     “អាយ អត់ទេ អូនដង្ហើមចង្រិតជាមិនខាន..អាស..”
     ផ្លាប់ៗៗ..
     ងឺតងត..
     “ដេតឌី អូនទើបតែនឹកឃើញថាគ្រែយើងចាស់ហើយ បីឆ្នាំហើយចាប់តាំងពី អ័ររីន កើតមក!”
     “ហើយយ៉ាងម៉េច?”
     “អូនថា.. អូនថាជិតបាក់ជើងគ្រែហើយ!”
     “វាមិនបាក់ទេ!”
     ក្រេក!!!!!!!!!!!!