💚 ឆ្លាក់ស្នេហ៍ចារក្នុងបេះដូងបង 💚

ភាគ១២៖កូនចង់គេងជាមួយប៉ា

     ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
     ភ្លឺឡើងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងកាលពីរាត្រីមិញប្រៀបដូចជាការយល់សប្តិ។ គ្រែមួយដែលគេងរួមមានសមាជិកពីរនាក់ពេលនេះក៏បានបាត់ម្នាក់ចេញទៅដោយមិនបានដឹងអំពីមូលហេតុ។ កាយតូចរក្សាទឹកមុខរាបស្មើធេងមុននឹងទ្រាតបាតដៃបំបោសអង្អែលសាច់ពូកទន់ល្មើយដែលជាប់ក្លិនបុរសនោះនៅក្រអូបប្រហើរជាប់ចុងច្រមុះរបស់គេនៅឡើយ។
     “ប៉ា..” កាយស្តើងក្រោកឡើងទាំងមិនមានភាពស្ទាក់ស្ទើរ រាងតូចស្រឡូនអមតាមដោយទឹកមុខស្លន់ស្លោររូតរះរត់ចាកចេញទៅខាងក្រៅផ្ទះអ្វីដែលគេប្រទះឃើញមុនគេគឺវត្តមានបុរសដែលស្លៀកខោក្រណាត់ពណ៌ប្រផេះចង្កេះកៅស៊ូត្រឹមជង្គង់និងអាវយឺតពណ៌ខ្មៅវាលក្លៀកបង្ហាញពីរូបរាងដ៏ល្អឥតខ្ចោះព្រមទាំងមុខមាត់ដ៏សង្ហាឥតទាស់ ឈរឈមក្បែរបង្កាត់ដៃយ៉ផ្ទះ កាន់ពេងកាហ្វេលើកក្រេបដោយសន្សឹមៗ។
     “ប៉ា..” ថេយ៉ុង ឧទានម្តងទៀត រួចដើរទៅឈរចំពោះមុខបុរសចំណាស់។
     “យ៉ាងម៉េច?” ជុងហ្គុក ទម្លាក់ខ្សែភ្នែកចុះសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខ ថេយ៉ុង ដោយកែវភ្នែករាបស្មើ។
     “ខ្ញុំស្មានតែប៉ាទៅស្កុតឡែនវិញហើយ..” ថេយ៉ុង ក៏ញញិមសម្លឹងមើលផ្ទៃមុខបុរសចំណាស់ដោយអារម្មណ៍នៅតែសប្បាយចិត្ត។
     “យើងគង់តែនឹងទៅ..” សំឡេងធ្ងន់ប្រាប់ដោយទឹកមុខនៅតែគ្មានអារម្មណ៍យោគយល់ដល់អ្នកម្ខាងទៀត។
     “ខ្ញុំដឹង..” ថេយ៉ុង ងក់ក្បាលហាក់គ្មានសិទ្ធហាមឃាត់ គេនៅតែឈរស្ងៀមទ្រឹងគ្មានប្រយោគណានិយាយដើម្បីឃាំឃាំងនាយ។
     “រស់នៅទីនេះ.. ចំណាយពេលវេលាឱ្យមានតម្លៃបំផុតកុំឱ្យគ្រប់យ៉ាងដែលយើងផ្តល់ឱ្យឯងវាអាសាបង់ទៅ!” ជុងហ្គុក ទម្លាក់ពេងកាហ្វេចុះ លូកដៃទៅចាប់ទាញកញ្ជឹងករាងតូចអូសមកជិតខ្លួន មុននឹងក្រសោបថើបបបូរមាត់ស្តើងបឺតជញ្ជក់ផ្តល់ឱ្យក្លិនកាហ្វេជះជំហាយចូលដល់ក្នុងមាត់អ្នកម្ខាងទៀត។
     “ជុប៎..” សំឡេងជញ្ជក់មាត់បន្លឺឡើងរហឹមៗ អណ្តាតផ្សើមល្អូកក៏រលាស់គ្រលែងរែងពាសពេញក្រអូមមាត់រាងតូចកាន់តែជក់ចិត្ត។ ដៃមាំស្ទាបអង្អែលច្របាច់ចង្កេះតូចអង្ក្រងមុននឹងចាប់លើកពរកាយតូចដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ដោយបបូរមាត់របស់ពួកគេនៅតែជាប់ជំពាក់ជំពិនគ្នាដដែល។
     ជុងហ្គុក ដាក់ ថេយ៉ុង ទៅខាងលើគ្រែឡើង ទ្រោមពីលើកាយតូច ហើយគេក៏ឈ្មុសឈ្មុលថើបញក់ញីគល់កស្រឡូន ហើយបំបោសអង្អែលខ្លាំងៗកន្លែងដែលគេពេញចិត្ត។
     “ប៉ា.. ថេយ៍ មិនទាន់បានងូតទឹកនៅឡើយទេ!” អាល្អិតស្ទុះស្ទាឡើងប្រកែកហាមឃាត់នាយប្រញាប់ច្រានស្មាមាំព្រោះមានអារម្មណ៍មិនសូវស្រួលក្នុងខ្លួន រួចងើបទៅឃាត់សកម្មភាព ជុងហ្គុក រាងក្រាស់ក៏បញ្ឈប់នៅពេលដែលរាងតូចច្រានគេចេញនោះ។
     ទឺតៗ..
     ទូរស័ព្ទក៏ចាប់ផ្តើមរោទ៍ឮសំឡេង រាងក្រាស់ប្រញាប់ដើរចូលទៅចាប់ទូរស័ព្ទមកចុចលើក..
     “ហេឡូ.. លោកពូ..” ជុងហ្គុក បន្តកិច្ចសន្ទនាជាមួយលោកពូអីធៀន។
     [បាទអ្នកប្រុស ខានស្អែកនេះមានទំនិញជាច្រើនចូលមកហើយក៏មានដៃគូសហការណ៍ថ្មីៗ កំពុងទាក់ទងដើម្បីចង់ស្វែងរកទីផ្សារបន្ថែម ក្នុងការរួមភាគហ៊ុនជំនួញជាមួយក្រុមហ៊ុនរបស់យើងបន្ថែមដែរ]
     “មិនអីទេលោកពូ.. ថ្ងៃស្អែកខ្ញុំត្រលប់ទៅវិញហើយ ខ្ញុំនឹងប្រញាប់ប្រញាល់ចាត់ចែងការងារ!” ជុងហ្គុក ឧទានដោយមុខក្រញូវរកតែពេលសម្រាកឱ្យបានធូរខ្លួនបន្តិចមិនបានការងារបុកចូលមកផ្ទួនៗគ្មានពេលស្បើយ។ ចប់ការសន្ទនានាយដាក់ទូរស័ព្ទចុះភ្លាម រួចងាកទៅសម្លឹងមើលកំលោះតូចដែលស្លៀកតែកន្សែងចាប់ដើរចេញមកពីបន្ទប់ទឹក បន្ទាប់ពីបានងូតទឹករួចរាល់។
     ថេយ៉ុង ស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានសិស្សរៀបចំខ្លួនយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ ទើបងាកមកចាប់ឱបដើមដៃរាងក្រាស់។
     “ប៉ាចង់ញ៉ាំអាហារអីព្រឹកនេះ..”
     “ម៉ែដោះចម្អិនរួចរាល់ហើយ បើឯងដេកទ្រមក់បែបនេះឱ្យម៉ែដោះសង្ឃឹមពឹងពាក់កើតដែរ?” ថេយ៉ុង ទម្លាក់ទឹកមុខចុះបន្តិច បន្ទាប់ពីត្រូវបានឪពុកស្តីបន្ទោសរួចរាល់។
     “សូមទោសថ្ងៃក្រោយកូនឈប់ធ្វើទម្លាប់អាក្រក់បែបនេះទៀតហើយ!”
     “ទៅរកបាយទឹកញ៉ាំទៅ.. យើងមានការងារត្រូវធ្វើ!” ថាចប់ នាយដើរទៅបើក Laptop ដែលយកមកតាមខ្លួន ឆែករកមើលការងារដែលលោកពូអីធៀនបានផ្ញើលីងតាមរយៈអ៊ីម៉ែលមក។ កំលោះតូចលែងរំខានទើបដើរចេញទៅរកបាយទឹក បន្ទាប់មកក៏រូតរះទៅសាលារៀនដោយសារតែថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចូលរៀនដំបូង។
     ជុងហ្គុក បន្តការងារចុចចូលមើលលីងដែលផ្ញើមក មានបញ្ជីឈ្មោះដៃគូស្នើសុំរួមភាគហ៊ុនមិនក្រោមជាង ៥០ នាក់ តែមានម្នាក់ដែលបង្កជាការភ្ញាក់ផ្អើលមិនតិចនោះគឺ អេនឌី រីឆាល។
     “អាក្មេងដឹកជញ្ជូន? អាក្មេងសំរាម..” គ្រាន់តែពើបបានប្រទះឈ្មោះរបស់គេភ្លាម ជុងហ្គុក ខាំសង្គ្រឺតជើងធ្មេញក្តាប់ដៃកើតកំហឹងសឹងតែបោកកុំព្យូទ័រចោល ក្រែងគេជាក្មេងដឹកជញ្ជូនធម្មតាៗសាមញ្ញម្នាក់ហេតុអ្វីមានសមត្ថភាពអាចបើកជំនួញដំណើរការខ្នាតផ្លូវការដូចជាគេបាន។
     “វាចង់សាកល្បងជាមួយយើងហើយមែនទេ? បានយើងនឹងធ្វើឱ្យឯងស្គាល់រសជាតិក្នុងវិស័យមួយនេះច្បាស់លាស់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា..” ជុងហ្គុក ក្តាប់ម្រាមដៃដកដង្ហើមញាប់ស្អេក រឿងដែលមិនអាចស្មានដល់ចាប់ផ្តើមកើតឡើងម្តងបន្តិចៗទៅហើយ គេគួរតែស្វែងរកវិធីទប់ស្កាត់មុនពេលដែលទឹកជ្រាបឡើងដល់ច្រមុះ។
    
     ប្រទេសស្កុតឡែន..
     វិឡាក្លាសហ្សៀរ៍
     ច្បាប់ចាប់ផ្តើមលែងតឹងរ៉ឹងដូចកាលពីមុនហើយបានច្រានចោលរឿងក្តីកូនស្រីពៅរបស់គ្រួសារត្រកូលក្លាសហ្សៀរ៍ លែងបើកការស៊ើបអង្កេតបន្តទៅទៀត។ ដូច្នេះគ្រួសារត្រកូលក្លាសហ្សៀរ៍ក៏លែងមានជំនឿចិត្តជឿជាក់ទៅលើការងាររបស់ប៉ូលីស ហើយពួកគាត់ក៏ចាប់ផ្តើមចេញស៊ើបអង្កេតដោយខ្លួនឯង ព្រោះជឿជាក់ថាការស្វែងរកដំណោះស្រាយរបស់ពួកគាត់ អាចនឹងមានពន្លឺខ្លាំងជាងពឹងផ្អែកលើការងារដ៏ស្រាលស្ញើករបស់ប៉ូលីស។
     “អេនឌី..”
     “បាទលោកយាយ..” អេនឌី ជាកូនប្រុសរបស់ក្មួយជីដូនមួយគាត់ ហើយសព្វថ្ងៃនេះលោកស្រី ធៀណា កំពុងតែចាត់ចែងឱ្យគេបើកមុខជំនួញដើម្បីបានប្រកួតប្រជែងជាមួយនិងក្រុមហ៊ុនរបស់ ជុងហ្គុក បើទោះបីជាការសន្និដ្ឋានរបស់គាត់នៅមិនទាន់ច្បាស់ការ តែគាត់សង្ស័យថាការបាត់ខ្លួនរបស់ ដាលីណា អាចនឹងជាប់ពាក់ព័ន្ធជាមួយ ជុងហ្គុក ពីក្រោយខ្នង។
     “ចៅត្រូវតែខិតខំប្រឹងប្រែងលើការងារនេះឱ្យមែនទេន យាយជឿជាក់ថាចៅអាចស្វែងរកដំណឹងរបស់មីងចៅបានសម្រេច..” លោកស្រី ធៀណា មានប្រសាសន៍ដោយទឹកភ្នែកកាន់តែហូរស្រក់ គាត់មិនដែលបោះបង់ការខិតខំប្រឹងដើម្បីកូនស្រីម្តងណាទេ ដ្បិតពេលនេះគាត់បានឈានចូលដល់វ័យចាស់ជរា សក់ក្បាលស្កូវព្រោងក៏ដោយក្តី ប៉ុន្តែគាត់ជឿជាក់ថាពិភពលោកនេះគ្មានអាថកំបាំងលាក់បាំងជិតឈឹងរហូតនោះឡើយ។
     “លោកយាយកុំបារម្ភអី.. តទៅខ្ញុំនឹងប្រឹងប្រែងដើម្បីលោកយាយនិងអ្នកមីងឱ្យអស់ពីលទ្ធភាព!” អេនឌី ទើបតែបានជាសះស្បើយពីជំងឺក្រោយកើតមានករណីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍មកលើគេរួច។ នោះគឺជាមេរៀនដែលគេត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នទៅថ្ងៃក្រោយ មានមនុស្សបានប៉ុនប៉ងសម្លាប់គេ ហើយគេក៏ស្មានដល់ ជុងហ្គុក ដែលជាអ្នកបញ្ជាមនុស្សអស់ទាំងនោះឱ្យតាមមកធ្វើបាបគេដូចគ្នា។
     “យាយទុកចិត្តលើចៅហើយ យាយក៏សង្ឃឹមដែរថាថ្ងៃណាមួយពួកយើងនឹងអាចស្វែងរកកូនរបស់ដាលីណាឃើញដូចគ្នាដែរ.. យាយចង់ចួបចៅ ចង់មើលថែទាំគេ ព្រោះនេះជាជីវិតចុងក្រោយរបស់យាយហើយ ហ៊ឹកៗ..”
     “លោកយាយ..” អេនឌី ខិតខ្លួនចូលទៅចាប់ឱបក្រសោបស្ត្រីចំណាស់ប៉ះដៃអង្អែលលើខ្នងគាត់សើរៗលួងលោមគាត់ឱ្យរម្ងាប់ចិត្តស្ងប់ ព្រោះតទៅពេលខាងមុខ គេនឹងដើរតួនាទីជួយគាត់ឱ្យដល់គោលដៅបានសម្រេចនៅថ្ងៃណាមួយ។
     “ដើម្បីមីងឯងយាយព្យាយាមណាស់ តែការខំប្រឹងរបស់យាយបាត់បង់ទៅជានិច្ច យាយគ្មានអ្នកណាជាទីពឹងទៀតទេ យាយមានតែ អេនឌី ម្នាក់គត់ ដែលអាចពឹងពាក់បាន..” លោកស្រី ធៀណា ផ្អែកក្បាលលើស្មាចៅប្រុសហើយក៏យំសសឹកតាមអារម្មណ៍កំពុងពិបាកចិត្តឥតល្ហែល្ហើយរបស់គាត់លាន់រហឹមក្នុងត្រចៀកអ្នកកំលោះរងុម។
     “លោកយាយធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់សិនចុះ ខ្ញុំមិនធ្វើឱ្យលោកយាយខកបំណងនោះទេ!” អេនឌី អះអាងគ្មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចគេអាចស្វែងយល់ដឹងអំពីមនុស្សដូចជា ជុងហ្គុក បាន។ ពេលដែលកើតមកគេដឹងថាខ្លួនឯងមានគូប្រកួតប្រជែងដ៏ពិបាកស៊ូទ្រាំម្នាក់រួចទៅហើយ គ្រាន់តែគេត្រូវរង់ចាំពេលវេលាដើម្បីបានបង្ហាញមុខមាត់ពីមនុស្សម្នាក់នោះ ហើយនៅទីបំផុតគេក៏បានចួបពិតប្រាកដមែន។ លើលោកយើងនេះមានហេតុការណ៍ច្រើនណាស់ដែលកើតឡើងបន្តកន្ទុយគ្នាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗរមែងតែងកើតចាស់ឈឺស្លាប់ប៉ុន្តែជីវិតមនុស្សខ្លះក៏ត្រូវចួបគ្រោះថ្នាក់ដ៏អាក្រក់ស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទៅទាំងមិនទទួលបានភាពយុត្តិធម៌។
    
     វិលត្រលប់មកកាន់ប្រទេសកាណាដាឯណេះវិញ..
     ថេយ៉ុង វិលត្រលប់មកពីសាលារៀនវិញនៅពេលល្ងាចម៉ោង ៥:៤៥នាទីទៅហើយ។ ទម្រាំធ្វើដំណើរមកដល់ផ្ទះក៏ត្រូវរង់ចាំជិះឡានក្រុងយូរគួរសមដែរ។ រាងតូចចូលទៅខាងក្នុងសម្លឹងមើលសភាពស្ងប់ស្ងាត់ គេក៏ដើរបង្ហួសទៅរកបន្ទប់ម៉ែដោះ ប៉ុន្តែម៉ែដោះបានសម្រាន្តលក់ព្រោះអស់កម្លាំងចាប់តាំងពីម៉ោង ៥ ជាង ហើយគេក៏មិនហ៊ានរំខានគាត់ព្រោះខ្លាចគាត់មានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្ត។
     ក្រាក!!
     “ប៉ា..” ថេយ៉ុង ឧទានទៅកាន់អ្នកដែលអង្គុយកែវស្រាលើកអកមកផឹកទាំងអារម្មណ៍មិននឹងធឹងក្នុងខ្លួនហាក់ងងឹតងងុល ថ្ងៃនេះមានបញ្ហាអ្វី ហេតុអ្វីបានជានាយផឹកស្រាទៀតហើយ។
     “ប៉ាញ៉ាំស្រាច្រើនមិនល្អទេឈប់ទៅ!” ថេយ៉ុង ដាក់កាតាបរៀនចុះដើរចូលទៅឃាត់នាយ ជុងហ្គុក ផឹកស្រាច្រើនដបណាស់មិនក្រោម ៥ ដបនោះទេ ជាតិស្រានោះក៏ខ្លាំងមិនមែនធម្មតាឡើយ វាអាចប៉ះពាល់សុខភាពធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងដូចគ្នា។ គេចាប់ដកកែវស្រាពីដៃ ជុងហ្គុក មិនខ្វល់ខ្វាយអារម្មណ៍នាយដែលកំពុងខឹងកញ្ជ្រោលដាក់គេយ៉ាងណា តែគេមិនអើពើហើយក៏បានចាប់ដណ្តើមដបស្រាទាំងនោះទៅបោះចោលក្នុងកន្ត្រកសំរាមទៀត។
     “ថេយ៍..” ជុងហ្គុក ស្រែកទាំងទឹកមុខក្រហមងាំង ក្រោកទាំងសភាពដើរមិនត្រង់ផ្លូវទៅចាប់កដៃ ថេយ៉ុង ច្របាច់ស្ទើរតែបាក់ឆ្អឹង។
     “អូយប៉ា..”
     “យកស្រារបស់យើងទៅណា..”
     “ប៉ាផឹកស្រាច្រើនពេកមិនល្អទេណា ថេយ៍ សុំ.. ប៉ាឈប់ផឹកស្រាបានហើយ ស្រាមិនល្អចំពោះសុខភាពទេ!”
     “ចេះប្រដៅយើងផងមែនទេ?” ជុងហ្គុក គំហកខ្លាំងៗផ្អើលដល់ម៉ែដោះគេកំពុងអារម្មណ៍មិនល្អទើបគេផឹកស្រា គេមិនមែនសុខៗកើតអារម្មណ៍ចង់ផឹកស្រាមកដោយខ្លួនឯងទេ ព្រោះតែគេចង់រម្សាយអារម្មណ៍ធុញថប់តែប៉ុណ្ណឹង។
     “ថេយ៍ មិនចង់រឹងរូសដាក់ប៉ាទេ តែថេយ៍ បារម្ភពីសុខភាពរបស់ប៉ា ប៉ាឈប់ពិសាស្រាទៅ ប៉ាធ្វើការហត់ផង សម្រាកបានតិចផង ប៉ាពិសាស្រាច្រើន វាមិនបានជួយអ្វីឱ្យប៉ារីកចម្រើនទេ ប៉ា.. ឈប់សេពគ្រឿងស្រវឹងទៅ!” ថេយ៉ុង ខំព្យាយាមនិយាយលួងលោមនាយ ចាប់តាំងពីគេនៅតូចមកគេឃើញ ជុងហ្គុក ផឹកស្រាមិនឈប់ មានថ្ងៃខ្លះផឹកស្រារហូតមិនព្រមញ៉ាំបាយក៏មាន ស្រវឹងទោររាល់ថ្ងៃ ដល់ពេលគេធំហើយនៅតែឃើញនាយផឹកវាមិនឈប់ឈរ ស្រាអាចបណ្តាលឱ្យនាយប្រឈមមុខនិងជំងឺច្រើនយ៉ាងខ្លាំងណាស់ដូច្នេះគេត្រូវតែតាមឈឺឆ្អាល។
     “កុំចេះមកប្រដៅយើង.. ទៅតែរៀន គ្មានសម្ពាធ មិនដែលធ្វើការ មិនដែលចួបរឿងរ៉ាវស្មុគស្មាញក្នុងសង្គម នៅឱ្យតែស្ងៀមៗទៅ បិទមាត់របស់ឯង..”
     ព្រូស!!!
     “អូយ..” ថេយ៉ុង ស្ញូញមុខចំហមាត់បន្ទាប់ពីត្រូវបាន ជុងហ្គុក រុញគេដល់ដាច់ផ្ងាកក្រោយដួលអុកកែងដៃឈឺស្ទើរតែថ្លោះស្មាម្ខាង។
     “មានរឿងអ្វី? អ្នកប្រុស.. អ្នកប្រុសកុំណា..” ម៉ែដោះត្រូវភ្ញាក់ពីដំណេករត់ចូលមកសម្រួលបញ្ហាដែលកំពុងកើតមាននោះ។
     ជុងហ្គុក ជញ្ជក់មាត់រម្ងាប់អារម្មណ៍ឆេវឆាវបន្តិច ទើបងាកមុខចេញ រីឯម៉ែដោះក៏ជួយលើកគ្រាហ៍ ថេយ៉ុង ឡើង។
     “មិនអីទេ ម៉ែដោះ..” ថេយ៉ុង លើកដៃអង្អែលត្រង់កន្លែងដែលដួលអុករួចបង្ហាញទឹកមុខឈឺឡើងមកគួរសម។
     “ម៉ែដោះទៅរកប្រេងរឹតមកលាបឱ្យ ថេយ៍..” គាត់ប្រញាប់ប្រញាល់ទៅបើកប្រអប់ថ្នាំកកាយរកបានប្រេងលាបរឹតបំបាត់អាការៈហើមសាច់ដុំមកលាបរឹតស្រាលៗលើមុខរបួសឱ្យ ថេយ៉ុង ដែលអង្គុយបង្ហើបសំឡេងសឺតស៊កតាមជើងធ្មេញ ព្រោះឈឺនិងមុខរបួសត្រង់នោះ។ អាការៈឈឺចាប់របស់គេអាចធ្វើឱ្យអ្នកម្ខាងទៀតដកដង្ហើមកាន់តែញាប់ញ័រខ្លាំងជាងមុន។ បន្ទាប់ពីលាបមុខរបួសរួចរាល់ ថេយ៉ុង អាចក្រោកដើរទៅផ្លាស់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់ ហើយចាកចេញទៅស្វែងរកញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយនិងម៉ែដោះ។